Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Shareneentje schreef op 07-07-2024 om 10:06:
Ik heb hiervoor in therapie gezeten. Ik vind het namelijk nogal scheef dat wij als ouders alles onvoorwaardelijk geven en opzij zetten maar dat andersom de liefde wel voorwaardelijk is. Wij moeten ons niet bemoeien, wij moeten loslaten, wij moeten vertrouwen, wij moeten accepteren, wij moeten ruimte geven, etc. Maar andersom hebben volwassen kinderen vaak alleen contact als er iets nodig is, is er weinig tot geen wederkerigheid en worden er soms buitenaardse dingen van je verwacht. Dat je een mens met gevoelens en imperfecties bent, dat jij ook wel eens depressief kunt zijn of er doorheen zit (met werk of met teleurstellingen van het leven) dat gaat er bij hen niet in. Ze willen als gelijke behandeld worden maar eigenlijk ook niet.. Mijn kinderen verwachten tekst en uitleg over bepaalde zaken (waarvan ik vind dat het ze niks aangaat) maar andersom ben ik nagenoeg niet betrokken in hun leven en wat zij doen/meemaken of in het geval van de jongste: uitvreten. Je moet lijdzaam toezien, afwachten en je bent blij met elke kruimel die je krijgt. Mijn kinderen zijn enorm kritisch over alles. Over hun opvoeding over onze levensstijl, dat gaat vrij ver. Maar andersom mag je niks vinden van hen want voor je het weet zie je ze maanden niet. Wij liggen krom voor hun opleidingen maar zien dat ze met volledige leningen vooral er met de pet naar gooien (niet helemaal waar) en veel roken en drinken en uitgaves doen waar ik niks van snap. Maar als nood aan de man is weten ze ons te vinden voor een financiele injectie. En nee we laten onze kinderen nooit vallen maar andersom denk ik dat die lijn heel dun is.Ik verlang enorm naar de tijd dat onze kinderen klein waren en nog afhankelijk van ons en wij nog op een voetstuk stonden en wij hun wereld waren en we altijd wisten waar ze waren en met wie en wij nog echt wat te zeggen hadden. Het ergste was eens een keer een woedeaanval in de supermarkt waarna we alles wegknuffelde en dan was je weer de liefste mama van de heeeeele wereld. Nu is er vooral kritiek. En dat valt me zwaar. Ik ben ruim mijn halve leven moeder en heb alles gegeven, we waren altijd een heel warm en intiem gezin en nu is het versnipperd en zie ik ze maanden niet. Ik heb geen idee wat ze doen en met wie. En het is niet dat er ruzie is. Maar het contact is oppervlakkig, ze appen gerust weken niet terug en als ik bel nemen ze niet op maar appen ze: ik ben druk, is er wat? Ja ik vind het moeilijk. Loslaten. Het lijkt dan inderdaad zo zinloos. Al die maanden zwanger, bevallen, borstvoeden, snottebellen vegen, troosten, zindelijk maken, verjaardagsfeestjes vieren, vakanties, eerste vriendjes, middelbare school....het is in een vingerknip voorbij en dan hoor je er nog maar weinig van. Al die investeringen, jezelf op plan B...ik weet soms niet meer wat er van mij over is nu mijn taak als moederzijn is uitgespeeld...
Al die dingen die je noemt die vond ik zo leuk en het was mijn beslissing om kinderen te nemen. Ik zie mijn kinderen ook niet veel ze hebben drukke banen, doen ook nog vrijwilligerswerk, relaties etc maar ik vind het mooi om het van een afstandje gade te slaan. Ze delen niet alles met je maar jullie hoeven ook niet alles met hen te delen en wat de financiën betreft, misschien waren ze dat altijd gewend? Mijn kinderen hebben vanaf hun 14e bijbaantjes gehad dus ze wisten van jongsafaan dat er niet veel was.
Shareneentje schreef op 07-07-2024 om 10:21:
[..]
Ja dat ja. Ik denk dat dit zeker speelt in de peergroup van jongste. De druk die op ons wordt gelegd vind ik buitenproportioneel maar als je ze daarop aanspreekt ligt het risico van een relatiebreuk op de loer (letterlijk gezegd ook en mee gedreigd) dus ik kijk wel glad uit.
Ik vind hun kritiek enorm kwetsend maar ook totaal onterecht. Ik vind ons hele leuke, open, moderne, grappige, liefdevolle ouders die kunnen reflecteren, die mee gaan in hun wereld, die belangstellend zijn, onbevooroordeeld en onvoorwaardelijkheid tonen. Maar het zijn net rupsjes nooit genoeg. En ik ben eigenlijk wel klaar daarmee. Als ze hier zijn vind ik het leuk maar ook heel vermoeiend want ik loop de hele tijd op eieren en het moet leuk zijn. Maar als ze weg zijn ben ik opgelucht. En ook dat voelt niet goed.
Het hoeft helemaal niet leuke te zijn, wees gewoon jezelf
Wat erg Shareneentje, dat jij dat zo voelt. Hoe is dat zo gekomen dat je kinderen volgens jouw beschrijving allemaal zo egocentrisch zijn?
Geen herkenning hier, ook niet in mijn vriendenkring met volwassen kinderen. Er is veel gelijkwaardig contact vanuit een wederzijdse warmte en interesse. Ik ken niemand in mijn omgeving met zo’n verstoord contact met hun kinderen als bij jou. Dat zeg ik niet om het er nog eens in te wrijven want ik vind het oprecht rot voor je en ik kan me voorstellen hoe verdrietig dit moet zijn. Ik denk echter toch dat je het bij jezelf en je man als ouders moet zoeken. Bij zo’n verstoorde verhouding is er toch vaak in de pubertijd iets mis gegaan in het contact tussen ouder en kind. Te autoritair misschien of te toegeeflijk, te weinig eigen regie gegeven, geen idee hoor, maar misschien kun je daar eens over nadenken. Ik zou daarbij de hulp inroepen van een professional zodat je zelf weer beter in je vel komt en kunt leren accepteren hoe de situatie nu is en van daaruit mogelijk stappen zetten om toenadering te zoeken tot je kinderen als je dat zou willen.
“Het lijkt dan inderdaad zo zinloos. Al die maanden zwanger, bevallen, borstvoeden, snottebellen vegen, troosten, zindelijk maken, verjaardagsfeestjes vieren, vakanties, eerste vriendjes, middelbare school....het is in een vingerknip voorbij en dan hoor je er nog maar weinig van. Al die investeringen, jezelf op plan B...ik weet soms niet meer wat er van mij over is nu mijn taak als moederzijn is uitgespeeld...”
Als ik dit zo lees lijkt het alsof je een beloning verwacht voor je inspanningen. Je bent moeder geworden, hebt daar veel voor opgegeven en nu wil je ‘uitbetaald’ worden op een manier die jij wenst, maar die mogelijk niet past bij het karakter van je kinderen.
Bovendien is moederschap een keuze van jou. Je krijgt kinderen maar ze zijn niet van jou. Ze zijn van zichzelf. Je kunt geen enkel recht ontlenen aan het feit dat jij ze hebt groot gebracht. Je hebt je best gedaan om ze goed op te voeden en als ze volwassen zijn zit je taak erop en is het aan je kinderen om hun leven in te richten zoals zij dat willen. Het is wel belangrijk om daar vrede mee te leren hebben. Je kinderen voelen waarschijnlijk haarfijn aan dat jij iets van ze terug verwacht. Dat is eerder afstotend dan uitnodigend.
Bgdrrejnxs53226 schreef op 07-07-2024 om 11:02:
“Het lijkt dan inderdaad zo zinloos. Al die maanden zwanger, bevallen, borstvoeden, snottebellen vegen, troosten, zindelijk maken, verjaardagsfeestjes vieren, vakanties, eerste vriendjes, middelbare school....het is in een vingerknip voorbij en dan hoor je er nog maar weinig van. Al die investeringen, jezelf op plan B...ik weet soms niet meer wat er van mij over is nu mijn taak als moederzijn is uitgespeeld...”
Als ik dit zo lees lijkt het alsof je een beloning verwacht voor je inspanningen. Je bent moeder geworden, hebt daar veel voor opgegeven en nu wil je ‘uitbetaald’ worden op een manier die jij wenst, maar die mogelijk niet past bij het karakter van je kinderen.
Bovendien is moederschap een keuze van jou. Je krijgt kinderen maar ze zijn niet van jou. Ze zijn van zichzelf. Je kunt geen enkel recht ontlenen aan het feit dat jij ze hebt groot gebracht. Je hebt je best gedaan om ze goed op te voeden en als ze volwassen zijn zit je taak erop en is het aan je kinderen om hun leven in te richten zoals zij dat willen. Het is wel belangrijk om daar vrede mee te leren hebben. Je kinderen voelen waarschijnlijk haarfijn aan dat jij iets van ze terug verwacht. Dat is eerder afstotend dan uitnodigend.
Mwoah dat vind ik wat hard geformuleerd hoor. Je mag op zijn minst respect verwachten en dat lijkt er ook niet te zijn. Het zijn nu jongvolwassen mensen en dit gedrag is gewoonweg van jonge puberale kinderen.
Shareneentje, je wordt nu gegijzeld door je angst voor minder of geen contact. Maar dat contact is er nu eigenlijk ook niet, lijkt het. Hoe zou het zijn als je die angst eens los zou laten? Ik weet het, je wilt als moeder altijd contact met je kinderen blijven houden, maar nu nemen ze je waar bij het leven. Anders maar eens een jaartje niet? En dat het dan van jou uitgaat.
Bolmieke schreef op 07-07-2024 om 10:48:
[..]
Al die dingen die je noemt die vond ik zo leuk en het was mijn beslissing om kinderen te nemen. Ik zie mijn kinderen ook niet veel ze hebben drukke banen, doen ook nog vrijwilligerswerk, relaties etc maar ik vind het mooi om het van een afstandje gade te slaan. Ze delen niet alles met je maar jullie hoeven ook niet alles met hen te delen en wat de financiën betreft, misschien waren ze dat altijd gewend? Mijn kinderen hebben vanaf hun 14e bijbaantjes gehad dus ze wisten van jongsafaan dat er niet veel was.
Zeker niet. Wij hebben het pas de laatste 5-10 jaar redelijk goed voor mekaar. Daarvoor hebben we heel erge armoede gekend en al onze kinderen werkten.
Je weet nooit van tevoren hoe je opvoeding uitvalt bij je kinderen want ieder reageert daar op zijn eigen manier op. Voor mijn gevoel hebben wij vroeger maar wat aangerommeld, waren weinig consequent. Wel waren vrienden altijd welkom en dat is nu nog zo
Blijkbaar heeft dit voor onze zoon goed gewerkt maar misschien was dit bij een ander kind helemaal niet het geval geweest, we zullen het nooit weten want we hebben "maar" 1 kind.
Bolmieke schreef op 07-07-2024 om 10:48:
[..]
Al die dingen die je noemt die vond ik zo leuk en het was mijn beslissing om kinderen te nemen. Ik zie mijn kinderen ook niet veel ze hebben drukke banen, doen ook nog vrijwilligerswerk, relaties etc maar ik vind het mooi om het van een afstandje gade te slaan. Ze delen niet alles met je maar jullie hoeven ook niet alles met hen te delen en wat de financiën betreft, misschien waren ze dat altijd gewend? Mijn kinderen hebben vanaf hun 14e bijbaantjes gehad dus ze wisten van jongsafaan dat er niet veel was.
Precies , dat je de opvoeding van je kinderen als zinloos ziet omdat ze zich niet gedragen zoals jij zou willen, je geeft aan in therapie geweest te zijn hiervoor maar geloof me maar dat jouw kinderen echt wel gevoeld hebben dat jij ze als een last hebt ervaren. En jouw kinderen hebben niet voor jouw gekozen , jij wel voor hun. Hoe je ook de snottebellen benoemt, de rillingen krijg ik ervan, ik heb als vrijwilliger heel wat snottebellen weggeveegd , ongelukjes opgeruimd en energie gestoken in kinderen zonder er iets van te verwachten of te hopen, ja dat ze een leuke dag hebben en als moeder hoop ik het nog veel vaker te mogen doen bij mijn kleintje
En ik zal wel iets stoms zeggen maar ik ben 30 + en hing ook vroeger in het groepje van hangende blowende jeugd , allemaal beschadigd in onze jeugd en ons aan het afzetten tegen alles en geen 1 is geeindigd in de goot.
Ik vind het best een lastige materie wanneer doe je het als ouder goed en wanneer niet. Ik heb altijd mijn best gedaan en heb nu ze volwassen zijn gelukkig een goed contact met mijn kinderen. Maar ik durf toch niet te zeggen dat ouders die een matig contact hebben niet hun best hebben gedaan. Opvoeden is best moeilijk en ik denk dat iedereen daar wel fouten in maakt.
Sterkte hoor Shareen hopelijk worden de verhoudingen in de toekomst meer volwassen en meer ontspannen.
Ik had een bijzonder grote kinderwens. Maar toen mijn dochter er eenmaal was bedacht ik me dat je eigenlijk geen flauw idee hebt van wat voor iemand zij zal worden en hoe ik daarop ga reageren. Het is goedgekomen hoor, tot nu toe. Ze is 23, ze heeft op haar 20e, toen ze nog thuis woonde, een paar maanden voor mij gezorgd na een operatie. Ze is nu uit huis en een echte adolescent, erg met zichzelf bezig maar ook met mij. Ze deelt zorgen met mij waar ik van wakker lig maar die zij dan al lang weer vergeten is. Soms buiten proportie, maar ik ben aan de andere kant ook blij dat ze zaken met mij deelt. Wie weet hoe het zich verder ontwikkelt.
Tuinfluiter schreef op 07-07-2024 om 13:48:
Ik vind het best een lastige materie wanneer doe je het als ouder goed en wanneer niet. Ik heb altijd mijn best gedaan en heb nu ze volwassen zijn gelukkig een goed contact met mijn kinderen. Maar ik durf toch niet te zeggen dat ouders die een matig contact hebben niet hun best hebben gedaan. Opvoeden is best moeilijk en ik denk dat iedereen daar wel fouten in maakt.
Sterkte hoor Shareen hopelijk worden de verhoudingen in de toekomst meer volwassen en meer ontspannen.
Dat is natuurlijk zo maar zoals Shareen de tijd met haar (kleine) kinderen omschrijft klinkt verre van liefdevol en ik denk echt dat haar kinderen dat echt wel aanvoelen
Anoniemvoornu schreef op 07-07-2024 om 15:01:
[..]
Dat is natuurlijk zo maar zoals Shareen de tijd met haar (kleine) kinderen omschrijft klinkt verre van liefdevol en ik denk echt dat haar kinderen dat echt wel aanvoelen
Ik denk dat ze wel genoten heeft van het moederschap en van de dingen die ze opsomde maar nu wel dankbaarheid en veel aandacht terug verwacht van haar kinderen. Dat ze zich wat nutteloos voelt nu het zorgen voor afgelopen is. En dan valt het extra tegen als de kinderen daar minder behoefte aan hebben of tijd voor hebben.
Het is mijns inziens niet automatisch de taak van volwassen kinderen om hun ouders gelukkig te maken, daar zijn de ouders zelf verantwoordelijk voor.
Als je besluit voor kinderen te kiezen is het goed om te beseffen dat je kinderen krijgt om ze weer los te laten. Als ouder is het je taak om je kinderen op te voeden tot weerbare volwassenen, die hun plekje vinden in hun eigen volwassen wereld.
Als ouder verwachten dat je volwassen kind er automatisch altijd voor je zal zijn, vind ik een verkeerde verwachting.
Als je een kind wil en krijgt, dan is het logisch dat je er tijd en aandacht instopt, dat hoort er nu eenmaal bij, een kind heeft er niet om gevraagd om geboren te worden.
Wanneer een volwassen kind het gevoel heeft, los te mogen staan van hun ouders en niet aan allerlei verwachtingen te hoeven voldoen, is de kans groot dat het volwassen kind uit zichzelf naar je toe komt en contact zoekt en je helpt als dat nodig is.
Loslaten is naar mijn mening een voorwaarde voor een gelijkwaardige relatie met je volwassen kind.
ik heb veel contact met mijn ouders. En dat zou ik niet anders willen. We respecteren elkaar en kan er altijd voor feedback heen. We helpen elkaar waar nodig.