Lastig om samen op een lijn te zitten
hallo iedereen,
Ik weet niet goed of dit de juiste plek is om dit te plaatsen en of de titel wel echt onze problemen beschrijft, maar ik ga mijn best doen om het niet te negatief te verwoorden.
Mijn vriendin en ik zijn trotse ouders van onze 10 maanden oude dochter. Ze is een ontzettend lief meisje, barstensvol energie en in mijn ogen slim en snel lerend. Nu is ze sinds 2 maanden steeds meer gaan huilen en jammeren, maar alleen maar bij mijn vriendin. En dit zorgt nogal voor flink wat spanning in onze relatie. Waardoor onze onderlinge communicatie verslechterd is. We beginnen elkaar steeds meer te verwijten en zijn snel geïrriteerd door wat te ander zegt. Ook zitten we steeds meer niet op een lijn. Mijn vriendin vind dat ik me niet genoeg bezig houd met de ontwikkeling en ik vind op mijn beurt dat zij zich er teveel mee bezig houd. Ik zal ons een beetje beschrijven zodat jullie misschien wat beter inzicht krijgen hoe het er bij ons thuis aan toe gaat.
Ik ben sinds mijn 18e internationaal vrachtwagenchauffeur en ben inderdaad niet veel thuis. Wel ben ik ieder weekend thuis en de laatste tijd ook nog wel vaker een avond of 2 doordeweeks. Nu werk ik gemiddeld een 12 a 13 uur per dag en dat is nog wel eens vermoeiend. En als ik moe ben ben ik niet super gezellig(dat geef ik ook gewoon toe) toch probeer ik dan zoveel mogelijk tijd met mijn dochter door te brengen en mijn vriendin te ondersteunen. Ik ben misschien wel een beetje ouderwets qua opvoeding, in de zin van dat niet zo hou van die nieuwe, meer alternatieve opvoedings ideeën. Wel probeer ik verschillende dingen om haar makkelijker in slaap te krijgen of haar iets nieuws te leren. Iedere zaterdag is papa dag, mijn vriendin werkt dan, en dan doen we samen de boodschappen en klussen we wat. Ik neem mijn dochter overal mee naartoe, de vrachtwagen poetsen(de eerste keer dat ze zelf rechtop bleef zitten was achter het stuur)
Mijn vriendin werkt 3 dagen in de week, woensdag, donderdag en zaterdag. Woensdag en donderdag passen respectievelijk mijn moeder een dag en mijn vader een dag op(haar ouders wonen in Italië) onze dochter is bij mijn moeder en vader precies hetzelfde als bij mij. Heel rustig, vrolijk, speels. Ze jammert een beetje als ze moet slapen, maar slaapt bij ons alle 3 gewoon goed(in bed leggen en meteen weglopen werkt het beste anders blijft ze steeds omdraaien en willen spelen terwijl ze zo moe is)
Mijn vriendin kan absoluut niet tegen het huilen, een kik en onze dochter word meteen opgepakt. Nu heeft onze dochter dat al door en word slapen een groot probleem, mijn vriendin stopt haar in bed en onze dochter word hysterisch, waardoor mijn vriendin haar weer oppakt. Hierdoor zijn de avonden dat ik niet thuis ben heel vermoeiend voor haar. 3 tot 4 keer word onze dochter weer uit bed gepakt en getroost. Mijn vriendin haar oplossing om haar rustig te krijgen is haar voor de tv zetten(ook een discussie punt van ons)ipv haar rustig te krijgen en haar weer in bed te leggen. Hierdoor duurt het soms uren voordat onze dochter echt in slaap valt van pure vermoeidheid
Nu accepteert mijn vriendin ook absoluut geen kritiek, dus als ik haar voorstel om haar ff te laten huilen word ik meteen uitgemaakt voor harteloos, "hoe kan ik in godsnaam onze dochter negeren als ze zo overstuur is" krijg ik dan te horen. Het huilen doet mij ook geen plezier maar ik ik word er ook niet gek van. Ik kan makkelijk met haar rondlopen en haar kalmeren terwijl ze in mijn oren schreeuwt. Is ze rustig dan probeer ik haar opnieuw te laten slapen(verschil is dat het bij mij max een uurtje duurt dat ze vast slaapt ipv de uren voor de tv)
Mijn vriendin is ondertussen van mening dat het probleem niet is dat onze dochter haar "manipuleert" maar dat het baby bed te klein is. Nu wil ze een groter bed voor onze dochter, eentje die compleet op de grond ligt met een hekje er omheen. Want ze is van mening dat het in het hoekje kruipen van onze dochter tijdens het slapen niet om geborgenheid gaat maar om gebrek aan ruimte.
Nog een ruzie punt is het veels te lang uistalepn van mijn vriendin op haar vrije dagen, het word iedere dag later. Toevallig vandaag was het dieptepunt. 13h werd ze eens wakker. Via de maxi cosi app had ik al om 9 uur een melding gekregen dat onze dochter wakker was. Die is uiteindelijk na flink wat huilen ook weer in slaap gevallen. Ik bel dan eindelijk haar gsm om haar wakker te krijgen maar die staat op stil (anders word de kleine te vroeg wakker, is het excuus) als ik er iets van zeg ontkent ze alles en word ze boos omdat ik haar dan zogenaamd een slechte moeder noem. Kritiek is echt verboden, kan ze niet tegen en word meteen omgedraaid naar alles wat ik fout doe. Ik ben ook zeker niet perfect. Ik zou best wat meer in het huishouden mogen doen.
Het uitslapen gebeurt nu ook meer op de dagen dat ze wel werkt. Ondertussen komen mijn vader en moeder onze dochter ophalen ipv dat mijn vriendin haar brengt. Anders komt ze te laat op haar werk, heeft geen tijd om haar hond uit te laten en krijgt onze dochter pas laat haar eerste eten. Mijn ouders zeggen tegen haar er niks van, maar tegen mij natuurlijk wel. Het hangt ook samen met het slechte slapen van onze dochter als mijn vriendin er alleen voor staat savonds
Nu zijn er meer kleine dingen waar we over kibbelen maar dit zijn de voornaamste.
Maar eerlijk is eerlijk, ze is en blijft een fantastische moeder in mijn ogen. Als het goed gaat dan gaat het ook heel goed en straal ik als ik naar ze samen kijk.
Maar nu komt het belangrijkste punt van dit beetje onsamenhangend verhaal(ik ben zo slecht in mijn gedachten op een rij zetten en gevoelens uiten)
De laaste tijd heb ik een knagend gevoel dat hoe meer ik ergens iets van zeg hoe meer het haar boos maakt, en andersom ook natuurlijk. Maar ik weet van mijn eigen dat het nooit een reden zou zijn om uit elkaar te gaan, maar mij grooste angst in nu dat het voor haar wel een reden zou kunnen zijn, om uit elkaar te gaan. Scheiding en relatiebreuk en komen vaak voor, dat weet ik ook. Alleen in ons geval kan ik garanderen dat het betekent dat mijn vriendin mij dochter dan meteen meeneemt naar Italië, naar haar ouders. Laatst zei ze dit ineens toen we ruzie hadden en dit schokte me enorm
Ze werkt niet genoeg dagen om alleenstaand alles te kunnen betalen, en ik kan door mij werk ook niet alleen een dochter opvoeden.
Nu ben ik zelf ook niet zeker of ik echt advies zoek of misschien ff mijn ei kwijt moest. Maar het allemaal ff typen zorgt wel voor een beetje perspectief
In mijn omgeving 2 mannen die internationaal rijden. En in de praktijk komt dat vaak neer op vrijdagavond laat terugkomen. Of soms zaterdagochtend. En dan ben je gewoon heel erg moe (ook logisch). Alle spullen wassen, uitrusten. Beetje leuke dingen doen en weer weg. Vaak bereiden ze zich zondag alweer voor op het vertrek. Dat is zondagavond of nacht of maandagochtend. In de praktijk is de ander eigenlijk alleenstaande ouder. Want de partner moet thuis echt bijkomen van een zware werkweek. Eigenlijk geen sociaal leven. Je staat er altijd alleen voor als ouder. De man mist daar heel veel en van een echt gezinsleven is geen sprake. 1 man is nationaal gaan rijden. Andere stel is uit elkaar. Wat mij betreft is internationaal rijden niet te combineren met een gezinsleven.
Ja, poets het huis of kook één of twee keer per week voor haar. Maak haar lievelingseten. Vraag je ouders een keer op te passen op een dag dat je vriendn vrij is. Of neem zelf vrij en zorg die dag voor je dochter, zodat je vriendin op die manier een vrije dag heeft.
Kortom: Doe van alles om haar te ontlasten en laat merken in woorden én daden dat je haar waardeert.
Roedy schreef op 18-03-2024 om 22:47:
[..]
Oh nee, zo bedoelde ik het allemaal niet. Ik probeer hier geen zieltjes te winnen of mijn gelijk te halen. Ik wilde alleen beschrijven wat er op dit moment thuis speelt. Als het overkomt alsof ik thuis kom en haar overal de schuld van geef of zeg dat ze alles verkeerd doet dan heb ik zelf de plank helemaal misgeslagen in mijn verwoording.
Ik heb heel veel respect voor hoe mijn vriendin het inderdaad voornamelijk in haar eentje doet. Het was niet mijn intentie om haar in een kwaad daglicht te stellen.
deze laatste alinea geeft hoop. Maar eigenlijk leest iedereen echt iets anders dan jij nu zegt te voelen/ervaren. Misschien zelf morgen nog eens je eigen openingstekst doorlezen en je afvragen waarom vrijwel iedereen iets anders leest dan respect, dankbaarheid en bewondering?
Ik kan me zo voorstellen dat je vrouw het ook zo ervaart als de meesten hier oppikken uit je openingspost. Misschien is dat een mooie ingang voor het gesprek. Eens beginnen met uitspreken hoe erg je haar waardeert. Dat je ziet hoe hard ze werkt en dat je daar respect voor hebt. Dat je soms misschien een betweterige botte kerel kan zijn en dat je dat spijt. Dat je haar graag wil helpen om de last te dragen. En dan al van te voren zelf bedenken wat je kunt doen. Leg dat niet bij haar neer. Dat kun je zelf ook.
heb je daar ideeen over? Hoe je haar zou kunnen ondersteunen? En hoe denk jij dat zij zich voelt?
onze dochter huilde ook iedere avond dat mijn man van huis was, vanwege mantelzorg. Als ze ziek werd, starte het die avond. Gewoon omdat ze papa heel erg miste. Bij op en oma mist ze papa minder, want daar hoort papa niet per se te zijn.
Gelukkig was het bij ons slechts 1 avond per week.
Veel sterkte gewenst voor je vrouw.
Internationaal rijden is een enorme inbreuk op het gezinsleven.
Jij lijkt een beetje de man die op zondag het vlees komt snijden. Ken je dat gezegde?
Ik lees dat je je best doet, dat geloof ik ook echt. Realiseer je echter dat jouw veelvuldige afwezigheid een behoorlijke bom onder een relatie en onder het ouderschap legt.
En dan heb je het over papadag……euhm….papadag? Jij bent medeouder, medeopvoeder, mede verantwoordelijk voor alle zaken mbt huis, kind, relatie. Met het woord papadag doe je alsof dat een speciale opoffering is. Terwijl jouw vriendin elke dag werkt en zorgt.
En vervolgens ga je op je “papadag” je vrachtwagen poetsen. Je vriendin poetst het huis vast de rest van de week.
Je hebt het vast zelf niet in de gaten, dus er is nog hoop.
Een volwassen vrouwen met kind die tot 13.00 in bed blijft liggen lijkt me ook wel echt een teken aan de wand dat er iets niet zo goed gaat op het moment. Jullie dochter was al die tijd gewoon alleen? Moest die niet eten/een schone luier/getroost worden? Ze is tien maanden oud.
Ik zou echt even met je vriendin gaan zitten een middag, dochter bij ouders en proberen te kijken hoe jullie het samen kunnen aanvliegen om de situatie nu accuut wat houdbaarder te maken. En ik kan relatietherapie heel erg aanraden, want deze communicatie lijkt me heel erg lastig voor jullie allebei. Mijn ervaring is dat dat in korte tijd een wereld vam verschil kan maken als je vastzit in de communicatie.
Wellicht ook een idee om in ieder geval te zorgen dat jullie twee weekenddagen samen hebben? Dan zijn jullie ook twee dagen samen met jullie dochter, dat is ook goed voor het wederzijds begrip. Ik kan niet zo inschatten of zoiets financieel haalbaar zou zijn, maar met zo'n stevige werkweek zul je toch niet heel slecht verdienen?
Heb je overwogen om te stoppen met internationaal rijden en een baan te zoeken zodat je meer samen met je vriendin voor jullie kind en het huishouden kunt zorgen?
Ik denk ook dat je vrouw misschien overbelast is? En ze zelf haar ouders (moeder) mist nu. Goed idee om eens een open gesprek te voeren zonder verwijten naar elkaar.
Ik ken ook mensen die internationaal rijden en dat is ook zwaar werk dus snap wel dat jij weinig tijd hebt om thuis bij te kunnen dragen.
Hebben jullie al gedacht aan een schoonmaakster om het huis bij te houden? En misschien maaltijdboxen van Hello Fresh of boodschappen laten bezorgen? Een was/strijk dienst?
Niet iedere vrouw is even belastbaar als de andere. Vriendin van mij werkt zelf ook 3 dagen en haar man 6 en in de zomer soms ook nog de avonden erbij. Zij vindt dat prima maar wellicht is het voor je vrouw niet okee dat je zoveel werkt?
Vrachtwagen chauffeur zijn is echt een andere manier van leven. Wellicht zou je kunnen overwegen nationaal te rijden? Als dat financieel kan natuurlijk.
En is dochter al ingeschreven bij KDV? Wellicht een extra dag zodat je vriendin die dag "vrij" is van ouderlijke taken?
Je vriendin is moeder geworden. Woont ver bij haar ouders vandaan. Ze staat er met jullie kind het merendeel van de week alleen voor. Jij bent er minimaal en bent dan begrijpelijk moe. Haar schoonouders komen twee keer per week helpen, maar hebben zo te lezen een andere visie op opvoeden dan zij (hoe voelt dat voor haar?). Jij controleert haar als jezelf niet thuis bent (wantrouwen?). En jullie communicatie is weinig positief. Ik denk dat je vriendin zich heel erg eenzaam voelt. Ze doet het letterlijk alleen en dan voelt ze ook nog dat jij vind dat ze het niet goed doet.
Nu snap ik dat het met jouw werk moeilijk is om meer te doen. Maar is het misschien een optie om jouw werk vanuit Italië te gaan doen? Zo kan je vriendin in elk geval leunen op haar eigen ouders.
Ja, wat zij hierboven zeggen.
En je zegt dat je vriendin er niet tegen kan als je dochter huilt, terwijl jullie (jij en je ouders) dan 'gewoon' weglopen. Onderschat niet wat slaapgebrek door een huilende baby met je doet. Zij heeft nooit een nacht zonder huilend kind hè? Jullie slapen allemaal de rest van de week in alle rust. Echt, het breekt je op en uiteindelijk voel je bij elk huiltje enorme stress. Ook als je een ander kind hoort huilen, ook als je eigen kind intussen 5 is en niet meer huilt 's nachts.
Eens met de vorige schrijvers maar ik snap ook wel wat jij bedoelt en dat je haar wilt helpen. Ik denk dat wat Peaches zegt wel eens behoorlijk kan kloppen. Jij en je ouders hebben veel meer goede nachten om te slapen dan je vriendin. En dat gaat op een gegeven moment opbreken. Ik zou met veel dingen gewoon in haar meegaan, als zij denkt dat dat grotere bed fijn is, ach dan doe je dat toch? En ik zou zorgen dat zij ook minimaal 1x per week heel veel uren achtereen lekker vrij kan zijn zonder kind. Even loskomen, bijslapen, of winkelen, of lang in bad zitten, of lekker kletsen met een vriendin.
Verder zijn dit natuurlijk tropenjaren en de fases blijven verschuiven, straks slaapt de kleine goed en dan is er misschien weer wat anders wat niet lekker loopt, probeer in ieder geval één team te blijven wat samen blijft werken, jij bent goed in het ene, zij in het andere. En ga zo nu en dan weer eens lekker samen uit, zonder het over jullie kind te hebben, bijv. theater of filmpje pakken. (en dan regel je een oppas waar zij een goed gevoel bij heeft)
ik kan zeggen uit ervaring dat wanneer man heel veel weg is en ik 99 procent voor kind zorg ik slecht tegen kritiek of commentaar kan als het om de opvoeding of verzorging gaat. Dat komt dan keihard binnen. Nu probeer ik het in te slikken en denk hij bedoelt het ook goed. Het is onze gezamenlijke keuze dat hij weg is en ik kind doe. (Bij mij is man snachts niet fysiek weg maar heeft 3 keer in zijn leven in de nacht kind gedaan in anderhalf jaar.) Geef je vrouw meer complimenten, laat haar meer voelen dat ze een topwijf is en een goede moeder. Alleen voor kind zorgen is een topsport. Ga er maar aan staan 24 7.
Gelebloem schreef op 19-03-2024 om 07:08:
Een volwassen vrouwen met kind die tot 13.00 in bed blijft liggen lijkt me ook wel echt een teken aan de wand dat er iets niet zo goed gaat op het moment. Jullie dochter was al die tijd gewoon alleen? Moest die niet eten/een schone luier/getroost worden? Ze is tien maanden oud.
Dat vind ik ook een zorgenpunt ja, raar dat iedereen gelijk met boosheid tegen de vader reageert.
Klinkt als een depressie, zoveel slapen en zo weinig energie
Chantal2022 schreef op 19-03-2024 om 09:30:
[..]
Dat vind ik ook een zorgenpunt ja, raar dat iedereen gelijk met boosheid tegen de vader reageert.
Klinkt als een depressie, zoveel slapen en zo weinig energie
Zoveel slapen? Hij heeft het over een keer. En met 1 keer heel lang slapen heb je nog geen 10 maand slaapgebrek ingehaald. Na +-9 maanden zwangerschap zo goed als in je eentje en de 10 maanden erna met een baby in je eentje heb je natuurlijk weinig energie. Niet iedereen die moe en uitgeput is is depressief, moet je eens zien wat voor energieboost ze krijgt als de vader van haar kind een andere baan krijgt en elke dag meedraait.