Leven met pijn, kletsend het jaar door.

Ik moet me echt inhouden naar man toe. Vanmiddag bij de fysio ook trouwens. Die heeft gedoe met de kinderopvang waardoor hij afspraken af moet zeggen of verplaatsen. Mijn vaste back-up kan ook niet volgende week. Ik weet dat ze er niets aan kunnen doen dus ik heb het maar afgereageerd op de fiets.

ik snap niet waar deze chagrijnigheid vandaan komt. Normaal ben ik echt niet zo. Man begrijpt het ook niet.

Dznk je Picunia. Ik ga het een keer maken als man voor werk weg is. Klinkt of de kinderen het wel lekker zullen  vinden. Van man weet ik nu al dat jij het niet lekker gaat vinden

Alcedo, kunnen het hormonen  zijn?
Of toch die burnout/ overspannen....je hebt de laatste jaren nogal wat voor je kiezen gekregen en dat niet echt verwerkt of geaccepteerd  nog. Ik herken dit van de eerste jaren na mijn infarct. In plaats  van het te accepteren  dat mijn leven  180 graden veranderd  was, bleef ik er maar tegen vechten. En dat put je uit. En komt je humeur  niet ten goede. Want  ik wou zo graag  dat alles  maar  weer zoals vroeger werd. Maar dat gebeurt helaas niet.

Alcedo, je man herkent het dus wel. Je gezondheid lijdt eronder, dus ik zou maar naar man en therapeut luisteren. Heeft de therapeut tips gegeven hoe je dat doet, jezelf voorop stellen? Dat is niet gemakkelijk, als je dat niet gewend bent. Het is denk ik ook goed om met de therapeut uit te zoeken, waarom jij jezelf tot sluitpost maakt.
Sterkte hiermee, dit is niet makkelijk, maar kan je veel opleveren.

1. Lientje, ik herken dat ook, dat vechten tegen je beperkingen heel veel frustratie en verdriet oplevert en hoe dat je uitput. Ik heb er nog steeds moeite mee, ook al gaat het wel beter. Jij was nog zo jong toen het jou overkwam. Dat maakt het helemaal moeilijk. Ik bewonder hoe je je leven weer hebt opgepakt, met je beperkingen.

Picunia schreef op 02-03-2023 om 08:00:

1. Lientje, ik herken dat ook, dat vechten tegen je beperkingen heel veel frustratie en verdriet oplevert en hoe dat je uitput. Ik heb er nog steeds moeite mee, ook al gaat het wel beter. Jij was nog zo jong toen het jou overkwam. Dat maakt het helemaal moeilijk. Ik bewonder hoe je je leven weer hebt opgepakt, met je beperkingen.

Lief dat je dat zegt Picunia.  Maar weet je wat het is, en dat weet iedereen  hier wel, je hebt geen keuze uiteindelijk  dan om door te gaan en er het beste van te maken.  En eerlijk,  ik heb er ook nog steeds moeite mee af en toe. Vooral  als ik mensen uit mijn jeugd tegenkom, die een stuk minder konden leren dan ik , en die zich op hebben weten te werken naar een WO functie met een hoog salaris.   Terwijl  ik, met mijn atheneum  niveau  in een mbo3 baantje werk met een bruto salaris  van 14,11  per uur. Dat doet soms best pijn, hoeveel ik ook hou van het werk dat ik nu doe. Het had zo anders kunnen zijn. Mijn leven is daardoor  ook onnodig  zwaar geweest, naast het ziek zijn en de pijn, ook financieel.  Dat zou nooit zo geweest zijn als ik gezond gebleven  was. Denk ik. Zeker  weten doe je dat nooit natuurlijk. 

Maar desalniettemin  ben ik blij met waar ik nu sta hoor. Het wringt heel af en toe wel nog even. Loslaten,  Loslaten.  Je kunt nog zo'n leuk plaatje  in je hoofd hebben  voor hoe je leven eruit gaat zien, maar het loopt bijna altijd anders. Leven overkomt je, terwijl  je bezig was met andere plannen.

Ik had gisteren  een zware avonddienst. Vind de dagdiensten  eigenlijk fijner eerlijk gezegd, hoewel die drukker zijn. Maar gisteravond  was ook megadruk. Met 2 zieke bewoners,  en een bewoner  die door het lint ging. Heb me rot gelopen. Ook dochter  nog huilend  aan de telefoon  omdat die wat naars had meegemaakt  en vervolgens  ruzie met haar vader kreeg ook. Dus ik sliep pas om kwart voor 1 , terwijl  de wekker op kwart voor 5 stond voor man. Daarna nog wel geslapen,  maar nu een zeurende  hoofdpijn . Straks weer zwemmen, moet nu nodig  iets in huis doen maar heb nog niet de puf. Hang nog steeds op de bank.

MrsMary schreef op 02-03-2023 om 11:43:

Nou Lientje, dat was weer goed raak gisteren. Iedereen trekt aan alle kanten aan je.Neem je rust nu, lijkt me verstandiger dan het huishouden doen nu. En dan straks zwemmen.

Ik heb ook nog niks gedaan idd  Mrs Mary. Of ja, de vaatwasser  draait. Hadden ze gisteren ook niet gevuld en aangezet. Alles stond nog vies op aanrecht en tafel

Ik ga zo even een kaart naar dd brievenbus  brengen.  En loop dan denk ik even bij vriendin langs. Even vragen hoe haar eerste werkdag gegaan is in haar nieuwe  baan.

Maar  dat  is ook zoiets hè. Ik zie of hoor nooit wat van haar, het komt altijd  van mijn kant, het contact. Terwijl ze nog geen 300  meter hier vandaan woont.

Wat een drukke dag, gisteren, Lientje! Vandaag maar rustig aan doen. Het huishouden kan later ook wel.
Haal je wel wat uit die vriendschap? Ik heb hetzelfde gehad bij een vriendin. Ik nam altijd het initiatief en dan kon ze ook nog vaak niet. Nou had ze het ook erg druk, daar had ik op zich begrip voor. Maar we kennen elkaar meer dan 40 jaar, misschien waren we wel uit elkaar gegroeid en bloedde het zo dood. Dat wilde ik niet, dus heb ik dit met haar besproken. Als ze niet meer zoveel waarde hechtte aan onze vriendschap, dan wilde ik dat weten en konden we er een eind aan breien. Ze schrok zich rot, dat ik het zo ervoer en gaf aan dat het alleen vanwege de drukte was en dat ze er wat beter op zou letten. We zijn nu zeker 10 jaar verder en het is totaal veranderd. Ze neemt vaak, net als ik, initiatief en we hebben het nog steeds goed.
Nou ja, dit hele verhaal, Lientje, om je te vertellen, dat als je waarde hecht aan deze vriendschap je het bespreekbaar moet maken. Het is zo jammer dat je nu irritaties krijgt en dat de vriendschap dan zo doodbloed. Je moet er wel rekening mee houden, dat het voor haar niet meer zo hoeft. Daar moet je je dan ook bij neerleggen.

lastige vriendschap Lientje. Mooi dat jij dit zo hebt besproken Picunia, dat doen niet veel mensen denk ik.
Ik had een hele goede vriendin, ze was mijn getuige op mijn bruiloft, we kenden elkaar toen al ruim twintig jaar. Toen werd ik ziek en na een poosje negeerde ze me letterlijk. Ik weet nog steeds niet waarom ze geen contact meer wil en ik vind het nog steeds jammer dat ze niet gewoon iets gezegd heeft. 

Picunia schreef op 02-03-2023 om 07:52:

Alcedo, je man herkent het dus wel. Je gezondheid lijdt eronder, dus ik zou maar naar man en therapeut luisteren. Heeft de therapeut tips gegeven hoe je dat doet, jezelf voorop stellen? Dat is niet gemakkelijk, als je dat niet gewend bent. Het is denk ik ook goed om met de therapeut uit te zoeken, waarom jij jezelf tot sluitpost maakt.
Sterkte hiermee, dit is niet makkelijk, maar kan je veel opleveren.

Het waarom is wel bekend, maar zo’n ingesleten gewoonte is lastig te veranderen helaas. Zeker omdat er voor mijn gevoel best wel aan me getrokken wordt, ook door man.

Haha , hebben  we dat niet allemaal  eigenlijk Suzy? Hier in elk geval zeker.

Alcedo, dat is ook niet erg leuk van die vriendin zeg. Had daar toevallig  met  dochter  een gesprek  over van de week 
Dat je behoeften en interesses veranderen en dat vrienden komen rn gaan. Maar op de manier  bij jou is niet echt sympathiek.