Lege nest en bezorgdheid
En dan heeft je kind van 25 jaar een appartement gekocht....prachtig en fijn zou je denken, maar ik krijg er oprecht buikpijn van.
Hij heeft niet veel sociale contacten en ben bang voor eenzaamheid. Zijn relatie is net uit en hij had gehoopt dat zij daar in de loop van de tijd bij hem zou komen wonen.
We wonen op korte afstand, dus hij kan zo naar huis komen.
Ik weet dat ik de controle moet gaan loslaten, dat is ook goed voor me. Maar ben bang om dit los te laten, bezorgd hoe hij zich voelt en bang dat hij ongelukkig wordt.
Zie beren op de weg, die ik helaas niet weggejaagd krijg.
Piekeren zorgt er niet voor dat het goed gaat, maar hoe kan ik dit stoppen?
Dit blijft dit als een doorlopende gedachte aanhouden. Wordt er de hele dag door 'overvallen'.
Voor de rest heeft hij alles prima op orde, dus maak me geen zorgen over zijn financiële situatie.
Herkent iemand dit gevoel van bang zijn om controle te verliezen als je kind uit huis gaat?
Loslaten is toch zo lastig 
Mika2024 schreef op 10-07-2024 om 18:19:
Voor mij persoonlijk speelt ook mijn eigen leeftijd mee, net 50, overgang, ik ben me ook bewust dat ik ouder wordt. Mijn eigen moeder is niet zo oud geworden. Ik vraag me soms ook echt wel af wat wil ik nog graag met mijn leven. Er zijn rond deze leeftijd gewoon veel veranderingen. Niet de meest makkelijke periode als je graag controle op alles wilt hebben.Daarom probeer ik alles maar wat over me heen te laten komen.
Ik heb altijd gewerkt en mij niet alleen op het gezin gestort, genoeg om handen en altijd gehad. Maar bij alles wat je deed moest je wel rekening houden met je gezin en dat is nu ook niet echt meer nodig.
Alleen als ze je toch nodig hebben dan wel weer graag direct😅
Herkenbaar, ik zit al aantal jaren in de overgang (vanaf 43 jaar) en merk dat het zorgen maken en moodswings er niet minder door worden. Weer een nieuwe fase ingaan en beseffen dat je zelf ook echt ouder wordt (al voel ik me zo niet).
Werk zelf idd ook 4 dagen, dus mijn leven heeft niet alleen om kind gedraaid.
Maar denk ook dat dat niet zoveel uitmaakt of je wel of niet bent thuis geweest. Het is meer denk ik hoe je als persoon bent en karakter.
Heb vriendinnen die zo blij waren dat ze de deur uitgingen. Voor mij niet voor te stellen. Maar weet idd dat dit nu eenmaal zo gaat en goed is.
En idd hij weet dat we er voor hem zijn, maakt niet uit wat of hoelaat. De tijd zal nodig zijn om mijn weg hierin te vinden.
Het is fijn om deze reacties allemaal te krijgen