Kledingnostalgie

Ik heb sinds kort een vaasje staan dat ik heb gekleid in de brugklas, dat is nog wel aardig. Uit de nalatenschap van mijn moeder kwam ook een zelfgemaakt mooi versierd boekje met waardebonnen voor huishoudelijke klusjes. Dat ligt dus nu in mijn huis en ik hoef het niet, maar weg gooien is ook zo wat nadat zij het minstens 45 jaar heeft bewaard.
Qua kleding, van de kinderen heb ik het eerste jurkje van oudste. Dat is later voor poppen gebruikt. Ook nog het meest gedragen eendelige pakje en het knalroze skipak waarin jongste uit het ziekenhuis kwam (januari 2005, sneeuw en vrieskou). Van mezelf heb ik nog het rokje waarin ik gesolliciteerd heb bij mijn huidige werkgever (1999). Dat rokje is zo smal dat ik niemand ken die er ook maar een beetje in past, tenzij ze 10 zijn.

Ik had een mooi, door mijn vader gesoldeerd 'ban de bom' teken aan een ketting in mijn jeugd. Mijn dochter heeft dat later nog gebruikt tijdens een themafeest. Helaas ik hij nu kwijt. 

ik heb verschillende jurkjes en stoeipakjes met allemaal hun eigen lover en verhaal erachter waar ik ze voor heb gekocht of van gekregen heb bewaard. Ik trek veel ervan niet meer aan omdat het niet meer past of omdat het specifiek voor diegene was. De herinneringen eraan wil ik houden en bewaar ze dus, zo ook schoenen gekocht voor of gekregen van en bewaar die ook. 

Vroeger kocht ik op de markt stof. En van een lapje tricot stof (gebreide stof) had ik een trui gemaakt met een mooie col en een mooie pasvorm. Hij staat nog altijd goed maar ik vind hem niet superzacht en supersoepel dragen dus kies ik altijd wat anders. Maar hij is erg mooi. Brique tweed, heet de kleur.

De markt waar ik de stof heb gekocht bestaat nog wel maar verkoopt niets meer naar mijn gading.

Ik ben er nog onlangs geweest maar het leek niet meer op wat het eens was en was een diepe, diepe teleurstelling.

Ik zal er nooit meer heengaan.

Ik zie in tijdschriften en online advertenties foto's van cowboylaarsjes, meestal gecombineerd met jurken.  Ik had een jaar of 20 geleden 2 paar westernboots waar ik dol op was.  Heb 1 paar teruggevonden achter in een kast!  Ik ga ze combineren met 2 jurken die ik ook heb opgediept uit mn voorraad kleding (zit in koffers) die ik niet vaak draag. 

Toch fijn dat ik een bewaarderig type ben....

nlies schreef op 03-11-2024 om 00:33:

[..]

Als ze nostalgie hebben , zouden ze die dingen juist mee moeten nemen.En kun je die kast kwijt.

Toen wij vroeger het huis uit gingen, en er lagen nog spullen van ons deed mijn moeder die in een doos, als we dan thuis kwamen kregen we die mee. Met de boodschap : thuis openmaken. ma wist wel dat we anders zouden zeggen "dat hoef ik niet, en het uit die doos visten om het niet mee te nemen.

Misschien een idee voor jou?

Ze wonen allebei vrij klein, en mijn dochter in een woning voor 2 jaar, dus meegeven gaat het niet worden. Dus ze mogen hier gerust het één en ander stallen. Maar ik heb geen zin om dingen te bewaren waarvan ze later toch zeggen, het had niet bewaard hoeven worden. En dat is voor mijn gevoel minstens de helft van wat er nog ligt, en dat is wat hoeveelheid betreft, precies die kast. Maar welke helft, is de helft van wat ik denk ook de helft van wat zij denken? Kinderen zeggen, we komen het uitzoeken, maar als puntje bij paaltje komt, hebben ze daar geen tijd voor.

Leuke Anekdote. Toen mijn oudste werd geboren met een dramatische bevalling had ik een heel mooi t-shirt aan. ik had een infuus op een niet standaard plek, een ruggenprik waar nog een lijn aan zat en had ook nog andere anesthesie gehad waardoor ik niet op mijn benen kon staan. 
Eindelijk kwam er een zuster om mij te wassen en iets schoons aan te trekken. Ze ging er nog een zuster bij halen om mijn lijnen even los te koppelen, zodat dat vreselijk bebloede t-shirt uit kon. 
Ik zeg heel gedecideerd: pak maar een schaar en knip de boel kapot.  Zusters vonden dat zo zonde, zo'n t-shirt moest ik bewaren, veel vrouwen wilden bij de volgende bevalling weer hetzelfde shirt aan een dat kan dan niet. Na wassen zou ik een operatiehemd aan krijgen, zodat ze makkelijk bij die lijnen zouden kunnen. Dus heel veel mooier zou het niet worden voor foto's. 
Zusters begrepen het echt niet dat ze zo'n mooi shirt mochten knippen, die ene heeft het ook niet gedaan, die andere wel. 
Ik wilde alleen maar wat schoons en droogs aan, zodat ik wat kon slapen.

Auwereel schreef op 03-11-2024 om 18:50:

[..]

Ze wonen allebei vrij klein, en mijn dochter in een woning voor 2 jaar, dus meegeven gaat het niet worden. Dus ze mogen hier gerust het één en ander stallen. Maar ik heb geen zin om dingen te bewaren waarvan ze later toch zeggen, het had niet bewaard hoeven worden. En dat is voor mijn gevoel minstens de helft van wat er nog ligt, en dat is wat hoeveelheid betreft, precies die kast. Maar welke helft, is de helft van wat ik denk ook de helft van wat zij denken? Kinderen zeggen, we komen het uitzoeken, maar als puntje bij paaltje komt, hebben ze daar geen tijd voor.

Héél later misschien weer wel? Van sommige dingen heb ik spijt dat ik ze zo achteloos heb weggedaan. Ik had ze zo graag nog tenminste één keer willen bekijken.

Ik wou toen zo graag fases van mijn leven afronden. Waarom die behoefte bestond wist ik toen wel, maar nu niet meer.

rionyriony schreef op 03-11-2024 om 19:33:

[..]

Héél later misschien weer wel? Van sommige dingen heb ik spijt dat ik ze zo achteloos heb weggedaan. Ik had ze zo graag nog tenminste één keer willen bekijken.

Ik wou toen zo graag fases van mijn leven afronden. Waarom die behoefte bestond wist ik toen wel, maar nu niet meer.

Ik heb eens de tip gelezen: maak er een foto van. Dan heb je altijd de mogelijkheid er nog eens naar te kijken, maar het ruimt toch lekker op.