Leven met pijn, kletsend het jaar door.

lientje69 schreef op 08-04-2025 om 20:55:

Dank je Dorestad.😘
Ik rookte overigens niet. Sportte . ( paardrijden en zaalvoetbal) En werkte naast mijn fulltime baan in de tuinbouw ( 40 uur ) ook nog eens gemiddeld 15 uur per week in het ( tuinbouw ) bedrijf van mijn vader. Dronk ook nooit alcohol. Was echt een fitte en gezonde meid. Zo jammer dat het zo gelopen is.

Ik had zulke grote plannen. Maar het is wat ze zeggen: Life is what happens while you're making plans.

Ik moet het er maar mee doen. Heb er na veel worstelen nog redelijk iets van weten te brouwen. Maar ben nog steeds soms ontevreden en verdrietig. Het had zó veel meer kunnen zijn...

Ik snap dat deze gevoelens er nog zijn. Terecht.  Wat geweldig knap wat je dan wel hebt bereikt.   En dat juist met jouw geschiedenis jij de zorg hebt gekozen.  En dat je daarnaast ook zoveel doet. Diep respect...

Dank je voor je lieve reactie Dorestad.  De zorg ben ik pas later ingerold. Eerst werkte ik in de komkommers. Toen in de tuinbouwzaden toen ik mijn infarct kreeg. Een aantal jaar thuis geweest. Toen 10 uur per week in een verpleeghuis in de keuken en restaurant gaan werken. En daar begon mijn zorg gen te kriebelen.  Maar toen kreeg ik zowel fysiek als geestelijk de kans niet dit verder te ontwikkelen.  Daarna nog 8 jaar lang  17 uur per week in een winkel gewerkt  en toen de sprong naar de zorg en een opleiding gewaagd. Voor 24 uur.  Toen was ik al 50.😅
24 is wel de max. Sommige weken werk ik 32 uur en sommige 16. Een enkele keer roosteren ze me verkeerd in en zit ik op 40. Dat gaat maar kort goed. Na een goed  gesprek daarover heb ik nu steeds 2 dagen vrij na een serie van 2 of 3 diensten en dat gaat een stuk beter.
Uiteraard heb ik ook wel slechte dagen ertussen.  Daar sleep ik me op pijnstillers doorheen. Want ik vind het zulk geweldig werk! Zo blij met mijn omscholing!

Het leuke vind ik ook, dat ik nu ik op revalidatie werk , ik precies  weet wat de patiënten die een CVA gehad hebben  voelen. Ik kan dat dan ook precies  verwoorden. Dat vinden ze erg fijn. Ook het begrip stellen ze erg op prijs.  Ik  snap  hun frustratie. Dat je in je hoofd een stap zet met je been en je lijf niet luistert. En ik kan ze hoop  geven. Op verbetering  en herstel. Geen garanties uiteraard.  Maar toch.

Ik ben zó opgeknapt van het eruit halen van de hechtingen.  Slaap veel beter. Heb meer energie. Bijna weer mijn oude zelf. Moet mezelf nu alleen even flink afremmen  want omdat ik me nu weer vrij goed voel, wil ik weer alles gaan doen. En dat mag uiteraard  nog niet.

Leatje schreef op 08-04-2025 om 11:03:

Wel verdrietig voor jou Lientje, moeilijk een plek te geven lijkt me. Wat een frustratie moet je voelen/gevoeld hebben.

Casandra, even een dagje niet lopen is dan wellicht beter idd. Jammer is het wel, het zonnetje schijnt zo mooi. Heb je verder ook nog hobby's die je kunt uitvoeren?

Nee nooit bij een pijnkliniek geweest. Ik heb eind van de week een gesprek met de arbodeskundige. Dus dan wil ik het ter sprake brengen. Ik heb gisteren een 0meting gedaan op een apparaat bij de fysio.....en heb met toch een spierpijn....en hoe fijn is spierpijn omdat je gesport hebt. Veel beter dan de andere pijnen....dat je gewoon weet waar het van komt... sporten was het trouwens niet echt.....3 keer iets wegdrukken....maargoed...

Sterkte Leatje. Probeer de moed erin te houden. Misschien verbetert het sporten nog. Mag ik vragen hoe oud je bent?  Ik heb even terug gelezen, heb je pijn in je schouders, of is het je hele lichaam?  

Jazeker heb ik hobby’s. Zo ben ik erg goed in kleding maken, al zeg ik het zelf. Lang geleden heb zelfs mijn trouwoutfit gemaakt. De jurken die toen in de mode waren vond ik niet mooi.  
Ik was mijn tijd ver vooruit. Da jurken die nu mode zijn , ja , daar zit wel mijn smaak in. 

Verder hou ik ook van lezen. Non-fictie en detective verhalen.

Dan nog hou ik ook van films of series. Psychologische trillers.
Heb jij hobby’s? 

Ik voel me vandaag vrij goed, dus ik trek erop uit 😁

Wat knap Casandra, zelf kleding maken.  Dat kan ik echt niet helaas. Lezen is bij mij ook een favoriet tijdverdrijf, net als series kijken en handwerken . 
Veel plezier  met het erop uit trekken.  Het weer is minder zonnig dan gisteren maar zeker niet slecht.

Wat een levensverhaal lientje. Indrukwekkend. Mooi dat je het kunt omzetten in het werk dat je nu doet. Waardevol is dat.

Ik ben veertig jaar, kamp al sinds 25  met bekkenklachten. Deze zijn wel een stuk verbeterd geraakt maar sinds een paar jaar last van de schouders en steeds meer uitgebreid naar andere lichaamsdelen. Toevallig hou ik ook erg van naaien, alle handwerken wel eigenlijk. Al kan er veel niet meer. Naaien lukt nog wel. Maar doordat ik ook depressieve klachten heb kan ik me er vaak niet toe zetten. Hopelijk komt dat wel weer. 

Lezen hou ik ook van nu toevallig bezig met een historische roman. Iets anders dan ik normaal zou pakken. 

Fijne middag allemaal.

Wat erg Leatje . Bekken klachten weet ik niets vanaf. Aanvankelijk dacht ik dat ik dat had. Maar het waren mijn heupen. Ik vind het echt erg als je bedenkt dat ik al 15 jaar met zeer veel pijn loop, tig specialisten heb gezien en geen enkele die mij ooit aanraadde om een heupspecialist te consulteren  . En dat terwijl ik toch altijd duidelijk de plaatsen aanwees waar de pijn zat. Ik heb ook periodes dat ik moedeloos ben. Persoonlijk krijg ik pijn in mijn schouders van de stress van mijn andere pijnen. Ik wou dat ik je advies kon geven. Maar ik ben geen dokter. Je bent nog zo jong en dan te horen krijgen dat ze het niet vinden wat de oorzaak is. 
Sporten kan ik absoluut niet meer. Ik heb dat vroeger wel gedaan, maar ik ging alleen maar achteruit. Ik heb veel tranen gelaten van de pijn. Nu schieten mijn ogen nog dagelijks vol van de pijn. Zo kreeg ik deze namiddag zoveel pijn dat ik niet in staat was om het huis te verlaten. 
Ik wens jou erg veel sterkte   
Mag ik vragen , heb je een partner? Als je daar niet wil op antwoorden negeer dan mijn vraag.

Lientje, ik kende jouw verhaal al, maar het blijft naar om te lezen. Het is toch opmerkelijk dat zoveel mensen niet de juiste hulp krijgen. Hoeveel keer ik te horen heb gekregen: we weten het niet pff….
Soms vroeg ik mij oprecht af: hebben jullie zolang gestudeerd om dit te zeggen?  Ik heb helaas nog bitter weinig vertrouwen en respect voor specialisten.
Hoe was de cursus? Je zou in ieder geval een goede verpleegkundige zijn.

Of ik echt een goede verpleegkundige zou zijn? Ik weet het niet. Vind mezelf niet snel goed genoeg. Maar heb collega's die nu de opleiding doen en waarvan ik denk : als jij het al red...
Maar goed. Vond mezelf ook nooit een goede verzorgende . Daar dachten al mijn collega's  anders over. Inmiddels heb ik dusdanig  veel geleerd het afgelopen jaar waar ik nu werk, dat ik mezelf in elk geval een redelijk goede verzorgende vind. 
En ik weet dat veel patiënten  me dat ook vinden. Laatst kreeg ik via via de groeten van een oud patiënt die al 3 maanden weg is bij ons.  Die had tegen die persoon gezegd: werkt Lientje  er nog? Doe  haar de groeten. Dat was zo'n goede en lieve  zuster!  Daar doe je het voor hè?🥰

Ik heb een uitnodiging voor een gesprek met de leidinggevende gekregen.  Spannend.  Hou ik niet van. Verder vanmorgen weer een elearning  afgetoetst.  Misschien  vanmiddag of morgen nog een. Schiet t tenminste weer een beetje op.

Wat is er weer veel geschreven! Ik heb een beetje een off-week. Had geen puf om te schrijven. Maandag weer bij de tandarts geweest voor fase zoveel voor het implantaat. Nu last van de hechtingen en ook nog steeds wel pijn. Als alles meezit, ben ik half augustus klaar, ruim anderhalf jaar nadat ik op mijn mond ben gevallen.
Verder druk met de pijnrevalidatie. Insteek is, dat trauma’s zich opstapelen in je lichaam, waardoor je pijn ervaart, vooral op de zwakke plekken, in mijn geval mijn rug. Het is erg intens en als er nare zaken boven komen, triggert dat ook weer andere zaken. Ik deed dit liever niet, maar ik heb voor dit programma gekozen, dus ik doe mee. Als het maar helpt.

Lientje, je verhaal blijft treurig. Ik snap dat je er af en toe nog last van hebt. Dat gezegd hebbende, heb je wel veel bereikt, ondanks alle problemen. Ik heb het al eerder gezegd: je bent een bikkel!
Fijn dat het nu beter met je gaat, nu de hechtingen eruit zijn. Ik zou als ik jou was de opleiding voor verpleegkundige gaan doen. Je houdt van leren en je kunt het zeker, als ik jou zo door de jaren lees. Maar je moet er wel de fysieke ruimte voor nemen/krijgen. De rest van het gezin moet je dan wat meer ontlasten. Een hele uitdaging, lijkt me….