Verder studeren: interesse of bemoeienis?

Bolmieke schreef op 29-06-2024 om 14:44:

[..]

Mijn kinderen hoeven mij geen dankbaarheid te tonen want ik was degene die de kinderen wou en daar hoort ook bij dat je voor ze doet wat binnen je mogelijkheden past.

Helemaal eens met Bolmieke. Als je kinderen krijgt omdat die jou dankbaar moeten zijn, jouw dromen waar moeten maken, aan jouw verwachtingen voldoen, dan beknot je ze. Je kinderen zijn jou niks verschuldigd. Zij zijn jouw keus en het is jouw taak als ouder om ze op te voeden tot zelfstandige volwassenen. Een mooie tekst daarover vind ik die van de profeet Kahlil Gibran:

En hij zei :
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je, maar zijn niet van je,
En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Jij mag hen geven van je liefde, maar niet van je gedachten,
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
Want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden
weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Ik zou dit bij je dochter laten. Zij wil die opleiding gaan doen, dan moet ze zelf zorgen dat ze die toelating haalt en ervoor studeert. Ook op de opleiding zelf zal ze het zelf moeten doen en kun je niet alles controleren en aansturen. Dat is ook helemaal niet gezond op die leeftijd en in die levensfase. Als ze jullie hulp nodig heeft, zal ze dat zelf moeten aangeven en ook de vorm waarin. Want zicht op wat er allemaal moet gebeuren voor de studie, dat heb jij niet.

Over onderhoudsplicht; dat betekent niet dat jij alles moet betalen wat zij wil. Je kunt een bijdrage doen voor de studie en een kamer, je ex ook, maar verder zal je dochter het uit studiefinanciering en een bijbaantje moeten halen. Wat er in België precies mogelijk is weet ik niet precies, maar er is vast iets mogelijk.
Daar zou ik wel realistisch over zijn wat jullie kunnen en willen bieden. Bij volwassen worden, horen ook volwassen verantwoordelijkheden. En dat is niet van alles eisen en er zonder meer vanuit gaan dat een ander wel betaalt.

We hebben nu al ruzie sinds woensdagochtend. Ik heb al meerdere keren geprobeerd om te praten maar het gaat heel moeilijk.

M.i. betekent loslaten dat je het er niet steeds weer over moet gaan hebben. Ik weet dat dat moeilijk is, maar laat t haar gewoon zelf ervaren, morgen, bij die proef/toets. Ieder mens heeft recht op zn eigen fouten om van te leren. Als de fouten letterlijk levensgevaarlijk kunnen zijn is dat anders, dan moet je wel tussenbeide komen. Het niet halen van n toets voor n vervolg opleiding hoort daar niet toe.

En mbt dat concert in Duitsland: is t n idee om dochter met n plan te laten komen? Hoe had ze t gedacht? Hoe ga je het financieren? Wat doe je als er iets misloopt, heb je n oplossing voor verschillende foute scenario 's, etc... Op basis daarvan dan beoordelen of ze t aankan of niet.

Sterkte, lastige tijd!

APw schreef op 30-06-2024 om 11:39:

Dankjewel voor jullie reacties en inzichten.
Ruimte geven is wat ik moet doen. En dat besef ik ook. Eerlijk gezegd heeft ze veel ruimte en vrijheid. Toen ze de eerste keer aangaf dat ik haar het gevoel gaf niet in haar te geloven ivm haar proef, heb ik daar heel sterk rekening mee gehouden. Maar het lijkt of ze elke vorm van interesse die ik toon al anders ïnterpreteer dan ik het bedoel.

Intussen zijn er dagen voorbij gegaan sinds het incident. Ook sinds het moment waarop ze zei dat ze zich nog enkele dagen zou focussen op de proef. Die is morgen.
Ze heeft nog niks gedaan. En vandaag is ze weer de hele dag weg.

We hebben nu al ruzie sinds woensdagochtend. Ik heb al meerdere keren geprobeerd om te praten maar het gaat heel moeilijk.

Ze is echt enorm boos. Met uitzondering van 1 moment. Toen kwam ze vragen of ze met een vriendin naar Duitsland mocht reizen (500 km van bij ons) om naar een concert te gaan. Toen was ze poeslief. Ik heb het antwoord nog open gelaten.

Ik vind het goed dat ze aangeeft wat mijn woorden met haar doen. Ik trek daar lessen uit. Ik heb haar o.a. gezegd dat ik begrijp dat het zo overkomt maar dat het echt niet zo bedoeld is. Dat wil ze absoluut niet aannemen.

Jullie hebben allemaal gelijk dus dat die ruimte belangrijk is.
Haar reactie op het gevoel deze niet te krijgen vind ik echter buitensporig. Respectloos, brutaal, beledigend, en dat duurt nu al 5 dagen...
Ik ga er 1 voorbeeld van geven: ze moet beginnen werken om 11u en komt om 10u45 beneden. Ik ben in de badkamer bezig en ze eist dat ik er onmiddellijk uitga want anders is ze niet op tijd en dan is dat mijn schuld. Zo gaat het er hier aan toe.

Dit toont aan dat je helemaal geen ruimte geeft. Je bent nog steeds je eigen verwachting dat ze gaat falen aan het valideren. 

En door de sfeer die dat oplevert kan het maar zo dat ze nu in plaats van leren de hort op gaat en straks inderdaad faalt.

Als ze echt zoveel vrijheid en ruimte heeft, waarom moet ze dan als 18 jarige vragen of ze naar dat concert mag? Als ze straks op kamers zit, gaat ze daar toch ook geen toestemming meer voor vragen? 

Joszy schreef op 30-06-2024 om 13:01:

Als ze echt zoveel vrijheid en ruimte heeft, waarom moet ze dan als 18 jarige vragen of ze naar dat concert mag? Als ze straks op kamers zit, gaat ze daar toch ook geen toestemming meer voor vragen?

Nou, als je bijvoorbeeld de auto van je ouders wil lenen, dan is het wel zo netjes om dat even te overleggen als je een paar dagen weg bent.

Over dat gebrek aan studeren; laat het maar gebeuren. Als het niet lukt, troost haar en stel open vragen. Hoe denk je zelf dat het komt? Wat ga je de volgende keer anders doen? Wat heb je van mij nodig? En daarbij is 'niks/rust aan mijn hoofd' ook een antwoord.

APw schreef op 30-06-2024 om 11:39:

Dankjewel voor jullie reacties en inzichten.
Ruimte geven is wat ik moet doen. En dat besef ik ook. Eerlijk gezegd heeft ze veel ruimte en vrijheid. Toen ze de eerste keer aangaf dat ik haar het gevoel gaf niet in haar te geloven ivm haar proef, heb ik daar heel sterk rekening mee gehouden. Maar het lijkt of ze elke vorm van interesse die ik toon al anders ïnterpreteer dan ik het bedoel.

Intussen zijn er dagen voorbij gegaan sinds het incident. Ook sinds het moment waarop ze zei dat ze zich nog enkele dagen zou focussen op de proef. Die is morgen.
Ze heeft nog niks gedaan. En vandaag is ze weer de hele dag weg.

We hebben nu al ruzie sinds woensdagochtend. Ik heb al meerdere keren geprobeerd om te praten maar het gaat heel moeilijk.

Ze is echt enorm boos. Met uitzondering van 1 moment. Toen kwam ze vragen of ze met een vriendin naar Duitsland mocht reizen (500 km van bij ons) om naar een concert te gaan. Toen was ze poeslief. Ik heb het antwoord nog open gelaten.

Ik vind het goed dat ze aangeeft wat mijn woorden met haar doen. Ik trek daar lessen uit. Ik heb haar o.a. gezegd dat ik begrijp dat het zo overkomt maar dat het echt niet zo bedoeld is. Dat wil ze absoluut niet aannemen.

Jullie hebben allemaal gelijk dus dat die ruimte belangrijk is.
Haar reactie op het gevoel deze niet te krijgen vind ik echter buitensporig. Respectloos, brutaal, beledigend, en dat duurt nu al 5 dagen...
Ik ga er 1 voorbeeld van geven: ze moet beginnen werken om 11u en komt om 10u45 beneden. Ik ben in de badkamer bezig en ze eist dat ik er onmiddellijk uitga want anders is ze niet op tijd en dan is dat mijn schuld. Zo gaat het er hier aan toe.

Ja, dit soort pubergedrag is heel herkenbaar. Maar dat is dan toch echt een gevalletje jammer dan. Jij hoeft haar planning niet in de gaten te houden, zij heeft rekening te houden met jou. Dat is ook loslaten. Ik zou dat dus ook zo zeggen. Jij bent in de badkamer bezig dus dochter wacht op haar beurt of ze doucht maar terwijl jij je tanden poetst (of zo). Volgende keer zal ze dan hopelijk eerder haar bed uit komen. Niet boos worden, gewoon het feit constateren dat ze er rekening mee moet houden dat er meer mensen in huis wonen.

Ik ga er 1 voorbeeld van geven: ze moet beginnen werken om 11u en komt om 10u45 beneden. Ik ben in de badkamer bezig en ze eist dat ik er onmiddellijk uitga want anders is ze niet op tijd en dan is dat mijn schuld. Zo gaat het er hier aan toe.

Jij laat je ook wel erg makkelijk op de kast jagen. Gewoon deur dicht houden of op slot draaien en dan wacht ze maar. Wie heeft er last van dat ze te laat komt? Jij? Nee, zij krijgt het te horen van haar baas. En als zij dan jou de schuld geeft, interesseert jou dat ook niet, want jij hebt niks met die baas te maken.  

Ik heb haar o.a. gezegd dat ik begrijp dat het zo overkomt maar dat het echt niet zo bedoeld is. Dat wil ze absoluut niet aannemen.

Meisjespubers zijn supersnel op hun teentjes getrapt, maar dit kan bij haar ook wel overkomen als: ik voel het zo maar mijn moeder vindt dat ik het niet zo moet voelen. Heb je je excuses aangeboden toen je zei dat het niet zo bedoeld was? 

Jonagold schreef op 30-06-2024 om 10:36:

[..]

Een mooie tekst daarover vind ik die van de profeet Kahlil Gibran:

Off topic maar moet toch even reageren. Kahlil Gibran was geen profeet maar een dichter/schrijver. Het boek waar dit gedicht in staat heet "De Profeet".

Dat je kinderen los moet laten, en kinderen niet dankbaar hoeven zijn, betekent niet dat je daarom als ouders respectloos behandeld moet worden. Behandel elkaar met respect.

Je zit er echt teveel bovenop TO. Is het niet openlijk, dan wel in je hoofd. Dat voelt ze ook aan! Je moet jezelf niet gaan zitten inhouden, je moet daadwerkelijk anders gaan denken. 

Geef haar de ruimte om zelf verantwoordelijkheid te nemen en fouten te maken. Probeer er echt op te vertrouwen dat het wel goed zal komen met haar. (En daarmee bedoel ik niet: probeer erop te vertrouwen dat ze uit zichzelf op tijd gaat leren voor deze toets. Ik bedoel: probeer erop te vertrouwen dat ze hoe dan ook haar weg wel zal vinden en zal gaan ontdekken dat ze zal moeten werken voor wat ze wil, zelfs al komt die les voor deze toets dan misschien te laat.)

Overigens zijn kinderen en jonge jong volwassenen ook heel goed in alles op zichzelf betrekken. Ik heb meerdere keren gehad dat één van mijn kinderen kwaad op me was, omdat ze meenden dat ... omdat ik gezegd had dat ..., maar dat bleek dan niet over hen te gaan. 
Of dat je vraagt, vergeet je niet dat ...., iets wat ze regelmatig vergeten, of waar ik zelf graag even aan herinnerd word omdat ik het straal was vergeten, ze dat zien als Ultiem Wantrouwen. Dus het is schipperen, wanneer in sop gaar laten koken, wanneer wat zeggen. Als oudere jong-volwassene konden ze zulke vragen beter plaatsen en kreeg ik gewoon te horen, ja, heb ik aan gedacht, of, goed dat je dat zegt, was ik inderdaad vergeten. En dan vloog de deur niet meer met een klap dicht.