Onbegrijpelijk
Het is onbegrijpelijk in wat voor een rollercoaster ik gezeten heb. Voor mij ben ik voorlopig wel klaar met de volwassen kinderen van mij. Ik heb een zeer zware periode achter de rug i.v.m. de scheiding. Wat nog het zwaarste was is dat mijn kinderen van alles geprobeerd hebben om mij het leven nog wat zuurder te maken. De scheiding is een gevolg van huiselijk geweld. Mijn ex heeft mij de keel toe geknepen. Het leek mijn dochter het beste dat ik me liet opnemen op de PAAZ. Nou dat heb ik geweten. Er waren afspraken gemaakt die niet na gekomen waren. In het begin kwamen de kinderen nog wel. Maar al snel ging het achteruit. Zelfs zo erg dat ik nog niet eens een schone onderbroek meer had. De volwassenen kinderen kwamen niet meer en mijn kleinkind mocht ik ook niet meer zien. Behalve als ik naar de kinderen zou luisteren en zou doen wat zij zegde mocht ik mijn kleinkind 1x zien. Ze hebben geprobeerd om me voor langere tijd op te laten nemen in een psychiatrische instelling. De plannen waren al zover uitgewerkt dat de kinderen de zeggenschap over mij hadden dus ook alles wat erbij hoort. De bedoeling was dat ze de woning die op mijn naam stond, op naam van de kinderen te zetten en dat dan mijn ex en 1 van de kinderen erin zouden gaan wonen. Hoe krijgen ze het verzonnen. Helaas het spelletje is mislukt. In de staat waarin ik het huis kon betreden was verschrikkelijk. Het was er één grote puinhoop. Wat ze van waarde vonden hebben ze mee genomen. Weggehaald, gestolen. Erfstukken van mijn ouders weg, kristallen beeldjes weg en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al het speelgoed van mijn kleinkind wat ik zelf gekocht had weg. Alle LEGO ook weg. Toen ik de woning verkocht had moest ik op zoek naar iets anders. Ik was gewoon dakloos. Dat terwijl ze mijn ex een woonadres gaven. Ik had niks. Was dak en thuis loos. Daar heb je dan altijd alles voor gedaan. Maar wat moet ik ermee?????
wat naar!
Geen idee wat je daarmee kan? Je zou kunnen beginnen je kinderen te vragen jouw eigendommen terug te geven.
Als het niet zo is dat je ex degene is die vindt "zijn spullen, want getrouwd in gemeenschap van goederen" te hebben meegenomen?
Vervelend dat je kinderen zo tegen je samenspannen.
Als de zeggenschap van je kinderen over jouw niet goed uitpakt, is het misschien beter om dit over te hevelen naar een objectieve partij? Als zoiets mogelijk is. Of gewoon aan te vechten.
Je wordt niet zomaar psyghiatrisch opgenomen er is een ontzettend tekort aan plekken ..... Dat je kinderen daar verantwoordelijk voor zouden zijn dat vind ik nogal raar om te zeggen..
Je hebt je woning verkocht en verwacht van je kinderen een woning??
Wat ontzettend verdrietig voor je. Ik hoop dat je nu nog psychiatrische ondersteuning hebt. Kun je je zorgen daar delen en kunnen zij je helpen de weg naar hulp te vinden?
Anoniemvoornu schreef op 15-10-2024 om 07:29:
Je wordt niet zomaar psyghiatrisch opgenomen er is een ontzettend tekort aan plekken ..... Dat je kinderen daar verantwoordelijk voor zouden zijn dat vind ik nogal raar om te zeggen..
Je hebt je woning verkocht en verwacht van je kinderen een woning??
Een beetje compassie voor iemand met psychiatrische problemen is wel op zijn plaats. Waarom zo onaardig tegen iemand die geestelijk niet in orde is?
Annaniem2023 schreef op 15-10-2024 om 07:52:
[..]
Een beetje compassie voor iemand met psychiatrische problemen is wel op zijn plaats. Waarom zo onaardig tegen iemand die geestelijk niet in orde is?
Onaardig????
Ben nu wel erg benieuwd naar jou reactie.
Annaniem2023 schreef op 15-10-2024 om 07:52:
[..]
Een beetje compassie voor iemand met psychiatrische problemen is wel op zijn plaats. Waarom zo onaardig tegen iemand die geestelijk niet in orde is?
Ze is geestelijk helder genoeg om een topic te openen waarin ze haar ergernissen uit over haar kinderen dus dan mag ik toch aangeven dat niet alles even logisch klinkt en dat ze haar kinderen niet alles in de schoenen kan schuiven
We horen het verhaal nu maar van een kant. Het is heel aannemelijk dat er hier meer speelt. Ik werk in de zorg en hoor vaker verhalen van kinderen die met ouders hebben gebroken en dat is nooit zomaar omdat er helemaal niets is voorgevallen. Vaak gaan er jaren leed aan vooraf.
Neemt niet weg dat dit natuurlijk geen leuke situatie ( understatement) voor je is. Heb je ook psychische hulp? Ik neem aan van wel anders kon er van een eventuele opname sowieso geen sprake zijn. Vraag aan je psycholoog of psychiater wat je kunt doen om hier uit te komen. Welke instanties je kunt benaderen ( maatschappelijk werk gemeente, stichting MEE?)
Ga aan het werk met jezelf om beter in je vel te komen te zitten en wellicht kan er in de toekomst een gezamenlijk gesprek plaatsvinden met je familie onder begeleiding van je hulpverlener. Sterkte!
Ik zou je ook aanraden om dit met de psychiater/psycholoog te bespreken. Heb je ook een SPV die bij je thuiskomt oid? Wellicht dat een instantie als MEE of maatschappelijk werk nog kan helpen met praktische zaken en dingen overzien. Zoals de stappen die je moet zetten als je een huis verkoopt en een nieuw huis zoekt. Of hoe je aan schone was moet komen tijdens een opname. Ik lees dat je eigenlijk wel verwacht dat je kinderen dit soort zaken regelen en dat ze je daarin teleurstellen. Wat de reden ook is; ik denk dat je die verwachtingen los moet laten. Ik begrijp dat dat lastig en teleurstellend is, dat lees ik ook in je bericht. Je voelt je in de steek gelaten, net nu je het zo lastig hebt. Terwijl jij veel voor hun hebt gedaan. Maar blijven hopen op iets dat zij niet kunnen of willen bieden doet ook pijn. Dus ik zou het toch in de professionele hoek zoeken en je hulpvraag daar neerleggen in plaats van bij je kinderen.
En nog even praktisch: je bent nu niet meer opgenomen begrijp ik. Maar in geval van weer een opname : de meeste instellingen hebben een was service tegen betaling. Vraag daar in dat geval naar. ( snap niet dat dit niet door de zorg aangegeven is als deze zien dat de kast leeg raakt en hoort dat je geen hulp van buitenaf krijgt, maar wellicht heb je het laatste niet verteld?)
Het is inderdaad onbegrijpelijk. Blijf werken aan je eigen herstel en probeer deze zaken met de jaren een plekje te geven.
Annaniem2023 schreef op 15-10-2024 om 07:52:
[..]
Een beetje compassie voor iemand met psychiatrische problemen is wel op zijn plaats. Waarom zo onaardig tegen iemand die geestelijk niet in orde is?
Dit is niet onaardig maar een zakelijke reactie, dat zijn twee verschillende dingen.
Het leek me niet relevant om het gehele gebeuren van A tot Z te vertellen. Maar oké. Ik ben opgenomen op de PAAZ afdeling omdat het niet verantwoord was dat ik nog langer in huis zou blijven gezien mijn ex mijn keel had dicht geknepen. Het was maar goed dat er nog een toen malige vriendin was. Zij heeft mijn ex van me af getrokken. Ik geloof niet dat ik hier anders nog aan het typen zou zijn geweest. Ik was hierdoor volledig in shock. Stond daarom een opname toe. Mijn ex zou ambulante hulp inschakelen. Omdat de situatie niets veranderd was hebben ze me doorverwezen naar een psychiatrische instelling. We waren op huwelijkse voorwaarde getrouwd. Daarom was een heel groot gedeelte van het huis van mij. Aangezien ik niet voldoende inkomen heb kon ik het huis niet bekostigen en moest het verkocht worden. Mijn financiële situatie was ook niet voldoende om een andere woning te gaan zoeken. Al zeker niet omdat de scheiding nog niet volledig rond was. Huurwoningen liggen ook niet voor het oprapen. Zodoende heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik een nieuwe woning had. Daarom ben ik 3 maanden thuis en dakloos geweest. De kinderen wilde me laten testen op borderline. Dan mocht ik mijn kleinkind 1x zien. De psychiater vond dit onderzoek niet nodig. Daarna heb ik de kinderen nooit meer gezien.
Ik ben erg benieuwd naar de andere kant van dit verhaal.
Freumel schreef op 15-10-2024 om 20:52:
Het leek me niet relevant om het gehele gebeuren van A tot Z te vertellen. Maar oké. Ik ben opgenomen op de PAAZ afdeling omdat het niet verantwoord was dat ik nog langer in huis zou blijven gezien mijn ex mijn keel had dicht geknepen. Het was maar goed dat er nog een toen malige vriendin was. Zij heeft mijn ex van me af getrokken. Ik geloof niet dat ik hier anders nog aan het typen zou zijn geweest. Ik was hierdoor volledig in shock. Stond daarom een opname toe. Mijn ex zou ambulante hulp inschakelen. Omdat de situatie niets veranderd was hebben ze me doorverwezen naar een psychiatrische instelling. We waren op huwelijkse voorwaarde getrouwd. Daarom was een heel groot gedeelte van het huis van mij. Aangezien ik niet voldoende inkomen heb kon ik het huis niet bekostigen en moest het verkocht worden. Mijn financiële situatie was ook niet voldoende om een andere woning te gaan zoeken. Al zeker niet omdat de scheiding nog niet volledig rond was. Huurwoningen liggen ook niet voor het oprapen. Zodoende heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik een nieuwe woning had. Daarom ben ik 3 maanden thuis en dakloos geweest. De kinderen wilde me laten testen op borderline. Dan mocht ik mijn kleinkind 1x zien. De psychiater vond dit onderzoek niet nodig. Daarna heb ik de kinderen nooit meer gezien.
Een psychiatrische opname is hoe je het ook ervaren hebt voor jouw eigen bestwil/veiligheid geweest.