Gespannen zonder reden
ik vraag me af of jullie dit herkennen en misschien tips hebben hoe ik er mee om kan gaan.
Ik voel me vaak gespannen zonder reden en vind het ontzettend vermoeiend. Het lijkt wel alsof ik niet echt blij kan zijn/kan genieten. Ik ben constant op mij hoede, maar waarvoor is niet duidelijk.
Ergens van binnen voel ik me bijna altijd gespannen, aan het wachten tot er een bom ontploft of totdat er iets ergs gebeurt.ik probeer oprecht/bewust te genieten maar het lukt me niet om 100 % zorgeloos/onbevangen te zijn omdat dit gevoel op de achtergrond aanwezig is.
Ik ben opgegroeid in een gezin met lichamelijk en geestelijk geweld, ik heb op latere leeftijd therapie genomen om eea een plek te geven, grotendeels gelukt. Ik heb echt stappen gemaakt maar dit reststukje zit me in de weg.
Ik heb alles waar ik 40 jaar geleden alleen maar van kon dromen maar ik kan er gewoon niet volledig van genieten. Het is alsof je moet huilen terwijl je alle reden hebt om te lachen. Onbegrijpelijk
Juist door hoe ik opgegroeid ben heb ik bewust en onbewust andere keuzes gemaakt waardoor ik nu een gezin heb met rust/liefde/stabiliteit, hetzelfde geldt voor werk,hobbies en vriendschappen.. En dan nog ervaar ik dagelijks stress, het is bijna alsof ik niet kan ontspannen.
Het is lastig om uit te leggen, maar misschien herkent iemand dit?
Als ik jou zo lees denk ik gelijk aan een gegeneraliseerde angst stoornis.
En wat heb je het goed gedaan
Knap .
heb je dit ook met huisarts of therapeut besproken?
Ik herken het niet maar een dikke knuffel voor jou! En hoedje af dat je zover gekomen bent en een liefdevolle stabiele omgeving voor jezelf hebt weten te creëren! Het lijkt niet onlogisch dat je met jouw voorgeschiedenis ‘constant op je hoede bent’. Mishandeling laat sporen na, onder meer in het stresssysteem.
Zou het helpen om terug te gaan naar je psycholoog? Iemand met expertise in dit soort problematiek?
Je hebt in je jeugd nooit kunnen ontspannen, dus waarom zou dat nu wel ok zijn? Rust is stilte voor de storm.. Wachten tot het mis gaat. Die stress zit heel diep.
Lijkt me een goede aanleiding om hulp te zoeken. Gun dat jezelf!
Heb je traumatherapie gehad? Zo nee dan kan dat misschien nog iets door om deze gespannen basishouding om te buigen naar meer rust?
ik heb je een pb gestuurd
oh wow ja dit heb ik ook echt precies zo! 😞 elke avond met hoge hartslag op de bank, alsmaar bang voor de storm.
@roos55 wow even gezocht maar de symptomen herken ik zo erg, dankjewel.
Roos55 schreef op 02-05-2023 om 20:54:
En wat heb je het goed gedaan
Knap .
heb je dit ook met huisarts of therapeut besproken?
Dank je❤️ bij eerdere therapie ging het vooral over mijn zelfbeeld. Dit kwam toen nog niet zo naar voren en is niet helemaal uitgesproken
Peaches schreef op 02-05-2023 om 21:46:
Je hebt in je jeugd nooit kunnen ontspannen, dus waarom zou dat nu wel ok zijn? Rust is stilte voor de storm.. Wachten tot het mis gaat. Die stress zit heel diep.
Lijkt me een goede aanleiding om hulp te zoeken. Gun dat jezelf!
Je omschrijft het heel treffend inderdaad en dat raakt me
Die stilte voor de storm..dat is het..
alhambra schreef op 02-05-2023 om 21:49:
Heb je traumatherapie gehad? Zo nee dan kan dat misschien nog iets door om deze gespannen basishouding om te buigen naar meer rust?
Nee dat niet. Een " gewoon" traject bij een psycholoog
Waarbij ik eerlijk gezegd ook niet altijd het achterste van mijn tong heb laten zien (loyaliteitsconflict)
Tipdemuis schreef op 02-05-2023 om 22:27:
oh wow ja dit heb ik ook echt precies zo! 😞 elke avond met hoge hartslag op de bank, alsmaar bang voor de storm.
@roos55 wow even gezocht maar de symptomen herken ik zo erg, dankjewel.
Goed dat je reageert..dat helpt mij al vind ik het rot voor jou..hoe ga jij daar mee om?
eigenlijk nog niet veel, ik kan ook heel erg piekeren en veel in mijn hoofd zitten. Ik maak ook allerlei plannen dan om meer uit mijn hoofd te gaan, bijvoorbeeld meer wandelen of m’n gedachten opschrijven maar ik stel het maar uit. Ook wil ik nog maar de huisarts er mee..
dat “stilte voor de storm” herken ik ook erg, alsof er elk moment wat kan gaan gebeuren (iets negatiefs, iets ergs).. alsof ik er gewoon op zit te wachten. Ik kan het echter niet aanduiden wát er dan precies komt of ik verwacht/bang voor ben. Door het in mijn hoofd zitten ben ik veel moe.. piekeren..
maar vreselijk dat je zo opgegroeid bent. Misschien kom je nu tot rust en komt er nu ruimte om het toe te laten en uit het zich hierin.
Misschien is mindfulness nog iets? Ademhalingsoefeningen? (Vind ik zelf heel lastig.. moeilijk om me zelf de rust te gunnen..)
Roos55 schreef op 02-05-2023 om 20:52:
Als ik jou zo lees denk ik gelijk aan een gegeneraliseerde angst stoornis.
Ik aan een hypergevoelig stresssysteem door relationeel trauma.
Ik zou ook denken om opnieuw hulp te zoeken.
Het is heel herkenbaar, ik ben ook ‘schrikkerig’ en op mijn hoede door een onveilige jeugd. Ik ga van nul naar honderd op de alertheidsschaal in 1 seconde 
mijn huidige lief heeft daar erg aan moeten wennen en voelde zich een soort van beledigd dat ik zo ineens kan opspringen want ik ben toch veilig bij hem, vindt hij. Het zit ingeprogrammeerd in mijn hersenen.
Een ander overblijfsel is dat bij gevaarlijke situaties, met levensgevaar dus, mijn geheugen niet wil werken. Het hele voorval kan ik me dan met geen mogelijkheid meer herinneren. Dat is best raar om mee te leven, zo’n gatenkaas geheugen. Zo heeft mijn arts mij wel drie keer moeten vertellen dat hij slecht nieuws had. Uitgewist door mijn hoofd.
Ik ben al veel beter geworden in emoties niet onderdrukken en herkennen. Al ziet mijn lief toch altijd nog nét iets eerder dat ik erg rusteloos ben. Dan is er ‘iets’. Hij is mijn ‘emotional support animal’, op zo’n moment.
Ik vind het totaal niet gek dat jij je zo voelt. Je hebt ontzettend veel mee gemaakt en dat gaat in je lichaam zitten, in je systeem.
Doe je ook iets fysieks ter ontspanning? Hardlopen ofzo?
Niet dat het daarmee meteen overgaat, maar misschien voelt je dan wat beter.