Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Lege nest en bezorgdheid


Chantalle74

Chantalle74

08-07-2024 om 17:27 Topicstarter

Euphoria schreef op 08-07-2024 om 16:57:

Heb je je al eens gerealiseerd dat, door op zichzelf te gaan wonen en zijn eigen leven te gaan leiden, zijn sociale contacten JUIST een boost zouden kunnen krijgen?

Ik begrijp je angsten en onzekerheden. Daar zijn wij moeders voor. We willen dat het met ons kind goed gaat.
Dat mag er zijn, maar hou dat wel voor jezelf en laat hem zijn weg vinden. Je kunt op afstand vinger aan de pols houden op de momenten waarop jullie contact hebben. (Hee Paul, hoe gaat ie? Nog leuke dingen gedaan afgelopen week/maand? Echt? Oh, wat leuk joh! Met wie was je dan? Wat leuk!)

Dat zegt mijn man ook, nu kan hij mensen bij zich thuis laten komen en misschien leuke buren enz.

Baal er zo van dat ik me zo voel, heeft totaal geen nut....ik kan er niets mee sturen of veranderen. Ik moet in hem gaan geloven en er voor hem zijn als hij het aangeeft.

UnknownCrocodile85

UnknownCrocodile85

08-07-2024 om 17:28

Chantalle74 schreef op 08-07-2024 om 17:24:

[..]

Ja helaas wel. Ben aantal jaren alleen met hem geweest, dat heeft onze band erg hecht gemaakt.

Ik heb zeker ook een eigen leven, werk 3 dagen en heb genoeg hobby's. Maar toch steekt het elke keer weer de kop op.

Snap ik wel .

Is hulp zoeken een optie als je er zoveel last van hebt ?

Chantalle74

Chantalle74

08-07-2024 om 17:29 Topicstarter

Bakblik schreef op 08-07-2024 om 16:42:


Er lopen op dit moment 2 draadjes waar je wat aan kan hebben. Wie wordt er blij van contact met volwassen kinderen? En Omgang moeder. Lees ze even door om het contact met je kind goed te houden.


Ik ga ze opzoeken, dankjewel

Chantalle74

Chantalle74

08-07-2024 om 17:31 Topicstarter

Roos55 schreef op 08-07-2024 om 17:28:

[..]

Snap ik wel .

Is hulp zoeken een optie als je er zoveel last van hebt ?

Zit ik ook aan te denken, voelt als overdreven reactie van mijn brein om me elke keer weer te prikkelen met negatieve ideeën en gevoelens. Met momenten gaat het goed, gaan ook samen op zoek naar inrichting voor zijn appartement en praten er veel over.

Hij vindt het ook spannend, maar vindt zelf dat het tijd is geworden om op eigen benen te staan

Chantalle74 schreef op 08-07-2024 om 17:26:

[..]

Ja zeker is dat fijn en hij heeft er heel veel zin in. Hij is idd mijn enige kind, voelt alsof alles zo wordt weggenomen.

Is het dan niet ook gewoon vooral heel weemoedig gevoel omdat je een periode afsluit.  De periode dat je een kind thuis had wonen waar je (misschien beetje teveel maar ach) voor zorgde.   Dit is een nieuwe fase.   Naar een nieuwe fase kan gewoon een bepaald gevoel teweegbrengen.    En dat slijt gelukkig vanzelf weer.  

ik vind de mate waarin je hier last van hebt wel wat buitenproportioneel. Je omschrijft haast intrusive thoughts. 
Heb vertrouwen in je opvoeding en de band die jullie hebben. Als hij pas op zijn 25e vertrekt en in de buurt blijft, weet je vrij zeker dat hij jou en jullie huis weer weet te vinden als dat nodig en fijn is. 
Vertrouw dat je als ouder je werk goed hebt gedaan en een zelfredzame volwassene hebt afgeleverd. 
Dit is ook een positieve fase; laat jouw negatieve sentiment dat niet overschaduwen. Niet voor jou en niet voor je kind en partner. 

Waar ik moeite mee heb, is dat waar mijn zoon woont, het geen omgeving is waar er op je gelet wordt. Dus ik hoop dat als er iets ernstigs de kop opsteekt, zoon bijtijds vrienden of ons inlicht. 
En voor het geval dat iemand zegt, wat zie je nou voor beren op de weg, die beren zijn al eens langsgeweest bij ons en dat is gelukkig op tijd goed gekomen. Dochter woont bij haar vriend op een plaats met buren die wel op hen zullen letten, maak ik me wat minder zorgen over. 

Ik zie dat je je ook zorgen maakt over dat hij weinig sociale contacten heeft. En dat je man je geruststelt met dat zoon nu makkelijker mensen uitnodigt. En dat hij mss wel contacten met buren opdoet. 
Vindt je zoon ook dat hij te weinig sociale contacten heeft? 
Zelf heb ik het altijd lastig gevonden dat mijn moeder een veel hogere behoefte aan sociale contacten voor mij had dan ikzelf. Ik werd ook juist gelukkiger/tevredener toen ik op mezelf ging en daardoor wat minder 'positieve stimulatie' van mijn moeder ervoer. Maar ook nu nog heb ik het gevoel dat ik haar teleurstel als ik moet antwoorden dat ik niet heb afgesprokem met die buurvrouw die mijn moeder zo leuk lijkt. Of als ik 'ongezellig' een heerlijke avond met een goed boek en een glas wijn heb doorgebracht. 

Ik ben 39...

Laat hem zijn eigen leven leven. Zijn eigen vrienden kiezen. Zijn eigen keuzes maken. Ook al zou jij het anders doen.

Chantalle74

Chantalle74

08-07-2024 om 23:55 Topicstarter

absor schreef op 08-07-2024 om 17:34:

[..]

Is het dan niet ook gewoon vooral heel weemoedig gevoel omdat je een periode afsluit.  

Misschien is dat ook zo, lijkt wel soort rouwproces… alleen gaat er niemand dood en is het een natuurlijke gang van zaken dat hij gaat uitvliegen.

Denk dat het idd de tijd nodig heef. Bedankt voor je woorden

Chantalle74

Chantalle74

09-07-2024 om 00:00 Topicstarter

Meesje schreef op 08-07-2024 om 18:33:

Ik zie dat je je ook zorgen maakt over dat hij weinig sociale contacten heeft. En dat je man je geruststelt met dat zoon nu makkelijker mensen uitnodigt. En dat hij mss wel contacten met buren opdoet.
Vindt je zoon ook dat hij te weinig sociale contacten heeft?
Zelf heb ik het altijd lastig gevonden dat mijn moeder een veel hogere behoefte aan sociale contacten voor mij had dan ikzelf. Ik werd ook juist gelukkiger/tevredener toen ik op mezelf ging en daardoor wat minder 'positieve stimulatie' van mijn moeder ervoer. Maar ook nu nog heb ik het gevoel dat ik haar teleurstel als ik moet antwoorden dat ik niet heb afgesprokem met die buurvrouw die mijn moeder zo leuk lijkt. Of als ik 'ongezellig' een heerlijke avond met een goed boek en een glas wijn heb doorgebracht.

Ik ben 39...

Laat hem zijn eigen leven leven. Zijn eigen vrienden kiezen. Zijn eigen keuzes maken. Ook al zou jij het anders doen.

Dat is idd wel iets waar ik me al sinds zijn jonge jaren zorgen over maak. Weinig sociale contacten, weinig ondernemen. Als ik het hem vraag geeft ie aan dat ie idd wel vaker iets zou willen ondernemen, maar hij houdt niet van vooruit plannen en daardoor kunnen vrienden vaak niet. En hij verandert er niets aan, dus vraag ik me af of de ‘nood’ idd zo hoog is of dat hij het zegt omdat ik erna vraag.

Wel goed om te horen hoe jij je hieronder hebt gevoeld. Ik bedoel het goed, maar wellicht legt t ook een bepaalde druk op hem.

Ga daar zeker eens goed over nadenken over je woorden en ook los durven laten en ervan uitgaan dat hij het zelf wel gaat redden en aan de bel trekt als er iets is. En eigen keuzes mag maken rondom invulling van zijn leven.

Dankjewel

Chantalle74

Chantalle74

09-07-2024 om 00:01 Topicstarter

Auwereel schreef op 08-07-2024 om 18:22:

Waar ik moeite mee heb, is dat waar mijn zoon woont, het geen omgeving is waar er op je gelet wordt. Dus ik hoop dat als er iets ernstigs de kop opsteekt, zoon bijtijds vrienden of ons inlicht.
En voor het geval dat iemand zegt, wat zie je nou voor beren op de weg, die beren zijn al eens langsgeweest bij ons en dat is gelukkig op tijd goed gekomen. Dochter woont bij haar vriend op een plaats met buren die wel op hen zullen letten, maak ik me wat minder zorgen over.

Dat lijkt me idd heel lastig als je kind op zo’n plek gaat wonen. Gelukkig is het een fijne buurt met mix van jonge en oudere mensen waar hij gaat wonen. En op 10min van ons huis.


Het leven en welzijn van je kind is heel lange tijd het allerbelangrijkste in je bestaan geweest. Het zal niet makkelijk zijn om de focus weer op je eigen leven te leggen. Hij zal steeds onafhankelijker van je worden en steeds slimmer worden om zijn eigen leven in te richten. Mogelijk zal hij de dingen anders doen dan jij, maar wat jij goed vindt hoeft hij niet goed te vinden en vice versa.

Je zal eraan moeten om weer een leven voor jezelf op te bouwen. Je hebt geen keus. Hopelijk kan je je aanpassen en houden jullie aldus de verhouding goed.

Je schrijft dat je lang alleen bent geweest met hem en dat dat jullie band versterkt heeft. dat hebben wij hier ook. Mijn dochter woont nu ook op zichzelf en ze heeft veel minder sociale contacten dan ik, dat is altijd zo geweest. We appen elke dag en onze band is heel hecht. Ik kan me soms ook buitenproportioneel zorgen maken, dus ik herken wel een beetje wat je schrijft. Ik woon inmiddels samen, ben verhuisd en ik heb een rijk gevuld eigen leven zeg maar. Dat is erg belangrijk, voor mij én voor haar! Maar de oude patronen met haar zitten soms echt in de weg met dat rijk gevulde eigen leven. Ik ga naar de praktijkondersteuner van de huisarts om wat van die patronen te herkennen en bespreken. Het is geen zware therapie, ze geeft onder andere praktische tips. Ik zie ook dat ze een zelfstandige jonge vrouw aan het worden is met haar eigen netwerk, dat helpt. Ze weet niks van deze gesprekken. Vertrouw op je zoon, ontvang hem met open armen als hij bij je komt, maar bespreek je zorgen elders. Daar heeft hij het meeste aan, en jij ook. 

Probeer het eens anders te zien. Jij hebt al die jaren heel veel voor hem gedaan en gezorgd. Hij heeft geen siblings en weinig sociale contacten. Nu is de leeftijd en de situatie om dat te gaan opbouwen. Om echt zelfstandig en volwassen te worden. Dat ben je natuurlijk niet volledig zolang je thuis blijft wonen. Het belangrijkste is dat hij goed voor zichzelf kan zorgen en gelukkig is als mens. Dat hoort niet afhankelijk te zijn van een partner. Ik krijg het idee dat jij hoopte dat die partner jouw verzorging en aandacht van jou over zou nemen. En dat alleen zijn en wonen niet goed voor hem is. Maar dit is juist een goed leerproces. Gelukkig zijn met jezelf ipv afhankelijk zijn van anderen (je ouders, partner etc). 

Als hij dat wil veranderen heeft hij daar alle tijd voor. En anders niet. Hij hoeft niets. Ga er niet continu langs. En hij hoeft ook niet thuis te komen. Laat hem los en contact bij hem liggen. Niet continu bellen of bezoeken. Geef hem de ruimte. En natuurlijk ben jij er als er wat is. Maar hij is 25 en geen tiener meer. 

Chantalle74

Chantalle74

09-07-2024 om 11:46 Topicstarter

EmmaT schreef op 09-07-2024 om 08:02:

Je schrijft dat je lang alleen bent geweest met hem en dat dat jullie band versterkt heeft. dat hebben wij hier ook. Mijn dochter woont nu ook op zichzelf en ze heeft veel minder sociale contacten dan ik, dat is altijd zo geweest. We appen elke dag en onze band is heel hecht. Ik kan me soms ook buitenproportioneel zorgen maken, dus ik herken wel een beetje wat je schrijft. 

Fijn die herkenning! Maar ook mooi dat je schrijft dat je dochter nu zelf aan t ‘werk’ is om haar netwerk op te bouwen. Ik gun hem dat ook zo. Stelt me wel gerust de situatie die je beschrijft.
Ik ben aantal jaren geleden al bij POH geweest om mijn probleem met loslaten te bespreken (controle gedrag ontstaan door stelselmatig vreemdgaan van ex). Het is een hele tijd goed gegaan, maar merk dat deze grote verandering in ons leven het weer doet opwekken.

Moet er weer mee aan dr slag. Ik zal mijn gevoel ook niet uiten naar mijn zoon, vandaar dat ik het hier heb gepost. Vrienden snappen het soms niet en waren blij dat kinderen uit huis zijn gegaan. Dat zie ik dus anders 


Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.