Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Ik duim mee!
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 11:26:
Alcedo, hopelijk tref je nu een andere arts. Neem de tips van de rest mee, je slechtste dsg beschrijven, zlle uitbehandelde ziekdnhuisdossiers en misschien heb je ook nog een welwillende huisarts en neuroloog die op papier willen zetten dat er geen verbetering meer komt helaas. Ik ga voor je duimen dat het positief uitpakt.
Er valt weinig mee te nemen, aangezien het eerste gesprek (gelukkig) telefonisch is. Documentatie om mee te sturen heb ik wel, maar ik heb geen aandoeningen waarbij harde prognoses in verslagen van artsen gezet worden. Daarom hoop ik dat mijn huisarts een goede samenvatting wil maken om het e.e.a. te verduidelijken en te onderstrepen.
Ik hoop het voor je Alcedo. Ik snap je angst goed, heb ooit in dezelfde situatie gezeten. Kon wel deels nog werken maar bij lange niet fulltime en werd voor fulltime goedgekeurd. Dat zijn toen financieel heel zware jaren geweest. Niet helemaal te vergelijken met jou ,want ik kon nog iets. Jij helemaal niet. Maar de angst financieel aan de grond te komen ken en herken ik zeker. Wat een rottijd was dat zeg. Wanneer is het gesprek ook alweer, eind maart toch?
Even een knuffel voor iedereen die het moeilijk heeft, geestelijk of lichamelijk!
Picunia schreef op 11-03-2023 om 10:01:
Alcedo, Ik heb altijd begrepen dat het UWV zelden een WIA-uitkering toekent, in eerste instantie.
Ik wil maar zeggen, dat een tweede keuring, na toekenning WGA, tot WIA kan leiden als er geen/onvoldoende verbetering
Toen ik bijna twee jaar ziek was, kreeg ik tot mijn verbazing een WIA toegekend, terwijl ikzelf er nog wel van overtuigd was dat het nog wel beter zou worden. Inmiddels zie ik, twee jaar later wel iets verbetering, maar nooit genoeg om weer een baan aan te kunnen. Ik had mijn hele medische ziekenhuisdossier naar de arts gestuurd, daar heeft de arts het op gebaseerd. Het gesprek was telefonisch (coronatijd).
Op zich ook logisch dat er niet meteen wia gegeven wordt, uitzonderingen daar gelaten, is twee jaar vrij kort iha om te constateren dat je echt niet meer verbetert en zelfs dan zijn er mogelijk nog dingen die je wel zou kunnen. En mensen vergeten ook nog wel eens dat het in feite gewoon een verzekering is. Ik had eerst ook WGA verwacht maar kreeg ook meteen IVA. UWV vind ook een revalidatietraject vaak belangrijk. Mijn (onafhankelijke) bedrijfsarts had daar al vrij snel op ingezet. Daar werd al geconstateerd dat mijn belastbaarheid heel erg laag is en dat multidisciplinaire rapport heeft enorm bijgedragen aan de beslissing.
Ook ik ben wel wat verbeterd maar merk nu ik toch een paar uurtjes voor de klas sta dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. Mijn hoofdpijn was inmiddels te handelen maar nu ga ik elke avond weer mis. En alle andere dingen lopen dan niet goed omdat alles mij nu eenmaal meer tijd kost om te doen.
In het weekend rol ik een PEM in.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 10:19:
[..]
Ik heb al een WIA, maar je hebt daarin twee varianten.
Mijn leeftijd is ook nog in mijn nadeel. Volgens de arts van de vorige keuring ben ik te jong om al een IVA te krijgen en moet het daarom een WGA (loonaanvullend) zijn.
Pfff, jij bent nu net zo oud als ik toen ik mijn IVA kreeg. Wat een kulargument van die arts zeg! Heb je nu een andere arts?
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 10:43:
[..]
Ik ben eind 30. Leeftijd was een issue volgens de keuringsarts. Hij vond het trouwens ook psychisch erg belastend om iemand van mijn leeftijd al permanent af te keuren. Dat de psychische belasting van de continue stress over de mogelijkheid dat het inkomen wegvalt groter is, begrijpt hij blijkbaar niet.
Die psychische belasting is maar even. Je moet dan leren accepteren dat je beperkingen hebt die niet met normale arbeid verenigbaar zijn. Ik had het daar een maand echt even moeilijk mee en daarna gaf het rust en kon ik werken aan de acceptatie van alles.
SuzyQFive schreef op 12-03-2023 om 00:52:
[..]
Die psychische belasting is maar even. Je moet dan leren accepteren dat je beperkingen hebt die niet met normale arbeid verenigbaar zijn. Ik had het daar een maand echt even moeilijk mee en daarna gaf het rust en kon ik werken aan de acceptatie van alles.
Maar dat het bij jou maar even is, wil niet zeggen dat dat bij Alcedo ook zo is.
Wat hebben jullie veel geschreven de laatste dagen!
Ik heb jullie allemaal gelezen maar op iedereen reageren gaat me niet lukken.
Alcedo: ik hoop dat je dit keer bij het UWV een menselijker arts treft. Elke keer die stress bij keuringen, ik duim voor je!
Moyrrie: het gaat niet best. Ik begin me de laatste tijd pas echt te realiseren wat het betekent om chronisch ziek te zijn en altijd pijn te hebben. Hetzelfde waar jullie allemaal mee worstelen.
Fijne zondag voor iedereen!
SuzyQFive schreef op 12-03-2023 om 00:52:
[..]
Die psychische belasting is maar even. Je moet dan leren accepteren dat je beperkingen hebt die niet met normale arbeid verenigbaar zijn. Ik had het daar een maand echt even moeilijk mee en daarna gaf het rust en kon ik werken aan de acceptatie van alles.
Ik heb het jaren moeilijk mee gehad. Zoals broodjebrie zegt, dat verschilt per persoon.
Genoeg geslapen, genoeg uitgerust. Weinig gedaan en evengoed veel pijn. Why???? 
Lientje: dat vind ik ook zo moeilijk te accepteren. Als je probeert om zo verantwoord mogelijk te leven en dat de pijn er dan toch is. Dat je er eigenlijk geen vat op hebt. En morgen is het misschien weer helemaal anders.
SuzyQFive schreef op 12-03-2023 om 00:52:
[..]
Die psychische belasting is maar even. Je moet dan leren accepteren dat je beperkingen hebt die niet met normale arbeid verenigbaar zijn. Ik had het daar een maand echt even moeilijk mee en daarna gaf het rust en kon ik werken aan de acceptatie van alles.
Wat die arts een beetje vergeet is dat die psychische belasting van niet kunnen werken er sowieso is. Wel of geen uitkering verandert niets aan mijn werkelijke arbeids(on)geschiktheid. Alleen zonder uitkering komen daar financiële zorgen bij.
MrsMary schreef op 12-03-2023 om 09:43:
Wat hebben jullie veel geschreven de laatste dagen!
Ik heb jullie allemaal gelezen maar op iedereen reageren gaat me niet lukken.
Alcedo: ik hoop dat je dit keer bij het UWV een menselijker arts treft. Elke keer die stress bij keuringen, ik duim voor je!
Moyrrie: het gaat niet best. Ik begin me de laatste tijd pas echt te realiseren wat het betekent om chronisch ziek te zijn en altijd pijn te hebben. Hetzelfde waar jullie allemaal mee worstelen.
Fijne zondag voor iedereen!
Sterkte Dat besef is ook heel klote.
MrsMary schreef op 12-03-2023 om 12:26:
Lientje: dat vind ik ook zo moeilijk te accepteren. Als je probeert om zo verantwoord mogelijk te leven en dat de pijn er dan toch is. Dat je er eigenlijk geen vat op hebt. En morgen is het misschien weer helemaal anders.
Dat hoop ik dan maar want ik moet 3 dagen werken.