welke aspecten in de opvoeding die jij gehad hebt, wil jij absoluut anders doen bij je eigen kinderen?

Dankjewel Lieveheersbeest. Een van de dingen die ik daarom heel belangrijk vind is regelmatig checken bij onze kinderen of wij het wel 'goed' doen. Daar hebben wij mooie gesprekken over, en soms sturen wij onszelf bij. 

Doen wat ik zeg en zeggen wat ik doe. Ik ben betrouwbaar en kom mijn afspraken na.  Er is rust en continuïteit thuis. We verhuizen niet om de haverklap bijvoorbeeld.
Als er iets misgaat, zeg ik sorry.  Niet alles wordt met de mantel der liefde bedekt onder het mom van " je weet toch hoe papa/mama is".  

Poekewiki schreef op 23-07-2024 om 11:55:

[..]

Ze wonen misschien maar een vierde deel bij je in huis, maar je blijft ouder voor de rest van hun leven. Als het goed is, slaag je er in om te transformeren van een opvoedkundige rol naar een gelijkwaardige rol, maar de bereidheid om klaar te staan en om te ondersteunen met raad of daad zal bij mij altijd blijven.

Dit is bij mijn moeder nooit gelukt. Ze is narcistisch en alles draait om haar, hoe fantastisch zij is als moeder. Het plaatje naar buiten toe en status en geld zijn mega belangrijk. Ik word ontzettend benauwd door haar, naast alle manipulatie. Ze luistert niet naar wat ik/wij wil/willen, want zij is het belangrijkste en echt inleven in een ander is er niet bij. En doet ze wel lief naar mensen, dan is het om er later over te kunnen pochen "kijk eens hoe behulpzaam ik ben". 

Ik laat het bij de opvoeding van zoon vooral om hem draaien. We kijken naar wat hij nodig heeft, dus bijvoorbeeld als hij moet slapen op een moment dat het ons niet uitkomt, tja, dan moeten we indien mogelijk onze plannen wijzigen/aanpassen en gaat hij toch echt naar bed. 

Daarnaast zal ik, als hij ouder is, inderdaad zoals ik hier al las hem zijn privacy gunnen, zijn eigen smaak laten ontwikkelen en als er (hopelijk) nog een broertje of zusje komt, niet constant vertellen dat ik ze gelijk behandel terwijl dat overduidelijk niet het geval is. Het zal mij niet gebeuren dat andere mensen mij maar over één kind horen praten en zodoende niet weten dat ik er meerdere heb (als dat hopelijk ooit zo is).

Ik heb niet veel anders gedaan. Ik heb alleen mijn kinderen atheistisch opgegroeid... Had als kind een hekel aan de zondagse verplichtingen...En was  vaak boos dat ik niet op tennis mocht,want op zondag was er af en toe een wedstrijd.

Oja: en ik zou nooit zeggen dat mijn kind een ongelukje was ("maar wel welkom hoor"). Dat "ongelukje" blijft langer hangen dan dat "welkom"...

Ruimte en privacy.
De wereld van mijn moeder draaide vooral om ons als kinderen. Verder had ze niet zoveel bezigheden. Ze was altijd hevig geïnteresseerd in hoe mijn schooldag was geweest (terwijl ik daar niet zoveel over wilde vertellen) en wilde altijd van alles weten. Dat voelde wel benauwend, het idee dat haar leven vooral gericht was op mijn doen en laten. Verder nam ze het met de privacy niet zo nauw: ze stapte altijd zonder te kloppen mijn kamer binnen.
Ik heb me altijd voorgenomen om áls ik kinderen zou krijgen dit anders aan te pakken. en dat is volgens mij wel gelukt.

Ik heb mijn kinderen opgevoed met een veel grotere vrijheid dan ik zelf had. Hun het gevoel gegeven dat hun mening er echt toe deed en dat niet alleen volwassenen het voor het zeggen hebben. 
Ik ben zelf heel streng en rigide opgevoed en had nul vrijheid. Ik heb lang gedacht dat dat alleen maar mijn eigen perceptie was, maar inmiddels heb ik van verschillende volwassenen uit mijn jeugd de bevestiging dat wij als kinderen echt nooit iets mochten van onze ouders. Dat iedereen medelijden met ons had.
Mijn eigen kinderen heb ik veel meer los gelaten en ik hoor nu van hun zelf terug dat zij echt die vrijheid hebben ervaren en met zelfvertrouwen hun eigen keuzes durven maken. 

Picunia schreef op 23-07-2024 om 12:44:

Het belangrijkste wat ik anders doe: ik gun mijn kinderen alles, geniet mee als ze leuke dingen gaan doen of naar een feestje gaan. Mijn moeder misgunde ons alles, was jaloers en zorgde dat ik, als ik al naar mijn vriendin of naar een feestje, iets leuks, ging, betraand en verdrietig wegging. Want dan moest ik eerst mijn kamer opruimen of ik had iets gedaan, waardoor ik niet meer weg mocht. En dat gebeurde dan als ik mijn jas aantrok om weg te gaan.

Ik merk, dat nu ik dit opgeschreven heb, ik deze dingen weer helemaal voel en er weer heel verdrietig over ben. Er zijn zoveel voorbeelden.

Toen ik mijn kinderen kreeg, begreep ik helemaal niet dat je zo met je kinderen omgaat.

Ik zie in dit draadje wel meer voorbeelden, die voor mij herkenbaar zijn. Die maken me weer verdrietig.

Mijn moeder leeft niet meer en ik heb uiteindelijk vrede kunnen sluiten met haar rol als moeder, omdat zij een heel beschadigde vrouw was. Hier kreeg ik pas begrip voor toen ze al dood was, maar voor mij was het goed zo. Dit draadje brengt pijnlijke herinneringen bij mij naar boven en dat wil ik niet. Ik stop daarom met lezen en reageren.

Het enige waar ik veel meer bovenop heb gezeten dan mijn ouders is het schoolwerk. Bij ons thuis was alles tamelijk vrij, vol vertrouwen. Daardoor heb ik veel gespijbelt, daar werd toenertijd ook door scholen veel minder op gelet. Terugkijkend had het voor mij echt veel beter geweest als er meer aandacht voor dit deel van de opvoeding was geweest.
Verder denk ik dat het hier ongeveer hetzelfde gaat als vroeger bij ons thuis.

Picunia schreef op 23-07-2024 om 13:04:

[..]

Ik merk, dat nu ik dit opgeschreven heb, ik deze dingen weer helemaal voel en er weer heel verdrietig over ben. Er zijn zoveel voorbeelden.

Toen ik mijn kinderen kreeg, begreep ik helemaal niet dat je zo met je kinderen omgaat.

Ik zie in dit draadje wel meer voorbeelden, die voor mij herkenbaar zijn. Die maken me weer verdrietig.

Mijn moeder leeft niet meer en ik heb uiteindelijk vrede kunnen sluiten met haar rol als moeder, omdat zij een heel beschadigde vrouw was. Hier kreeg ik pas begrip voor toen ze al dood was, maar voor mij was het goed zo. Dit draadje brengt pijnlijke herinneringen bij mij naar boven en dat wil ik niet. Ik stop daarom met lezen en reageren.

Ach Picunia, dikke knuffel. Wat kunnen ouders hun kinderen toch beschadigen... Ik begreep dat niet en begrijp het inderdaad nog minder nu ik zelf kinderen heb.

Ik heb ook wel geaccepteerd inmiddels dat mijn moeder is wie ze is. Ik vind het ook voor haarzelf jammer dat ze zo weinig zelfinzicht heeft. Dat heeft haar eigen leven niet positief beïnvloed. En ze is voor mij een voorbeeld van hoe ik niet wil zijn. Dat is soms nog flink lastig, want ik heb wel natuurlijk ook haar genen. Het depressieve en de moodswings heb ik van haar. En door mijn opvoeding een laag zelfbeeld. Maar ik heb daar altijd tegen gevochten. Echt geslaagd ben ik daarin pas sinds ik op mijn 50e AD ben gaan slikken. Wat een bevrijding was en is dat zeg! Ik hoef niet meer dagelijks de strijd met mezelf aan te gaan. 

Zusterclivia schreef op 23-07-2024 om 13:06:

Ik wil geen kinderen en heb ze ook niet. Mijn vader wilde ze niet, maar toch zijn die er in allebei zijn relatie gekomen, want anders zou hem dat zijn relatie hebben gekost. Hij heeft nooit veel interesse in mijn sibling en ik gehad. En ik weet niet in hoeverre hij dat in zijn andere kind heeft.

Ik hoop dat als ik wel aan kinderen was begonnen dat ik dingen anders had gedaan. Ik zie dat mijn sibling de dingen die wij niet leuk vonden, heel anders probeert te doen. Zoals aandacht hebben voor de angsten of pijn van je kind. Je kind ook kind laten zijn en de volwassen problemen met een volwassene bespreken. Niet gelijk heel boos worden als kind iets doms doet, want ze zijn zelf over het algemeen ook niet blij als ze domme dingen doen. De focus leggen op het proces en de best doen in dat proces, in plaats van enkel het resultaat.

Maar om eerlijk te zijn, heel moeilijk is dat niet andere vlakken. Want zodra mijn ouders gingen scheiden, waren ze allebei veel te druk met zichzelf, de een met zijn sidechick en de ander met depressie-achtige klachten. Sibling en ik hebben ons vanaf die tijd onszelf moeten opvoeden en dingen zelf maar uitzoeken en regelen. In al die jaren is er nog nooit aan ons gevraagd; hoe het nu met ons ging en of we hulp nodig hadden of wilden praten? Echt de hypocrisie van beiden ouders was vreselijk.

Dat is ook niet fijn om te horen zeg! En zeker in combinatie met dat hij niet van mening is veranderd toen jullie er eenmaal waren. Mijn vader wilde ook geen kinderen, hij was bang dat hij met zijn verleden zijn trauma's door zou geven en hij wilde de verantwoordelijkheid niet. Had zijn moeder gezien die met 3 kleine kinderen het Jappenkamp in moest. Maar goed, wij kwamen er wel (3 stuks) en hij was vanaf dag 1 een fantastische vader. Hoewel de verantwoordelijkheid hem zwaar viel, tot op de dag van vandaag zelfs denk ik, heeft hij ons altijd op handen gedragen.

De term ongelukje ken ik van mijn zusje. Die was er eerder dan gehoopt, we schelen 15 maanden. Maar ze was wel altijd hun fijnste ongelukje, dat dan weer wel. Van mij werd grappend gezegd dat ik zo lelijk was dat ze de placenta wilden houden, en ook dat ik een voor mijn moeder onbekend kind was. Het uiterlijk van haar familie is nogal dominant, ik was de eerste in de familie die het rode haar van mijn vader had (hoewel ik kaal was bij de geboorte dus dat was toen nog niet zichtbaar), terwijl al mijn neven en nichten met een bos donker haar geboren werden. Daar heb ik wel een tikje aan overgehouden, ik heb me in het gezin en in de familie altijd een buitenstaander gevoeld.

Alles. Hopelijk
Onvoorwaardelijke liefde. Begrip voor alle emoties. Kinderen op de eerste plaats. Geen valse beloftes. Humor. Eigen ruimte. Zelfontplooiing. Gelijke behandeling onderling. En toch per kind kijken wat er nodig is.
Alles wat ik niet heb gehad.

Lang getwijfeld of ik aan kinderen wilde beginnen. Maar nu twee volwassen dochters en het zijn de liefste mensen op aarde. Die had ik zeker niet willen missen.
Toch ook bittersweet, want nu lig ik helemaal met mezelf overhoop door mijn jeugd en hebben mijn kinderen daar ook last van.