Van je kind houden
lieve mensen, ik ben hier nieuw en dus nog wat zoekende. Please schiet me niet af voor wat ik ga schrijven maar help me. Want ik heb het nodig.
Ik woon samen met mijn man en dochter van 4 jaar. En ik heb een heel groot probleem. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om van mijn kind te houden. Ik vind het verschrikkelijk om te moeten zeggen maar mijn dochter is zo moeilijk dat ik soms echt liever had gewild dat ze er nooit was gekomen.
Ik kreeg op mijn 27e te horen dat ik endometriose heb en dus waarschijnlijk moeilijk zwanger kon worden en dat de kans bestond dat ik misschien wel nooit kinderen zou krijgen. Dit vond ik hartverscheurend want mijn kinderwens was heel groot. Na een lang traject van allerlei toestanden en fertiliteittrajecten was ik eindelijk zwanger!! Ik was zo intens gelukkig.
Als baby was mijn dochter moeilijk. Ze huilde veel sliep slecht en was eigenlijk altijd ongelukkig.
Dit is eigenlijk nooit echt veranderd. Soms krijg ik wel eens het gevoel dat ze zelf hier ook niet wil zijn.
Ze is nu 4 jaar en eigenlijk is het elke dag strijd met haar. Ze luisterd nooit, doet nooit wat ik vraag, is altijd dwars, zegt altijd nee. Wil nooit aan tafel zitten, speelt nooit zelf praat altijd dwars door ons heen. Kortom wel hebben werkelijk 24/7 strijd met haar.
Ik merk dat ik daardoor de lol en de vreugde momenteel echt kwijt ben. Ik verlies het contact met haar en merk dat ik niet meer oprecht leuk naar haar reageer. We beginnen steeds meer langs elkaar heen te leven. Ik ben de discussies met haar beu. Ik doe wat ik moet doen om haar te voorzien in haar basis behoefte maar niets gaat met plezier.
Ik ben pas blij als ze een dagje naar oma is en ik kan ademen voor mijn gevoel.
Ik vind het vreselijk dat ik er zo in sta en weet momenteel niet goed wat ik hier mee moet.
Moet ik hulp gaan zoeken? Met iemand praten? Of is het normaal en ervaren jullie dit ook? Ik kom graag in contact zodat ik misschien wat handvatten kan krijgen hoe ik hiermee kan omgaan en het weer leuk kan hebben. Ik wil zo graag intens van haar houden maar het lukt me niet omdat ze altijd zo verschrikkelijk dwars is.
Ik zoek hulp!
Wat ontzettend dapper dat je je hier uitspreekt en dat je om hulp vraagt. Jullie zitten in een vicieuze cirkel en daar kom je denk ik zonder hulp niet uit. Waarschijnlijk zitten er al zoveel patronen in jullie relatie die ervoor zorgen dat je elke keer in energievretende situaties belandt.
Het kan zijn dat er met een paar bezoekjes van een deskundige die wijst op die patronen en handvatten geeft, al heel veel verandert.
Misschien is er meer aan de hand, maar daar kom je alleen maar achter als je hulp inschakelt.
Dat kan via de huisarts, soms hebben gemeentes ook opvoedondersteuning.
En als laatste een suggestie, doe ermee wat je wil. Heb je al fotoboeken gemaakt van je dochter? Zo ja, ga daar eens in bladeren als je dochter in de buurt is. Hopelijk is je dochter nieuwsgierig naar wat je doet en kan je samen foto's kijken. Dat werkte bij ons altijd heel positief.
Als je die nog niet hebt, is het wellicht iets om te beginnen met het maken van een album, om positief te gaan kijken naar je dochter.
Je hebt de eerste stap gezet door hier te posten. Nu stap twee, hulp zoeken.
Sterkte!
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-10-2022 om 10:05:
[..]
Dat alleen vertellen wat een vierjarige MOET doen lokt juist de discussies uit......
Voorbeeld:
Jij moet vandaag die roze trui aan met die bruine broek!
NEE niet die bruine broek, die kriebelt!
Niks mee te maken, het staat je leuk, dan ben je mama's mooie meisje dus niet zeuren en trek die broek aan.
Maar mama die broek kriebelt! Ik heb een hekel aan die broek. (Kind stort zich met veel drama volgens op de grond)
Dan kan je doorgaan in de discussie of kind tegemoet komen en haar de spijkerbroek laten aantrekken met die roze trui.
We hebben geen idee of TO dat zo doet? En wat er gebeurt als TO dat zo doet? Als ouder van een gecompliceerd kind, krijg je constant tegenstrijdige tips: wees duidelijk, stel grenzen, beweeg mee, laat los. Eerder kwam iemand juist met de tip zoiets als dit helemaal los te laten in plaats van voor het kind te bepalen wat ze aantrekt. En jullie denken allebei dat dit gaat helpen. TO kan het dan eigenlijk nooit goed doen.
Het is niet zo gemakkelijk het evenwicht te vinden bij gevoelige, kwetsbare kinderen. Dat is hard werken. En zelfs als je het wel beter door begint te krijgen, blijft het moeilijk en vermoeiend.
In deze situatie zijn heel moeilijk (of gewoon nog niet) tips of adviezen te geven over het opvoeden. Omdat we nauwelijks een beeld hebben van hoe het gaat. Het enige wat we weten is dat er veel strijd wordt geleverd. We weten niet hoe de dynamiek precies is. Om te kunnen zien hoe vooruitgang kan worden geboekt, moet er een deskundige bij betrokken raken. Ook omdat TO al zo uitgeput en ontmoedigd is. TO is vast niet achterlijk. Die heeft waarschijnlijk al van alles geprobeerd. Wij kunnen haar met een paar algemeenheden niet op weg helpen. Ik denk: als dat had gekund was de situatie niet zo enorm moeilijk geworden. We moeten er vanuit gaan dat dit niet kan worden gefixt met een paar algemene opvoedingstips.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-10-2022 om 10:05:
[..]
Dat alleen vertellen wat een vierjarige MOET doen lokt juist de discussies uit......
Voorbeeld:
Jij moet vandaag die roze trui aan met die bruine broek!
NEE niet die bruine broek, die kriebelt!
Niks mee te maken, het staat je leuk, dan ben je mama's mooie meisje dus niet zeuren en trek die broek aan.
Maar mama die broek kriebelt! Ik heb een hekel aan die broek. (Kind stort zich met veel drama volgens op de grond)
Dan kan je doorgaan in de discussie of kind tegemoet komen en haar de spijkerbroek laten aantrekken met die roze trui.
Kinderen dwingen is geen alternatief van een discussie he. Dan zeg je: prima, andere broek. Dan ga je niet in discussie toch..
Index224 schreef op 23-10-2022 om 10:37:
[..]
Kinderen dwingen is geen alternatief van een discussie he. Dan zeg je: prima, andere broek. Dan ga je niet in discussie toch..
Ik had hier een buurvrouw die beleef volharden in die discussies en zich dan hardop verbaasde over het feit dat ik nooit zulke discussies hoefde te voeren. Ze had gewoon niet in de gaten dat ze uit die continue strijd kon stappen door mee te bewegen. Van 250 meter naar school lopen zonder muts vriezen echt de oren van je kind niet van haar hoofd.
Ik weet niet of dat bij to speelt of dat er meer aan de hand is met kind van to maar proberen uit die strijd te stappen kan altijd.
Wat zijn de gevolgen voor haar als ze niet luistert? De meeste kinderen zijn ook gewoon dwars dat moet je als ouders zien te beteugelen door het stellen van duidelijke grenzen. Misschien missen jullie bepaalde skills en daar kan het kind verder ook niets aandoen. Zou natuurlijk ook kunnen dat er met haar meer aan de hand is. Dat zal dan uitgezocht moeten worden. Wij kunnen vanachter ons schermpje niet zien waar het misgaat, maar ga hulp zoeken want een kind voelt het feilloos aan als het niet geliefd is en das gewoon heel sneu.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-10-2022 om 10:52:
[..]
Ik had hier een buurvrouw die beleef volharden in die discussies en zich dan hardop verbaasde over het feit dat ik nooit zulke discussies hoefde te voeren. Ze had gewoon niet in de gaten dat ze uit die continue strijd kon stappen door mee te bewegen. Van 250 meter naar school lopen zonder muts vriezen echt de oren van je kind niet van haar hoofd.
Ik weet niet of dat bij to speelt of dat er meer aan de hand is met kind van to maar proberen uit die strijd te stappen kan altijd.
Dan begrijp jij niet mijn vraag waarom to een discussie aangaat met een 4 jarige.
Oei, moeilijk TO! Heb het echt met je te doen.
Hoe cliché, maar wat je er in stopt, komt er ook weer uit.
Ga je elke dag een strijd aan met je kind, dan strijd het kind terug.
Ga je relaxed met je kind om, gaat het ook relaxter gedragen.
Hoe gemakkelijk om dit te zeggen; hoe ongelofelijk moeilijk om te doen. Ik zie het bij jonge ouders om mij heen (ik heb geluk met twee kinderen die zich voorbeeldig gedragen, vanaf dag 1)
Met vier jaar, is ouder zijn ook een top-sport. Kun je niet meer hulp inschakelen van oma of man-lief? Jij zit er duidelijk doorheen. Een vakantie van een week (alleen) om even op adem te komen en zelf-reflectie?
GGD/consultatie-bureau is ook een startpunt om te benaderen met dergelijke (opvoedings)problemen. Je bent zeker niet de enige!
Een ouder met een gecompliceerd kind komt gauw in een double bind terecht; een situatie waarin je geacht wordt tegenstrijdige aanwijzingen op te volgen waardoor je het nooit goed kan doen. Het is heel gemakkelijk in deze situatie totaal tegenstrijdige adviezen te geven: "Laat los, laat het haar zelf bepalen!" "Ga niet in de discussie. Bepaal als ouder wat ze aan moet trekken." "Beweeg mee, vraag je af wat is haar behoefte?" "Bepaal de grens, het is aan jou te bepalen wat goed voor haar is." Vaak gaan die adviezen dan ook nog vergezeld van een vergelijking van de eigen aanpak met die van een ander waarbij de eigen aanpak wel werkt en die van een ander niet.
Een kind wat vier is, dat constant ongelukkig en boos is en de indruk maakt 'er niet te willen zijn', is per definitie gecompliceerd tenzij er sprake is van heel bijzondere omstandigheden. Maar dat lijkt me hier niet aan de orde. Als een kind een gecompliceerd gevoels- en gedachtenleven heeft, is dat niet met een simpele opvoedingsmaatregel op te lossen. Als ouders de indruk krijgen dat dat eigenlijk wel zou moeten kunnen, dat het aan hen ligt dat hun kind zo ongelukkig is, maakt dat het probleem groter in plaats van kleiner. Kinderen brengen ontegenzeglijk hun eigen karakter mee. Als ouders kun je geluk hebben met een kind dat altijd vrolijk en zonnig is en pech met een kind dat overal weerstand ervaart, en van alles er tussenin. Natuurlijk moet je daar als ouder dan iets mee: jij bent nou eenmaal de volwassene en de opvoeder. Maar het is niet jouw schuld dat het kind is zoals het is. Als je het idee loslaat dat jij als ouder het zou moeten oplossen voor je kind en in plaats daarvan de houding aanneemt dat je er aan wil bijdragen dat het kind (en jijzelf) zich zo optimaal ontwikkelt in de gegeven omstandigheden, brengt dat een ander gevoel mee. Nog steeds moeilijk, maar minder zwaar belastend dan als je het idee hebt dat je het moet fixen, als je het kind 'normaal moet maken'. Want als het dat niet is, gaat die druk het alleen maar erger maken. Dan ben jij een slechte moeder. En je kind zou eigenlijk anders moeten zijn.
TO, ik ga er vanuit dat jij enorm je best doet en al van alles hebt geprobeerd. Je wilde heel graag een kindje en je komt bepaald niet over alsof je de boel maar de boel laat. Ik zou je aanraden een stapje terug te doen en het gedrag van je kind allereerst eens even los van jouzelf te bekijken en je (waarschijnlijk) te realiseren dat je geen doorsnee kind hebt. Dat te accepteren en jezelf daarop te gaan instellen is heel belangrijk. Als je blijft steken in het idee dat jij het zou moeten kunnen oplossen of dat er met jou iets mis is dat je er zo zwaar onder lijdt, kom je niet verder. Je draait jezelf én je kind helemaal in de soep als je de realiteit niet aanvaardt zoals die is. Je bent geen slechte moeder. Je kind is geen rotkind. Jullie hebben het al te lange tijd heel erg lastig met elkaar. Waarschijnlijk omdat zij gemakkelijk uit evenwicht raakt door gewone dagelijkse dingen. Waar dat aan ligt, kunnen wij niet zeggen. Dat zal uitgezocht moeten worden. Maar je mag er na vier jaar ploeteren zonder meer vanuit gaan dat als je dat binnen het gezin had kunnen uitvogelen, dat allang gebeurd was.
Daddy_gijs schreef op 23-10-2022 om 11:09:
Ga je elke dag een strijd aan met je kind, dan strijdt het kind terug.
Ga je relaxed met je kind om, gaat het ook relaxter gedragen.
Niks ten nadele van jou Gijs want jij nuanceert dit meteen. En terecht want dit gaat echt niet per se op. Ik voer met mijn kind wat ik noem 'een constante strijd om de structuur'. Ik ben nooit een micromanager geweest en heb veel dingen allang losgelaten. Zelfs grote dingen zoals huiswerk en naar school gaan. Maar helemaal loslaten kan niet. Als mijn kind bijvoorbeeld langdurig zijn slaapritme verschuift, hele dagen in zijn bed blijft liggen, niet naar school gaat en niks onderneemt, is het grootste probleem niet dat hij zou blijven zitten. Dat zou echt peanuts zijn; ik lig er niet wakker van. Het grootste probleem is dat zijn mentale gezondheid schrikbarend keldert en hij toenemend depressief, geagiteerd, verward en verbaal en fysiek agressief wordt. Dan ontstaan totaal onhanteerbare problemen in mijn gezin. Als ouder sta je met je rug tegen de muur met een kind wat zichzelf slecht reguleert én jou niet toestaat het te (helpen het) reguleren door middel van structuur. En je gaat er zelf ook aan kapot als je niet uitkijkt want de uit de bocht vliegende emoties van dat kind leggen een enorme druk op de ouders en het gezin. Zo'n kind heeft dringend behandeling nodig en als ouder heb je dringend begeleiding nodig.
Buitenstaanders denken heel gemakkelijk dat het gewone wel zal werken en dat het aan de ouders ligt als het niet gaat. Als je er geen grip op krijgt, ben je als ouder eenzaam en voel je je erg machteloos. Dan moet je mensen zoeken die niet aan de oppervlakte blijven hangen maar echt naar je kind gaan kijken, en je kunnen bevestigen dat het niet vanzelf gaat en dat er geen quick fix is. Vaak zijn dat andere ouders van gecompliceerde kinderen. Die begrijpen je vaak zelfs nog een stuk beter dan hulpverleners.
Voor de duidelijkheid: het is niet gezegd dat dit aan de hand is bij TO. Daarvoor hebben we veel te weinig informatie. Maar het geeft enorm veel druk en pijn om, als je als ouder in zo'n situatie zit, constant het machteloze gevoel te hebben dat je faalt. Daarom hecht ik eraan het stevig te benoemen. Omdat TO zelf zo duidelijk aangeeft dat ze aan het eind van haar Latijn is. Ze kan vervolgens zelf en/of met hulp van haar man en/of huisarts of hulpverleners gaan uitzoeken in hoeverre kind stuurbaar is en waar ze zelf als ouder vaardigheden kan ontwikkelen om meer grip op de situatie te krijgen.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-10-2022 om 10:52:
[..]
Ik had hier een buurvrouw die beleef volharden in die discussies en zich dan hardop verbaasde over het feit dat ik nooit zulke discussies hoefde te voeren. Ze had gewoon niet in de gaten dat ze uit die continue strijd kon stappen door mee te bewegen. Van 250 meter naar school lopen zonder muts vriezen echt de oren van je kind niet van haar hoofd.
Ik weet niet of dat bij to speelt of dat er meer aan de hand is met kind van to maar proberen uit die strijd te stappen kan altijd.
Ik vind het nogal pijnlijk om te lezen dat je suggereert dat 'een juiste aanpak' voor Annelot wellicht de oplossing is. Want bij je buurvrouw, lag het daar ook aan - blijkbaar hielp jouw advies daar en is het opgelost? Of doe je dat alleen zo overkomen?
Voor je de maakbaarheidsgedachte uit de kast trekt (wat je mijns inziens beter nooit kan doen !!!), moet je een situatie echt goed begrijpen. Het probleem waar TO mee zit (niet blij zijn met het moederschap, het idee hebben dat ze niet van haar kind houdt) gaat wel wat verder dan een opvoedkundig probleem. Het vraagt dus ook meer dan een opvoedkundige tip van een moeder op een forum. Vandaar dat de meesten adviseren om professionele hulp te zoeken. Door te suggereren dat Annelot het op kan lossen door duidelijker te zijn, waarop haar kleuter gaat luisteren, zeg je eigenlijk alleen maar dat het jou niet zou gebeuren. Jouw kinderen luisteren. En je houdt van ze. Dat is fijn. Maar het geeft je niet de expertise om iemand die tegen een complex probleem aanloopt, specifieke raad te geven.
Uit ervaring weet ik wat dat soort goedbedoeld advies met je doet als jouw situatie eigenlijk vraagt om professionele hulp. Je voelt je dan namelijk onbegrepen, je problemen lijken te worden gebagatelliseerd en in het ergste geval ga je nòg meer aan jezelf twijfelen - en reken maar dat je dat laatste al doet, want de oplossing bij jezelf zoeken, is voor de meeste ouders de logische éérste stap.
Met mijn 2 laatste posts gaf ik reactie op de vraag waarom je in discussie zou gaan met een 4 jarige. Dat zijn soms patronen die ontstaan als gevolg van je eigen manier van communiceren met je kind.
Wij hebben daar zelf ook mee te maken gehad, gevoed door de omgeving (schoonouders, consultatieburesu) die vond dat je als ouders bepaalde wat goed was voor je kind. Dat je als ouder altijd het laatste woord hebt.
Door middel van een paar consulten bij een speltherapeut ben ik gaan zien dat kinderen sommige dingen best zelf kunnen bepalen en er niets van krijgen als hun keus niet de beste was. Dat het het niet waard is om te blijven strijden over kleine dingen.
Voor het gevoel van to dat ze niet van haar kind houdt heeft dit gezin professionele hulp nodig dat heb ik eerder al gezegd. Proberen uit de strijd te stappen daar zou ze nu al mee kunnen beginnen met meerdere tips en adviezen die hier zijn gegeven.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-10-2022 om 13:05:
Met mijn 2 laatste posts gaf ik reactie op de vraag waarom je in discussie zou gaan met een 4 jarige.
(...)
Je was inderdaad niet degene die deze afslag nam. Ik hoop dat je het met me eens bent dat de hulpvraag van TO helemaal niet gaat over opvoedkundige adviezen.
Toch denk ik uit de posten te lezen dat het ene het andere niet uitsluit: hu voor moeder, hulp bij opvoeding, evt hulp voor kindje als dat nodig mocht zijn.
Sommige kinderen hebben moeite met het leven an sich, hebben verborgen of zichtbare issues.
Als je zo blij bent met je zwangerschap en je wilt die roze wolk graag hebben en er komt een grijze wolk, dan valt dat tegen.
Ik weet er alles van, mijn kind huilde 6 uur per dag en sliep max 20 min totaal overdag en savonds en snachts kon ik af en aan naar het slaapkamertje toe.
Je hele moedergevoel, de hechting, als dat al op gang komt, help je naar de knoppen. Daarbij ga je het kind benaderen om te voorkomen en dat is vreselijk vermoeiend.
Als moeder aangepaste richtlijnen krijgt om met haar specifieke situatie om te gaan, als moeder, dan pak je alles aan.
Ik had het hard nodig om op eide vlakjen hulp te krijgen. ( kind bleek vreselijk allergisch, erg intelligent en heel prikkelgevoelig).
Maar ook als er niets is, is wat hulp om hoe dan met het karaktertje om te gaan best handig.
Ik denk dat het veel dieper zit. Ook gezien de medische achtergrond en dat zij het idee heeft dat het kind er niet had moeten zijn. Het feit dat het moederschap en haar kind niet perfect zijn, daar liggen veel diepere overtuigingen aan ten grondslag waarvoor TO hulp nodig heeft.
Ik vind je een Supermama dat je dit deelt. En het lijkt me heel pijnlijk voor jullie. Ik herken (als alleenstaand moeder) bepaalde dingen van wat je zegt. Vooral het zwaar vinden van de situatie. Ik vul nu in dat je het zwaar hebt gehad en dat je nog dingen moet verwerken, maar dat je daar de ruimte niet voor hebt omdat je moet zorgen voor. En dat gaat dan ook niet zoals je wil, dat gaat heel moeizaam. Het klinkt alsof je je overbelast voelt. En ik raad je zeker aan om hulp te zoeken, omdat jullie dat ook verdienen. En om ook structureel ontspanningsmomenten in te voeren voor jezelf, bijvoorbeeld elke week een paar uur voor jezelf waarin je iets kan doen puur en alleen voor jezelf.
en wellicht een goed idee om met de huisarts te gaan praten? Heel veel liefs en sterkte ❤️en vergeet niet, je doet wat je kan doen 💕