Fulltime werken?
Momenteel werk ik 32 uur. Ik heb twee kinderen, een van 5 en een van bijna 2 jaar. Sinds ik zwanger was van de tweede ben ik een dag minder gaan werken, omdat dat mogelijk was op mijn werk en ik zwanger zijn met een peuter erbij pittig vond in combinatie met een ft baan.
Nu krijg ik een geweldige kans op mijn werk, maar daarvoor is het wel nodig dat ik weer fulltime ga werken. Ik ben geneigd het te doen, (als ik geen kinderen zou hebben dan zou ik deze kans direct grijpen), maar ik twijfel vanwege mijn gezin.
Wat zouden jullie doen?
Lanza
Ik denk dat het komt omdat vader tijdens de spitsuurdagen thuis is en moeder veel in de vakanties en weekenden. Dan bouw je toch een andere band op met je kind.
Maar het
zou daardoor ook anders kunnen zijn, dat hij zijn vader ziet bij de normale, dagelijkse dingen en dus hem als primaire verzorger aanmerkt.
Als ik signalen zou krijgen dat mijn kinderen het te veel vinden zou ik dat zeker serieus nemen, maar volgens mij hebben we allemaal het idee dat we elkaar genoeg zien.
We staan samen op, ontbijten samen en eten standaard samen om 6 uur, iedere dag. In het weekend en in de vakanties doen we veel leuke dingen, dagjes uit enzo. Genoeg qualitytime.
Moet je alweer werken
Ik werkte niet toen de kinderen klein waren. En die vroegen dan juist weer waarom zij nou nooit naar de bso mochten. Mijn zoon heeft letterlijk gevraagd of ik niet een baan kon zoeken. Het is ook nooit goed 
Mijn persoonlijke mening: het maakt voor kinderen allemaal niet zoveel uit of je werkt, veel of weinig werkt of niet werkt.
skik
Mijn zoon
kwam laatst heel verbaasd thuis. Hij was erachter gekomen dat de moeder van een vriendje niet werkt. Hij had gevraagd wat zij dan de hele dag doet. Toen ze vertelde dat ze het huishouden doet had hij nog verbaasder gereageerd, want schoonmaken kun je toch naast je werk doen, daarvoor hoef je niet thuis te blijven?
Ik vond het zelf lastig om uit te leggen hoe dat nou zit.
Tihama
Jouw bijdrage lijkt wat onder te sneeuwen in de berichten over wel of niet uren tellen dat je bij je kind aanwezig bent. En dat is jammer, want jij raakt precies de kern wat mij betreft.
Nog tips?
Ik ben ook iedere ochtend en avond thuis, ga mee naar clubjes en ben zoveel als mogelijk aanwezig bij schoolactiviteiten
Overigens
Ook volledig eens met post van Tihama
Ik heb het nog
nagelezen, maar volgens mij zegt ze niks over uren tellen?
Lanza
Dat zegt Alkes ook, dat het bericht van Tihama ondersneeuwt, vanwege de berichten over uren tellen. Het bericht van Tihama gaat daar juist niet over
Bechdeltest
We worden omringd met die speldenprikken. Ik noemde al Jip en Janneke.
Maar het zijn zoveel films, die ons van jongsafaan laten zien wat de rol van een vrouw is.
De Bechdel-test. Dit is heel simpel. Een film slaagt voor de Bechdeltest als er aan 3 voorwaarden voldaan is:
1. Er moeten minstens 2 vrouwen in voorkomen
2. Die een naam hebben (dus geen figurant)
3. Die minstens 1 zin met elkaar wisselen die niet over een man gaat
Dat lijkt toch simpel. Sterker nog: het lijkt bijna onmogelijk om dit niet te doen in een film.
Toch slaagt niet eens de helft van de Hollywoodfilms voor deze test. Om te beginnen komt nog niet in 1/3e van de films een vrouw voor die überhaupt een naam heeft. En als er dan al 2 vrouwen in voorkomen met een naam, dan hebben ze het alleen over mannen.
Het probleem is dat je hiermee de rol van vrouwen marginaliseert. De Bechdeltest is niet onfeilbaar. Gravity met een fantastische hoofdrol van Sandra Bullock haalt het niet omdat er maar 1 vrouw in voorkomt.
Maar als je deze enkelingen apart laat, dan is het wel bijzonder opvallend dat er zo ontzettend veel films zijn waarin vrouwen nauwelijks een rol spelen. En welk signaal krijg je hier van mee tegen de tijd dat je 20 bent en je honderden films gezien hebt?
Dat is wat ik bedoel met al die speldenprikken. We worden gevormd en gekneed.
Finkbeinertest
Er is nog een interessante test.
De finkbeinertest is een controlelijst voor journalisten, voorgesteld door journaliste Christie Aschwanden, waarmee sekse-onderscheid in artikelen over vrouwelijke wetenschappers voorkomen kan worden. Het doel is de volgende zeven gegevens niet in het artikel te vermelden.
1. Het feit dat ze een vrouw is.
2. De baan van haar man of partner.
3. Hoe de opvang van haar kinderen geregeld is.
4. Hoe ze haar ondergeschikten koestert.
5. Hoe ze beduusd was door de concurrentie in haar vakgebied.
6. Hoe ze een rolmodel is voor andere vrouwen.
7. Hoe ze de "De eerste vrouw die..." is.
Herkenbaar? Dit zijn ook de speldenprikken.
Als je maar vaak genoeg de vraag krijgt over je keuzen, dan wordt er elke keer een stukje twijfel gezaaid.
Heel herkenbaar
Tihama. Dit topic is een goed voorbeeld van hoeveel vragen, suggestieve vragen, opmerkingen en kritiek je krijgt wanneer je als moeder denkt over fulltime werken.
Ik denk dat wanneer een vader deze vraag had gesteld, dat de reacties anders waren geweest. Voor een vader is het prima om ft te werken, daar denken mensen niet eens over na, dat is normaal, de norm. Niemand die zich afvraagt of hij zijn kinderen dan genoeg ziet, of waarom hij überhaupt kinderen heeft gekregen. Hij zal geen kritiek krijgen, zijn keuzes worden niet bevraagd, niet ter discussie gesteld.
Dat is al zo'n ander uitgangspunt. Natuurlijk kun je alsnog doen wat je zelf wil en waar je zelf in gelooft, maar het wordt je veel lastiger gemaakt. Je zal er zeker niet mee wegkomen zonder dat je niet keihard om de oren wordt geslagen met het feit dat je keuze niet de norm is. Waarschuwingen, beschuldigingen, onderhuidse steken. Je moet het maar ondergaan.
We leven nog altoos in een zeer ongelijkwaardige wereld. De meeste mensen passen zich naadloos aan, zowel mannen als vrouwen.
Nou lanza
Juist in dit draadje reageert vrijwel iedereen positief.
Als jij fulltime wil werken moet je dat vooral doen.
Dat jij alleen de paar kritische reacties ziet als zie je wel iedereen is hier zo negatief is nogal kinderachtig. Juist in dit draadje heb je gezien hoeveel vrouwen er wel niet 32 uur of meer werken.
Overigens vond ik een aantal reacties niet kritisch maar vooral realistisch.
Mannen
Ik vind het voor mannen met jonge kinderen zeker niet verstandig om fulltime te werken. En ik kan iedere vrouw aanraden om een man te zoeken die dat ook vindt. Ik heb helemaal niks met het 3-5 model.
Fijne tijd met de kinderen thuis
Ieder zijn manier of gevoel. Ik vond het heel fijn om niet fulltime te werken toen de kinderen nog klein waren. (Als dat had gemoeten om welke reden dan ook dan had ik me daar aan aangepast). Man en ik hebben tot voor een paar jaar terug altijd parttime gewerkt en dat vonden we allebei heel fijn. Man 32 uur, ik 28. Minder geld was goed te doen, geen verre reizen of veel weekendjes weg maar daar hadden we toen ook geen behoefte aan. Heerlijk die alleentijd met de kleintjes op de dagen dat je thuis was. Nu de kinderen in puberleeftijd zijn zijn we allebei meer gaan werken. Studies kosten veel geld en de behoefte naar ruimer in het geld zitten ontstond. Kinderen hebben ons minder "nodig" nu ze ft op school zitten en zelf een druk programma hebben.
Ieder mens moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt.
Aud
"Ieder mens moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt." Dat is steeds een soort dooddoener die ervan uitgaat dat er - maatschappelijk gezien - een vrije keuze is. Wat met name Tihama in deze aangeeft, is dat die vrijheid in werkelijkheid een stuk meer beperkt is dan je met bovenstaande uitspraak suggereert.
zo herkenbaar
Toen ik 18 jaar geleden 4 dagen ging werken i.p.v. 3, kreeg ik van mijn schoonmoeder (tja, altijd weer die schoonmoeders, he?), de opmerking dat IK dan veel van mijn kind zou missen.
Bij mijn antwoord dat de vader niet meer of minder miste, was haar reactie: maar dat is normaal.
Meteen even gestopt: als het voor hem normaal is, is het voor mij net zo normaal.
Gelukkig hadden wij een kind wat enorm goed gedijde op structuur en die het heerlijk vond op het KDV... duidelijkheid, regels, vaste patronen.
Later kwam de situatie dat mijn werk mij vroeg 5 dagen te gaan werken, mijn man heeft toen besloten de woensdagmiddagen vrij te nemen.
Gevolg : dochter had een vriendje, hij vond studeren leuk, maar later, als er kinderen kwamen, moest ze minder gaan werken.
3x raden: is nu een ex-vriendje. Nog afgezien van het feit dat ze helemaal geen kinderen wil ("ik wil mijn erfelijke dingen niet doorgeven), vond en vind ze economische zelfstandigheid erg belangrijk, en vind ze dat ze niet studeert om er daarna niets mee te doen, want: "dat wordt van mannen toch ook niet verlangt?"
Opzet geslaagd, vooralsnog dan, niets zo veranderlijk als een mens tenslotte
Nog eenvoudiger
Waar je je goed bij voelt, IS al cultureel bepaald.
Mijn vader had lang geleden ( ik woonde nog thuis) op een verjaardag precies dit type discussie met een buurvrouw. Het ging toen ook over de vrije keuze.
Hij zei toen tegen haar: " Ik zal een voorbeeld geven: De jurk die jij nu aan hebt, is niet jouw eigen keuze". Buurvrouw ontkende. Het was wel haar eigen vrije keuze. Mijn pa: "Als ik jou nu vertel dat ik die jurk niet vind, dan voel jij je de volgende keer minder prettig in die jurk. Dus de keuze voor jouw jurk is dan mijn keuze geworden en niet meer de jouwe".
Natuurlijk ging daarna de discussie bij de meesten alleen nog maar over de jurk zelf 
Terwijl het onderliggende fenomeen er toe deed: De mening en de reacties van je omgeving zijn bepalend voor wat jij denkt zelf te willen.
Tihama
"Hij zei toen tegen haar: " Ik zal een voorbeeld geven: De jurk die jij nu aan hebt, is niet jouw eigen keuze". Buurvrouw ontkende. Het was wel haar eigen vrije keuze."
Wat is dat toch met die mannen dat ze het beter denken te weten dan de vrouwen zelf?
Ik neem aan dat je je vader alle hoeken van de kamer hebt laten zien?
Heel bijzonder
inderdaad dat meten met twee maten.
Ik hoor het ook vaak van thuisblijfmoeders, die vinden het vaak zo belangrijk om niks te missen van hun kinderen en die willen hun kind niet dumpen bij de opvang.
Als je dan vraagt of hun man het wel ok vindt om zoveel te missen en hun kind te dumpen bij de moeder, dan is het ineens een ander verhaal. Want hun man is toch zo'n lieve en betrokken vader en hij mist echt niet zoveel hoor, maakt echt alle ontwikkelingen mee, ondanks zijn ft baan.
Als je dan reageert met dat een moeder dan toch ook alles meekrijgt met haar ft baan, wordt er wat schamper gereageerd, want nee dat is toch werkelijk niet zo, die vrouwen missen van alles.
maar dat is ook een stereotypering, Lanza
alsof alle thuisblijfmoeders vinden dat fulltime werkende vrouwen veel missen van hun kinderen en dat dat niet voor vaders geldt. Daar zit een vooroordeel in wat jij hebt over thuisblijfmoeders.
Ik ben niet helemaal thuisblijfmoeder geweest, maar wel heel veel thuis geweest. Ik ken vrij veel thuisblijfmoeders, en ook een thuisblijfvader overigens. Dat ze graag veel bij de kinderen zijn om niets te missen van hun ontwikkeling, dat klopt denk ik wel. Dat ze die mening projecteren op anderen, niet. Daar komt nog eens bij dat het thuisblijfmoeder zijn vaak niet echt een bewuste keuze is. In mijn geval was er geen werk op mijn vakgebied; andere redenen om te stoppen met / heel weinig te werken zijn het hebben van veel kinderen (4+), ontevredenheid over het werk, burnout, minder energiek persoon zijn, mantelzorg voor ouders.
Natuurlijk heeft mij fulltime werkende man meer gemist van toen de kinderen klein waren, maar hij zit daar niet mee. Zelf was ik stapeldol op mijn kinderen toen ze klein waren, ik vond ze echt superleuk. Ze zijn voor hun 4e zelfs bijna niet uit logeren geweest omdat ik ze zelf veel te leuk vond.... erg hè
Makkelijke kinderen waren het ook (zijn ze nog steeds). Dat wil ik geen verdienste van mezelf noemen, maar als het donderstenen waren geweest kan ik me voorstellen dat ik ook graag wat meer buiten de deur had gehad.
Als ik een fijne baan had kunnen vinden had ik het heus gedaan, maar de keus was snel gemaakt tussen het hebben van zeer matig boeiend (callcenter)werk met de nodige stress en reistijd, of lekker rustig bij mijn lieve leuke kindertjes en tijd voor studie en vrijwilligerswerk met oog op de toekomst. Dat kon natuurlijk alleen omdat we de luxe hadden en met minder tevreden waren (hier geen skivakanties, nieuwe auto's en veel tweedehands).
Ik heb ook een vriendin die ik goed ken, die altijd fulltime heeft gewerkt met kinderen. Zij is denk ik gewoon niet zo'n moederkloek, houdt niet zo van kinderdingetjes enzo, die was toen de kinderen klein waren daar echt minder in geïnteresseerd. Zij ging wél rustig een week op vakantie zonder kinderen. Ook prima verder. De thuisblijfvader die ik ken is dan weer een type die heel huiselijk is, graag klust en het huishouden doet, zich heel erg vermaakt met kinderen en ook niet zo'n fantastische baan had voor zijn vaderschap.
Zelf heb
ik niet het idee dat ik veel mis. Ik zie alle ontwikkelingen voor mijn ogen gebeuren en ben daar zeer bewust mee bezig. Ik kan er echt van genieten als mijn jongste ineens een nieuw woordje zegt, of wanneer mijn oudste na urenlang oefenen heeft geleerd hoe hij moet springen met een springtouw.
Iedere dag zijn er zoveel mooie momenten samen. Vanaf het moment dat we met z'n allen rustig de dag beginnen in bed en onze dromen aan elkaar vertellen. Tot het moment waarop we s avonds toneelstukjes bedenken en voorlezen.
Dat we allemaal onze eigen bezigheden hebben, vind ik alleen maar fijn. Zo heb je elkaar veel te vertellen. Ik vind het prachtig om te horen wat mijn oudste op school leert, of om te zien hoeveel interactie mijn jongste al heeft op de opvang, iets wat anders compleet aan hem voorbij was gegaan.
En in het weekend is er genoeg tijd om erop uit te trekken. Dan nemen we de boot, maken een lange fietstocht, gaan naar de markt om daarna uitgebreid te koken en tafelen, of we knutselen, doen spelletjes, puzzelen, maken een treinbaan, of een knikkerbaan.
Ik geniet daar enorm van. Volgens mij zijn het allemaal geen dingen die je niet meer kunt doen, of niet meemaakt als je werkt?
voor mij persoonlijk
"En in het weekend is er genoeg tijd om erop uit te trekken. Dan nemen we de boot, maken een lange fietstocht, gaan naar de markt om daarna uitgebreid te koken en tafelen, of we knutselen, doen spelletjes, puzzelen, maken een treinbaan, of een knikkerbaan.
Ik geniet daar enorm van. Volgens mij zijn het allemaal geen dingen die je niet meer kunt doen, of niet meemaakt als je werkt?"
Wel minder natuurlijk. Jij hebt denk ik minder behoefte om je kinderen te zien dan ik toen ze klein waren. Geeft niet verder, maar wat jij ervaart is niet de standaard wou ik maar zeggen. Op dagen dat je werkt, is er in praktijk erg weinig tijd samen met je jonge kinderen, want die gaan al rond 7 uur naar bed. Dus stel dat je om 6 uur thuis komt kun je na de avondmaaltijd misschien maar een half uurtje samen spelen, en dan moet je die aandacht ook nog verdelen als er meerdere kinderen zijn. De een zal dat minder uitmaken dan de ander, en het zal uitmaken of je graag veel thuis bent, of je een leuke baan hebt of niet, of je naast je werk (in het weekend) nog veel andere taken te doen hebt.
Het beeld
dat jij nu schetst klopt niet. Daarom kwam ik eerder al met die uren aan. Niet omdat ik zelf de uren aan het tellen ben, maar om inzicht te krijgen in waarom ik alsnog veel tijd doorbreng met mijn kinderen.
Wij hebben nagenoeg geen reistijd en onze kinderen zijn vroege vogels en slapen 's avonds pas om 8 uur. Dan heb je dus al 5 uur tijd samen en dat gaat om de dagen dat we werken. Geen half uur, zoals jij zegt, maar drie uur. Dat is nogal een verschil. In drie uur tijd kun je een hoop leuke dingen doen kan ik je vertellen. We hebben nu net jaren achter de rug waarop de kinderen 4 volle dagen in de week thuis waren.
Ik denk niet dat wij minder behoefte hebben onze kinderen te zien. Maar wel dat wij andere dingen in het leven op waarde schatten, niet om de laatste laats om dit mee te kunnen geven aan onze kinderen. Dat we zelf ons geld verdienen bijvoorbeeld, onze eigen dromen en ambities nastreven en zelfstandig zijn, dat hopen we voor hen later ook.
Wat ik heb gemist
Ik probeerde te bedenken of ik iets had gemist en wat dan. Volgens mij maar 1 ding, het leren zwemmen van oudste. Ze had al 2 jaar zwemles achter de rug en na een pauze gingen we naar een ander zwembad. Daar waren de lessen in een bad waar een heel peuteronvriendelijke tribune was. Ik ging dus steeds in de kantine zitten met peuter in het speelhoekje. Na een paar weken bedacht ik dat ik de volgende keer wel eens kon gaan kijken, kwam ze net met de mededeling dat ze mocht afzwemmen.
Nou ja, en zwemlessen mis je ook niet echt als je er klaar mee bent
Ja maar jongens
Het gaat er toch niet om wat jullie allemaal wel of niet gemist hebben. Dat is toch een afweging die ieder voor zich maakt!
Het gaat erom wat ik gemist zou hebben als ik fulltime gewerkt zou hebben. Dat mijn man of ieder ander die nagenoeg fulltime werkt dat gevoel niet heeft doet daar niets aan af. Het heeft ook te maken met waar je energie uit haalt, en hoe je in je energie zit. De één laadt op van een dag hard werken, de ander niet. Met alle mogelijke varianten die daar tussen zitten. Ik persoonlijk ben echt gek op mijn werk, maar toch nog blijer met mijn dagen thuis. De woensdag (de niet-werkdag) is echt mijn favoriete dag. Ik zou echter ook niet alleen maar woensdagen willen hebben.
Daarmee heb ik toch geen mening over fulltime-werkenden of thuisblijfmoeders?
Ik word blij van mijn leven zoals het nu is, cultureel bepaald of niet.
Deze discussie laat mij een beetje denken aan een nogal rigide middelbareschool vriendin van vroeger die vond dat je later als moeder niet mocht stoppen met werken want dan deed je de emancipatie geweld aan. Tja, jullie zien het vast niet zo, maar ik zie het juist als winst dat je tegenwoordig de keuze hebt. Vroeger bepaalde de maatschappelijke omstandigheden (armoede) of de werkgever of je als getrouwde vrouw wel of niet bleef werken. Ik vind het juist winst dat wij in Nederland nu zover zijn dat je als vrouw kunt bepalen of je blijft werken en als je dat doet voor hoeveel uren dan.
Nu de mannen nog.
Keuze
Ginny: Ik vind het juist winst dat wij in Nederland nu zover zijn dat je als vrouw kunt bepalen of je blijft werken en als je dat doet voor hoeveel uren dan.
Ik heb hier twee bedenkingen bij. Waarom schrijf je dat het voor de vrouw zo goed is dat ze dat kan bepalen en niet ook voor de man?
En ten tweede: die keuze maakt wel dat vrouwen afhankelijk worden van anderen. Eerst van het salaris van hun man en bij degenen die scheiden van de bijstand. Die keuze is dus alleen mogelijk omdat we afhankelijk willen zijn van anderen.
En vroeger was het makkelijk: werkte je niet, had je geen eten, ging je dood.
Je kunt
die keuze inderdaad alleen maar maken omdat anderen wel werken en jou onderhouden. Dus wat dat betreft vind ik er altijd wat arrogants vanuit gaan. Zeker als er dan zeer negatief wordt gedaan over de mensen die wel naar hun werk gaan.
Dat zeg ik toch ook Adelaide
Ik zou het nog winst vinden als het ook voor mannen meer gangbaar wordt om daar een keuze in te maken.
En hoezo ben ik afhankelijk van het salaris van mijn man? Of van de bijstand? Ik vind het wel bijzonder dat je dat argument erbij haalt.