Wel of niet waken bij iemand die stervende is
Sinds het weekend is mijn moeder stervende. Voor ons allemaal een zegen omdat ze vanwege haar Alzheimer's steeds angstiger en agressiever werd. En nu waken we bij haar. Vanuit mijn werk zie ik bijna dagelijks iemand overlijden en vind ik het altijd verdrietig als er iemand alleen ligt. Nu ik voor de tweede keer in mijn persoonlijke leven waak vraag ik me af wat anderen hebben gedaan of willen doen als die tijd daar is.
Aan de ene kant geeft het me rust en voldoening dat ik er gewoon ben. Aan de andere kant is de verzorging en verpleging fantastisch en is het duidelijk dat ze al niet meer merkt wie er is.
Ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn.
mijn moeder overleed plotseling, geen sprake geweest van waken
Ik heb pas één overlijden meegemaakt van iemand die me heel dierbaar was. Helaas ging dat snel en hoorde ik het te laat. Nog steeds vind ik het erg dat deze persoon alleen is gegaan, degene die bij hem was dacht anders over waken dan ik... 
Dat gezegd hebbende: één van mijn ouders is ernstig ziek en dit zijn wel dingen waar ik de laatste tijd mee bezig ben. Mijn band is niet heel goed met die ouder en ik weet niet of ik straks ga waken. Maar komt tijd, komt raad.
Ik heb het (gelukkig) nog niet van dichtbij meegemaakt, maar ik zou het zeker wel doen. Ik zou er achteraf geen spijt van willen hebben. Deze momenten krijg je niet meer terug. De zus van mijn oma was bijna 2 jaar geleden stervende en het kon elk moment gebeuren (zwaar dementerend en had al dagen niks gegeten en gedronken en sliep bijna alleen nog maar). Ze is toen in de nacht overleden en er was niemand, zelfs niemand van de verzorging, bij haar op het moment dat ze overleed. Ik vind dat, als ik eraan denk, nog steeds heel schrijnend dat iemand helemaal alleen komt te overlijden.
Sterkte in ieder geval.
Bij mijn moeder heb ik gewaakt. De laatste uren was ze heel onrustig. Op een gegeven moment kreeg ik heel sterk de behoefte om even weg te gaan. Dat heb ik ook gedaan. Toen ik na een half uurtje of zo voelde dat ik terug moest gaan, was ik net op tijd voor haar laatste adem teug. De verpleegkundigen in het hospice waar ze lag, vertelden dat ze dat best vaak meemaakten. Voor mij was het goed zo. Doe vooral wat op dat moment goed voor je voelt. En veel sterkte toegewenst.
Ik was bij mijn moeder toen ze stierf. Mijn zus belde dat ze aan het laatste eindje bezig was. Ik woonde vlakbij mijn moeder, mijn zussen niet. Ik wilde niet alleen zijn als ze zou sterven. Toen ik in het verpleeghuis kwam, ben ik naast haar gaan zitten, ze was niet meer aanspreekbaar. Toen is ze rustig weggegleden. Ze was net overleden, toen stormde mijn ene zus naar binnen. De schouwarts kwam, toen stapte mijn andere zus binnen. Ik vond het wel verdrietig, dat ik alleen met haar was, toen ze stierf, ook voor mijn zussen.
Toen mijn moeder naar het verpleeghuis ging, werd ons gevraagd of we wilden weten als zij op sterven zou liggen. Ja, dus. Maar ze gaven aan dat het heel vaak voorkwam dat mensen het niet wilden weten en dus zeker niet gingen waken. Iedereen moet doen wat hem goeddunkt, maar het stond wel ver van mij af.
Mijn broers en ik hebben er heel bewust voor gekozen om niet te gaan waken bij mijn moeder. We waren nog jong (allemaal in de twintig) en zijn de weken na de diagnose wel veel bij haar geweest. Samen met mijn vader (ze waren gescheiden) en haar beste vriend. Er was 24-uurs zorg bij haar en die gaf aan dat het niet lang meer zou duren en dat als we er bij wilde zijn, we die nacht beter konden blijven. We hebben ervoor gekozen dit niet te doen in de overtuiging dat het dan voor haar veel moeilijker zou zijn om te gaan. Ze was namelijk al die weken niet bang geweest om te sterven maar wel om ons verdriet te doen/achter te laten. Ik was er van overtuigd dat sterven met ons aan haar bed, een hele strijd voor haar zou worden. Dus zijn we gegaan. We zijn bij elkaar gebleven, hebben tot 03.00u 's nachts gepraat, gelachen en gehuild en toen kwam het telefoontje dat ze heel rustig was overleden. Door de warme nacht zijn we met elkaar naar haar huis gelopen en vanaf toen is er steeds iemand bij haar geweest (dat wilde ze graag, dat er gewaakt zou worden na haar overlijden tot de begrafenis). Het was een hele bijzondere ervaring.
Toen mijn vader een paar maanden later overleed, deed hij dat voor ons vrij plotseling. Ook hij was ernstig ziek en had palliatieve zorg in huis. Maar zijn proces ging veel sneller (paar weken aanloop, daarna 5 dagen van diagnose tot overlijden). Hij was die ochtend onrustig en kreeg voor het eerst wat slaapmedicatie. Daarna werd hij helder wakker en kreeg nog bezoek waardoor wij als kinderen even een stuk zijn gaan wandelen. Mijn broer zei uiteindelijk: "ik denk dat we maar eens terug moeten". Bij thuiskomst was hij weer onrustig dus de zorg stond op het punt om hem medicatie te geven en zegt: "komen jullie maar even hier, ik denk dat jullie net op tijd zijn" waarop hij nog drie keer ademhaalt en weg is hij. Ik stond letterlijk nog met mijn jas aan, maar iedereen die er bij 'moest' zijn was er bij. Ook een hele bijzondere ervaring.
Ik heb bij allebei de processen steeds gedaan wat goed voelde, dan kon ik mezelf ook niks kwalijk nemen. En soms was dat ook kiezen voor iets dat ík fijn vond of nodig had. Of mijn baby (toen een paar maanden oud). Of mijn man. Als het aan mijn moeder had gelegen was ik die laatste weken 24/7 bij haar geweest maar dat trok ik echt niet hoor.
Wat fijn al die ervaringen. Leven is vaak afscheid nemen, en dat is leven met een degeneratieve ziekte zoals Alzheimer's helemaal. Mijn moeder werd jong dement dus ik ben al sinds midden twintig afscheid aan het nemen van wie ze was. Van de eerste keer dat mijn moeder die altijd de weg wist hem niet meer konden vinden tot de eerste keer dat ze mijn niet herkende.
De laatste maanden was zo agressief en angstig dat wij eigenlijk allemaal onze moeder, vrouw en zus al verloren hadden. Nu wachten we nog op haar lichaam.
Wij konden helaas niet 24 uur waken maar waren wel bij het overlijden van een aantal familieleden. Het was mooi en goed en ook verdrietig.
MelMel schreef op 14-03-2023 om 08:28:
Wat fijn al die ervaringen. Leven is vaak afscheid nemen, en dat is leven met een degeneratieve ziekte zoals Alzheimer's helemaal. Mijn moeder werd jong dement dus ik ben al sinds midden twintig afscheid aan het nemen van wie ze was. Van de eerste keer dat mijn moeder die altijd de weg wist hem niet meer konden vinden tot de eerste keer dat ze mijn niet herkende.
De laatste maanden was zo agressief en angstig dat wij eigenlijk allemaal onze moeder, vrouw en zus al verloren hadden. Nu wachten we nog op haar lichaam.
Sterkte MelMel en familie. Ik hoop dat de dood niet al te lang op zich zal laten wachten en dat hij zacht en vriendelijk zal zijn. Wat een naar en verdrietig proces hebben jullie al achter de rug. Veel liefde gewenst voor het laatste stukje.
Friezinnetje schreef op 13-03-2023 om 18:44:
ik kon het bij mijn moeder niet doen, want overleed onverwacht. Maar als het had gekund, had ik het zeker gedaan.
Dit. Merkt ze het niet dan toch voor je eigen gevoel en verwerking later. Mijn moeder stierf ook onverwacht, bij mijn schoonmoeder hebben mijn man en ik gewaakt.
Netherfield schreef op 13-03-2023 om 18:16:
Lang verhaal, maar ik vind dus dat je moet waken.
Moet waken nog wel, ik vind dat een hele boute uitspraak.
Door dit soort uitspraken geef je geen ruimte aan gevoelens die wel eens heel anders kunnen zijn.
Ik moet er bijvoorbeeld echt niet aan denken dat ik bij iemand zou waken. Ik ben er nu al mee bezig dat ze dat van mij gaan verwachten bij mijn vader of moeder. Dat in de wetenschap dat ik na dat ik in mijn eentje heb moeten waken ook de volledige begrafenis, afhandeling erfenis etc ook alleen moet regelen. Ik lig er nu al wakker van, en weet nu al dat ik daarna weer maanden niet zal slapen van de nachtmerries en herbelevingen.
Ysenda schreef op 14-03-2023 om 09:21:
[..]
Moet waken nog wel, ik vind dat een hele boute uitspraak.
Door dit soort uitspraken geef je geen ruimte aan gevoelens die wel eens heel anders kunnen zijn.
Ik moet er bijvoorbeeld echt niet aan denken dat ik bij iemand zou waken. Ik ben er nu al mee bezig dat ze dat van mij gaan verwachten bij mijn vader of moeder. Dat in de wetenschap dat ik na dat ik in mijn eentje heb moeten waken ook de volledige begrafenis, afhandeling erfenis etc ook alleen moet regelen. Ik lig er nu al wakker van, en weet nu al dat ik daarna weer maanden niet zal slapen van de nachtmerries en herbelevingen.
Als je er zo instaat moet je het zéker niet doen. Dat is voor niemand goed.
Ysenda schreef op 14-03-2023 om 09:21:
[..]
Moet waken nog wel, ik vind dat een hele boute uitspraak.
Door dit soort uitspraken geef je geen ruimte aan gevoelens die wel eens heel anders kunnen zijn.
Ik moet er bijvoorbeeld echt niet aan denken dat ik bij iemand zou waken. Ik ben er nu al mee bezig dat ze dat van mij gaan verwachten bij mijn vader of moeder. Dat in de wetenschap dat ik na dat ik in mijn eentje heb moeten waken ook de volledige begrafenis, afhandeling erfenis etc ook alleen moet regelen. Ik lig er nu al wakker van, en weet nu al dat ik daarna weer maanden niet zal slapen van de nachtmerries en herbelevingen.
De uitzondering bevestigt de regel. Er zijn altijd redenen om dat wat ‘moet’ toch niet te doen. Het is heel logisch wat je zegt en ‘iedereen’ (ook daar zijn weer uitzonderingen op 
) zal snappen dat je goed op jezelf moet passen. Als jij een vriendin van mij was, zou ik het trouwens fijn vinden als je me vertelde hoe je hier tegenop zag en me om hulp vroeg. Het lijkt me loodzwaar om in je eentje door zo’n proces te gaan. 
Hier is bij oma een tijd terug gewaakt, maar we hebben tussendoor het bezoek wel (grotendeels) moeten stoppen. Omdat we wisten dat ze zou sterven wilde iedereen nog langs komen, maar oma hield zich daar door te veel vast aan dit leven. Ze bleef bij bewustzijn, zakte niet weg en praten zo goed als ze kon met iedereen. Fijn voor ons afscheid, maar dat maakte haar leiden langer. Toen ze niet meer bij was is er echt gewaakt al weet ik niet zeker of er ook in de nachten altijd iemand bij was. Overdag was er altijd minstens 1 kind van haar en de rest kwam langs. Het even over nemen, wat eten of drinken brengen, gezelschap houden. Haar kinderen deden het voor haar, de verdere familie om de kinderen te ondersteunen. Ze was en is me heel dierbaar en ik ben blij dat ze niet alleen was, ze genoot altijd van familie om haar heen en gaf zo veel om haar kinderen, klein kinderen, achter kleinkinderen, zussen, tantes die geen bloed waren maar altijd Tante genoemd werden, aangetrouwde familie die ze omarmde... Bij haar paste sterven omringd door deze mensen en ik vind het fijn dat haar laatste wakkere momenten en ook die zonder bewust zijn warme momenten zijn geweest waarin ze veel liefde heeft gevoeld.
Wel heb ik ook begrip voor mensen die het niet kunnen of willen. Voor wie het te moeilijk of beklemmend is. Voor wie het te lang duurt of het te zwaar is. Zeker als je het niet kan delen met anderen en het 10 dagen duurt kan ik me goed voorstellen dat echt waken misschien gewoon niet gaat. Ik heb dan ook geen oordeel over waar er niet gewaakt wordt.