Ouders van LGBTQI 🏳️⚧️ 🌈 kinderen verzamelen
Hoe vertelde jouw kind het?
Hoe was je reactie ?
Hoe reageerde de buitenwereld?
Waar loop jij of je kind tegenaan ?
Positieve kanten ?
Kortom. Alles is bespreekbaar
skik schreef op 12-09-2021 om 12:15:
Mijn eerste mail aan Stepwork met hulpvraag (noodkreet) dateert van augustus 2019, ik hoop dat dat toch enig gewicht in de schaal legt
Dat hoop ik ook heel erg voor jullie 
hallo allen, ik ben even benieuwd naar jullie mening. Dochter van vriendin, ze is zes, heeft sinds een paar maanden, maar wel van de ene op de andere dag, bedacht dat ze er "stoer" uit wil zien. Prima natuurlijk. Ze wil daarom "jongens kleren" aan en dat vind ze dus alleen kleding en schoenen in zwart of donkergrijs. Ze wilde haar haar kort met een kuifje, heeft ze ook gekregen. Ze zegt niks in de richting van een jongen (willen) zijn, alleen dat ze stoer wil zijn.
Wat er wel nu gebeurt is dat ze door vreemden, bijvoorbeeld in een winkel, voor jongetje wordt aangezien en dus aangesproken.
Nou ja, mijn vriendin weet niet goed wat ze hiermee moet, gewoon afwachten, of toch eens langs de ha? Misschien is het een fase, maar als het serieuzer is wil ze dat ook niet negeren en bij een transitie is het ook beter om zo vroeg mogelijk te zijn....
Hier zijn zoveel mensen met ervaring, wat vinden jullie verstandig?
Gewoon lekker laten doen waar kind zin in heeft. Ik ken drie, nu volwassen, meiden die er ook echt jongensachtig uitzagen tijdens hun basisschooljaren. Kortgeknipt haar, jongenskleren. Vonden ze toen leuk. Nu identificeren ze zich als meisje en zien er ook zo uit. In hun geval was het een fase dus. Maar het had net zo goed kunnen uitpakken dat ze transgender waren. Hun ouders hebben hen de ruimte te geven om te zijn wie ze op dat moment waren. Als het dochtertje van je vriendin het vervelend vinden om als jongetje aangesproken te worden kan ze corrigeren door te zeggen dat ze een meisje is. Simpel eigenlijk.
Voorlopig zou ik er nog niks mee doen. Tot ze aan gaat geven geen meisje meer te willen zijn. Vind het nu nog wat vroeg om hier al aan te denken.
Niets doen! Lees mijn eerdere bijdrage. Heb ook rond die leeftijd en zelfs al op jongere leeftijd een jongen willen zijn. Dus niet alleen maar stoer willen zijn maar ook echt een jongen willen zijn en dat mee zekere regelmaat ook benoemd naar ouders. Kort haar en alleen maar spijkerbroeken aan willen etc Is echt helemaal over gegaan. Dit is ook wat ik bedoelde met dat het aan de ene kant goed is dat er nu openheid over is maar aan de andere kant je het risico loopt teveel in te gaan op deze periodes in het leven van een kind. Dit komt niet bij ieder kind voor.maar wel veel vaker. Zie ook bijdrage Slik. Zelfs al zou ze benoemen een jongen te willen zijn zou ik het even laten voor wat het is... Kan ook weer voorbij gaan. Echt veel en veel te vroeg om in te grijpen. Je vriendin doet het prima. Gewoon meegaan met haar kleding wensen veel liefde geven en het wat laten. De een is meer een.meisje meisje.en een ander is meer.eennsroer type. So wat?
Mijn nichtje wilde dat ook altijd, loopt er nog steeds zo bij maar wel weer met lang haar.
Bestie van mijn jongste dochter (9) heeft dat ook. Ze wil geen jongen zijn maar ze vindt meisjeskleding gewoon stom en dat van jongens gewoon lekker stoer! Heeft ook een stoere jongensfiets enz.
bedankt voor jullie reacties, nu gewoon niks doen lijkt ook het beste. Het is meer, als je er geen ervaring mee hebt, je wil een kind wel ook serieus nemen en medisch gezien hebben wij allebei geen idee op welke leeftijd je dan in actie zou moeten komen. Ik lees vooral dat ouders te laat zijn.
Stekire, ik zou zeggen zolang kind er zelf geen last nog van heeft en geen toespeling maakt naar daadwerkelijk van gender veranderen het laten rusten idd.
Op het moment dat kind echt depressief of iets dergelijks begint te worden dan pas actie ondernemen.
nou Lientje, dat is eigenlijk precies waar ik het lastig vind ..wordt een kind juist depressief omdat het niet op tijd serieus wordt genomen? Ik schrik ook erg van de verhalen over de depressieve kinderen hier, maar dat gaat bijna alleen maar over dat het allemaal veel te lang duurt. Dat vind ik zo lastig. Ik vind 6 ook veel te jong om echt iets te gaan doen, maar wanneer zou dan het beste zijn.
Slekire schreef op 15-09-2021 om 09:34:
nou Lientje, dat is eigenlijk precies waar ik het lastig vind ..wordt een kind juist depressief omdat het niet op tijd serieus wordt genomen? Ik schrik ook erg van de verhalen over de depressieve kinderen hier, maar dat gaat bijna alleen maar over dat het allemaal veel te lang duurt. Dat vind ik zo lastig. Ik vind 6 ook veel te jong om echt iets te gaan doen, maar wanneer zou dan het beste zijn.
Maar in de situatie zoals jij die schetst, is er toch geen enkel signaal dat het kind in nood zou zijn? If it ain’t broken, don’t fix it! Waarom zijn je vriendin en jij eigenlijk er zo op gefixeerd of ze M danwel V zou zijn, alleen omdat ze jongenskleren wil dragen? Ze hoeft niet van hokje te veranderen alleen omdat ze iets wil wat ‘niet in het V hokje past’. Sloop de hokjes! Als ze ooit duidelijk gaat aangeven dat ze een andere identiteit WIL aannemen, is dat een heel andere situatie en mooi op tijd om er samen met kind naar te kijken.
niet "zo gefixeerd" hoor. Kind merkt verder niks van, maar ik denk er wel over na en hier zijn mensen met ervaring dus even vragen wat hierover de meningen zijn leek me niet verkeerd.
Ik denk dat als ze rond de puberteit is en dan echt knel loopt met gevoelens, het vroeg genoeg is om er verder mee te gaan. Maar ik snap je idee erachter hoor.
Puberteit is ook weer zo'n verwarrende periode waarbij je gevoelens snel kunnen wijzigen. En dan die lange wachttijden idd.
Wanneer doe je het goed. Wanneer ben je te laat. Wanneer ben je te vroeg. Twijfels. Ik snap het helemaal. Maar voor zoals ik nu je verhaal lees, voorzover ik dit op basis van een paar geschreven woorden kan beoordelen, is het nu nog gewoon te vroeg om aan te denken. Lekker nog even loslaten en afwachten dus.
Eens met degenen die zeggen dat je je op deze leeftijd nog geen zorgen hoeft te maken over een gendertraject dat een kind eventueel in zal gaan, Slekire. Maar, aan de andere kant, kan het helemaal geen kwaad als ouders zich al vroeg bewust zijn van de mogelijkheid dat hun kind op een gegeven moment kan aangeven dat hij/zij niet blij is met zijn/haar gender. Alle ouders. Want ook een stoere knul kan op een gegeven moment aangeven een meisje te willen worden. Heel goed dus om een kind zelf te laten kiezen wat hij/zij leuk vindt. Laat ze zichzelf ontplooien. Maar bewaar je zorgen voor als het nodig is.
yette schreef op 19-09-2021 om 07:57:
Eens met degenen die zeggen dat je je op deze leeftijd nog geen zorgen hoeft te maken over een gendertraject dat een kind eventueel in zal gaan, Slekire. Maar, aan de andere kant, kan het helemaal geen kwaad als ouders zich al vroeg bewust zijn van de mogelijkheid dat hun kind op een gegeven moment kan aangeven dat hij/zij niet blij is met zijn/haar gender. Alle ouders. Want ook een stoere knul kan op een gegeven moment aangeven een meisje te willen worden. Heel goed dus om een kind zelf te laten kiezen wat hij/zij leuk vindt. Laat ze zichzelf ontplooien. Maar bewaar je zorgen voor als het nodig is.
Hier ben ik het mee eens
Komt het tegen die tijd als het echt zover komt niet als een grote schok maar ben je in staat er rustig op te reageren.
Want hoe open minded ik ook ben, het is best wel even wat als je kind met de woorden; ik ben transgender bij je komt en je dat niet echt hebt zien aankomen. Ik stond tenminste even met mijn mond vol tanden en vond het best lastig. Zag meteen allerlei beren op de weg, het is fijn als dat stukje al hebt gehad bij jezelf qua verwerking.
Het zien en ervoor openstaan, is iets anders dan al gaan invullen waar het naartoe zal gaan. Mijn moeder vroeg mij in mijn puberteit eens of ik eigenlijk een jongen had willen zijn. Ik ergerde me daar toen kapot aan. Voor mij betekende dat vooral dat ze vond dat ik als meisje niet deugde! Zij zag een probleem terwijl ik gewoon keuzes maakte. Let dus op met conclusies over wat niet gendercliché gedrag betekent. Als je openstaat voor mogelijkheden, wordt wel een keer duidelijk hoe het zit. Ik heb er altijd wel een punt van gemaakt dat mijn kinderen al vrij jong wisten welke variaties mogelijk zijn. Dat m/m en v/v op elkaar verliefd kunnen worden, en ook dat er mensen zijn die zich niet thuisvoelen in het lichaam waarin ze geboren zijn en van geslacht veranderen. Maar ik heb dat nooit over henzelf gezegd of gesuggereerd.