Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 12:05:
[..]
Ik ben benieuwd wat jou duidelijk maakt uit mijn reactie?
Ik ben juist verbaasd dat mensen het blijkbaar ok vinden dat de zoon van TO wel wekenlang zijn was laat wegwassen door zijn moeder, maar dan wel op zo'n manier dat hij haar niet hoeft te zien. En zodra de klus geklaard is wordt alle contact verbroken zonder dat TO weet waarom. Ik vind dat echt onfatsoenlijk.
Hij zal zijn redenen hebben, maar we hebben het niet over een puber waarvan de prefrontrale cortex nog niet volledig ontwikkeld is.
Het maakt mij duidelijk dat bij jouw manier van communiceren mijn stekels recht overeind gaan staan. In plaats van deëscaleren escaleer jij.
Een hele onprettige manier van communiceren over en met de ander, in dit geval je kind.
yette schreef op 23-03-2024 om 09:31:
[..]
Ik snap überhaupt niet dat ze vanuit haar eigen behoefte aan contact met jou, aan jou vroeg waarom jij niets liet horen. Als je behoefte hebt aan contact, stuur je toch gewoon zelf een berichtje/fotootje?
Vind ik ook.
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 12:05:
[..]
Ik ben benieuwd wat jou duidelijk maakt uit mijn reactie?
Ik ben juist verbaasd dat mensen het blijkbaar ok vinden dat de zoon van TO wel wekenlang zijn was laat wegwassen door zijn moeder, maar dan wel op zo'n manier dat hij haar niet hoeft te zien. En zodra de klus geklaard is wordt alle contact verbroken zonder dat TO weet waarom. Ik vind dat echt onfatsoenlijk.
Hij zal zijn redenen hebben, maar we hebben het niet over een puber waarvan de prefrontrale cortex nog niet volledig ontwikkeld is.
Eens.
Euphoria schreef op 23-03-2024 om 10:53:
[..]
Het maakt mij duidelijk dat bij jouw manier van communiceren mijn stekels recht overeind gaan staan. In plaats van deëscaleren escaleer jij.
Een hele onprettige manier van communiceren over en met de ander, in dit geval je kind.
Maar niet duidelijk zijn en dan opeens contact verbreken, dat escaleert niet?
Euphoria schreef op 23-03-2024 om 10:53:
[..]
Het maakt mij duidelijk dat bij jouw manier van communiceren mijn stekels recht overeind gaan staan. In plaats van deëscaleren escaleer jij.
Een hele onprettige manier van communiceren over en met de ander, in dit geval je kind.
Ik begrijp het gewoon echt niet zo goed. "Mijn manier van communiceren"? Ik plaats hier wat gedachten op een forum.
Hetgeen ik heb geschreven wat je tegen in dit geval zoon van kind zou zeggen was het volgende: Dat je uit zijn bericht begrijpt dat hij geen contact meer wil met zijn ouders, dat je dit respecteert en dat je daarom de bal bij hem legt.
Ik begrijp oprecht niet wat hier dusdanig onprettig en escalerend aan is dat je stekels er recht overeind van gaan staan.
Cala schreef op 22-03-2024 om 12:56:
[..]
Ik denk (als ik het zo lees) eigenlijk dat de zoon van TO juist extra behoefte heeft aan zich letterlijk losmaken, omdat hij zo lang bij hen heeft gewoond. Om helemaal zijn leven eigen te maken. En of dat nou komt of TO te veel in zijn nek heeft gehijgd, of het aan zijn karakter ligt of een combi maakt niet zo veel uit. Hoewel ik het wel tekenend vind dat TO zegt haar verontschuldigingen al eens te hebben aangeboden voor de fouten die ze heeft gemaakt, dat klinkt alsof er wel echt iets fout is gegaan in hun relatie of dat TO lichtelijk dramatisch is.
Daarnaast zijn er ook gewoon mensen die niet zo veel behoefte hebben aan veel contact met hun familie. Niet omdat er iets mis is gegaan in de relatie, maar omdat ze het gewoon niet zo belangrijk vinden. Mijn ouders hebben mij een fijne jeugd gegegeven, de relatie met ze is goed en toch heb ik geen behoefte om met ze te bellen en ze eens per twee maanden te zien vind ik een mooie regelmaat.
Ik zou voor nu dus gewoon het even laten rusten en kijken of je kunt accepteren dat hij veel minder behoefte heeft aan contact dan jij. Als ik hem was en ik zou hebben aangegeven even met rust te worden gelaten, dan hoef ik geen appjes of kaarten en zal het langer duren voordat ik toe ben om zelf contact op te nemen. Neem hem en zijn grenzen serieus. Hopelijk trekt het later bij en kun je dan een open gesprek voeren over of er onderliggende redenen zijn.
Nou, lichtelijk dramatisch dan maar. Een kort toespraakje op de 18e verjaardag, met de opmerking dat er "bij het opvoeden wel eens wat fout gegaan kan zijn, en mijn verontschuldigingen, ik deed wat ik dacht dat het beste was." Bied jij je verontschuldigingen alleen aan als er ècht iets fout gaat?
Auwereel, het is juist sympathiek, zo'n toespraakje. Dat heeft mijn schoonzus ook gedaan en dat viel heel goed bij haar kinderen. Ze vonden het bij bepaalde dingen terecht dat hun moeder sorry zei. Het heeft de band met hun moeder alleen maar verbeterd. Iedereen doet toch dingen fout - zowel in de opvoeding als in omgang met alle andere mensen om ons heen? Daarom houden we toch niet minder van elkaar?
Auwereel, hoe was je zoon in de periode voor de verhuizing? En in de weken dat jullie hem hielpen het huis klaar te maken? Was er een bepaalde kentering? Dat hij eerst nog enthousiast vertelde en zich later juist terughoudend opstelde bij voorbeeld? Je gaat toch echt denken dat er iets bijzonders is gebeurd dat hij zo veranderd is.
Auwereel schreef op 23-03-2024 om 20:17:
[..]
Nou, lichtelijk dramatisch dan maar. Een kort toespraakje op de 18e verjaardag, met de opmerking dat er "bij het opvoeden wel eens wat fout gegaan kan zijn, en mijn verontschuldigingen, ik deed wat ik dacht dat het beste was." Bied jij je verontschuldigingen alleen aan als er ècht iets fout gaat?
Ik weet niet of een 18jarige die nog thuiswoont al veel zou kunnen met zo'n toespraak. Zeker niet met anderen er nog bij.
Auwereel schreef op 23-03-2024 om 20:17:
[..]
Nou, lichtelijk dramatisch dan maar. Een kort toespraakje op de 18e verjaardag, met de opmerking dat er "bij het opvoeden wel eens wat fout gegaan kan zijn, en mijn verontschuldigingen, ik deed wat ik dacht dat het beste was." Bied jij je verontschuldigingen alleen aan als er ècht iets fout gaat?
Mijn ouders zeggen dit ook zo nu en dan. Ik heb dan altijd een beetje het gevoel dat ze (onbewust?) op zoek zijn naar bevestiging dat ze het goed hebben gedaan. Ik kan er niet helemaal de vinger achter krijgen waarom, maar bij jouw posts krijg ik ook een beetje dat gevoel. Dat je behoefte hebt aan bevestiging van je zoon en van hem wil voelen dat je belangrijk voor hem bent, dat hij je waardeert, iets in die richting.
Zou het kunnen zijn dat hij zich daar om wat voor reden dan ook tegen afzet?
Ik vind zijn gedrag wel erg pijnlijk trouwens. Kan me voorstellen dat het je kwetst 
Due-scimmie schreef op 23-03-2024 om 20:56:
[..]
Ik weet niet of een 18jarige die nog thuiswoont al veel zou kunnen met zo'n toespraak. Zeker niet met anderen er nog bij.
Welke anderen? Z'n zus? Gold het ook voor.
Wilmamaa schreef op 23-03-2024 om 20:29:
Auwereel, hoe was je zoon in de periode voor de verhuizing? En in de weken dat jullie hem hielpen het huis aar te maken? Was er een bepaalde kentering? Dat hij eerst nog enthousiast vertelde en zich later juist terughoudend opstelde bij voorbeeld? Je gaat toch echt denken dat er iets bijzonders is gebeurd dat hij zo veranderd is.
Wisselend, maar dat vond ik niet gek, dat er af en toe niet veel uit kwam. Ik ging uit van vermoeidheid, flat op orde maken naast het werk. Dat hij zijn rust op prijst stelt, was altijd al, en daarom vond ik het niet gek dat hij ons niet direct uitnodigde. Maar toen ik er eens naar informeerde, werden we uitgenodigd (O ja, jullie moeten het ook nog zien), maar dat hij ons nu niet wil zien, wat er in tussentijd is gebeurd, ik weet het niet. Geen grote ruzie ofzo, alleen wel onze teleurgestelde reactie toen de uitnodiging opeens werd ingetrokken.
Ben je nog helemaal niet in zijn nieuwe huis geweest? Ook niet toen het nog niet af was?
Due-scimmie schreef op 23-03-2024 om 20:56:
[..]
Ik weet niet of een 18jarige die nog thuiswoont al veel zou kunnen met zo'n toespraak. Zeker niet met anderen er nog bij.
Ik vind het sympathiek, zo'n kleine toespraak met en passant excuses voor eventuele foute keuzes. Je stelt je er kwetsbaar mee op een daar is weinig mis mee. En zelfs als je er als kind niet op zit te wachten (ie het zien als drama), is het maar gezegd en kan kind er ook tien jaar later nog mee aan de slag bij welke verwerking dan ook. Je moet het wel heel bont hebben gemaakt als ouder, als zulke excuses heel slecht landen (en ik vermoed dat kind dan ook al veel eerder uit huis was gegaan)
Auwereel schreef op 23-03-2024 om 21:47:
[..]
Welke anderen? Z'n zus? Gold het ook voor.
Ahh het klonk alsof het op een feestje plaats vond, maar dat is mijn invulling/associatie bij het woord toespraak denk ik! Het past wellicht bij wie jij bent als persoon, net zoals de schoonzus van Wilmamaa, maar staat ver af hoe ik dingen aanpak (als ik dingen fout doe heb ik het op dat moment over en als het gesprek er naar is prima om op terug te komen, maar niet in een toespraak) en ik krijg dan ook het gevoel wat Eleanor heeft, alsof er bevestiging moet komen, maar ik heb zelf dus een aversie daartegen. Duidelijk dat onze communicatie stylen en behoeften heel anders zijn, dus ik zal me er hier verder niet meer mee bemoeien 