Wat bleek voor jou een gamechanger voor iets positiefs?
Wat kwam min of meer toevallig op je pad en heeft een echte, positieve rol in je leven gekregen?
Voorbeeld: onder druk van je collega's schreef je je in voor de 5 km hardlopen, nu loop je uit jezelf en met veel plezier. Of omdat je financieel krap zat, ging je dingen zelf maken van basis-ingrediënten en nu hoeft het niet meer, maar doe je het vrijwillig nog steeds.
Ik heb zelf nog geen concreet voorbeeld, maar ik zit niet meer op school, ben geen verslaggever en post hier al tijden serieus, dus ik hoop dat jullie geloven dat dit een gewone interessevraag is zonder dat ik zelf aftrap.
De hele basisschool werd ik als laatste met gym gekozen.. mijn moeder sneerde dat ik houterig was. Positieve omdraaiingen: een gymleraar in de brugklas die me ruime voldoendes gaf want ik fietste 30 km per dag en was toen een vrij goede ruiter. Niet iedereen is goed in balsport en turnen. Na mijn bevallingen erachter gekomen dat kracht trainen meer mijn sport is. Sport 3*per week, ben veel te dik, maar heb ook meer dan 40(?)- laatste bonnetje kwijt- kilo spiermassa. Mijn kleine neefjes vinden de biceps van tante citroen erg interessant 
Dat ik best sportief ben, was voor mij een eyeopener die me door slechte tijden heen helpt.
Ben gaan boksen om naast mentaal fit, ook fysiek fit te worden na mijn burn-out. Inmiddels boks ik al 3 jaar met veel plezier en heb ik er nieuwe vriendinnengroep bij.
relationeel ging het niet lekker, viel enorm af en ging veel sporten en gezond eten ( en niet meer snoepen). Nu relationeel gaat het beter en ik voel mij ook fitter 
oja en ik ga tegenwoordig op tijd naar bed en sta op tijd op ( ook in het weekends )
Ik heb altijd al moeite gehad met relaties. Na een relatie die 11 jaar duurde met de vader van mijn kinderen en veel verwaterde vriendschappen ben ik erachter gekomen dat ik veel gelukkiger ben zonder partner en met maar één paar hele goede vriendinnen.
Meerdere gamechangers, in chronologische volgorde:
- Advies van de huisarts om koolhydraatarm te gaan eten, in de tijd dat daar in de medische wereld vaak nog negatief over werd gedacht. Het lukt niet altijd even goed, maar het effect op mijn energieniveau vind ik telkens weer verbluffend.
- Tot geloof komen in Jezus Christus. Het lag niet in mijn planning, maar het heeft mijn leven in positieve zin totaal veranderd. Die liefde is onbeschrijfelijk.
- Het compleet verwerken in een paar dagen tijd van een jeugdtrauma dat doorwerkte in mijn volwassen leven. Ik dacht dat ik het eerder al verwerkt had met behulp van een psycholoog, maar achteraf was toen alleen maar een pleister op de wond geplakt, maar de huid eronder was niet geheeld. En als ik heel eerlijk ben, was ik me daar destijds ook wel van bewust. Nu ben ik daar vrij van.
Malibu2 schreef op 23-02-2025 om 22:08:
Meerdere gamechangers, in chronologische volgorde:
- Advies van de huisarts om koolhydraatarm te gaan eten, in de tijd dat daar in de medische wereld vaak nog negatief over werd gedacht. Het lukt niet altijd even goed, maar het effect op mijn energieniveau vind ik telkens weer verbluffend.
- Tot geloof komen in Jezus Christus. Het lag niet in mijn planning, maar het heeft mijn leven in positieve zin totaal veranderd. Die liefde is onbeschrijfelijk.
- Het compleet verwerken in een paar dagen tijd van een jeugdtrauma dat doorwerkte in mijn volwassen leven. Ik dacht dat ik het eerder al verwerkt had met behulp van een psycholoog, maar achteraf was toen alleen maar een pleister op de wond geplakt, maar de huid eronder was niet geheeld. En als ik heel eerlijk ben, was ik me daar destijds ook wel van bewust. Nu ben ik daar vrij van.
Mag ik je vragen op welke manier je dat trauma zo snel hebt verwerkt?
Ernstig ziek geweest en daarna 2 dingen gedaan die ik al supergraag wilde maar toen ook gewoon gedaan heb: een kat genomen (inmiddels 3) en een caravan gekocht. Van allebei geen moment spijt! Genieten op twee totaal verschillende manieren!
Nehalennia schreef op 23-02-2025 om 23:12:
[..]
Mag ik je vragen op welke manier je dat trauma zo snel hebt verwerkt?
Daar ben ik ook heel benieuwd naar!
Vanwege mijn handicap zit ik in een rolstoel, eind 2019 heb ik maanden plat gelegen met een doorzit plek. Daarna 2 jaar thuis gezeten vanwege corona.
Toen dat een beetje achter de rug was, realiseerde ik mij dat het leven eigenlijk bijna 2,5 jaar stil had gestaan. En dat die jaren niet meer terug kwamen.
Dus ik ben heel hard gaan nadenken over wat ik nou wilde met mijn leven.
Ik ben de medische molen ingegaan, daar is van alles uitgekomen waardoor ik nu medicatie heb en mij veel beter voel. Ik ben begonnen met vioollessen, wat ik al jaren wilde. Ben gaan sparen voor een vakantie, die dit jaar op de planning staat en ik ga binnenkort met vrijwilligers werk beginnen.
Loulou39 schreef op 24-02-2025 om 00:50:
[..]
Daar ben ik ook heel benieuwd naar!
Een bekende van mij had maar een paar emdr sessies nodig om zijn trauma te verwerken.
Nehalennia schreef op 23-02-2025 om 23:12:
[..]
Mag ik je vragen op welke manier je dat trauma zo snel hebt verwerkt?
Door mijn nummer 2 uit mijn vorige post. Uitgebreid verhaal:
Ik was een paar dagen vrij. Het zat helemaal niet in mijn planning om hier iets mee te doen op dat moment. Maar er gebeurde iets dat het triggerde en ik voelde me opeens diep ongelukkig en verdrietig, nog meer dan ik me normaal voelde na een trigger.
Een tijd daarvoor was mijn moeder ziek geworden en overleden. Toen heb ik ook heel bijzondere troost ontvangen tijdens het bidden en de pijn en verdriet verdwenen. Ik had vaker ervaren daar rust door te krijgen. Het was dus voor mij een logische stap om te bidden.
Ik kreeg toen flashbacks. Ik heb gehuild, volgens mij het er zelfs uitgeschreeuwd. Alles wat maar in me opkwam, alles wat me daarmee dwars zat. Het klinkt misschien gek, maar het voelde heel veilig. En ik merkte dat er een rust over me heen kwam.
Ik dacht dat het daarmee gedaan was. Nou nee...
Later die dag kreeg ik weer dat heel verdrietige gevoel, ditmaal zonder trigger van buitenaf. Weer ging ik bidden. Ik kreeg andere flashbacks, hetzelfde gebeurde en er kwam weer een rust over me heen. Ik merkte daarna ook dat de emotionele lading daarvan af was.
De komende dagen herhaalde zich dit. Het kwam niet allemaal tegelijk, ik denk dat dat ook teveel was geweest. Ik had wel in de gaten dat er iets bijzonders gebeurde en zei ook dat ik hier doorheen wilde, dat het tot de laatste wortel eruit moest. Want ik merkte dat het steeds dieper ging, veel dieper dan ik ooit zelf was gegaan.
Op den duur merkte ik dat het tijd was om te vergeven. Eerst waren het de andere personen die hier een rol in hadden gehad. Ik merkte ook dat ik boos was op God omdat dit gebeurd was, daar moest ik ook doorheen. En tenslotte voelde ik dat ik mezelf moest vergeven.
Dit alles heeft zich in 3 dagen afgespeeld. Telkens kwam dat verdrietige gevoel weer op en was het tijd voor de volgende stap. Dit is 3 jaar geleden gebeurd. Ik merkte dat ik er vrede mee had, maar was ook benieuwd hoe ik zou reageren bij een trigger. Die eerste keer was dat heel bijzonder. Ik merkte dat ik op een normale manier reageerde op wat er gebeurde, die oude reactie was totaal verdwenen en het gevoel was heel anders. Het heeft ook duidelijk effect gehad op mijn relaties met andere mensen en mijn vertrouwen in hen. Het is ook niet langer als een open wond, maar het is nu echt geheeld.
Veel sport-gerelateerds hierboven, dat is het bij mij ook: na een heel leven ervan overtuigd geweest te zijn dat ik helemaal niet kon/wilde sporten (behalve wat yoga de laatste jaren) kwam ik met steeds terugkerende klachten bij een fysio, en die zei: Als jij dit werk wilt blijven doen, dan moet je nu echt gaan sporten. Iets waardoor je spier gaat opbouwen, want vanaf je 45ste gaat het hard bergafwaarts.
Toen ben ik aan Pilates begonnen, ondertussen twee keer per week. En het is nog nooit zo goed gegaan met mijn lijf en ik heb er nog nooit zo goed uitgezien (en ik ben 46!)
Een andere: ik heb 15 jaar lang als freelancer gewerkt. Beviel me heel goed. Maar tijdens Corona viel alles stil en keek ik ineens met een beetje afgunst naar de mensen die in dienst waren bij mijn favoriete opdrachtgever. Ik heb toen eea op een rijtje gezet en me gerealiseerd dat ik me op die plek het allermeest op mn gemak voelde en het allergemotiveerdst om mee te bouwen aan dat bedrijf. Ik heb toen aangegeven dat zodra ze weer mensen zochten, ik graag in dienst zou komen. Nu heb ik daar al 4 jaar een geweldige baan en mag ik meehelpen het bedrijf nog verder uit te bouwen. En toen mijn lief een jaar na Corona heel ernstig ziek bleek was ik ook enorm dankbaar dat ik een werkgever had die heel erg met me mee dacht, in plaats van een serie opdrachtgevers waar ik op dat moment niks aan kon beloven.
Oh en nog een: op mijn 16 de stuurde mijn moeder me naar een muziek- zomerkamp. Tot die tijd voelde ik erg weinig aansluiting met de mensen om me heen (opgegroeid in een zeer conservatieve omgeving) en daar vind ik ineens allemaal ‘mijn soort mensen’ Vrienden voor het leven opgedaan en muziek kreeg en nog grotere rol in mijn leven. Uiteindelijk ook via die groep (maar veel later) mijn lief tegengekomen, dus die beslissing van mijn moeder heeft héél veel gevolgen gehad
Dat je als volwassene mag doen waar je zin in hebt. Dat wat je aangeleerd is geen verplichting is. Dus je hoeft iets niet per se af te maken, je hoeft ergens niet per se goed in te zijn. Als jij iets leuk vindt ga je dat doen. Als je iets niet leuk vindt, dan stop je ermee. Zelf opgelegde verplichtingen zijn een keuze.