documentaire 'Goede moeders'
Wat een bijzonder goede documentaire is dit. Ik had gisteren eindelijk tijd om ernaar te kijken. Het legt zo goed de problemen bloot van ouders die ooit gevangen raken in het web van jeugdzorg.
De documentaire volgt een vroedvrouw, die ouders begeleidt, waarvan eerder kinderen uit huis zijn geplaatst. Ze gaat met name in op de angst die bij ouders speelt nu er een nieuwe zwangerschap is. Die angst brengt stress met zich mee en stress is niet goed voor de ontwikkeling van het kind. Dat is haar (terechte) aanknopingspunt om zich wat meer te gaan verdiepen in de situaties.
Sommige ouders erkennen dat er eerder in hun leven zodanige problemen waren dat de zorg voor kinderen problematisch was. Maar schrijnend blijft dat de kinderen uit huis geplaatst blijven, ook als ze inmiddels hun eigen situatie hebben verbeterd en hun leven op de rit hebben.
Terecht worden kritische kanttekeningen gemaakt bij het argument dat 'het kind gehecht is in het pleeggezin' en daarom niet meer terug kan naar huis. Die 'hechting' is geen argument bij de uithuisplaatsing. Bovendien zijn er nog veel variaties te bedenken voor een intensievere relatie tussen ouders en uithuisgeplaatste kinderen. Intensiever dan 1 keer per week mogen bellen, bezoek onder begeleiding. In plaats daarvan kan het ouderschap zelfs worden ontnomen.
Wat iedereen die er ooit mee te maken heeft gehad zal herkennen is, dat je in een Kafkiaanse val zit: dossiers worden opgemaakt op basis van niet-onderbouwde subjectieve meningen, die stees maar weer herhaald worden, ook al kun je ze duizend keer weerleggen, je komt er niet doorheen. Wat mij extra raakte was dat de William Schrikker Stichting blijkbaar zo fanatiek aan copy-paste doet, dat ze vergeten om de namen van andere ouders weg te halen. Maar voor de procedure maakt het allemaal niets uit.
Heel inzichtelijk laat de documentaire zien wat de 'plicht tot melden' doet met mensen (in dit geval de vroedvrouw, maar ook huisartsen en leerkrachten kunnen dat zijn) die inmiddels in de gaten hebben waartoe zo'n 'zorgmelding' kan leiden, zelfs als het een uitdrukkelijke 'geen-zorg-melding' is. Er volgt een onderzoek door Veilig Thuis en de Raad voor Kinderbescherming, en er volgt een rapport en een rapport dat gebaseerd is op het eerste rapport en er is geen enkel verweer mogelijk tegen dat traject.
Het melden moet. De vroedvrouw, die inmiddels meer besef heeft van wat de gevolgen kunnen zijn, gaat het gesprek aan met medewerkers van Veilig Thuis (denk ik). Ze haalt aan, dat de copy-paste-rapporten veelal gebaseerd zijn op subjectieve observaties die niet onderbouwd worden. De opmerking 'verstandelijk beperkt' (eigen terrein van de WSG-groep) wordt niet onderbouwd met een IQ-onderzoek, bijvoorbeeld. Als iemand zelf zo'n onderzoek laat doen worden de resultaten daarvan (die afwijken van wat de inzet was) niet meegenomen in het verdere verloop. Als de vroedvrouw opmerkt dat de uithuisplaatsingen gebeuren op basis van anonieme meldingen, subjectieve meningen van jonge, onervaren medewerkers en dat de rapporten fouten bevatten schudden de twee medewerkers van Veilig Thuis zeer nadrukkelijk hun hoofd: nou, nou, dat gaat wel erg ver. Daarna wordt de aanval op de vroedvrouw ingezet: je vat je taak wel heel erg ruim op. Waarbij even vergeten wordt dat het moeten melden inmiddels tot de taak van de vroedvrouw wordt gerekend.
Wat ook haarfijn naar voren komt is dat uiteindelijk niemand verantwoordelijkheid neemt voor de hele procedure. Veilig Thuis doet alleen een melding aan de Raad en waant zich daarmee niet meer verrantwoordelijk voor wat er in de door hen aangeleverde rapporten staat; de raad zet het door naar de rechter en uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid bij de rechter, maar dat is nu juist de instantie die absoluut niet in staat is om zelf onderzoek te doen. Met andere woorden: de instanties die gegevens aanleveren achten zichzelf niet verantwoordelijk voor de uitkomst van de beslissing van de rechter, terwijl zij wel verantwoordelijkheid dragen voor het aanleveren van de ingrediënten. Iedereen begrijpt dat een rechter niet anders kan of durft dan het advies opvolgen: OTS en UHP,. Zeker bij de meest populaire versie: de spoeduithuisplaatsing, is de ruimte voor een rechter om anders te beslissen eigenlijk niet aanwezig. Daarna zorgen dat de uithuisplaatsing minstens drie maanden duurt, bijvoorbeeld doordat de instelling zelf de rapporten nog niet op orde heeft, en voordat je het weet is het kind 'gehecht in het pleeggezin' en komt het niet meer terug.
Het drama van de wijze waarop uithuisplaatsing zelf gebeurt is levensgroot aanwezig.
Aan het einde van de docementaire blijf je achter met de vraag of deze afloop ook zo had kunnen zijn als er geen documentaire was gemaakt, als er geen camera bij was geweest.
En je oren zijn voorgoed dichtgestopt voor de klacht over de zware werkdruk in de jeugdzorg.
Mijn dank aan de makers en iedereen die mee heeft willen werken aan deze documentaire is groot.
Tsjor
De ellende van deze ouders en kinderen is dus veroorzaakt door de 'jeugdbescherming' . Hun eigen bezwarende 'feiten' zijn er niet.
Een onderzoeksrechter zou die rapporten moeten pareren.
Ik bedenk me ineens: er zou een piketregeling moeten zijn, zodat ouders bij een eerste uithuisplaatsing ondersteuning krijgen van een gespecialiseerde jurist. Een advocaat zou voor de hand liggen, maar dat is niet eens per se nodig. Als het maar iemand is die het systeem kent, de zaak met een beetje professionele distantie kan bekijken en op de juiste momenten roept " en waar blijkt dat eigenlijk uit?".
Groeten,
Temet
Temet schreef op 10-07-2021 om 14:05:
Ik bedenk me ineens: er zou een piketregeling moeten zijn, zodat ouders bij een eerste uithuisplaatsing ondersteuning krijgen van een gespecialiseerde jurist. Een advocaat zou voor de hand liggen, maar dat is niet eens per se nodig. Als het maar iemand is die het systeem kent, de zaak met een beetje professionele distantie kan bekijken en op de juiste momenten roept " en waar blijkt dat eigenlijk uit?".
Groeten,
Temet
Dat lijkt mij een goed idee. Mensen die dergelijke rapporten moeten schrijven zouden moeten beschikken over een goed analytisch vermogen en daarbij vooral steeds opnieuw de onderbouwing moet checken en moeten controleren op denkfouten daarin (altijd, bij iedereen, daar moet je vanuit gaan en dan jezelf streng controleren). En als ze het zelf kennelijk niet kunnen, moet er maar standaard iemand komen die het wel kan.
Maar dan komt bij mij de vraag op: wat zit zo'n rechter die dergelijke waardeloze kletsdossiers moet beoordelen dan eigenlijk te doen? Heeft die een wettelijk een verkeerde grondslag waarop getoetst moet worden? En waarom verzetten zij zich daar dan niet tegen en waarschuwen zij daar dan niet voor?
Een deel van het idee dat het 'nooit zo erg kan zijn' is dat het (voor mij in ieder geval) niet te snappen is dat hoog opgeleide professionals, juristen notabene, dit soort dingen stelselmatig laten passeren. Maar dat gebeurt dus wel. Bij de toeslagenaffaire dus ook. Ik vraag me dan verbijsterd af hoe dat kan, hoe je dan dat werk doet en hoe je dan je taak en verantwoordelijkheid ziet.
Ja eens. Te triest voor woorden. Doodenge organisatie.
Temet schreef op 10-07-2021 om 11:54:
De jeugdzorg zou alleen openheid over de individuele dossiers kunnen geven als de betrokken ouders daadwerkelijk toestemming geven om informatie uit het dossier aan derden te verstrekken. Het feit dat mensen zelf hun verhaal in de media doen wil niet zeggen dat de andere kant, vanuit het principe van hoor en wederhoor, openheid kan geven. Zelfde verhaal bij klachten over slecht functionerende artsen of advocaten.
Dan wordt al snel geroepen dat de beschuldigde persoon of instantie zich verschuilt achter privacyvoorschriften, maar het ligt iets genuanceerder.
Groeten,
Temet
Toch is dat maar de halve waarheid.
Ten eerste hoeven de ouders alleen maar toestemming te geven voor het delen van informatie ihkv de documentaire. Het is geen eeuwig delen met alle derden van de wereld. De organisatie zou de vraag kunnen stellen (staat u ons toe... etc.)
Maar vooral, voor deelname aan een documentaire als deze kan openheid gegeven worden in algemene zin. Hoe komt de indicatie "zwakbegaafd" in een dossier en wat is de relevantie?
Kunnen meldingen anoniem gedaan worden?
Wat is het doel en het nut van de melding van een verloskundige?
Moet de verloskundige inderdaad altijd melden of alleen als de verloskundige zorgen heeft?
Etc.
Het is interessant om antwoorden op die vragen te krijgen van de verschillende partijen uit de keten. Jeugdzorg, Raad, Veilig Thuis
Alle kan dat die antwoorden verschillen.
Ergens in de keten wordt overdreven en verderop in die keten wordt die overdrijving niet gecorrigeerd.
'Een deel van het probleem is de doctrine (ook neergelegd in wetgeving) van de aanvaardbare termijn.' Klopt. Dat is nieuwe wetgeving, met als motivatie dat een kind zekerheid moet hebben over waar het opgroeit. Dat zou in het belang van het kind zijn. Een drogreden.
Op de eerste plaats is de situatie waarin het kind opgroeit niet dat het kind in een pleeggezin opgroeit, dat doet alsof het het eigen gezin is. De situatie is dat het kind uithuisgeplaatst is en elders biologische ouders heeft die heel erg graag kontakt onderhouden met hun kind. Dat pleegouders en hun begeleiders dat het liefste willen schrappen is begrijpelijk, maar niet goed: het is een moeilijk aspect aan de hele sitautie waar je mee moet kunnen omgaan en het kind in moet begeleiden. Veel mensen zullen aanvoeren dat het kind altijd 'van streek' is als het kontakt heeft gehad met de biologische ouders. Kan zijn, maar dat is het gevolg van de situatie die je gecreëerd hebt en je moet als volwassen professional zo'n gevolg meenemen en ermee om kunnen gaan.
Het kind heeft hoe dan ook een relatie met de biologische ouders, daar is geen ontkomen aan. Als je een kind uit huis plaatst zul je het kind dus erin moeten begeleiden, dat het te maken heeft met biologische ouders en pleegouders die de dagelijkse zorg dragen. Dat doe je niet door de biologische ouders zoveel mogelijk te schrappen, of het ouderlijk gezag te ontnemen. Bij ene uithuisplaatsing gaat een kind niet van 'onveilig' naar 'veilig' (droombeeld onder de jeugdzorg), maar van 'onveilig'(ervan utigaande dat dat zo is) naar 'complex'. En die complexiteit moet je als overheid en aanstichter van de situatie aankunnen.
Ik dacht dat het Rouvoet was die indertijd dit systeem heeft opgezet. Niet goed over nagedacht, met ernstige gevolgen.
Tsjor
'Als het maar iemand is die het systeem kent, de zaak met een beetje
professionele distantie kan bekijken en op de juiste momenten roept " en
waar blijkt dat eigenlijk uit?".'
Ik pleitte er juist voor dat het antwoord op de vraag 'waar blijkt dat uit' in de bijlagen van het rapport komt te liggen, waarbij het eerste deel van het rapport teruggebracht kan worden tot 2 A4-tjes, waarin helder uiteengezet wordt waarom men over denkt te moeten gaan tot een OTS en/of UHP.
Nu zijn de rapporten lang, vol verhalen, waarin zin en onzin nauwelijks nog van elkaar gescheiden kunnen worden. Ook niet door welwillende rechters. Fictie en non-fictie zijn verweven in één verhaal. Wanneer ouders moeite doen om dat uit elkaar te halen, de fictie eruit en de waarheid van de non-fictie ter discussie stellen komen zij met even lange verhalen, waarin een rechter ook moeite heeft om te onderscheiden wat nu waarheid is. Gevolg: verweer wordt ter zijde gelegd.
Die lange rapporten maken ouders ook moedeloos: hoe kun je je verweren tegen zo'n overval aan woorden? Soms begrijpen ze niet waar de cruciale momente in het rapport zitten. De vroedvrouw haalt uit het rapport, dat de moeder in de observatie-instelling waarschijnlijk onvrijwillig, in elk geval zonder ingelicht te zijn geïnjecteerd is met een anti-concpetiemiddel. Die vroedvrouw weet dat zoiets een ernstige schending is van mensenrechten. Je moet wel iets weten, wil je zo'n zinnetje uit zo'n rapport kunnen laten oplichten. Zelfs al versta je de taal.
Ik heb rapporten ingezien, waarin zelfs een verhaal stond over de oma van moeder/vader. Totaal oninteressante informatie, maar wel informatie die behulpzaam is om een beeld te schetsen een emotie op te roepen. als je zoiets wil schrijvne, word dan romanschrijver, maar bemoei je niet met ernstige zaken.
De reden voor een verzoek tot OTS/UHP moet kort en helder inzichtelijk worden gemaakt: maximaal twee A4-tjes.
De argumentatie in bijlagen met de voetnoten, die dan de onderbouwing moet geven. Dan wordt het voor iedereen helderder en toetsbaarder.
Tsjor
Hoe denk je dat 'jeugdbeschermers' wel doeltreffende rapporten gaan schrijven? Er is niets dat daar aanleiding toe geeft te denken dat dat goed kan komen.
Zo'n jurist die voor de zitting naar zo'n fantasierijk rapport kijkt lijkt me veel nuttiger.
Overigens ik heb bij een verweer ons verhaal vergeleken met een scene uit Van Kooten en de Bie, en de vieze man: het hondje.
En inderdaad, ik maakte een kort verweer met een pointe: niet nuttig, stoppen hiermee.
En een bloemrijk verweer waarin ik de punten van de fantasten van de melders en de kinderbescherming adresseerde.
Ik had al ervaring dat het geen enkele zin heeft om terughoudend te zijn, men heeft het niet goed met je voor. Het hele systeem is gebaseerd op het vinden van argumenten om ouders in een kwaad daglicht te stellen, daar helpt geen deskundigheidsbevordering of wat ook aan.
'Hoe denk je dat 'jeugdbeschermers' wel doeltreffende rapporten gaan
schrijven? Er is niets dat daar aanleiding toe geeft te denken dat dat
goed kan komen.'
Door normen te stellen: de aanvraag mag maximaal 2 A4-tjes beslaan. Beweringen moeten met een voetnoot worden voorzien. In de voetnoten staan de onderbouwingen van de beweringen.
Tsjor
Alleen maar uitstel Tsjor, zo'n excercitie. En misschien wel negatief want men leert om beter te onderbouwen wat men verzonnen heeft.
Tsjor, het streven is goed, maar als uit het verhaal blijkt dat er toch een vrij groot risico voor het kind is, gaat de rechter die uhp niet afwijzen omdat er wat voetnoten ontbreken.
Dan zou je financiële sancties moeten treffen bij motivatiegebreken in rapporten, maar dat lijkt me ook geen briljant plan.
Groeten,
Temet
Ja, het is natuurlijk uitstel omdat het morgen niet gerealiseerd is. Maar het is geen afstel, als rechters bijvoorbeeld dit gaan eisen. Dan krijg je een tekst van 2 A4-tjes waar ook ouders nog een keer doorheen komen. En een verantwoording in de bijlagen waarvan je het waarheidsgehalte kunt toetsen. De sleutel ligt dan bij wat de rechters eisen als aanvaardbaar aangeleverde teksten.
Ik ben er ondertussen wel aan gewend dat je alles affakelt wat ook maar enigszins zou kunnen lijken op een verbetering van het systeem. Ik ben er echter wel van overtuigd dat er een systeem moet zijn, dat kinderen beschermt tegen ouders die hen buiten op blote voeten in de kou laten staan, seksueel misbruiken, te koop aanbieden voor seks, opsluiten in een hok etc. etc. Dat zijn er zeker geen 100.000 en het is fnuik3end dat dat getal boven de markt blijft hangen. Ik ben wel steeds teleurgesteld als je ziet hoeveel tijd en energie er gaat zitten in zaken die er in feite niet toe doen en hoezeer het bureaucratische systeem alle aandacht opslokt, zonder dat het voor de kinderen ook maar iets van belang betekent.
Een andere mogelijke verbetering zou zijn als je bij zo'n meldcode ook nadenkt over hoe iemand kan melden dat er 'geen zorgen' zijn, zonder dat de machinerie dan gaat draaien; behalve dan dat dossiers gesloten kunnen worden. Eind goed, al goed, geen zorgen meer, situatie is verbeterd, klaar.
Tsjor
Dat ben ik wel met je eens. De keuzemogelijkheid invoeren van 'geen zorg' en 'dossier sluiten en weggooien'. Ben benieuwd of dat in dit falende systeem ook levensvatbaar is. Ik denk het niet, want het is inkomengedreven en leeft op 'dossiertje' bouwen tegen de ouders.
Maar wie weet. Ik betwijfel dat zeer. Ik was bij de opvolger van de huisarts van mijn kinderen, prima dokter maar helaas vertrokken, om de ergste rottigheid uit de dossiers van mijn kinderen te halen voor ze verplicht door de praktijk doorgestuurd zouden worden naar onze nieuwe huisarts.
Dat ging dus niet lukken. Ondanks dat we geen maatregel hadden gekregen, de rechter zag dat daar geen grond voor was, meende de nieuwe huisarts: er kan nog een melding komen! En dan is het beter dat er al een geschiedenis ligt. Nou, echt niet.
Gelukkig leest niemand die dossiers zomaar spontaan, dus ik laat het daar en heb het gemeld bij de nieuwe huisarts die ons heel erg goed geholpen heeft zonder die roddels.
Als er eenmaal een 'luchtje' aan zit zijn weinig mensen bereid om er een streep onder te trekken. Zeer menselijk. Maar ook zeer schadelijk.
Dat dossier sluiten zal wel gaan .Maar dossiers weggooien, dat zal een flinke strijd worden. Want ja, je weet maar nooit of niet in de toekomst...
Groeten,
Temet
Zelfs als een melding ongegrond blijkt houdt Veilig Thuis het dossier in het bestand. En incorrectheden aanpassen ho maar.