Mijn vader wordt steeds zieker
Hoi
Mijn vader bij wie een jaar geleden is geconstateerd dat hij leed aan uitgezaaide longkanker gaat steeds slechter, hij wil geen behandeling oid. Afgelopen weekend heeft z'n vriendin (19 jaar samen geweest) hem verlaten omdat hij niks wil en lastig in omgang is. Ik en m'n vrouw plus m'n zusje die zwanger is van haar 3e zorgen nu zoveel mogelijk voor hem maar hij is supertreurig en voor hem hoeft het niet meer. Mn pa praat nu over euthanasieverklaringen enzovoort. Ik begrijp het, hij is heel benauwd, heeft overal pijn maar ik kan hem nog niet missen.
Iemand tips om mijn pa los te laten? Hij wil echt niet meer
" tips" klinkt alsof er iets bestaat als een makkelijke oplossing, en die is er natuurlijk in dit geval niet.
Het moeilijke van omgaan met een terminaal zieke is dat je je eigen behoeften aan de kant moet schuiven. Het gaat hier niet om jou.
Probeer naar hem te luisteren, en als hij niet wil praten, probeer in stilte bij hem te zijn.
Je bent de volgende generatie Nick. Je hebt kinderen, je bent volwassen, je gaat het kunnen zonder hem ook al zegt alles in jou dat je dat niet wilt.
Het is ontzettend triest voor je vader dat zijn gezondheid en zijn partner hem verlaten.
Help hem, ook als hij hulp nodig heeft bij dingen die je liever niet zou willen doen omdat dat zijn overlijden dichterbij brengt. Hij kan niet meer genezen, en jij kunt niet ' ineens" leren hoe het zonder vader moet. Of zijn dood nu, morgen, volgende week of maand komt, je gaat door hetzelfde heen.
Dus probeer daar niet tegen te vechten maar buig mee. Je kunt hier niet van winnen.
Een schrale troost: iedereen moet hier doorheen..
Sterkte!
Wat ingewikkeld en verdrietig voor jullie @nick. Heel veel sterkte. Ik heb geen tips qua loslaten. Ik denk dat die er niet zijn. Je gaat hem verliezen en dat doet zeer.
ja het gaat om hem en niet om jou.
Je houdt van hem maar je wit niet dat hij lijdt .Toch? En dat doet hij nu wel . Liefde is ook loslaten.
Zeg hem nog wat je wil .Vraag hem nog wat je graag wil weten .
Sterkte.
En hij wil geen behandeling. Ook geen palliatieve zorg?
(zeg maar, pijnstillers, een beetje extra zuurstof)
wat heftig en verdrietig, Nick. Ik heb geen tips, maar wil je sterkte wensen.
dit is gewoon heel moeilijk to. Ten eerste heel veel sterkte.
Is er thuiszorg betrokken?
Een ouder moeten missen is nooit makkelijk en een ouder zieker en zieker zien worden al helemaal niet is mijn ervaring.
Je vraagt hoe je hem los kunt laten. Ik denk dat dat niet kan. Als ik naar mijn eigen vader kijk heb ik eigenlijk elke keer afscheid genomen omdat ik zeker de laatste maanden echt niet wist of ik hem nog een keer zou zien of niet. Het werd makkelijker toen ik het accepteerde dat hij zou komen te overlijden.
Zelf heb ik altijd de wensen van mijn ouders gevolgd in wat zij tijdens hun ziekte bed wel en niet wilden.
Ik weet nog heel goed het moment dat mijn vader zich er ook zelf bij neergelegd had dat het leven wel klaar was voor hem. Ik was toevallig daar om mijn stiefmoeder te ondersteunen en we hebben nog een hele fijne gezellige laatste avond gehad. Opeens wist hij het laatste nummer wat hij graag op zijn crematie gedraaid wilde hebben. De volgende dag is hij in een diepe slaap geraakt. Na een paar dagen is hij overleden. Ik moet ook bijzeggen dat hij besloten had om na het weekend de scen arts op te bellen om het hele proces in gang te zetten.
Voor mijn moeder zo'n zelfde soort verhaal. Zij wou nog 1 keer met alle kinderen bij elkaar komen en een gezellige avond hebben. Dat is gelukt. De volgende dag kreeg ze een morfine pomp en is ze overleden. Overigens wist ik onbewust al dat het de laatste keer was dat ik haar zou zien dus ik heb toen ook echt heel bewust afscheid genomen.
Mijn tip is wees jezelf maar respecteer de wensen van je vader. Hij is namelijk de persoon die met kanker leeft en voelt wat hij allemaal niet meer kan en vooral hij heeft de pijn. Ondersteun hem zo goed als dat kan en maak de laatste mooie herinneringen met je vader en je gezin. Maar probeer ook even alleen met hem te zijn zonder vrouw of kinderen.
Mijn verhaal is trouwens niet bedoelt om je topic te kapen maar om mijn ervaring met zieke ouders te delen.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Kijk of je ergens een stervensbegeleider kunt vinden. Onze familie heeft die gehad en het heeft ons best goed gedaan omdat de "zieke" vaak in een andere fase zit dan de nabestaanden. Bij ons ging het ook om euthanasie. Het is gewoon kut als je een ouder moet missen. Ik was zelf niet superoud en mijn ouder halverwege 50, ik kon mijn ouder dus ook (nog) niet missen.
Ik wil toch even ook praktisch zijn;
Vraag of je vader een testament heeft waarin de ex vriendin benoemt staat als erfgenaam of legataris. Nu is het moment om het testament aan te passen of nietig te laten verklaren als je vader nog helder is. (wij hebben met een ander familielid echt een heel nare situatie gehad met een ex vriendin van lang geleden die vermeld stond)
Zorg dat je bij zijn administratie en bankzaken kan, eventueel machtigen, en vraag naar eventuele polissen.
Jullie kunnen eventueel ook kijken of er een hospice in de buurt is als je vader daarvoor open staat.
een 
voor je vader en een dikke 
voor jou!
Sterkte met alles, het valt niet mee je ouders te moeten zien lijden...
In het kader van praktisch: ik vond het heel "fijn" dat mijn vader zijn eigen uitvaart grotendeels al had gepland, dus wie wordt uitgenodigd, wie krijgt een kaart, welke muziek in welke volgorde, mogen/gaan er mensen spreken (en wie dan), advertentie in de krant ja of nee, welke bloemen, misschien zelfs een plekje op een begraafplaats uitzoeken, wat voor kleding (zowel voor de gasten als hijzelf) etc. Ik was blij dat wij over veel van dit soort dingen niet hoefden na te denken, want de plannen lagen al klaar, het hoefde alleen nog maar uitgevoerd te worden. Ik zag bij mijn man hoe anders het ging toen zijn moeder overleed (ook na een lang ziekbed).
Hoe dan ook: veel sterkte. Ik vond het vreselijk om mijn vader en daarvoor mijn schoonmoeder zo te zien aftakelen.
Er is een onzichtbare muur tussen gezonden en zieken; beiden leven in hun eigen bubbel. De eerste is gefocust op doorleven en alles wat je daarvoor doet en de tweede maakt een verandering door: hij ervaart deze verandering in zijn lichaam en geest, is niet meer gefocust op morgen en is bezig met het proces van loslaten en tenslotte, zichzelf loslaten. Dit is een geestesstaat die een gezond persoon nog niet begrijpt. Die gaat dezelfde kant op uiteindelijk, maar neemt een trein later.
Je pa heeft het station waar jij nu bent achter de rug en zijn trein gaat nu verder. Hoe dat is zal je pas ervaren als jijzelf aan dit rit begint. Het is voor jou onvoorstelbaar en ook ongewenst om je voorstellingen daarvan te maken want jij bevind je in een ander levensstadium wat je volle aandacht vereist. Je pa zal dit begrijpen want hij is daar ook geweest. Maar hij moet zich nu eenmaal uiten want hij moet zijn emoties verwerken.
Wat mensen universeel willen, dat is verbondenheid en nabijheid van elkaar, alleen de afstand die ieder aanhoudt is verschillend, dus neem vaak contact op, glimlach, raak hem aan en zeg gemeend dat je van hem houdt.
Heel verdrietig. Maar als het leven voor je vader niet meer als waardig aan voelt, is het voor hem fijn om het te mogen loslaten....
Wens jullie veel sterkte toe....
Hier ook zorgen om beide ouders. Mijn vader heeft vergevorderde Alzheimer en was te laat om een euthanasie verklaring etc. te tekenen. Hij weet het nog niet, maar hij gaat binnen twee maanden naar een verzorgingshuis. Mijn moeder gaat ook achteruit. Ze is bang voor dementie (terecht), heeft er geen lol meer in en wil een euthanasie-verklaring voor zichzelf regelen.
Hoe moeilijk ook, wij helpen ze met deze stappen. Dat verzorgingshuis regelen, voelde alsof we een vonnis voor mijn vader tekenden. En bij die wilsbeschikking van mijn moeder zijn we bang dat ze besluit om er in no time tussenuit te piepen. Maar ook daarvoor zijn de eerste stappen gezet.
Het gaat nu namelijk even niet om wat wijzelf willen, maar om wat we kunnen doen om onze ouders zo goed mogelijk te begeleiden.
Mijn tip bestaat uit 'omdenken': het is verschrikkelijk zwaar, maar aan de andere kant ook 'fijn' dat we er voor ze kunnen zijn.
Dus. Sterkte.