nog steeds weinig sociaal leven
Hallo allemaal,
Ik zat even op dit forum te zoeken en vond een topic van mezelf van vier jaar gelden over het sociaal leven van mijn zoon. Inmiddels is hij 20 en er is niet veel veranderd kwa sociaal leven.
Hij studeert en dat vindt hij leuk en doet hij hartstikke goed. Hij heeft ook werk waar hij goed in is en plezier aan beleeft. Dus herstel: die dingen gaan veel beter.
Hij heeft vrienden maar die ziet hij voornamelijk tijdens het gamen. Dan hoor ik hem wel ontzettend lachen en zo. Hij heeft ook vrienden met wie hij belt en dat kan lang duren.
Hij heeft een paar vrienden die hij wel ziet, maar niet ontzettend vaak.
Hij gaat niet uit, wilde niet lid worden van een studentenvereniging, wil niet in een studentenhuis wonen, en ik denk dat hij ook nog niet uit huis wil.
Ik maak me nog steeds zorgen en wil zo graag dat hij een beetje uitvliegt en wat meer buitenshuis doet.
Ik ben echt gestopt te zeggen dat hij meer sociale activiteiten moet ondernemen. Behalve als hij begint over landen die hij wil bezoeken of plekken waar hij wil eten. Dan zeg ik: leuk idee, moet je doen!
Hij vindt het wel gezellig als hier mensen komen (mijn vrienden) dus het is niet zo dat hij helemaal niet van gezelligheid en mensen houdt. Maar ik vind het wel opvallend, ook omdat de kinderen van mijn vrienden over het algemeen niet meer thuisblijven als wij komen eten en ook meestal niet meer met hun ouders meekomen.
Hoor graag of iemand dit herkent en of ik iets kan doen. Tips over verenigingen en zo, zijn zinloos want dat wil hij allemaal niet.
Hij overweegt wel een uitwisseling te doen volgend studiejaar maar eigenlijk denk ik dat hij daar toch van zal terugschrikken.
Niks doen. Hij heeft contacten,plezier en vindt t prima. Het is niet zo dat hij niemand spreekt. Niet alle contacten hoeven live om goed te zijn. Zeker voor de jeugd niet die hier mee zijn opgegroeid.
Mijn neef was ook zo, studeerde en woonde zelf op een ministudio, veel alleen maar vond dat t prinma en zit nu in het buitenland voor studie, al 3 jaar. Is nog steeds geen grote groepenmens maar heeft t prima naar zijn zin.Via studie daar wezen kijken. Wie weet start bij je zoon de uitwisseling dit ook op.
Herkenning hier, ook een zoon (24) die graag thuis is, of hij gaat naar zijn werk. That's it. Verder komt hij nergens. Hij is tevreden met het leventje zo denk ik, hoor hem in ieder geval niet mopperen.
Hij gamed ook vaak online en dan hoor ik hem inderdaad ook lachen en plezier hebben, en hij kijkt graag documentaires over veel verschillende onderwerpen.
Ik zou het ook leuk voor hem vinden als hij wat meer vrienden 'in het echt' zou zien, maar ja dat is niet zo.
Ik heb het los gelaten, het is zijn leven.
Vraag je zoon eens of hij tevreden is met zijn leven zoals het nu is.
Tip
Laat dat joch . 😀
Stop met projecteren.
Je kind geeft op zijn eigen manier zijn sociale leven vorm. En dat is precies zoals het hoort.
Ik constateer in je post dat je gelijk hele grote stappen maakt. Je hebt het over sociaal contact en vervolgens maak je gelijk de stap naar uitgaan en een studentenvereniging. Ik vind dat persoonlijk wel heel erg heftig. Ik denk echt dat je dat beeld los moet laten. Veel mensen hebben daar echt 0 behoefte aan.
Je ziet problemen die er niet zijn.
Als hij gelukkig is met hoe zijn leven is, dan heeft hij het leven dat bij hem past. Dat is waar het om gaat. Niet om hoe jij vind dat zijn leven zou moeten zijn.
Zolang hij zelf happy is, helemaal niks doen. Ik heb ook geen bruisend sociaal leven en niets pijnlijker dan mensen die vinden dat je zielig bent of niet sociaal genoeg bent. Dat maak ik altijd zelf nog wel uit.
Niet iedereen heeft behoefte aan buitenshuis dingen doen, uitgaan en vaak vrienden zien. Respecteer dat. Neem hem serieus als hij zegt dat hij iets niet wil. Hij hoeft niet gerepareerd te worden, hij is goed zoals hij is.
oh ik begrijp dit helemaal, mijn zoon is precies zo en ik heb me veel zorgen gemaakt. Maar ben het ook eens met de reacties hierboven. Ik projecteer ook, ik ging veel uit, had heel veel vrienden (zoveel dat je je ook kan afvragen of dat nou echt vrienden waren) en ik heb heel lang gedacht dat hij dat ook nodig zou hebben. Maar dat is gewoon niet zo, hij is best sociaal handig, maar hij hoeft niet zonodig. En dat is prima. Hij is vrolijk, studeert goed, is gezond, er is eigenlijk niks aan de hand. Tijden zijn veranderd en mensen zijn verschillend.
Wat mij hielp is telkens als ik me weer eens zorgen maakte, bedenken dat hij goed is zoals hij is, helemaal op zijn eigen manier en dat, juist dat, is fantastisch!
aan je post te lezen wil jij vooral dat hij meer uit huis gaat en uitvliegen en hij heeft nog niet eens plannen om uit huis te gaan en op zichzelf te gaan wonen. Ik snap wel dat je daar onderhand uitzicht op wil aangezien hij al 20 is en geen 16 meer. Je mag hem rustig aansporen zijn vleugels uit te slaan en het nest uit praten. Duwen nog niet, geef hem even de tijd dingen te regelen. Zo woont hij er over 10 jaar nog thuis als hij het allemaal prima vind. Tis ook jouw leven en jouw huis.
Sommige mensen zijn gewoon zo. Mijn man heeft ook geen leven buitenshuis, geen hobbies, geen vrienden, geen sportclub etc. Hij vind het prima zo en ik heb geleerd dat te accepteren.
ik ben zoals jouw zoon en mijn ouders hebben mij mijn hele jeugd proberen te stimuleren om vrienden te maken. En onderling lopen klagen dat ik zo anders was dan zijzelf en mijn oh, zo gezellige broer. Op de camping, via sport overal liepen ze te pushen en weet je dat werkte niet. Ik heb geen vrienden. Nooit gehad ook. Ik heb wel mensen met wie ik praatjes maak. Ik heb collega's waar ik het uitstekend mee kan vinden. Ik ga regelmatig met mijn buurvrouw wandelen. Ik doe af en toe een fotografie workshop Ik ga naar de sportschool en ook daar praat ik met mensen maar daar blijft het bij. Ik heb geen interesse in de stap extra om af te spreken. Ik merk dat ik daar ook onrustig van wordt. Ik ben gewoon niet zo goed in sociale contacten.
Mijn man is veel uithuiziger en socialer en dat vind ik prima. Twee van mijn kinderen zijn veel socialer en twee niet en ik vind dat geen probleem.
Ik heb er zelf ook nooit problemen mee gehad. Andere mensen vonden het vooral een probleem.
Belangrijkste is of je zoon het zelf een probleem vindt.
Mijn zoon heeft het prima naar zijn zin met één avond scouting, naast zijn school/stage. Soms wat vaker naar scouting omdat van de *Stam* verwacht wordt dat ze actief activiteiten voorbereiden voor de jongere leden.
Verder fietst hij graag en veel. In de vakantie zit hij liever in de rivier te mediteren dan dat hij iets onderneemt met leeftijdsgenoten. Dat deed hij alleen 's avonds en dan meer als sociologisch/psychologisch toekijker.
Ik kan het beter handelen dan man, maar ook man ziet dat zoon langzamerhand toch meer doet buiten de deur.
Ergens naartoe sturen werkt niet, heeft man gemerkt.
Moederkareltje schreef op 20-12-2023 om 18:48:
aan je post te lezen wil jij vooral dat hij meer uit huis gaat en uitvliegen en hij heeft nog niet eens plannen om uit huis te gaan en op zichzelf te gaan wonen. Ik snap wel dat je daar onderhand uitzicht op wil aangezien hij al 20 is en geen 16 meer. Je mag hem rustig aansporen zijn vleugels uit te slaan en het nest uit praten. Duwen nog niet, geef hem even de tijd dingen te regelen. Zo woont hij er over 10 jaar nog thuis als hij het allemaal prima vind. Tis ook jouw leven en jouw huis.
Met 20 al gaan duwen? Kan je lang bezig blijven:
Auwereel schreef op 20-12-2023 om 20:03:
[..]
Met 20 al gaan duwen? Kan je lang bezig blijven:
"Je mag hem rustig aansporen zijn vleugels uit te slaan en het nest uit praten. Duwen nog niet, geef hem even de tijd dingen te regelen. Zo woont hij er over 10 jaar nog thuis als hij het allemaal prima vind. Tis ook jouw leven en jouw huis."