Gedwongen vaderschap
hallo allemaal,
ik ben een vader van 3 kids ( m18 j11 m3)
Ik ben 4,5 jaar geleden gescheiden van de moeder van de oudste 2 en heb sinds die tijd de volledige zorg. (Ook financieel)
Dit omdat moeder niet voor de kinderen kon zorgen.
dit was voor mij een pittige omschakeling en met een fulltime baan wel es pittig maar het lukt me goed.
kort na mijn scheiding leerde ik iemand kennen en dat klikte maar waren nog in de ontdekkende fase. (Heeft een dochter van toen 13)
ze vertelde me dat ze bezig was met een traject om bewust alleenstaande moeder te worden middels ivf.
3 jaar geprobeerd en 4 x mislukt.
Ik heb toen aangegeven dat dit voor mij wel een issue was als er zo’n sterke kinderwens is.
we deden het daarom veilig (condooms)
ook zei ze dat ze het niet meer zag zitten om door te zetten omdat ze wilde kijken waar onze relatie ons bracht en zei dat ze de pil slikte.
We zijn op vakantie geweest en tijdens de vakantie merkte ik gedragingen die strookten met mijn kernwaarden en stond op het punt de relatie te verbreken.
maar u raad het: bleek ze zwanger.
en ze wilde het houden.
ik, net alleenstaande vader, schoot volledig in de paniek.
ik voelde me verraaden, gebruikt, en ondergeschikt aan haar kinderwens.
ze zei me dat dit allemaal niet bewust is gegaan en het ook niet aan zag komen.
ik geloofde en geloof daar nu nog steeds niets van.
onze relatie is hierdoor uiteindelijk stuk gegaan.
We hebben een prachtige dochter gekregen en de afgelopen 3 jaar heb ik geprobeerd een band op te bouwen met de kleine.
dit lukte aardig, we gingen vriendelijk met elkaar om en ik hielp haar waar ik kon.
vaak ben ik het niet eens over de opvoedstijl maar ik krijg geen ruimte om daar een gezonde discussie over te hebben, want: “jij wilde het niet”
Ik mag niet met haar gaan zwemmen want: “dat vind ik eng”
En zo zijn er legio voorbeelden waarbij ik wordt behandeld als louter de verwekker.
nu heb ik sinds 9 maanden een nieuwe relatie en dit is voor de moeder een trigger om de boel nog wat verder op te stoken. door subtiele steken onder water en slachtoffer gedrag.
ik kan mijn dochter zien wanneer ik wil maar wel op haar voorwaarden.
Inmiddels weet ik niet meer wat ik moet doen en wordt mijn boosheid over de hele situatie alleen maar erger.
ook al ben ik als donor gebruikt gun ik mijn dochter een lieve vader.
ik raak langzaam in een depressie en help prychologische hulp gezocht.
Ik wil er graag zijn voor mijn kinderen maar ben bang dat ik er aan onderdoor ga.
Dit is even om van me af te schrijven en wil in geen enkele vorm overkomen als slachtoffer.
Het is meer dat ik benieuwd ben naar jullie inzichten en hoe ik hier mee om moet gaan.
Groet
Mario
tsjor schreef op 12-07-2024 om 14:05:
Dyer, bedankt voor je inhoudelijke, verhelderende bijdrage. Ik ben me er niet zo van bewust dat het inmiddels 'common sense' is dat het voor vrouwen moeilijk is om een geschikte partner te vinden waarmee je een gezin wil beginnen. Er zijn nog evenveel mannen als vrouwen, dus waarin zit het probleem dan? Het opleidingsniveau van vrouwen?
Bij een jongere generatie (mijn kinderen) zie ik eerder weer een tegenovergestelde beweging; er wordt weer getrouwd! Maar ook daar vooral uitstel van kinderen krijgen.
Of we nu de eierstokken de schuld moeten geven weet ik niet, dat is wel erg gemakkelijk en jezelf onbekwaam verklarend. Ik denk dat het eerder iets is als de angst om iets te missen. Maar als je daarvoor kinderen niet zag zitten, waarom zou je dan tegen je 40ste plotseling bang worden om dat te missen?
Overigens had de betreffende mevrouw al een kind (13 jaar), dus het is niet zo dat ze een zwangerschap voor de eerste keer mee wilde maken (kan ik me nog iets bij voorstellen, als je je dan wel realiseert dat je er een kind aan overhoudt). En rond haar omgang met het kind was al wat verschil van mening tussen TO en de moeder, waardoor TO al op het punt stond om de relatie te verbreken.
Dat is ook het beste wat je kunt doen als er zo'n groot verschil van mening is over een kinderwens. Dan verbreek je de relatie. Op een of andere wijze dan toch stiekem zwanger worden vind ik echt de boel bedriegen. Geen respect voor.
Tsjor
Het staat helemaal niet vast dat dit stiekem gebeurt is. Dat is een aanname.
Nooit van een biologische klok gehoord? Dat is een natuurkracht. Waarbij normen en waarden helaas in extreme gevallen soms op een tweede plaats komen.
letterkoekje schreef op 12-07-2024 om 17:13:
[..]
Ik vond jouw inzending ook kwetsend hoor, Zeespiegel. En dan hou ik mij nog in om niet het woord 'schandalig' te gebruiken.
Ik lees op een ander forum vaak over wat sommige vrouwen allemaal moeten doorstaan om een kind te kunnen krijgen. Dan is een verhaal als dit van TO nogal een pijnlijk contrast. Dus ik wilde graag de andere zijde van het verhaal wat belichten. Als TO een betere relatie wil krijgen met de moeder, zal iets meer begrip van haar situatie zeker van toegevoegde waarde zijn.
Misschien dat ik het te scherp heb neergezet, in dat geval excuses daarvoor.
Natuurlijk heb ik wel gehoord van een biologische klok, maar het is de vraag of die iets met biologie te maken heeft als het gaat om een kinderwens. Of is het de angst dat het straks niet meer kan, zwanger worden. Dus meer iets met toekomstperspectief, sociale omgeving, levensinvulling. Er zijn vrouwen die op hun 60ste nog een kind willen.
Tsjor
'Het staat helemaal niet vast dat dit stiekem gebeurt is. Dat is een aanname.' Ja, gebaseerd op het verhaal is de kans bijzonder groot dat iemand 'per ongeluk' de pil is vergeten op een dag en niet meer weet hoe die morning-afterpil ook alweer heet en waar het telefoonnummer van de huisarts is.
Heet zou uiteraard mooi zijn als zij echt de waarheid vertelde over dit verhaal, dat zou voor TO veel schelen. Dat zou ook een basis geven voor een eerlijk gesprek tussen hen beiden.
Ondertussen kan ik me zijn argwaan levendig voorstellen.
Maar ik zie, zeespiegel, dat jij van de vrouw heel lage verwachtingen hebt als het gaat om eerlijkheid, gesprek aangaan, begrip voor de ander etc. Het moet toch allemaal weer van TO komen. Het is zijn verantwoordelijkheid om te zorgen voor een betere relatie, hij moet meer begrip hebben voor haar situatie etc. Tsja, wat kun je ook van een vrouw verwachten, niet waar? Biologische klok, einde verhaal.
Tsjor
Mensen worden voortdurend 'genaaid' door de andere ouder van hun kinderen. Hoeveel vrouwen zitten niet alleen met een klein kind, terwijl hun man ook zo graag kinderen wilde/seks zonder condoom wilde/ echt zou terugtrekken en dat ie dan niet deed. Het gevoel van verraad dat daar bij komt kijken is vreselijk naar, maar net als vreemdgangers/imperfectie ouders/ plotselinge ziekte/overlijden, kortom alles wat je kan worden aangedaan of overkomen, onderdeel van het leven. Dat maakt het niet minder pijnlijk, en Mario ik voel echt met je mee, maar probeer manieren te vinden om erom heen te werken.
Mijn man is ook al de hele zwangerschap een zak hooi en de perspectieven zijn matig. Hoe het straks ook gaat, de woede die ik daar over heb zal ik toch echt zelf iets mee moeten. Therapie, sport, praten met vrienden, verwerken en op gegeven moment loslaten. Ik wil een lieve moeder voor mijn kind zijn. Nee, het is helemaal niet eerlijk, nee je zult je nooit helemaal erkend worden door die persoon, en ook niet door anderen. Ook hier niet, wamt mensen met een beetje levenservaring zien ook de grijstinten van de situatie. Je voelt je gereduceerd tot een klein stukje van wat je bent en kunt zijn. Ik zou teruggaan naar de basis. Wat zijn jouw normen en waarden als het gaat om opvoeding en de relatie met je ex, wat wil jij je kind meegeven, wat zou je willen dat zij over 18 jaar zegt als een medestudent vraagt wat de band met haar vader is?
tsjor schreef op 13-07-2024 om 06:41:
Natuurlijk heb ik wel gehoord van een biologische klok, maar het is de vraag of die iets met biologie te maken heeft als het gaat om een kinderwens. Of is het de angst dat het straks niet meer kan, zwanger worden. Dus meer iets met toekomstperspectief, sociale omgeving, levensinvulling. Er zijn vrouwen die op hun 60ste nog een kind willen.
Tsjor
Ja is (deels) hormonaal, kan bij sommige vrouwen verdwijnen of ontstaan met het slikken van de pil (die uit hormonen bestaat).
En wordt zeker sterker tegen de 40 jaar. Wat jij zegt heeft ook wel wat invloed natuurlijk.
tsjor schreef op 13-07-2024 om 06:51:
'Het staat helemaal niet vast dat dit stiekem gebeurt is. Dat is een aanname.' Ja, gebaseerd op het verhaal is de kans bijzonder groot dat iemand 'per ongeluk' de pil is vergeten op een dag en niet meer weet hoe die morning-afterpil ook alweer heet en waar het telefoonnummer van de huisarts is.
Heet zou uiteraard mooi zijn als zij echt de waarheid vertelde over dit verhaal, dat zou voor TO veel schelen. Dat zou ook een basis geven voor een eerlijk gesprek tussen hen beiden.
Ondertussen kan ik me zijn argwaan levendig voorstellen.
Maar ik zie, zeespiegel, dat jij van de vrouw heel lage verwachtingen hebt als het gaat om eerlijkheid, gesprek aangaan, begrip voor de ander etc. Het moet toch allemaal weer van TO komen. Het is zijn verantwoordelijkheid om te zorgen voor een betere relatie, hij moet meer begrip hebben voor haar situatie etc. Tsja, wat kun je ook van een vrouw verwachten, niet waar? Biologische klok, einde verhaal.
Tsjor
Nee, het val mij juist op dat TO alles bij haar neer legt, daarom speel ik even advocaat van de duivel. Het zijn de kaarten die hem gedeeld zijn, slechte kaarten ja. Maar als hij daaruit wilt komen, terwijl hij al gemerkt heeft dat zij minder bereid is hem tegemoet te komen, zal hij meer inzicht nodig hebben in wat haar drijft.
Ik zeg niet dat zij goed zit, ik vind dat beide ouders moeten doen wat het beste is voor hun kind, en ben van de overtuiging dat het het best is voor een kind om beide ouders in het leven te hebben. (Zolang het om liefhebbende ouders gaat, die het beste met hun kind voor hebben natuurlijk. Wat in dit geval inderdaad zo lijkt te zijn.) Dus om hem buiten te sluiten vanwege persoonlijke issues vindt ik ook niet goed. Helaas zijn sommige mensen gewoon zo. Maar misschien kan dat verholpen worden met wat inlevingsvermogen te tonen, i.pv. alleen maar kritiek op alles wat ze doet.
Zelf heb ik een inmiddels volwassen kind van een (bekende) donor. Ik heb in de loop der jaren afgeleerd om een mening te hebben over de kinderwens of biologische klok van een ander. Het enige wat er, in welk stadium dan ook, werkelijk toe doet is de zuiverheid in de relatie (of je nou samen bent of niet) en de keuzes in het belang van het kind.
Een sterke kinderwens kan veel met je doen, maar uiteindelijk ben je altijd zelf verantwoordelijk en niet je hormonen of je eierstokken of je levensvisie of je opvoeding, en ook niet de partner die je op dat moment hebt. 'Jij wilde het niet' is in dit stadium een rotopmerking. Zij wilde dit dus blijkbaar wél? Het is achteraf verwijten maken, niet in het belang van het kind. Jullie waren er allebei.
Ik vind het een lastige situatie van en voor TO. Probeer de vader te zijn die je kind nodig heeft. Hopelijk is dat dezelfde als die jij wil zijn.
Lotus_ schreef op 12-07-2024 om 14:02:
Je had dit kunnen voorkomen door een condoom te gebruiken. Ja, ze zei dat ze de pil slikt. Maar als je het écht niet wil, neem je eigen verantwoordelijkheid. Hield ze je tegen toen je een condoom om wilde doen? Dan zegt dat ook wel genoeg.
Heb ik gebruikt
En dat is dus ook niet 100% of er is mee gerommeld. Maar daar durf ik niet eens aan te denken.
EmmaT schreef op 13-07-2024 om 09:10:
Zelf heb ik een inmiddels volwassen kind van een (bekende) donor. Ik heb in de loop der jaren afgeleerd om een mening te hebben over de kinderwens of biologische klok van een ander. Het enige wat er, in welk stadium dan ook, werkelijk toe doet is de zuiverheid in de relatie (of je nou samen bent of niet) en de keuzes in het belang van het kind.
Een sterke kinderwens kan veel met je doen, maar uiteindelijk ben je altijd zelf verantwoordelijk en niet je hormonen of je eierstokken of je levensvisie of je opvoeding, en ook niet de partner die je op dat moment hebt. 'Jij wilde het niet' is in dit stadium een rotopmerking. Zij wilde dit dus blijkbaar wél? Het is achteraf verwijten maken, niet in het belang van het kind. Jullie waren er allebei.
Ik vind het een lastige situatie van en voor TO. Probeer de vader te zijn die je kind nodig heeft. Hopelijk is dat dezelfde als die jij wil zijn.
Was het zo geweest dat er eerijk werdt gecommuniceerd over de kinderwens had ik in ieder geval het gevoel gehad dat er een keuze was. Maar er werdt op mijn hart gedrukt dat ze het niet meer wilde. Zelfs als mij was gevraagd donor te zijn had ik dat waarschijnlijk niet gedaan maar kon ik daar nog respect voor opbrengen.
tijdens de zwangerschap zei ze” ik heb me hier al op ingesteld en verwacht niets van jou”
Daar hield ik me aan vast. Maar nam niet weg dat mijn kernwaarde daar haaks tegenover staat.
het is ook mijn kind en ik wil er voor haar zijn.
mijn verdriet en boosheid over de situatie moet ik ergens zien te parkeren om vooruit te kunnen. Lang lukte dat maar rupsje nooit genoeg blijft op subtiele wijze het slachtoffer spelen terwijl alle ingrediënten voor een gezonde omgang en liefhebbende familie aanwezig zijn.
de oudste 2 zijn gek op de jongste, mijn huidige vriendin is een fantastisch mens en ook ontzettdol op kinderen. Maar nee…. Het gaat niet zoals mevrouw voor ogen had dus we blijven steken onder water.
Dus vanaf nu zakelijk.
dank allemaal voor jullie reacties. (Ook de advocaat van de duivel)
Ik ga er mee aan de slag.
hopen dat ik mijn gevoel onder controle krijg
We doen het voor de kids 🙏
is ze een lieve en goede moeder voor jou jongste kind?
Dat lijkt mij het belangrijkste. Waarom al die onrust willen veroorzaken? Is dat uit woede? Voor jezelf, voor genoegdoening of voor jou kind?
Even gechargeerd, maar als deze vrouw zo'n grote kinderwens had en ivf behandelingen heeft doorstaan en dat het dan op een andere manier is gelukt, dan is de baby wel heel erg gewenst.
Ja, gewenst, maar als wat? Als eigendom, levensvervulling, speeltje? En in elk geval zonder oog voor de relatie tussen kind en andere ouder, de vader. Als bezit dus?
Tsjor
tsjor schreef op 14-07-2024 om 07:36:
Ja, gewenst, maar als wat? Als eigendom, levensvervulling, speeltje? En in elk geval zonder oog voor de relatie tussen kind en andere ouder, de vader. Als bezit dus?
Tsjor
Het eindeloos versterken van die narratief lijkt me voor de uitkomst in deze situatie anders ook contraproductief. Je kunt wel blijven oordelen over iemands overwegingen maar je moet toch in het hier en nu verder met de situatie.?
Off topic; waarom onderteken jij je berichten eigenlijk altijd?
tsjor schreef op 14-07-2024 om 07:36:
Ja, gewenst, maar als wat? Als eigendom, levensvervulling, speeltje? En in elk geval zonder oog voor de relatie tussen kind en andere ouder, de vader. Als bezit dus?
Tsjor
Gewenst, ja, als wat inderdaad. Belangrijker is om je kind straks met droge ogen te kunnen uitleggen welke keuze je gemaakt hebt.
Gelebloem schreef op 14-07-2024 om 08:15:
[..]
Het eindeloos versterken van die narratief lijkt me voor de uitkomst in deze situatie anders ook contraproductief. Je kunt wel blijven oordelen over iemands overwegingen maar je moet toch in het hier en nu verder met de situatie.?
Off topic; waarom onderteken jij je berichten eigenlijk altijd?
Ja je hebt helemaal gelijk, maar dat moet je dan wel allebei doen.