Verder studeren: interesse of bemoeienis?

D18 heeft een studiekeuze gemaakt waarbij ze een ingangsproef moet doen om toegelaten te worden. 
Ik ben geïnformeerd over welke kennis ze moet hebben en ik probeer haar al maandenlang te stimuleren om zich goed voor te bereiden. Ik doe veel suggesties over waar ze info kan vinden. Echter, ze accepteert dat niet. Ze zegt dat ik daarmee het signaal geef dat ik niet in haar geloof. Terwijl dat absoluut niet de boodschap is. Dat heb ik al meermaals gezegd. Maar dat neemt ze niet aan. Ik heb er rekening mee gehouden en er nog weinig naar gevraagd.

Volgende week is het zover. Ik stelde haar, puur uit interesse, enkele vragen ivm de proef, goedbedoeld en zeker niet met een negatieve toon. Ze ontplofte meteen. Er is nu al dagenlang een gespannen sfeer. 

We probeerden erover te praten. Zij vindt dat haar keuze helemaal haar eigen ding is en dat ze geen enkele verantwoording af te leggen heeft. Ik mag dus zelfs geen interesse tonen want volgens haar straal ik alleen maar uit dat ik niet in haar geloof.
Terwijl ik me veel zorgen maak. Ze heeft maar 1 kans en de proef is niet gemakkelijk.

Ze wil ook op kot om op eigen benen te staan. Dat vind ik een goed plan, want het leert haar zelfstandig worden. Het kot is geen noodzaak, want de school is makkelijk en snel bereikbaar. Maar we gunnen haar dat. Ik verwacht toch een beetje dankbaarheid, maar zij vindt het gewoon vanzelfsprekend dat mijn ex-man en ik alles betalen maar ze vindt ook dat wij er niks over te zeggen hebben. 

Ze mag haar eigen ding doen, maar elke vorm van interesse die ik toon, kan ze niet verdragen en beschouwt ze als ongewenst gemoei.
Ze krijgt een mooie kans en de vrijheid om te doen wat ze wil, maar ik zie alleen maar ondankbaarheid.
Ik weet intussen niet meer hoe ik hiermee moet omgaan. Het drijft ons uit elkaar.

Tips?