Dreigende ots en uithuisplaatsing
na een lang traject waarbij onze zoon ook 9 maanden is opgenomen geweest lopen we sinds hij weer thuis woont toch compleet weer vast.
Diagnose ASS en angst/depressie stoornis met normale intelligentie (wel grote verschillen)
Na 2 maanden gesloten(via rm) instelling naar een open instelling waar hij behandeling school en wonen allemaal op 1 plek had zitten is hij na kleine 8 maanden weer thuis komen wonen.
Zou ambulante begeleiding komen die al voor de opname betrokken waren.
Helaas merkten we al heel snel dat al zijn veiligheid weg viel en werd steeds moeizamer om hem naar school te krijgen en komt rigenlijk ook niet meer buiten en sloot hij zich op voor de hulpverlening en zien we hem ook weer langzaam in een depressie glijden.
We hebben echt zoveel meegemaakt in hulpverlenerland en zeker niet alles positief....
Morgen hebben we een gesprek omdat ze nu willen dat het naar de jeugdbeschermingstafel gaat.
We hebben 2.5 jaar als ouders overal aan meegewerkt maar er schijnt nu in het vrijwillig kader niks meer te kunnen en zou er ws een ots komen.
Maar betekent ook wachttijden voor onderzoek rvkb en hij word dit jaar 17...
En dan een plek vinden waar hij op zijn plek is terwijl we eigenlijk niks liever willen dan hem thuis houden maar dat brengt wel zijn ontwikkeling ook in gevaar....
Ik zie op tegen het gesprek morgen ben verdrietig boos maar ook zo zwaar teleurgesteld in de hulpverlening die er was(opname)
Hebben jullie misschien tips die we echt even moeten navragen benoemen in het gesprek morgen?
Maar misschien ook wel tips over instellingen waarin jongeren met een normaal iq terecht zouden kunnen?
Ik vind hem lastig. Ik werk in de GGZ als begeleider. Jongeren voelen zich veilig bij ons. Het is geen passende opname. Vrijwillig en een korte opname. Maar waar het om gaat is het volgende: is er voldoende personeel, structuur, zorg op maat (!), personeel met een passie voor de zorg, oog voor detail en gespecialiseerd in de aanwezige problematiek. Er zijn zoveel jongeren met zulke negatieve ervaringen in de hulpverlening die bij ons op adem komen. Ze benoemen heel vaak gezien, echt gehoord en gemotiveerd te zijn. Niet allemaal natuurlijk, maar ik wil alleen nog werken op werkplekken waar dit het uitgangspunt is. En dat moet je als team kunnen dragen. Bij binnenkomst is dat al voelbaar. Hij moet zich veilig voelen, dat is de basis. Dat is een belangrijk uitgangspunt voor een gesprek met JB. Yes we can schijnt ook niet altijd optimaal te zijn. Maar de ervaringen zijn erg verschillend. Het gaat erom dat hij een succeservaring krijgt. Wij hebben soms jongeren die hele kleine stappen zetten en met moeite in contact komen, maar voor hen is dit al gigantisch en juist zij gaven aan het fijn te hebben gehad. Regelmatig inchecken. Als wij dit vergeten horen wij meteen: ik voel mij niet gezien of weer niet serieus genomen. Dat is iets voelbaars. En dat voelen de meesten. Dus dat is iets wat ik ouders aandraag. Zoek een plek waar het goed voelt, waar je oprechtheid ervaart en dus ook goede nazorg!
Neem contact op met SKJ
'we hebben ze bijna gesmeekt of we bv de systeemtherapie daar konden voortzetten(naast zijn school) hij had zo'n goede klik met haar maar helaas kon dat niet.'
Dit is in elk geval een goed uitgangspunt. Als ze komen praten geef dan vooral aan wat je zou willen en herhaal dat bijna als een mantra. Waarom kan het niet meer? Geld? Of is de begeleider klaar, dat wil zeggen ziet de begeleider geen mogelijkheden meer?
Je gaf aan dat hij toen wel goed functioneerde, maar nu dat weggevallen is gaat het bergafwaarts.
Probeer je eigen verhaal zo helder mogelijk te houden.
Tsjor
Knupz schreef op 29-04-2024 om 21:54:
Ik vind hem lastig. Ik werk in de GGZ als begeleider. Jongeren voelen zich veilig bij ons. Het is geen passende opname. Vrijwillig en een korte opname. Maar waar het om gaat is het volgende: is er voldoende personeel, structuur, zorg op maat (!), personeel met een passie voor de zorg, oog voor detail en gespecialiseerd in de aanwezige problematiek. Er zijn zoveel jongeren met zulke negatieve ervaringen in de hulpverlening die bij ons op adem komen. Ze benoemen heel vaak gezien, echt gehoord en gemotiveerd te zijn. Niet allemaal natuurlijk, maar ik wil alleen nog werken op werkplekken waar dit het uitgangspunt is. En dat moet je als team kunnen dragen. Bij binnenkomst is dat al voelbaar. Hij moet zich veilig voelen, dat is de basis. Dat is een belangrijk uitgangspunt voor een gesprek met JB. Yes we can schijnt ook niet altijd optimaal te zijn. Maar de ervaringen zijn erg verschillend. Het gaat erom dat hij een succeservaring krijgt. Wij hebben soms jongeren die hele kleine stappen zetten en met moeite in contact komen, maar voor hen is dit al gigantisch en juist zij gaven aan het fijn te hebben gehad. Regelmatig inchecken. Als wij dit vergeten horen wij meteen: ik voel mij niet gezien of weer niet serieus genomen. Dat is iets voelbaars. En dat voelen de meesten. Dus dat is iets wat ik ouders aandraag. Zoek een plek waar het goed voelt, waar je oprechtheid ervaart en dus ook goede nazorg!
We dachten echt die plek gevonden te hebben het heeft een maand of 3 4 geduurd voordat hij zich open begon te stellen en zich echt begon in te zetten en idd veilig te voelen. Helaas kwam daarna vrij snel al een soort eindgesprek en werd er gezegd we gaan sowieso niet verlengen na 6 maanden....
En geen nazorg wel met het team wat al betrokken was voor de opname maar daar stond hij voor de opname niet voor open en hebben ook geen band opgebouwd....
hoe is het gesprek gegaan?
was wel een fijn gesprek.
4 keuzes eigenlijk.
Accepteren zoals het is en zo laten geen school geen dagbesteding...
Mee gaat werken aan toch 1x week hulpverlener en minimaal 3 x paar uurtjrs school.
Word afspraak grmaakt bij jeugdbeschermingstafel en dan eventueel met OTS omdat dan onder dwang dingen opgelegd kunnen worden.
Word ook vrijwillig traject geinformeerd en ingeschreven voor woonplek waar meer ingezet gaat worden op creeren meer zelfstandigheid en aansluitend begeleid kamertraject...
Verder gaat gevoel alle kanten op en moet ik even op adem komen...
Nog altijd is niet duidelijk hoe de dwang van de ots dan daadwerkelijk zou moeten gaan helpen om dingen te verbeteren. Want jullie hoeven niet gedwongen te worden, en zoon laat zich waarschijnlijk niet dwingen. Of denken ze daar dat dwang bij je zoon wel zoden aan de dijk zet?
Temet schreef op 30-04-2024 om 17:05:
Nog altijd is niet duidelijk hoe de dwang van de ots dan daadwerkelijk zou moeten gaan helpen om dingen te verbeteren. Want jullie hoeven niet gedwongen te worden, en zoon laat zich waarschijnlijk niet dwingen. Of denken ze daar dat dwang bij je zoon wel zoden aan de dijk zet?
Nee maar dan zal zo zijn als het thuis echt niet meer gaat hij in gesloten jeugdzorg zal kunnen komen, iets wat we absoluut niet willen en iedereen denkt ook niet passend is maar dat willen ze bespreken bij de jeugdbeschermingstafel...
We hebben dit traject vorig jaar al doorlopen op vrijwillige basis via de gemeente maar die geven aan dat het niet weer op die manier kan.
Met wie heb je eigenlijk rond de tafel gezeten?
Psychiater/hoofdbehandelaar, ambulante begeleidster en man gemeente
Toch jammer dat niet meer kan wat wel werkte. Ik dacht dat je al met jeugdbescherming om tafel zat, maar zij gaan eventueel naar de jeugdbeschermingstafel. Goed dat er zo'n gesprek is geweest en fijn dat er een aantal opties op tafel liggen. Ik hoop dt je zoon meewerkt.
Tsjor
Ben je al bekend met PDA? Dit is een vorm van autisme waarbij het kind/jongere moeite heeft met het opleggen van hulp e.d. Dit klinkt wel heel erg als jouw zoon en dan zal een OTS dus alleen maar averechts werken.
Wat werkt wel bij jullie zoon? Ik begrijp dat hij nu volledig thuis is. Kan dit heel voorzichtig worden opgebouwd naar school/dagbesteding die voor hem passend is. Laat hem hierin vooral meedenken. Wat zou hij willen. Hij is 17, heeft al heel veel meegemaakt w.b. hulpverlening. Wat vond hij prettig? Zou die hulp opnieuw kunnen worden ingezet.
Wij hebben een zoon van 19, met een soortgelijk traject. Kwam ook volledig thuis te zitten, behandeling etc. sloeg niet aan, wilde hij niet. Hij had 2 hulpverleners die hij vertrouwde en waar hij een band mee had. Met een van hen zijn we aan de slag gegaan met uitbreiden. De ander kon niet, want was vanuit de jeugdzorg. Maar ook met deze hupverlener is er op de achtergrond nog steeds een lijntje.
Pas toen zoon medicatie ging gebruiken is hij echt stappen gaan zetten. Was ons laatste redmiddel, hadden we het maar eerder gedaan....
klinkt heel bekend idd pda profiel.
Hij heeft nooit open gestaan/kunnen staan voor hulpverlening en met de opname duurde het erg lang voor hij zich eindelijk openstelde helaas is nog door meerdere mensen geprobeerd om contact te leggen met zijn mentor daar maar die reageert helemaal niet meer....
Hij vind wel prima zo veilig hele dag thuis en niks doen maar we weten dus wel dat hij met opname heel goed functioneerde in groepsverband en ook naar school enzo ging.
Medicatie is juist een dingetje in de beginfase medicatie gehad en achteraf hoge doseringen zonder eigenlijk toezicht erop want hij ging niet wat resulteerde in 25 kilo aankomen(combi met niks meer doen)
Tango mag ik vragen welke medicatie je zoon slikt?
Ja natuurlijk mag je dat vragen. Zoon is gestart met Sertraline. Na een week of 6 merkten we resultaat. Zoon kreeg er echter heftige darmklachten van en viel enorm af. Na heel veel overleg met de psychiater, die in eerste instantie zei dat de klachten niet van de medicatie konden komen, mocht hij uiteindelijk overstappen op Citalopram. Het duurde nog een tijd voordat de darmklachten afnamen, zoon is sowieso bekend met pds (prikkelbare darm syndroom). Maar het positieve effect is er gelukkig nog steeds.
Tango schreef op 01-05-2024 om 15:09:
Ja natuurlijk mag je dat vragen. Zoon is gestart met Sertraline. Na een week of 6 merkten we resultaat. Zoon kreeg er echter heftige darmklachten van en viel enorm af. Na heel veel overleg met de psychiater, die in eerste instantie zei dat de klachten niet van de medicatie konden komen, mocht hij uiteindelijk overstappen op Citalopram. Het duurde nog een tijd voordat de darmklachten afnamen, zoon is sowieso bekend met pds (prikkelbare darm syndroom). Maar het positieve effect is er gelukkig nog steeds.
Waar zorgt dat medicijn voor dan