Zwager heeft hekel aan baby
Ik heb een redelijke band met mijn zus, maar zij is getrouwd met een man die er geen geheim van maakt dat hij mij niet mag. Ik heb het ook niet zo op hem dus ik heb dat altijd maar gelaten. Echter, ik ben dit jaar moeder geworden en sindsdien gedraagt mijn zwager zich idioot. Hij stoort zich aan de baby en de aandacht die de baby krijgt. We zien elkaar wekelijks bij mijn ouders thuis en dan negeert hij ons straal en doet hij bozig. Dat drukt nogal op de sfeer.
Mijn zus heeft gevraagd of wij er rekening mee willen houden dat hij het lastig vindt zo'n baby in de familie. Moeten we dat doen? Ik wil mijn zus niet schofferen, maar mijn ouders zijn juist zo in de wolken en ik wil deze bijzondere tijd ook niet laten dicteren door zo'n kinderachtige vent.
Lollypopje schreef op 07-08-2023 om 09:28:
[..]
Het valt mij op dat jij in topics heel vaak tegen de algemene mening ingaat, ik begin me inmiddels af te vragen of je dat gewoon expres doet. Want de enige manier om tot jouw mening te komen is door gewoon de helft van TO's posts te negeren.
ja en voelt voor mij ook meer als een beetje voor arguments sake er wat ingooien en je daarbij houden in plaats van constructief meedenken of op argumenten in te gaan. Leest als rellen voor mij. En dan quasi onschuldig zeggen 'ik mag toch ook mijn mening hebben?" Tuurlijk joh, het is goed met je
Nick90 schreef op 07-08-2023 om 09:46:
[..]
En waarom zou ik geen recht op mijn eigen mening hebben? En nee, uit de 12 posts haal ik niet dat ze echt een oplossing zoekt.
Dat ligt dan toch echt aan jou.
Niet alles gelezen, maar zou het ook niet gewoon kunnen dat de zwager helemaal geen kinderen wilt, maar hier niet openlijk voor durft uit te komen. Een kind bij de zus van zijn vrouw kan hem het angst doen uitbreken want zo zal hij er ook aan moeten geloven; zo werkt dat nu eenmaal gauw bij zussen.
Tip: wisselende bezoeken bij je ouders; ene week TO met gezin bij haar ouders, andere week zus met man bij ouders en derde week TO+gezin+ zus bij ouders. Zo is iedereen blij want geen frustraties tijdens bezoek aan familie.
Veel reacties en ook reacties die mij wel aan het denken zetten. Soms pijnlijk, maar toch dank daarvoor. Ik hoop dat ik nergens op vergeet te reageren.
Waarom niemand hem aanspreekt: iemand schreef al dat het misschien zo gegroeid is en dat iedereen er daarom een beetje aan gewend is geraakt. Dat klopt wel denk ik. Het is eerst langzaam erger geworden en dan toen de baby plotseling nog een stuk erger. Ik vond het zelf ook confronterend om het uit te schrijven gisteren, dan besef je pas wat er eigenlijk aan de hand is. Komt bij dat mijn familie heel conflictvermijdend is. Mijn ouders vragen mij al zo lang ik me kan herinneren vaak om de volwassenste te zijn en nu dus ook. Ik heb wel een paar keer geprobeerd met hen te praten. Dan zeggen ze dat hij onzeker is, zelf bijna geen familie heeft, zich geen houding weet te geven...
Ik heb me al jaren geleden bij die dynamiek neergelegd. Voor verandering stonden ze niet open en er staat ook zoveel goeds en leuks tegenover. Niets is perfect toch en dat hoeft ook niet. Toch moet ik zeggen dat het wel weer even pijn doet nu het hier zo wordt blootgelegd.
Mijn man zou overigens wel graag willen ingrijpen, maar hij kent de familiegeschiedenis en zegt dat hij het bij mij laat en mij volgt in hoe ik dit wil aanpakken. Hij doet nu dus afstandelijk maar wel beleefd. Dat waardeer ik.
Alles opengooien en mijn zwager publiekelijk aanspreken: ik vind dat gezien de familiedynamiek wel eng. Fijn om hier ook wat reacties te lezen van forummers die dat herkennen en begrijpen. Misschien ga ik het toch doen hoor. Ik besef me nu wel dat dit onderhand een onhoudbare situatie aan het worden is. Ik wil mijn kind later ook niet gaan leren dat dit normaal is 
maar ik ben bang mezelf dan buitenspel te zetten.
Zwager persoonlijk aanspreken: met die man valt echt niet te praten. Eerlijk gezegd heb ik niet meer de hoop of de wens om een goed contact met hem op te bouwen na al dit gezeik. Ik wil gewoon dat hij normale beleefdheidsvormen in acht gaat nemen of wegblijft. Liefst zelfs dat mijn zus bij hem weggaat want het kan niet fijn zijn om zo'n man te hebben, maar zij maakt haar eigen keuzes en ik kan alleen maar proberen om er zo nodig voor haar te zijn.
Vruchtbaarheidsproblemen en miskramen: daar heb ik zelf mee te maken gehad en ben ik altijd heel open over geweest, dus ik hoop oprecht dat mijn zus daarmee wel bij mij zou durven komen. Ik denk niet dat dat het is. Maar nogmaals, zeker weten doe je het nooit. Alleen zelfs dan, wat is dit nou. Ik ben het sinds ik hier gisteren schreef allemaal wat zwaarder gaan inzien 
Jongens wat een lang verhaal.
O ja mijn zwager praat verder juist heel geanimeerd met iedereen. Daarom valt het negeren van mij en mijn gezin natuurlijk extra op.
Miamiamia schreef op 07-08-2023 om 12:03:
O ja mijn zwager praat verder juist heel geanimeerd met iedereen. Daarom valt het negeren van mij en mijn gezin natuurlijk extra op.
even een heel vreemde side step: zou het kunnen dat hij eigenlijk een crush heeft op jou en om zich zelf te beschermen maar onbeleefd doet, dat hij eigenlijk heel jaloers is op de relatie die jij en je man hebben?
Ik vrees dat er dan geen andere optie is om ook te vermijden en dus niet op bezoek tegaan als zwager er ook is. En dan een paar keer per jaar één-op-één met je zus afspreken.
"Alles opengooien en mijn zwager publiekelijk aanspreken: ik vind dat gezien de familiedynamiek wel eng."
Dat snap ik helemaal. ALS je iets wilt zeggen, gebruik dan ik-boodschappen. Ken je die? "Als jij x doet, voel ik me y." Dan ga je dus niet beschuldigen, maar heb je het over jouw gevoelens over hun gedrag. En gevoelens zijn altijd waar. Dat kun je doen tegenover je zwager én tegenover de rest die het gedrag negeert. Ik zou dat wel in de hele groep doen. Emotioneel gezonde mensen die van jou houden, zullen willen dat jij je goed voelt en dus hun gedrag willen aanpassen zodat het voor beide partijen fijn is. Je zwager, die ik niet als gezond beschouw, zal misschien zijn schouders ophalen of met een jij-bak komen. So be it. Maar zeg dan: daar kunnen we het een andere keer over hebben, nu wil ik praten over wat dit gedrag met mij doet.
Dus denk van tevoren na welk gedrag je precies stoort, hou het kort en feitelijk. Vermijjd woorden als "altijd" en "nooit", anders krijg je discussies daarover (die ene keer deed ik het anders).
Ik hoop dat je dit wel aandurft. Sterkte.
Wat goed van jou om alles zo eens op te schrijven. En dat het confronterend is snap ik
Als praten jou wel oplucht en ruimte geeft is een hulpverlener dan een idee
Kan je op jou tempo er aan werken en evt handelen
Sterkte.
Waarom bel je je zus niet op?. En spreek gewoon uit waarmee je zit, hoe zwager doet en dat je dit geen fijn gedrag vindt. Het kan toch niet zo zijn dat je dit maar zo moet laten gaan als hij door je heen praat en rolt met zijn ogen?
Vraag haar hoe dit samen op te lossen.
Er is al veel gezegd en wellicht val ik in herhalingen.
Maar ik zou zeker zus even opbellen en vragen wat ze nu precies bedoelde en wat nu eigenlijk het probleem is (hier zijn al heel veel speculaties over wat het probleem zou zijn). Ligt het aan de conversatie, alles gaat over de baby? Of ligt het aan jou dat hij je niet mag? Probeer het eerst eens helder te krijgen. Dan kun je ook kijken wat mogelijke oplossingen zijn, als die er al zijn.
In de meeste gevallen is humor eigenlijk een goede afleiding. Bijvoorbeeld dat je een keer roept: het baby-uurtje is afgelopen, we gaan nu praten over wat echt belangrijk is, voetbal (of zoiets).
Tsjor
Ik zou het zeker ook met je ouders voorbespreken. Het kan zijn dat in het verleden de balans anders uitviel: kennelijk ziet iedereen dat je zwager onzeker is en het moeilijk heeft. Dat is op zich mooi, dat je mensen hun zwakheid niet al te zeer nadraagt. Jij wordt beschouwd als een sterkere persoonlijkheid die best wat kan incasseren. Een nogal verstandelijke insteek. Maar inmiddels gaat zijn gedrag veel te ver de grenzen over, raakt het jou emotioneel en kun en hoef jij het het niet meer van je af laten glijden. Het doet en vraagt emotioneel te veel met/van jou! Ik denk dat je dat met je ouders zou moeten delen. Niet om je zwager zwart te maken maar om ze te doen beseffen dat er grenzen zijn aan wat jij kan en wil verdragen om je zwager te sparen. Het gaat sluipenderwijs gewoon veel te ver wat hij aan ruimte opeist om destructief gedrag te vertonen naar jou en je kind en nu in feite ook naar je ouders als opa en oma. Het is belangrijk dat je ouders beseffen dat jij je kwetsbaar voelt en (ook) hun bescherming nodig hebt. Je zwager heeft grenzen nodig, juist omdat/als hij er volwaardig bij hoort. Als lid van een groep, moet je ook kunnen worden aangesproken op je gedrag en je interacties. Dat is ook juist een bewijs van ‘intimiteit’. Het is de vraag of hij dat zal kunnen incasseren maar op enig moment zal toch onder ogen moeten worden gezien dat hij ‘slachtoffers maakt’ en ‘schade veroorzaakt’, dat het geen gedrag meer is wat je nog wil en kan wegwuiven door ‘de wijste te zijn’. Vertel tegen je zus en tegen je ouders hoezeer dit je raakt. Ik snap wel dat het geen makkelijk zwart-wit verhaal is maar ergens zullen ze ook jou de ruimte moeten geven om je kwetsbaar te voelen en daar gezamenlijk een oplossing voor te bedenken. Die empathie hebben ze met je zwager immers ook. Geef ze op zijn minst de kans om als ‘systeem’ aan het werk te gaan hiermee. Probeer het niet meer in je eentje te incasseren en verhapstukken. Fijn dat je man jouw wil volgen in wat jij wil. Misschien kun je beginnen met hem te sparren wat je kunt doen als je eerlijk toegeeft: mijn grens is bereikt.
PS als je het terugbrengt naar de kern hoeft dit niet heel groot en zwaar te worden. Het hoeft niet per se uitgebreid te worden uitgepraat. Misschien wel juist niet! Op bepaalde momenten ‘nee’ zeggen, een korte opmerking maken tegen zwager, hem fysiek even uit de situatie halen (‘wil je me even helpen met …’) of zoals Tsjor suggereert een grap maken, kan misschien veel effectiever zijn dan langdurig speculeren en praten. Maar het is wel van belang risicomomenten te gaan herkennen en dan een andere afslag te nemen dan zwijgen. Nu draag jij al zijn frustraties terwijl dat niet reeel is. Jij lijkt de zondebok te zijn geworden terwijl het hele familiesysteem het gezamenlijk makkelijker zou kunnen dragen en bijsturen, als dat zou zijn wat nodig is omdat hij nou eenmaal de man is van je zus.
Hij is niks van jullie dus hij kan weg blijven en de relatie eventueel beëindigen. Erger is het als je deel uit maakt van het basisgezin en je zus neemt een baby mee terwijl je dat zelf niet trekt.
Ik vind het heel verdrietig voor je. Zeker om te lezen dat iedereen zo conflictvermijdend is dat ze het laten gebeuren en dat je bang bent om hierdoor jezelf buitenspel te zetten als je er wel iets van zou zeggen. Dan kun je wel elke week bij elkaar komen en het gezellig vinden om iedereen te zien (behalve die sukkel natuurlijk), maar als ik dit lees dan vraag ik me echt af wat jullie onderlinge band voorstelt. Het is een ontzettend onveilige situatie voor jou (emotioneel) en niemand die voor jou opkomt. Sterker nog, je zus en ouders vinden dat jij je nog meer moet aanpassen. Daar spreekt voor mij geen liefde uit. Ik zou me denk ik ontzettend in de steek gelaten voelen en ik zou dat eigenlijk wel aangeven, want al zeg jij dat je deze momenten niet wilt missen, lijken ze mij heel energiezuigend en komt er een moment dat het niet meer te doen is (en voor mij zou het ook de relatie beïnvloeden met mijn andere familie leden en hoe ik hen zie).
Athan schreef op 06-08-2023 om 22:47:
Ik was een jaar of 17 toen de eerste baby in mijn (toenmalige) schoonfamilie werd geboren en ik vond het ook vreselijk. Letterlijk alle gesprekken gingen alleen nog maar over de baby en iedereen ging ineens debiel praten als de baby in de buurt was en riep dingen als: "Oh KIJK! Ze stopt haar vinger in haar neusje! Wat schattig!!!" en ik dacht alleen maar: tik op d'r vingers, je kunt niet vroeg genoeg beginnen met opvoeden.
Nu ik een stuk ouder ben, snap ik iets meer van die opwinding, maar ik houd nog steeds niet van baby's. Ik vind er echt helemaal niks aan. Ik denk dat dat voor jouw zwager ook geldt, maar ik vind wel dat hij daar zelf iets aan moet doen en het niet zo hoeft te laten merken. Hij moet zijn bezoekjes beperken tot de momenten dat de baby er niet is en als dat niet lukt, dan hoeft hij niet het feest voor je ouders (en jullie) te bederven. Ik begreep op mijn 17e ook al dat deze fase vanzelf overgaat (en dat zo'n baby vanzelf een keer een leuke 3-jarige wordt).
Dan worden ze nog veel vervelender. Baby's slapen als het goed is nog het grootste deel van de tijd.