welke aspecten in de opvoeding die jij gehad hebt, wil jij absoluut anders doen bij je eigen kinderen?
In navolging van het topic waar ben jij je ouders het meest dankbaar voor?
De titel zegt het al; zijn er aspecten in de opvoeding die jij gehad hebt van je ouders, die je nu achteraf gezien, absoluut anders wilt doen bij je eigen kinderen?
interessant.
- Als ouder zou ik graag meer emotioneel betrokken willen zijn. Dit doe ik door te benoemen dat ze alles kunnen zeggen en dat ik ze altijd wil helpen. En met mijn dochter praat ik savonds over bepaalde dingen wat ze mee heeft gemaakt. En hopelijk later ook over 'levens' problemen.
- Niet te veel focus leggen op eten. Lus je iets niet? Dan niet. Eten aanbieden en uitnodigen om het uit te proberen maar daar is alles ook mee gezegd. Daarna is er ook geen aandacht als er een nee antwoord op komt. De kinderen hoeven hun bord eten niet op te eten. Mijn ouders en schoonouders kunnen hier op door gaan met als resultaat dat ze opstandig worden. Dat is precies wat ik niet wil. Nee is ook een antwoord.
- Sport stimuleren we en we zijn graag aanwezig maar met bepaalde afstand. We worden geen ouder dat overal en altijd bij moeten zijn. Dat is voor elk kind in het begin leuk maar niets is vervelender dan te aanwezig ouder. Terwijl de ouder vaak geen problemen in zien, zien wij dat kinds eigen individuele ontwikkeling hier in wordt beperkt. Iets wat wij belangrijk vinden dat de kind hier zoveel mogelijk vrijheid in kan krijgen.
- Werk belangrijker vinden dan het gezin. Dat is een no- go hier!
- Ik ben ook gedwongen om sociaal te zijn terwijl ik heel erg introvert ben. Het doen alsof, omdat het zo hoort heeft veel gedaan met mij. Een van onze kinderen is ook erg introvert en speelt ook graag alleen. Heeft een aantal vriendjes waar ze wel eens mee speelt maar wanneer het haar uitkomt. Ik maak haar duidelijk dat dat gevoel er altijd mag zijn. Niets hoeft alles mag.
Ik doe veel dingen anders dan mijn ouders en in sommige dingen ben ik waarschijnlijk wel te veel het andere uiterste. Ik kreeg vanaf mijn 15e geen zakgeld meer vanwege een bijbaan en moest zelf mijn studie betalen. Mijn kinderen krijgen op hun 25e nog zakgeld.
Ik moest op mijn 18e nog om 1 uur thuis zijn. Mijn kinderen hebben sinds hun 16e al geen eindtijd meer, ook doordeweeks.
Mijn ouders hadden geen bemoeienis met school maar vonden het vooral belangrijk dat ik een zo hoog mogelijk diploma haalde. Ik denk dat ik in mijn hele leven een keer overhoord ben door mijn moeder. Bij mijn kinderen heb ik er best wel bovenop gezeten, maar dat was bij de oudste niet nodig en bij de jongste werkte bemoeienis averechts.
Doordat mijn ouders me enerzijds in alles begrensden en anderzijds nooit interesse toonden in mijn bezigheden, vind ik het nu ook lastig om een evenwicht te vinden tussen interesse tonen en niet te veel bemoeien.
- Ik moest kost geld betalen omdat ik nog thuis woonde. Dat terwijl mijn ouders het konden betalen (financieel hadden ze het breeder dan ooit), ik verantwoord om ging met geld, alles zelf betaalde behalve onderdak en eten. Dat kwam vooral vanuit mijn moeder en in haar slechte buien kon ze daar op door zeuren. Ik heb me heel ongewenst gevoeld en was blij dat ik op mijn 23e uit huis kon.
Nog is geld een dingetje. Ze kan zo een tikkie sturen van 4 euro als zij mijn koffie had betaald.
Mijn kinderen zullen wel verantwoord om moeten gaan met geld. Ook ergens de verantwoordelijkheid nemen om iets te betalen maar zolang wij financieel goed zitten hoeven ze geen kost geld te betalen.
ik wil er echt zijn voor mijn kinderen. Niet voor het plaatje naar buiten. Nee gewoon omdat ik het wil. En kind ook. Wil kind niet naar wil ze gewoon rustig op haar kamer tekenen/ lezen of iets anders dan is dat ook helemaal prima.
Ik wil de grenzen van mijn kinderen respecteren. Natuurlijk moeten ze ooit iets wat ze niet willen, ergens mee naartoe of bijvoorbeeld de tafel afruimen of hun kamer opruimen. Maar mijn kinderen hoeven niet te knuffelen of kussen bij binnenkomst of afscheid. Ze moeten wel op een of andere manier gedag zeggen. Dat kan met woorden, een hand, een zwaai of high five, passend bij de situatie maar nooit verplicht knuffelen of een kus geven. Maar ook andere grenzen, willen mijn kinderen ergens niet over praten dan is dat oké (zolang het niks ernstigs is, dan hoop ik echt dat ze met iemand praten en als dat makkelijker is met bijvoorbeeld de juf dan is dat ook prima). Mijn dochter wil privacy bij omkleden. Ook dat is prima.
Mijn kinderen mogen altijd even komen knuffelen. Dat heeft iedereen toch gewoon even nodig.
Mijn kinderen mogen vragen stellen of praten over alles. Ook over seks. Seks is niet iets slechts (zolang het tegen niemand zijn zin ingaat). Natuurlijk zijn er ook dingen privé.
Mijn kinderen mogen zichzelf zijn, met hun eigen interesses, kledingkeuze, hobbykeuze enz. Ze mogen ook schoenen of andere kleding kiezen die ik niet mooi vindt (al stel ik wel eisen aan de kwaliteit).
Mijn kinderen mogen mij in de nacht wakker maken als ze me nodig hebben na een enge droom.
Mijn kinderen mogen boos zijn, mijn kinderen mogen bang zijn, verdrietig zijn en dat ook tonen.
Mijn kinderen hoeven niet bang te zijn voor mij. Volgens mij slaag ik daar wel in.
Mijn kinderen hoeven niet de beste te zijn in de dingen die ze doen. Ik wil ze graag meegeven dat er andere dingen belangrijker zijn. Mijn dochter zat en tijdje op school niet lekker in haar vel (als in woedeaanvallen in de ochtend, huilbuien in de avond, echt wel heftig. Toen ging het er op een gegeven moment over dat ik haar graag wilde helpen om het met de juf te bespreken omdat ik het het allerbelangrijkste vind dat ze het fijn had op school. Ze antwoordde verbaasd dat goed leren lezen, schrijven en rekenen toch het belangrijkste was. Mooie gesprekken gehad op de groep 3 leeftijd. Juf kon zich hierin vinden (ik geloofde dat mijn kind tot leren zou komen op het moment dat ze zich fijner ging voelen, dat bleek te kloppen).
Mijn kinderen mogen weten dat ik het soms ook even niet weet. dat ik even moet nadenken of om hulp moet vragen.
Mijn kinderen weten dat ik van ze hou, gewoon omdat ze zijn wie ze zijn, onze geweldige kinderen 🥰
Emoties mogen er zijn. Ik mocht niet huilen, niet verdrietig zijn (aanstellen was dat), niet boos zijn (niet nodig, goede lieve vrede bewaren) etc. Het zit in mijn aard om dit wel te uiten, maar ik zie bij mijn broers/zussen dat ze dat echt niet doen (niet kunnen, ook niet praten over emoties)
Als je geen honger hebt, eet je niet. Ik moest altijd mijn bord leegeten. Daar heb ik tot latere leeftijd veel last van gehad.
En alles bespreekbaar maken. Bij ons werd er niet over seks of zoenen gepraat, maar ook niet over oorlog en dat soort dingen. En niet over gevoelens.
Deze dingen doe ik bewust anders in de opvoeding van mijn eigen kinderen.
Interessant om de verschillende verhalen te lezen hier. Zie sommige aspecten meerdere keren terugkomen zoals de kerk, emoties uiten.
Denk dat hier ook speelt in welke jaren je bent opgegroeid. De generatie ouders van nu (waaronder ik) zijn in veel dingen wat losser, en wat rechtvaardiger denk ik.
Zie hier ook het eten terug komen.
Moet zeggen dat ik hier wel de regel heb dat "je eet wat de pot schaft". Als kinderen echt iets heel vies vinden, is het een ander verhaal, maar dan koken we dat ook niet. Als ze geen honger meer hebben, mogen ze het eten laten staan, maar dan is het de rest van de avond ook geen andere dingen snoepen/snaaien. En ze blijven aan tafel totdat iedereen klaar is, en helpen mee met opruimen.
wat wij anders doen, is de kinderen meer betrekken bij keuzes die gemaakt moeten worden. Uiteraard hebben man en ik daar het eindoordeel in maar wij vinden de mening van de kinderen ook belangrijk. Dat was vroeger bij mij niet zo; mijn ouders hielden mij overal buiten: toen ik 12 was gingen we verhuizen en ik zag ons nieuwe huis pas op de dag van de verhuizing en hoe mijn nieuwe kamer ingericht moest worden bv kleur behang etc werd niet gevraagd maar door hun bepaald en vond je het niet mooi had je pech dat boeide ze niet. Vakantielocaties werd ook nooit iets over gezegd of overlegd vooraf en waren zelden locaties die leuk voor kinderen waren. Mijn ouders waren erg van het principe dat je maar blij moest zijn met alles wat zij deden; ruimte voor een eigen mening/ smaak was er niet.
Met eten waren ze erg streng; eten wat de pot schaft en je bord gaat leeg maar daarin niet op een eerlijke manier; zij kookten uitsluitend wat zij lekker vonden, dingen die zij niet lustten kwam nooit op tafel. Zo aten we bijvoorbeeld nooit vis of een gebakken eitje want dat vonden beiden niet lekker maar als ik aangaf echt niet van andijvie te houden was ik een zeur en moest ik alles opeten terwijl ik ervan moest kokhalzen. Dat werd dan weer vertaald naar vervelend gedrag en kon ik straf krijgen. Mijn kinderen krijgen ook niet in alles hun zin en moet wel proberen nieuwe dingen te proeven maar zo rigide zijn we gelukkig niet. Als zij bepaald broodbeleg graag lusten terwijl ik het zelf niet eet vind ik het geen probleem om het te kopen, dat zou bij mijn ouders ondenkbaar geweest zijn.
Mijn kinderen hoeven niet zo veel te doen in huis, ik moest wel altijd veel doen en voelde me altijd net een dienstknechtje. Een keer meehelpen is prima maar mijn kinderen zijn niet gratis personeel.
Mijn ouders waren geen makkelijke mensen in de omgang, de band is daardoor nooit hecht geweest.
Ik merkte dat het badkamer afdrogen topic iets triggerde bij mij. Als kind leefde ik namelijk in een museum. Iedere stap die ik zette werd gecontroleerd en beoordeeld. Heb je een kopje vies gemaakt en niet weggezet? Een boekje laten liggen en niet opgeruimd? De badkamer op de exact juiste wijze achtergelaten na gebruik? En veel meer van dit soort voorbeelden. Was het antwoord op een van deze vragen niet het juiste dan was dit reden voor ruzie, schreeuwen, tranen, negeren en emotionele chantage. Het huis was op ieder willekeurig moment spic en span, mijn moeder was eens zo trots als een pauw dat je aan haar (let op, níet ons!) huis niet kon zien dat er kinderen leefden. Mijn vader deed jammergenoeg niets om ons tegen deze gekte te beschermen. Ik heb me als kind altijd een onwelkome gast gevoeld, pas toen ik (jong) uit huis ging heb ik mogen ervaren wat 'thuis' betekent. Niet dat mijn moeder een slecht mens was hoor, vooral ernstig psychiatrisch belast.
Vanzelfsprekend is dat iets wat ik voor mij kinderen anders doe. En ja, kinderen maken een hoop rommel! Maar daar vinden we onze weg in in 'ons' huis.
Mischa83 schreef op 24-07-2024 om 10:07:
Ik merkte dat het badkamer afdrogen topic iets triggerde bij mij. Als kind leefde ik namelijk in een museum. Iedere stap die ik zette werd gecontroleerd en beoordeeld. Heb je een kopje vies gemaakt en niet weggezet? Een boekje laten liggen en niet opgeruimd? De badkamer op de exact juiste wijze achtergelaten na gebruik? En veel meer van dit soort voorbeelden. Was het antwoord op een van deze vragen niet het juiste dan was dit reden voor ruzie, schreeuwen, tranen, negeren en emotionele chantage. Het huis was op ieder willekeurig moment spic en span, mijn moeder was eens zo trots als een pauw dat je aan haar (let op, níet ons!) huis niet kon zien dat er kinderen leefden. Mijn vader deed jammergenoeg niets om ons tegen deze gekte te beschermen. Ik heb me als kind altijd een onwelkome gast gevoeld, pas toen ik (jong) uit huis ging heb ik mogen ervaren wat 'thuis' betekent. Niet dat mijn moeder een slecht mens was hoor, vooral ernstig psychiatrisch belast.
Vanzelfsprekend is dat iets wat ik voor mij kinderen anders doe. En ja, kinderen maken een hoop rommel! Maar daar vinden we onze weg in in 'ons' huis.
Mischa83 schreef op 24-07-2024 om 10:07:
Ik merkte dat het badkamer afdrogen topic iets triggerde bij mij. Als kind leefde ik namelijk in een museum. Iedere stap die ik zette werd gecontroleerd en beoordeeld. Heb je een kopje vies gemaakt en niet weggezet? Een boekje laten liggen en niet opgeruimd? De badkamer op de exact juiste wijze achtergelaten na gebruik? En veel meer van dit soort voorbeelden. Was het antwoord op een van deze vragen niet het juiste dan was dit reden voor ruzie, schreeuwen, tranen, negeren en emotionele chantage. Het huis was op ieder willekeurig moment spic en span, mijn moeder was eens zo trots als een pauw dat je aan haar (let op, níet ons!) huis niet kon zien dat er kinderen leefden. Mijn vader deed jammergenoeg niets om ons tegen deze gekte te beschermen. Ik heb me als kind altijd een onwelkome gast gevoeld, pas toen ik (jong) uit huis ging heb ik mogen ervaren wat 'thuis' betekent. Niet dat mijn moeder een slecht mens was hoor, vooral ernstig psychiatrisch belast.
Vanzelfsprekend is dat iets wat ik voor mij kinderen anders doe. En ja, kinderen maken een hoop rommel! Maar daar vinden we onze weg in in 'ons' huis.
Ah, dat verklaart veel Mijn badkamer mag dan zonder schimmel zijn, in mijn huis is het een gezellige bende. Speeldingen mochten gerust blijven staan (op de Playmobil trein na wat een knoepert was dat!) Maar ook mijn ouders waren redelijk makkelijk daarin, hoewel mijn moeder wel graag het huis meer aan kant had gehad toen mijn kleuterjuf me een onverwacht bezoek kwam brengen omdat ik vaak ziek was...
Ja ik heb ook volwassen moeten worden om zonder oordeel te kunnen kijken naar mensen die hun huis graag 'gewoon' schoon en netjes hebben hoor! Inmiddels kan ik rationeel wel bedenken dat je geen schoonmaakextremist hoeft te zijn als je je badkamer droog maakt🤣.
Ik heb geen intentie om lelijk te spreken over het badkamer topic. Sterker nog, ik vind het altijd wel interessant en helpend om te lezen hoe andere mensen over 'normaal' denken op dit gebied. Ik noemde het omdat het even iets in mij aanraakte.
Malm schreef op 23-07-2024 om 23:25:
Emoties mogen er zijn. Ik mocht niet huilen, niet verdrietig zijn (aanstellen was dat), niet boos zijn (niet nodig, goede lieve vrede bewaren) etc. Het zit in mijn aard om dit wel te uiten, maar ik zie bij mijn broers/zussen dat ze dat echt niet doen (niet kunnen, ook niet praten over emoties)
Ik schreef al eerder in dit topic maar ik heb hier ook echt last van. Als je je hele jeugd leert je gevoelens te onderdrukken en er letterlijk gezegd word dat huilen niet mag omdat je vader dan te boos word is dat niet bevorderlijk voor je ontwikkeling.
Ik ben nu 38 en nog steeds lerende hoe je met emoties moet omgaan. Het gaat best aardig maar kunnen huilen, zeker wanneer anderen het kunnen zien zou ik soms wel willen maar het lukt me niet.
Mischa83 schreef op 24-07-2024 om 10:27:
Ja ik heb ook volwassen moeten worden om zonder oordeel te kunnen kijken naar mensen die hun huis graag 'gewoon' schoon en netjes hebben hoor! Inmiddels kan ik rationeel wel bedenken dat je geen schoonmaakextremist hoeft te zijn als je je badkamer droog maakt🤣.
Ik heb geen intentie om lelijk te spreken over het badkamer topic. Sterker nog, ik vind het altijd wel interessant en helpend om te lezen hoe andere mensen over 'normaal' denken op dit gebied. Ik noemde het omdat het even iets in mij aanraakte.
Hahahaa je zou hier eens moeten komen als we op onze twee kleinkinderen passen. een crèche is er niks bij. 
Envelop schreef op 24-07-2024 om 10:55:
[..]
Ik schreef al eerder in dit topic maar ik heb hier ook echt last van. Als je je hele jeugd leert je gevoelens te onderdrukken en er letterlijk gezegd word dat huilen niet mag omdat je vader dan te boos word is dat niet bevorderlijk voor je ontwikkeling.
Ik ben nu 38 en nog steeds lerende hoe je met emoties moet omgaan. Het gaat best aardig maar kunnen huilen, zeker wanneer anderen het kunnen zien zou ik soms wel willen maar het lukt me niet.
Oh wat is dit ook zo herkenbaar.. ik ben sinds vorig jaar in therapie, nu even een paar weken niet vanwege vakantie, maar daarna pakken we het weer op. Het gaat een intensief traject worden, omdat ik het nog steeds moeilijk vind om mijn emoties te uiten. Vroeger heb ik mijn emoties weggestopt vanwege mijn moeder, en die komen er nu voorzichtig beetje bij beetje uit. Ik ben heel streng voor mezelf geweest en dat komt nu ook naar voren bij therapie.
Ik heb geen kinderwens, maar mochten er wel kinderen gekomen zijn had ik het heel anders aangepakt.
Herfstappeltaart schreef op 24-07-2024 om 16:22:
[..]
Hahahaa je zou hier eens moeten komen als we op onze twee kleinkinderen passen. een crèche is er niks bij.
Haha nou ja gezellig toch met die kleintjes. Opruimen komt daarna wel weer! Leuk dat je vast oppast op je kleinkinderen, daar hebben ze later vast warme herinneringen aan.