Second Opinion - wie heeft ervaring?

Thanks!!! Ik ben nog niet eens halverwege en zit al te huilen. Wat gebeurt dit toch vaak hè… 

Via bovenstaande artikel stichting-pill gevonden heb heen interessante artikelen en mooie podcasts. 
www.stichting-pill.nl

Ik heb wel geel gelezen en info aangevraagd maar bijna alles komt er op neer dat je samen met je behadelend arts een traject in gaat. Alleen mijn behandelend arts begeleidt de cliënten graag naar een level lang bank zitten. IK wil niet verder met de man. 

Ik heb gisteren de huisarts gebeld. Aangegeven dat ik hem nog niet kende (nieuwe buurt) en dat mijn bloeddruk laatste keer aan de hoge kant was en dat ik last heb van overgewicht. Of we, ook gezien de vele medicatie, een afspraak kunnen plannen. 
Geen enkel probleem. Ik had in mijn hoofd al een hele discussie voorbereid maar dat was helemaal niet nodig, de assistente plande het meteen in. 

Ik ben benieuwd. Ik heb die HA nog niet ontmoet na mijn verhuizing. In 2020 geprobeerd een afspraak te maken nav een moedervlek en dat ging toen uiterst moeizaam en is uiteindelijk op basis van een foto beoordeeld maar dat was een andere tijd natuurlijk. Ik denk dat de man rond de 40 is, ik ben benieuwd.  

Ook mijn casemananager was verbaasd dat ik 'maar een keer' opgenomen ben en zo lang terug al. 

Bij een goede vriend van mij ligt het veel meer op de loer, als hij zich druk maakt gaat hij stemmen horen en dan moet de medicatie veranderd worden. Bij mij werkt het heel anders.

Vanmorgen de huisarts ontmoet. Heel aardige man. Hij gaf aan dat hij niets kan veranderen aan de medicatie, die is veel te specifiek. Dus afbouwen via hem valt af. 
Hij vond dat ik in 10 min perfect helder mijn verhaal kon doen en begreep niet hoe het dan tussen mij en de psychiater zo stroef loopt. 
Ik moet echt zelf verder met de psychiater in gesprek maar als we er niet uit komen en hij ook niet wil meewerken aan een second opinion kan ik terug naar HA want ik heb er wel recht op.
En donderdag dus gesprek psychiater. We hebben 45 min in een half jaar en dat vind ik ook zo’n vervelend idee. Alsof het zo snel moet. 

Dank je wel! 
Ik sprak vandaag nog iemand die nog wat goede tips had. Echt to the point, wat wil je vragen, waar heb je last van. 
En niet allemaal dingen waar je moeder last van heeft of je beste vriendin maar echt wat ik in mijn lichaam voel. En wat ik dus wil vragen. 

En hij vertelde ook (uit eigen ervaring) hoe belangrijk het is naar iemand te kijken, hoe iemand er bij staat. We konden wel vaststellen dat de Zoomgesprekken die tijdens Corona 'noodzakelijk kwaad' waren bij GGZ mijn casus geen goed gedaan hebben. 

Opeens is dit best een drukke week want er komt ook nog een reparateur en dan moet ik eerst opruimen. Maar qua voorbereiding hiervoor had ik niet NOG MEER kunnen doen denk ik. Ik voel me heel volwassen nu en dat scheelt al... ik ben soms trillend als een rietje naar die afspraken gegaan en dat oogt ook anders. 

Nog even een update. Ik had inderdaad niet NOG MEER kunnen voorbereiden, sterker nog, ik heb aan het einde nog 10 min zitten ratelen met alle dingen die ik nog niet gezegd had. 

De second opinion is voor nu van de baan. Ik heb wel heel duidelijk gezegd wat ik van de behandeling vindt en wat ik er in mis en zo nog wat dingen. Oa dat ik dan een heel bureau vol met schema´s en tabellen zie en dat ik het idee heb daar niet eens tussen te komen. 

En dat ik best wel in de shit heb gezeten met de instanties en hier thuis wat dingen. Daar is inmiddels hulp bij. Maar 10 jaar lang heb ik gehoord dat ik die dingen zelf moet kunnen. Of we gingen een schema maken met wat ik dan allemaal voel voordat ik de telefoon pak. Of de hele familie en kennissenkring in een schema zetten met plusjes en minnetjes en dan kijken wie je wel en niet zou kunnen vragen om te helpen met bellen. 
En ik zei: Soms heb je gewoon twee handjes nodig. In de tijd dat wij al die schema's gemaakt hebben hadden we al 100 x kunnen bellen. 
Maar de psychiater legde ook uit dat omdat ik verbaal heel sterk ben, en met hoe ik overkom, mensen niet direct verwachten dat ik moeite heb met sommige dingen. 

Maar ik vind... als je met de instanties te maken krijgt, dat is bijna voor iedereen moeilijk. Dat is zo ondoorzichtig. Verder hebben ze wel gelijk hoor. 

Op een gegeven moment, 2 jaar terug, moest ik uitzoeken hoe het zat met mijn studieschuld en of die kwijtgescholden zou worden na X jaar. Tja dat ging om duizenden euro's en ik vond dat gewoon eng. Ik zei ook, dan kun je toch beter even samen bellen (met SPV) in plaats van dat je 5 consulten gaat besteden aan je bel-angst en wat je daaraan kunt doen allemaal. 

Ik overdrijf he maar daar kwam het wel op neer. Vroeger was er een maatschappelijk werkster en dan had ik een of twee keer per jaar een vraag voor haar en dan redde ik het weer. Maar dat zijn dan net van die dingen dat als je dat een paar jaar laat liggen, je er niet meer uit komt. (iets met DUO en iets met toeslagen teveel/te weinig) 

Nouja ik ben heel fel geweest. En mijn moeder en broer waren mee en ik heb ook echt een paar keer gezegd: Praten jullie maar. Mijn moeder heeft ook gezegd dat in periodes van rouw etc en gewoon 'dingen des levens' er elke keer een pil bij komt en dat ik daar nou niet bepaald van opgeknapt ben. 

En mijn broer vertelde dat hij tijdens die eerste lockdown (de intelligente ) OOK depressief werd van het nergens naartoe kunnen en niks nuttigs kunnen doen etc terwijl hij verder echt niet bipolair is. Hij is juit een soort zonnetje maar moet wel dingen te doen hebben. 

Nouja laat ik afronden. We gaan de pillen weer verder afbouwen en ik mocht daarin het tempo en de volgorde kiezen. We spreken niet over 6 maanden weer af maar over 2 maanden. 

En ik heb heel concreet uitgelegd hoe mijn nachten eruit zien als ik niet kan slapen. Dus niet 'slaapproblemen' maar echt van, je ligt wakker, ga je er dan uit.... ga je wandelingetje maken, boek lezen, krampachtig in bed blijven... 
En toen kwamen er goede en bruikbare adviezen. 

En ik zie nu eindelijk in dat hij een bepaalde gesprekstechniek heeft en dat het niet 'gewoon een hele nare man is'. Hij test je uit en dat werkt bij mij als een rode lap op een stier maar nu voor het eerst had ik het idee dat we echt ergens naartoe gingen. 

Dus nu de energie steken in afbouwen.... dat wilde ik sowieso en gedurende de afbouw kan ik altijd nog nadenken.  

Bedankt in ieder geval allemaal voor het meedenken.