Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Voor degene die hier ingeschreven staan, echt heel vervelend. Hopelijk kan je wat met de info.

https://www.transvisie.nl/persbericht-faillissement-stepwork-transgenderzorg/

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5255737/kip-wordt-haan-zeeland-verhanen-eierstokken-hen-haan-hormonen

https://www.metronieuws.nl/in-het-nieuws/good-vibes/2015/11/oudste-boom-van-groot-brittannie-blijkt-transgender/

Zelf in de gewone natuur komt het voor.
Ik vond dit wel opmerkelijk nieuws. Grappig ook wel. Daarom plaats ik het hier.
Een 5000 jaar oude boom die van geslacht veranderd, een kip die opeens stopt met eieren leggen en transformeert in een haan, het is blijkbaar van alle tijden. En ondanks wat sommige anderen zeggen , gewoon heel normaal dus.

Gewoon even benieuwd hoe het met iedereen gaat 

Mijn dochter vergeet nog steeds zo nu en dan haar medicijnen. Of gaat uit logeren en neemt tekort mee. Zo heb ik nu weer een pakketje met een strip opgestuurd naar haar vriendin  waar ze een week verblijft.

Verder is het voor de rust in huis beter dat ze regelmatig bij vriendin is. Zij en man botsen nog steeds té vaak. Meestal schuld van man moet ik zeggen , die gewoon nog steeds niet met het " anders " zijn van zijn voorheen zoon overweg kan. En dan snerende opmerkingen gaat maken. Waarop , terecht, daarna de hel losbreekt. Opmerkingen als: ach vent trek een rokkie aan tegen je kind dat in transitie naar vrouw zit , kúnnen gewoon écht niet.
Het maakt de relatie tussen man en mij ook behoorlijk gespannen en op scherp gesteld. Ik wil niet scheiden na 37 jaar samen maar soms denk ik wel eens...zou het niet beter zijn?

Crepe_au_fromage schreef op 24-09-2021 om 07:56:

[..]

Hahaha geweldig. Die kip, zie je, die was het kippig zijn mooi zat. Ik ben een haan dus je kijkt maar ff met je eieren. Kukelem zal ik

Zo’n kip hebben wij ook gehad. En pinguïns die ook homo blijken te zijn. Ook zo schattig. 

lientje69 schreef op 05-10-2021 om 13:47:

Mijn dochter vergeet nog steeds zo nu en dan haar medicijnen. Of gaat uit logeren en neemt tekort mee. Zo heb ik nu weer een pakketje met een strip opgestuurd naar haar vriendin waar ze een week verblijft.

Verder is het voor de rust in huis beter dat ze regelmatig bij vriendin is. Zij en man botsen nog steeds té vaak. Meestal schuld van man moet ik zeggen , die gewoon nog steeds niet met het " anders " zijn van zijn voorheen zoon overweg kan. En dan snerende opmerkingen gaat maken. Waarop , terecht, daarna de hel losbreekt. Opmerkingen als: ach vent trek een rokkie aan tegen je kind dat in transitie naar vrouw zit , kúnnen gewoon écht niet.
Het maakt de relatie tussen man en mij ook behoorlijk gespannen en op scherp gesteld. Ik wil niet scheiden na 37 jaar samen maar soms denk ik wel eens...zou het niet beter zijn?

Jee wat pijnlijk Lientje! Ik schrik er gewoon van dat je man zich dat permitteert! Zelfs al heb je er moeite mee, wat best te snappen is, dan zou je toch de volwassenheid moeten opbrengen om niet dit soort vijandige opmerkingen te maken. Als het op de werkvloer gebeurde, zou je het pesten noemen. Ik neem aan dat als dit gemakkelijk te begrenzen was, je dit allang had gedaan. Maar ik wil je wel meegeven dat ik er ook een breekpunt van zou maken. Hij maakt het gezin tot een onveilige, vijandige omgeving voor jullie kind. Kun je niet eens een keer een paar gesprekken organiseren met hem met een ouderbegeleider bij het COC of iets dergelijks? Persoonlijk zou ik niet zomaar een 'nee' accepteren hierbij. Het gaat ook om jóuw huis, jóuw gezin en jóuw kind waar hij de sfeer onveilig maakt en die hij beschadigt. Sterkte Lientje! 

lientje69 schreef op 05-10-2021 om 14:42:

Was het allemaal maar zo simpel Omnik.
Ik grijp zeker in als dit gebeurt hoor en man wordt gelukkig al wat milder. Heb hem gesommeerd naar een psycholoog te gaan om te praten over alles. Dat of scheiden. Hij is een paar keer geweest maar momenteel gaat hij niet meer. Ik krijg niet helemaal hoogte waarom. Verder speelt er hier nog meer mbt man zijn gezondheid ook. Lang verhaal. Maar alles heeft zo zijn invloed zeg maar.

Ik schreef het nu ook eigenlijk naar aanleiding van de OP: waar loop jij tegenaan? En de vraag hoe het gaat. Ik kan me nl écht niet voorstellen dat ik de enige ouder met deze problemen in Nederland ben ( maar wellicht worden deze kinderen dan de deur uitgezet?)
En wil ze op deze manier een hart onder de riem steken. Nee je bent niet de enige.
Wordt het uiteindelijk beter? Ja. Maar het kost bloed , zweet en héél veel tranen. Helaas

Het lijkt me zeker niet dat jullie het enige gezin zijn waarin dit spanningen oplevert. Ik kan me ook best voorstellen dat je man er moeite mee heeft. Ik zou dan ook verwachten dat er wel wat hulp is voor ouders. Bijvoorbeeld via Transvisie? Of het COC? Jammer dat je man zelf zoveel problemen heeft dat hij niet meer constructief met kind kan omgaan. En ik snap heel goed dat het niet simpel is hoor! Ik hoop niet dat ik overkwam alsof jij het maar even zou moeten gaan oplossen!

Nee hoor Omnik. De tijd zal het moeten oplossen denk ik. En er wel tegenin blijven gaan natuurlijk want bij geen tegengas gaat het van kwaad tot erger. Hulp is er 0,0  bij volwassen kinderen. Wellicht wel bij minderjarigen, dan ga je natuurlijk mee in het proces als ouders. Want je rijdt naar artsen, psychologen  enz.
Maar als ouder van een volwassen kind in transitie moet je het zelf maar uitzoeken. Dus via POH naar psycholoog vanuit de huisarts. En ik heb een man die een hekel heeft aan de vuile was buitenhangen en héél goed is in de schone schijn ophouden. In de buitenwereld dan dus he. Dat maakt het extra lastig.
Goh. Hij moest eens weten dat ik dit hier schrijf...zou waarschijnlijk ook weer ruzie opleveren..
En dat is nou net het enige dat ik écht zat ben. Ik hou nog steeds van hem, maar die ruzies om in mijn ogen onbenullige dingen die dan veel te veel opgeblazen worden en stomme ondoordachte opmerkingen ( volgens mij heeft hij er al spijt van op het moment dat hij het eruit flapt, maar sorry zeggen is dan al te laat) heb ik moeite mee. En last van.

Ik ben een meelezer en wilde even tippen dat het huidige seizoen van 'Ik durf het bijna niet te vragen' ook een aflevering zit met non binaire mensen. 

Een goede vriend van mij is nb en ik vond het een mooie aflevering om te zien en hoop dat het bijdraagt aan meer kennis en begrip.

Omnik schreef op 05-10-2021 om 15:04:

[..]

Het lijkt me zeker niet dat jullie het enige gezin zijn waarin dit spanningen oplevert. Ik kan me ook best voorstellen dat je man er moeite mee heeft. Ik zou dan ook verwachten dat er wel wat hulp is voor ouders. Bijvoorbeeld via Transvisie? Of het COC? Jammer dat je man zelf zoveel problemen heeft dat hij niet meer constructief met kind kan omgaan. En ik snap heel goed dat het niet simpel is hoor! Ik hoop niet dat ik overkwam alsof jij het maar even zou moeten gaan oplossen!

Nou ik loop nu al zo'n bijna twintig jaar mee in de transwereld (als ally) en je wilt niet weten hoeveel vaders de transitie tegen proberen te houden (gelukkig niet bij mijn kind). Je leest het ook voordurend bij groepen voor ouders van transkinderen: moeders die vragen hoe ze in Gods vredes naam hun man mee kunnen krijgen om het beste voor hun kind uit te zoeken en niet direct bot met de hakken in de grond gaan en domme kwetsende dingen zeggen. Of bijvoorbeeld (bij gescheiden vaders) het kind niet willen zien zolang het in het wensgeslacht leeft. 

Echt, ik zou graag eens een psycholoog zien die hier een promotie-onderzoek hiernaar wil doen. Er moet echt wat aan gedaan worden, kinderen worden zo gekwetst door deze vaders. 

Jee Lientje, wat waardeloos 

Hier gelukkig een vader die het allemaal niks uitmaakt. Hij heeft helaas vroeger thuis meegemaakt hoe verwarrend en verdrietig het was dat zijn eigen vader niet openlijk kon zijn wie hij wilde zijn - hij was getrouwd èn had een vriend. Ik was al in de familie op het moment dat ze tegenover zijn (schoon) kinderen uit de kast kwamen. Voor ons een hele opluchting, we wisten het eigenlijk allang. Het werd een grouphug met (schoon)vader en zijn vriend. Mijn schoonmoeder was aanvankelijk natuurlijk flink aangedaan, maar ze besloot al snel dat ze het niet wilde geloven. De vriend van mijn schoonvader was voor haar 'een huisvriend'. Hij hoorde erbij, maar verder wilde ze er niks van weten. Toen mijn schoonvader ernstig ziek werd, hebben ze hem samen verzorgd. En aan de rouwbrieven en zijn graf kan je ook zien dat hij van twee mensen hield 

Anyway, ik denk dat dit voor ons en vooral voor mijn man wel bepalend is geweest voor hoe we naar anderen en dus ook naar onze eigen kinderen kijken. Hij lijkt minder moeite met wennen te hebben dan ik. 

Toen wij het telefonische gesprek met de genderpoli hadden werd er ook specifiek gevraagd wat vader er van vond en hoe hij er in stond.
Dus ik denk dat het best vaak voorkomt dat dat wel een probleem kan zijn. 
Bij ons niet maar voor hem is het wel meer wennen en aanpassen dan voor mij.