Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Ik heb 4 volwassen kinderen, allen met partner en 1 kind met gezin. Ik hou van al mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. We hebben vaak contact, hebben een gezinsapp en iedereen deelt wat ze willen delen en dat is best veel. Ook ik zelf deel veel.
Toen mijn laatste kind het nest verliet was ik intens verdrietig. Heeft me jaren gekost om daar overheen te komen. De gezelligheid , de reuring in huis, ik miste het zo.
Ik ben nu niet meer de belangrijkste persoon in hun leven, dat zijn de partners en eigen kinderen. Logisch natuurlijk, zo hoot het ook.
Nu enkele jaren verder ben ik er aan gewend en kan ik de rust en het minder zorgen echt wel waarderen.
Mijn kinderen blijven mijn kinderen, maar wel volwassen kinderen. Ik praat met ze als gelijken. Geef advies als ze er om vragen en anders niet. Soms vraag ik hen om advies. En natuurlijk zijn er heus soms wat irritaties onderling, maar die worden uitgesproken en hup weer verder. We hebben ervaren dat het leven niet maakbaar is en zomaar kan veranderen, dus we hechten veel waarde aan een sterke onderlinge band.
Ik weet dat ze me ook soms niet alles vertellen, zodat ik me geen zorgen hoef te maken. Ze willen me sparen. Dat zie ik als een teken van liefde.
Ik kan alleen maar een beeld geven van mijzelf als dochter. Maar ik ben dolblij met het contact met mijn moeder. Ze is mijn veilige haven. Ze weet perfect de balans te vinden tussen steun geven en mij vrij laten al volwassenen. Ik zie haar diverse malen per week. Ik ga vaak bij haar langs en we plannen met mij en mijn zusje ook regelmatig dingen. Ik zou er niet aan moeten denken haar als basis in mijn leven te moeten missen.
kataravrouw & Tedje: dat klinkt heel mooi 
Lieveheersbeest schreef op 17-07-2024 om 06:05:
kataravrouw & Tedje: dat klinkt heel mooi
Ja vind ik ook, hoopvol!
Auwereel schreef op 16-07-2024 om 21:55:
[..]
Het huis uitgaan en nauwelijks contact hebben, onder het motto, get a life, zoals je hier beschrijft, vind ik kil klinken.
Om nou te zeggen dat mijn kinderen enige geluk zijn, ik heb nog veel meer.
De verwachtingen die ik had over volwassen kinderen: ik heb met man een eigen leven, zij hebben hun eigen leven, komen af en toe aanwaaien en doen regelmatig een belletje/appje. Zo ongeveer zoals ik dat met mijn ouders deed.
De paar keer dat ik met mijn dochter op stap ben geweest was geweldig en de open dag van het werk van mijn zoon vorig jaar vond ik heel leuk. Ik zou best wat vaker op de hoogte gehouden willen worden of ze op visite hebben/bij hen op visite gaan. Maar ja, ze hebben heel erg hun eigen leven, dus weinig tijd daarvoor (ze wonen/woonden dichtbij).
Voor degenen die "normale" ouders hebben, dus niet het wals-type, hoe vaak zien/spreken jullie je ouders? En hoe vaak zie/spreek je je kinderen, ook uitgaande van een niet-verstoorde relatie?
Met mijn ouders heb ik iedere dag wel wat app-contact in de ouders-kinderenapp. Ik bel regelmatig of zij bellen mij. Ik kom ze ook wel tegen bij boodschappen doen. Ik probeer 1 keer per week daar even langs te gaan.
Mijn jongvolwassen kinderen zie ik dagelijks (ze wonen nog thuis). Contact gaat soms niet dieper dan: Eet je mee vanavond? Hoe laat ben je thuis? Af en toe hebben we wel diepgaandere gesprekken. Ik probeer te onthouden met wie ze omgaan en waar ze mee bezig zijn maar dat valt niet altijd mee.
Mijn man (mild verstoorde relatie met ouders) ziet zijn ouders sinds oktober vorig jaar weer wat frequenter maar jarenlang kon het wel 6 weken duren voordat 1 van de 2 het initiatief nam tot contact. Ze zijn oud en gebruiken geen mobiel of computer dus even iets laten zien is moeilijk, dan moet je er helemaal naartoe. Nu de gezondheidstoestand van 1 van de 2 wordt omschreven als stabiel maar zorgelijk gaat man en vaker even langs maar niet van harte en blij wordt hij er ook niet van.
Bakblik schreef op 16-07-2024 om 19:25:
Soms is communicatie met de vorige/ volgende generatie ook moeilijk, omdat (het lijkt alsof) je letterlijk een andere taal spreekt.
Als daar dan ook nog problemen met het gehoor bij komen wordt het helemaal moeilijk.
De moderne taal van mijn kinderen probeer ik op te pikken en vraag uitleg waar nodig. Veel afko's en Anglicismes, zeker in hun appjes. Ik probeer het te begrijpen en te onthouden voor een volgende keer.
Door de oudere generatie werden dingen soms niet goed begrepen/niet goed gehoord waardoor maanden durende misverstanden ontstonden. Dat ik met 2 kinderen onder de 5 jaar geen tijd meer wilde maken om een kop koffie voor schoonouders te maken om 17.30 toen ik al bijna klaar was met koken werd uitgelegd als dat ik helemaal nooit tijd had voor visite.
Je mag best komen maar hou je aan de afspraak na 15.30 ben ik thuis voor koffie houdt in dat je er kort daarna bent en niet pas om 17.30. Dan kan je over dat ene voorval weken met jouw versie van het verhaal klagen tegen je dochter dat je nooit mag komen. Dan gaat je dochter je schoondochter bellen waarom ze de deur dicht houdt en dan wordt de miscommunicatie alleen nog maar groter. Terwijl ik alleen had gezegd dat ik geen koffie meer ging maken nu, omdat we binnen 5 minuten aan tafel gingen. Dat ze zelf best een kop koffie mogen maken en die opdrinken bij ons aan tafel. Zij hadden het opgevat als niet welkom zijn en dan ook een volgende keer niet meer.
Ook dit is zó herkenbaar. Mijn ouders hadden de neiging om mij te bellen onder werktijd. Toen heb ik na een paar keer, omdat het kennelijk niet duidelijk was dat ze belden onder werktijd, wat nadrukkelijker gevraagd/gezegd dat niet meer te doen. Dat werd ook opgevat als 'onze dochter wil niet met ons praten'. Geleidelijk aan is de verstandhouding steeds minder goed geworden, respecteert mijn vader nog steeds mijn werktijden niet -hij respecteert mijn werk niet- en vindt wat hij te melden heeft urgenter dan een klas met 25 kinderen die ik moet lesgeven. Inmiddels ben ik zover dat ik eigenlijk liefst helemaal niet meer reageer op berichten van zijn kant, de weerstand/afkeer is best wel groot aan het worden.
Ik heb een prima relatie met mijn hele lieve, niet wals vader. Hij is altijd blij als ik langskom of bel. Nooit een verzuchting dat dat vaker zou moeten. Toch bel ik maar 1 keer per maand of zo. Langskomen helemaal minder vaak (wonen wel ver) en een paar keer per jaar komt hij een paar dagen bij ons. Het fijne is dat hij een druk sociaal leven heeft nog en ondanks toenemende gezondheidsklachten, zich nog goed vermaakt. Hij verwacht van zijn kinderen ook totaal geen mantelzorg oid. Dus ondanks goede relatie toch relatief weinig contact maar beiden er tevreden mee.
Bakblik schreef op 17-07-2024 om 09:36:
[..]
Met mijn ouders heb ik iedere dag wel wat app-contact in de ouders-kinderenapp. Ik bel regelmatig of zij bellen mij. Ik kom ze ook wel tegen bij boodschappen doen. Ik probeer 1 keer per week daar even langs te gaan.
Mijn jongvolwassen kinderen zie ik dagelijks (ze wonen nog thuis). Contact gaat soms niet dieper dan: Eet je mee vanavond? Hoe laat ben je thuis? Af en toe hebben we wel diepgaandere gesprekken. Ik probeer te onthouden met wie ze omgaan en waar ze mee bezig zijn maar dat valt niet altijd mee.
Mijn man (mild verstoorde relatie met ouders) ziet zijn ouders sinds oktober vorig jaar weer wat frequenter maar jarenlang kon het wel 6 weken duren voordat 1 van de 2 het initiatief nam tot contact. Ze zijn oud en gebruiken geen mobiel of computer dus even iets laten zien is moeilijk, dan moet je er helemaal naartoe. Nu de gezondheidstoestand van 1 van de 2 wordt omschreven als stabiel maar zorgelijk gaat man en vaker even langs maar niet van harte en blij wordt hij er ook niet van.
Nu ben ik nieuwsgierig hoe jullie dat aanpakken. Wonen zijn ouders dan ver weg? (Die van mij op 1,5 uur rijden), en ga jij wel eens mee? En wat is 'wat frequenter'? Mijn man heeft helemaal geen zin om mijn ouders te bezoeken, wil de kinderen daar ook niet mee belasten. Maar als ik alleen ga ben ik echt bijna een week van slag, op het depressieve af.
Zussie schreef op 17-07-2024 om 11:15:
Ik heb een prima relatie met mijn hele lieve, niet wals vader. Hij is altijd blij als ik langskom of bel. Nooit een verzuchting dat dat vaker zou moeten. Toch bel ik maar 1 keer per maand of zo. Langskomen helemaal minder vaak (wonen wel ver) en een paar keer per jaar komt hij een paar dagen bij ons. Het fijne is dat hij een druk sociaal leven heeft nog en ondanks toenemende gezondheidsklachten, zich nog goed vermaakt. Hij verwacht van zijn kinderen ook totaal geen mantelzorg oid. Dus ondanks goede relatie toch relatief weinig contact maar beiden er tevreden mee.
Aah, dat klinkt goed. Wat fijn, ben jaloers....
troelahoep schreef op 17-07-2024 om 11:20:
[..]
Nu ben ik nieuwsgierig hoe jullie dat aanpakken. Wonen zijn ouders dan ver weg? (Die van mij op 1,5 uur rijden), en ga jij wel eens mee? En wat is 'wat frequenter'? Mijn man heeft helemaal geen zin om mijn ouders te bezoeken, wil de kinderen daar ook niet mee belasten. Maar als ik alleen ga ben ik echt bijna een week van slag, op het depressieve af.
Ze wonen een half uur rijden bij ons vandaan. Soms ging/ga ik mee maar vaak ook niet. Tot vorig jaar konden we er gerust 6 weken niet heen gaan. Nu de gezondheid van 1 van beide stabiel maar zorgelijk is probeert man iedere week wel een keer te gaan. Hij komt er altijd wat down vandaan.
Op zich is een half uur rijden natuurlijk niet onoverkomelijk maar wel belastend als schoonvader het niet voor elkaar krijgt om de mail van de belastingdienst door te sturen, zodat wij dat thuis kunnen lezen en kunnen adviseren wat hij ermee moet. Vandaag even gaan kijken naar de mail van belastingdienst en overmorgen de afstandsbediening van de tv resetten zijn geen klussen waarvoor je meerdere keren per week naar je ouders wilt gaan na je werk.
Ik lees bij sommige ouders heel veel verwachtingen waar kinderen - terecht - niet aan kunnen of willen voldoen.
Bijvoorbeeld dat ouders altijd welkom moeten zijn, ook als net het eten op tafel staat, dat ouders altijd moeten kunnen bellen, ook als het werk van de kinderen dat niet toelaat. Ik vraag me dan af wat die mensen er zelf van hadden gevonden als de leerkracht van hun kind vroeger dagelijks uit de klas werd gehaald omdat er weer een ouder aan de telefoon hing met een nutteloze of niet-dringende mededeling of vraag.
Mijn vader is soms wel zo iemand die dan een appje stuurt en als er niet binnen vijf minuten reactie komt, gaat lopen bellen. Heb je even gedoucht, heb je daarna drie gemiste oproepen. Maar hij is daar dan niet boos over gelukkig.
En inderdaad, je kunt niet elke dag na werk voor ieder klein ding langsgaan.
Mensen hebben meer te doen in het leven. Een kind, huishouden, koken, eten, sport en clubjes. Zelfs al wonen ze dichtbij. Juist dan is het makkelijk om voor elk wissewasje je kinderen op te laten draven en je volledige zelfredzaamheid aan de wilgen te hangen.
Ik mis in bovenstaande voorbeelden inlevingsvermogen vanuit de kant van de ouders en een egocentrische houding: de wereld draait om ons en iedereen moet zich daarnaar voegen.
Alsof ze het volwassen leven van hun kinderen niet serieus nemen en vinden dat die kinderen meteen op afroep beschikbaar voor je moeten zijn. Vreemde zienswijze vind ik dat, heel beklemmend ook, want zo kun je het als kinderen nooit 'goed' doen.
felija schreef op 17-07-2024 om 11:56:
Ik mis in bovenstaande voorbeelden inlevingsvermogen vanuit de kant van de ouders en een egocentrische houding: de wereld draait om ons en iedereen moet zich daarnaar voegen.
Alsof ze het volwassen leven van hun kinderen niet serieus nemen en vinden dat die kinderen meteen op afroep beschikbaar voor je moeten zijn. Vreemde zienswijze vind ik dat, heel beklemmend ook, want zo kun je het als kinderen nooit 'goed' doen.
Jeetje Felija wat heb jij deze situatie van ons goed teruggebracht tot de kern!
De ouders van mijn man nemen/namen inderdaad zijn volwassen leven niet serieus. Voordat mijn man een relatie kreeg met mij probeerde hij wel te voldoen aan hun eisen. In de tijd dat wij een relatie hadden maar niet samen woonden ook nog wel maar sinds er kinderen zijn kunnen wij het niet goed meer doen.
Zeker in de tijd dat onze kinderen nog niet zelfstandig waren is er veel strijd geweest. Ouders die aan hem trokken maar ik ook. Je kunt niet je vader gaan helpen met rekeningen betalen als je ook met je vrouw hebt afgesproken dat jij de kinderen naar de wedstrijd brengt zodat je vrouw naar de begrafenis van haar oom kan. Man had dan het gevoel dat hij moest komen op een tijdstip dat zijn ouders schikte, ik vond dan dat hij zich aan onze afspraken moest houden en dan maar later of eerder die rekeningen moest gaan helpen betalen. (Schoon)ouders hadden dan het idee dat de kinderen dan maar niet naar de wedstrijd hoefden. Zo belangrijk was dat ballen echt niet.
Bakblik schreef op 17-07-2024 om 12:17:
[..]
Jeetje Felija wat heb jij deze situatie van ons goed teruggebracht tot de kern!
De ouders van mijn man nemen/namen inderdaad zijn volwassen leven niet serieus. Voordat mijn man een relatie kreeg met mij probeerde hij wel te voldoen aan hun eisen. In de tijd dat wij een relatie hadden maar niet samen woonden ook nog wel maar sinds er kinderen zijn kunnen wij het niet goed meer doen.
Zeker in de tijd dat onze kinderen nog niet zelfstandig waren is er veel strijd geweest. Ouders die aan hem trokken maar ik ook. Je kunt niet je vader gaan helpen met rekeningen betalen als je ook met je vrouw hebt afgesproken dat jij de kinderen naar de wedstrijd brengt zodat je vrouw naar de begrafenis van haar oom kan. Man had dan het gevoel dat hij moest komen op een tijdstip dat zijn ouders schikte, ik vond dan dat hij zich aan onze afspraken moest houden en dan maar later of eerder die rekeningen moest gaan helpen betalen. (Schoon)ouders hadden dan het idee dat de kinderen dan maar niet naar de wedstrijd hoefden. Zo belangrijk was dat ballen echt niet.
Hoe staat je man er nu in? Ziet hij de dynamiek? Voelt hij zich nog steeds tekort schieten? Heftig hoor, dat totale gebrek aan zelfinzicht en inlevingsvermogen bij zijn ouders.
Eigenlijk hebben we door de verwikkelingen met onze ouders genoeg lesgeld meekregen om naar onze kinderen het ‘anders’ te doen. Hoe anders, hangt van de kinderen af, maar wel vrij van de gedachte ‘ voor wat, hoort wat’, vrij van manipulatie.