Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 12:07:
[..]
Ik zou dan juist weer geen kaart in de bus gooien. Dat kan worden opgevat als "op het gevoel willen spelen". En dan is ze ook nog eens bij hem aan de deur geweest. Dat kan heel intrusief overkomen.
Een kaart heb ik gestuurd nadat hij net over was (met een mooie postzegel erop). Dat werd toen nog gewaardeerd, gezien de foto ervan met duimpje in de app. Als ik nu een kaart stuur, denk ik niet dat dat goed valt.
LydiaDietz schreef op 22-03-2024 om 12:07:
[..]
Ik zou dan juist weer geen kaart in de bus gooien. Dat kan worden opgevat als "op het gevoel willen spelen". En dan is ze ook nog eens bij hem aan de deur geweest. Dat kan heel intrusief overkomen.
Dat kan inderdaad ja, zit wat in. Maar een kaart kun je makkelijk weggooien. Een appbericht blijft staan (tenzij je 'm allebei verwijderd natuurlijk, maar gebeurt minder snel). Lijkt me toch confronterender, zo'n eeuwig hangende reminder. En wat doe je daarna, als je om wat voor reden dan ook toch later een ander berichtje stuurt? Dan plopt dat bericht daarboven ook weer op.
Je ziet, geen fan van whatsapp hier voor serieuze aangelegenheden.
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 12:36:
[..]
Een kaart heb ik gestuurd nadat hij net over was (met een mooie postzegel erop). Dat werd toen nog gewaardeerd, gezien de foto ervan met duimpje in de app. Als ik nu een kaart stuur, denk ik niet dat dat goed valt.
Dat verandert het natuurlijk, als je die route al eens hebt gedaan.
Ik sta in mijn familie aan de kant van je zoon, maar ik leef met je mee. Snap dat het verwarrend en heel naar is.
Wilmamaa schreef op 22-03-2024 om 10:25:
Wat ik me afvraag: er wordt hier veel gesproken over 'losmaken' van de ouders. Maar de zoon van Auwereel is 25 jaar. Dan heb je je toch sowieso wel losgemaakt, of je thuiswoont of niet? Er komt hooguit nog een stukje losmaken bij.
Mijn zoon van 25 woont ook nog thuis. Die gaat ook lekker zijn eigen gang, studie, werk, reizen, hobbies buiten de deur. Draagt bij in het opruimen. Regelt zijn eten als hij niet met ons mee kan eten. Houdt er zijn eigen meningen en denkbeelden op na.
Als hij uit huis gaat, moet er natuurlijk nog wel wat losgemaakt worden maar niet meer zo heftig als dat bij een 18-jarige puber zou zijn.
Ik weet zeker dat ik hem veeeeel minder ga zien als hij vertrekt. Dat past bij de leeftijd en levensfase en dat vind ik normaal. Toch zou ik ook zeer verbaasd en pijnlijk getroffen zijn als hij zich net zo opstelt als Auwereels zoon. Maar het kan dus gewoon gebeuren..
Ik denk (als ik het zo lees) eigenlijk dat de zoon van TO juist extra behoefte heeft aan zich letterlijk losmaken, omdat hij zo lang bij hen heeft gewoond. Om helemaal zijn leven eigen te maken. En of dat nou komt of TO te veel in zijn nek heeft gehijgd, of het aan zijn karakter ligt of een combi maakt niet zo veel uit. Hoewel ik het wel tekenend vind dat TO zegt haar verontschuldigingen al eens te hebben aangeboden voor de fouten die ze heeft gemaakt, dat klinkt alsof er wel echt iets fout is gegaan in hun relatie of dat TO lichtelijk dramatisch is.
Daarnaast zijn er ook gewoon mensen die niet zo veel behoefte hebben aan veel contact met hun familie. Niet omdat er iets mis is gegaan in de relatie, maar omdat ze het gewoon niet zo belangrijk vinden. Mijn ouders hebben mij een fijne jeugd gegegeven, de relatie met ze is goed en toch heb ik geen behoefte om met ze te bellen en ze eens per twee maanden te zien vind ik een mooie regelmaat.
Ik zou voor nu dus gewoon het even laten rusten en kijken of je kunt accepteren dat hij veel minder behoefte heeft aan contact dan jij. Als ik hem was en ik zou hebben aangegeven even met rust te worden gelaten, dan hoef ik geen appjes of kaarten en zal het langer duren voordat ik toe ben om zelf contact op te nemen. Neem hem en zijn grenzen serieus. Hopelijk trekt het later bij en kun je dan een open gesprek voeren over of er onderliggende redenen zijn.
Mijn man heeft sporadisch contact met zijn moeder, als hij gaat is het uit sociale verplichting. Toen ik hem net leerde kennen, vond ik het mijn plicht hem aan te sporen vaker contact op te nemen met zijn moeder, ik werd er zenuwachtig van.
Nu realiseer ik me dat ik hem toen niet serieus heb genomen, hij heeft namelijk een hele goede reden om zijn relatie met zijn moeder te laten zoals hij is. Eigenlijk was ik alleen bezig met hoe het hoorde, in plaats van hoe het voor hem was.
Misschien voelt jouw zoon zich bij jou veilig genoeg om zich op zijn manier van je los te maken, to. Dat hoop ik voor jou. Gun hem dat proces en dan komt het vast goed.
felija schreef op 22-03-2024 om 11:07:
[..]
Ik hoop heel erg dat mijn zoon later contact met mij zoekt, omdat hij dat zelf wil en niet omdat hij het als verplichting ziet. En mocht er iets zijn waar hij in relatie tot mij moeite mee heeft, dan hoop ik dat hij dat eerlijk tegen mij zegt.
Maar dit is toch heel wat anders dan “als mijn zoon mij later iedere week zou bellen, dan zou ik me ongerust maken”? En over dit als verplichting zien heb ik nergens gezegd, vanzelfsprekend dat het niet vanuit plichtsgevoel zou moeten gaan.
En juist jouw laatste zin is ook hetgeen TO moeite mee heeft, heel begrijpelijk vind ik.
heb niet alles gelezen. Onze dochter is 3 jr geleden met 22 de deur uit gegaan en gelijk gaan samenwonen. Zijn van beide kanten heel ongedwongen in het contact. Zien elkaar ca 1x per 2 a 3 weken. Kan ook een maand tussen zitten. Wonen in dezelfde stad. Feestdagen is ze welkom, maar geen verplichting. Als wij daar komen hebben we ook geen commentaar op dingen. Het is over het algemeen ook netjes genoeg. Dochter en schoonzoon komen graag bij ons langs. Bij haar schoonmoeder is dit anders. Schoonzoon van 28 ergert zich veel aan zijn moeder. Nodigt haar ook nauwelijks bij hen uit. Dochter vertelt dat ze hem als een kind behandeld eb overal commentaar op heeft. Nadat ze van een week Tenerife terugkwamen zei schoonmoeder dat ze helaas geen dochter heeft want geen van haar beide zonen wil haar mee op vakantie nemen. Of ze eist dat haar zoon kerstavond langs moet komen want dat hoort zo en maakt dan een heel drama als ze die avond bij ons langs komen. Had gezegd dat dochter dan maar alleen naar ons moest gaan en haar zoon naar haar (terwijl ze de volgende kerstdag sowieso naar haar zouden gaan). Let wel...dit was vorig jaar toen vriend van dochter al 27 was!
ik zeg natuurlijk niet dat dit bij TO zo is. Maar het is soms een reden dat kinderen contact op een laag pitje zetten. Schoonzoon heeft dit wel met zijn moeder besproken dat dit hem ergert.
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 12:34:
Mijn dochter is eens voor een lange vakantie naar de andere kant van de aardbol gegaan. Appjes bij het aankomen, bij eerste adresje en na mijn reactie daarop (Fijn dat je goed bent aangekomen, waar is het mooi daar) werd het stil, ze zat zich waarschijnlijk lekker te vermaken. Nadat ze weer thuis was en bij ons langskwam, informeerde ik of ze het naar haar zin had gehad. Verhalen kwamen los, maar ook de vraag waarom ik niets van me had laten horen tijdens haar vakantie. Tja, ik dacht dat je daar geen tijd voor had, omdat je zelf niets stuurde! Dus toen appte ik weer te weinig.
Evenwicht is moeilijk te vinden!
Zo herkenbaar dit! Niet zo meegemaakt, maar het had gekund. Ik twijfel altijd of ik teveel of te weinig belangstelling toon.
Wel mooi dat je dochter gewoon vraagt: "waarom liet je niets van je horen?" Dan kun je het uitleggen en is de lucht geklaard. En bij de volgende keer dat ze op pad gaat kun je er luchtig en met humor naar verwijzen. "Zal ik je dit keer drie keer perdag appen, of toch liever wat minder vaak?"
Eigenlijk is dat toch ook de normaalste zaak van de wereld dat je dit soort dingen gewoon aan elkaar vraagt? Zoals je dochter deed.
Wilmamaa schreef op 22-03-2024 om 15:14:
[..]
Zo herkenbaar dit! Niet zo meegemaakt, maar het had gekund. Ik twijfel altijd of ik teveel of te weinig belangstelling toon.
Wel mooi dat je dochter gewoon vraagt: "waarom liet je niets van je horen?" Dan kun je het uitleggen en is de lucht geklaard. En bij de volgende keer dat ze op pad gaat kun je er luchtig en met humor naar verwijzen. "Zal ik je dit keer drie keer perdag appen, of toch liever wat minder vaak?"
Eigenlijk is dat toch ook de normaalste zaak van de wereld dat je dit soort dingen gewoon aan elkaar vraagt? Zoals je dochter deed.
Ik was niet op het idee gekomen om zoiets te vragen, we appen meestal een eind weg, maar op vakantie weet je niet of er wel internet is, dus als er niet geappt wordt, ga ik niet ervan uit dat ik moet appen. Nu weet ik dat ik zoiets beter kan vragen.
RoodVruchtje schreef op 22-03-2024 om 13:12:
[..]
Maar dit is toch heel wat anders dan “als mijn zoon mij later iedere week zou bellen, dan zou ik me ongerust maken”? En over dit als verplichting zien heb ik nergens gezegd, vanzelfsprekend dat het niet vanuit plichtsgevoel zou moeten gaan.
En juist jouw laatste zin is ook hetgeen TO moeite mee heeft, heel begrijpelijk vind ik.
Eens hoor, misschien heb ik het niet juist geformuleerd.
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 15:59:
[..]
Ik was niet op het idee gekomen om zoiets te vragen, we appen meestal een eind weg, maar op vakantie weet je niet of er wel internet is, dus als er niet geappt wordt, ga ik niet ervan uit dat ik moet appen. Nu weet ik dat ik zoiets beter kan vragen.
Sorry voor de verwarring. Ik bedoep niet dat jij het vooraf had moeten vragen. Je dochter zat er kennelijk mee dat ze weinig van je hoorde. Ik vind het heel goed van haar, maar ook volkomen normaal, dat zij dat dan even bij je checkt.
Wilmamaa schreef op 22-03-2024 om 16:52:
[..]
Sorry voor de verwarring. Ik bedoep niet dat jij het vooraf had moeten vragen. Je dochter zat er kennelijk mee dat ze weinig van je hoorde. Ik vind het heel goed van haar, maar ook volkomen normaal, dat zij dat dan even bij je checkt.
Met je eens hoor, waar gaat het nu eigenlijk om, toch? Vind het wel heel triest en zonde van alle spontaniteit als het allemaal zo geforceerd moet gaan en je je als moeder steeds moet afvragen of je wel/geen interesse ‘mag’ tonen. Erg verdrietig vind ik persoonlijk.
Bij "vragen" dacht ik eigenlijk meer aan, verwacht je dat er internet is op je vakantielocatie!
Auwereel schreef op 22-03-2024 om 18:59:
Bij "vragen" dacht ik eigenlijk meer aan, verwacht je dat er internet is op je vakantielocatie!
Ik snap überhaupt niet dat ze vanuit haar eigen behoefte aan contact met jou, aan jou vroeg waarom jij niets liet horen. Als je behoefte hebt aan contact, stuur je toch gewoon zelf een berichtje/fotootje?