Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Voor het gewicht hoeft het niet dat bewegen, ze is eerder mager. We hebben een hond en meestal gaat ze daar in de middag een rondje mee wandelen. Maar dat is het dan ook. Ik vind dat nog erg weinig. Een rondje wandelen en een paar keer de trap op.
Eens in de week zit ze op sport.
Naar de supermarkt vindt ze te eng, ook een nare ervaring die ze in haar hoofd heeft geprent, dat lukt niet. Brief op de bus of het oud papier buiten zetten dat gaat wel.
Het is ook niet dat ze niet wil bewegen, het komt er alleen zo weinig van en ze vindt het wel prima...
Misschien ook loslaten van mijn kant. Het zal wel weer komen, maar ik vind het wel lastig omf e zien en worstel tegelijkertijd met mijn eigen belastbaarheid.
Evaluna schreef op 09-12-2024 om 16:21:
Voor het gewicht hoeft het niet dat bewegen, ze is eerder mager. We hebben een hond en meestal gaat ze daar in de middag een rondje mee wandelen. Maar dat is het dan ook. Ik vind dat nog erg weinig. Een rondje wandelen en een paar keer de trap op.
Eens in de week zit ze op sport.
Naar de supermarkt vindt ze te eng, ook een nare ervaring die ze in haar hoofd heeft geprent, dat lukt niet. Brief op de bus of het oud papier buiten zetten dat gaat wel.
Het is ook niet dat ze niet wil bewegen, het komt er alleen zo weinig van en ze vindt het wel prima...
Misschien ook loslaten van mijn kant. Het zal wel weer komen, maar ik vind het wel lastig omf e zien en worstel tegelijkertijd met mijn eigen belastbaarheid.
Vooral dat laatste. De hoeveelheid energie die het jezelf kost om je kind in beweging te krijgen weegt (in ieder geval bij mij) niet op tegen het resultaat op korte termijn. Ik zou het ook graag zien, een actief/sportief kind, omdat hij er m.i. fitter van zou worden. Maar nu ga je er zelf aan onderdoor. Ik heb echt moeten leren waar ik wel en geen energie (meer) in stop. En het blijft een leerproces.
En soms blijkt ineens dat er spontaan iets is blijven plakken na 1 keer zeggen: mijn zoon had laatst een dubbele afspraak en toen ik mij realiseerde dat ik helemaal vergeten was te (blijven) vragen of het hem gelukt was om te schuiven was ik in de stress want ik herontdekte de dubbele afspraak de avond van tevoren pas weer…en toen bleek zoon het zelf al te hebben geregeld!
Ik snap dat het veel energie kost. Ook om er telkens achteraan te zitten. Wat kan helpen is een vaste afspraak of een schema. Net zoals je op school ook een lesrooster hebt.
Daar kan een kind zelf ook in meedenken. Er is nu heel veel niet ingevulde tijd als kind niet op school zit. Dan is een beetje structuur vasthouden wel zo handig.
Wat ook kan is bijvoorbeeld een keer stofzuigen of een was draaien. Niet dat het complete huishouden daarmee de verantwoordelijkheid van een puber is, maar ze kunnen heus meehelpen, zeker als er geen andere daginvulling is.
Ik zou het zelf belangrijk vinden om stapjes te gaan of blijven zetten in de ontwikkeling. Soms lukt dat uit het kind zelf, soms ook niet. Als alles steeds meer een probleem wordt, krijg je een soort regressie in de ontwikkeling en dat zou ik zelf graag willen voorkomen. Tegelijkertijd snap ik ook dat je niet altijd thuis bent en er niet 24/7 naast kunt staan om het handje vast te houden.
Hier vandaag een heftige sessie bij therapie gehad. Over oordelen en veroordelen. Dochter is heel hard voor haar zelf en heeft de neiging om dat op ons te projecteren. Zoals ze zelf ooit zei; als ik zeg dat ik niet goed genoeg ben voor jullie, bedoel ik eigenlijk dat ik niet goed genoeg ben voor mezelf. Ze voelt zich ook vaak schuldig over haar boze buien. Dat hoeft helemaal niet. Er staan deze week nog twee afspraken bij de tandarts en ortho op de planning. Dat zijn wel triggermomenten. We hebben nu veel gespiegeld en haar handvatten gegeven. Ze moet nu echt weer even mentaal een stap zetten.
Na de sessie stortte ze zich huilend in mijn armen en zei 'ik ben gewoon zó moe mama. Ik moet altijd zó veel stomme dingen en dan zijn jullie er wel, maar ik moet het wel zelf doen en het is gewoon heel oneerlijk allemaal en dan ben ik heel erg boos, maar als ik boos doe tegen jullie is het niet goed en als ik boos doe tegen mezelf ook niet, maar ik ben wél gewoon heel boos en dan weet ik het ook niet meer'.
Daar werd ik wel even heel stil van. Het raakte me.
Ik begrijp dat je dochter niet teveel wil pushen maar pas wel op dat je haar niet teveel ontziet. Hier durfde dochter ook niet meer alleen naar de winkel, vervolgens ook niet meer alleen thuis te blijven etc. Ik heb lange tijd gedacht dat het vanzelf wel goed kwam maar dat is niet zo. De drempel wordt alleen maar hoger. We moeten dochter nog steeds pushen om naar de winkel te gaan maar doen het wel. Wel zorg ik dat ze genoeg contant geld bij zich heeft en weet waar datgene staat wat ze moet hebben. Pinnen of iets moeten vragen is een brug te ver. Het helpt als het iets is wat ze zelf moeilijk kan missen en wat ik net niet die dag kan kopen ☺️
Zonnebloempje schreef op 26-11-2024 om 00:05:
Ik lees hier af en toe, maar reageer eigenlijk nooit, omdat deze tijd inmiddels achter ons ligt.
Hier is het meer dan goed gekomen.
In 3 VWo is kind aan het begin van het jaar een aantal weken niet naar school geweest en aan het eind ook niet. Daarna is het niet meer echt gelukt. Heel veel op zijn kamer gezeten maanden/jaren. Veel gamen, boos zijn, onbereikbaar. Er kwam wel hulp, maar dat zette ook geen zoden aan de dijk.
Van alles geprobeerd, maar kind werkte niet echt mee.
Omdat er een overgangsrapport was naar de 4de, ook nog MBO geprobeerd (aantal jaren later). Dat leek 7 maanden heel goed te gaan, toen werd er van het een op het andere moment mee gestopt (was qua nivo ook veel te makkelijk).
Uiteindelijk een privé opleiding gevonden van 9 maanden, die ook begeleiden naar werk. Inmiddels werkt hij alweer een jaar (op hoog niveau) en dat doet hem zo ontzettend goed.
Het was even een zoektocht, hier was vooral tijd nodig.
Sterkte met alle struggles, die jullie (nog) hebben.
Fijn om dit soort berichten te lezen. Wat voor opleiding was dat dan die je zoon gedaan heeft?
lispeltuut schreef op 10-12-2024 om 14:30:
[..]
Fijn om dit soort berichten te lezen. Wat voor opleiding was dat dan die je zoon gedaan heeft?
https://itvitae.nl/learning-leertraject-naar-werk
Hij deed wel een richting, die ze nu niet meer aanbieden (C# programmeren).
lampion schreef op 09-12-2024 om 11:10:
Mvtj, herkenbaar hoor. Ik ben ook heel erg van op tijd naar bed. Met onze dochter heb ik dat wel wat los moeten laten maar ik vind het nog steeds lastig. Je hebt wel gelijk dat het beter tien minuten later kan worden dan dat het haastwerk wordt. Dan duurt het alleen maar langer voor ze slapen. Goed idee, om om 19 uur even een momentje voor jezelf te nemen!
Evaluna, fijn dat het toch 2x gelukt is met de contactpersoon! Wat bewegen betreft, idd in de avond naar buiten misschien? Mijn dochter wandelt ook liever samen. Ze danst graag op van die shorts op youtube en doet wel eens een workout, ook met youtube. Misschien ook wat voor jouw dochter? Ik laat ook wel samen met haar de hond van een vriendin uit. Jullie hebben toch zelf een hond? Laat je dochter die ook uit?
Sneu dat ze zo'n stress heeft van Sinterklaas, gelukkig is het nu eerst weer voorbij.
Dank je Lampion. Ik heb het hele gebeuren weer even laten sudderen en kreeg toen een "aha" moment. Ik ga de regel instellen dat jongste om 19:45 naar boven moet. Dat geeft weer een stukje structuur en houvast.
Gelijksoortig idee: ik vind dansen op de Wii met Just Dance erg leuk! Of soms Wii sport spelen.
Kaassoufflee schreef op 09-12-2024 om 11:20:
Bewegen…Ik ben blij dat er op school nog gym is, verder geen sport of wandelen hier. Naar school fietsen is 5 minuten. Ik heb het al een hele tijd geleden losgelaten. Zoon is lang en dun, hij weet in theorie wat een gezond leefpatroon is maar het lukt nu (nog) niet. Ik geef wel het goede voorbeeld, roep altijd even naar boven dat ik ga wandelen en hoop dat hij dat later dan ook zelf gaat doen. En heel soms krijgen we beide kinderen mee naar een bos of hei op een zondag, maar dan eigenlijk ook altijd met de beloning van ergens warme chocolademelk daarna, of dat we pizza oid gaan eten. Dus dan is het gezonde effect van de wandeling wel weer weg en ik vrees dan altijd het Pavlov-effect: als beloning voor beweging mag je iets ongezonds…dus dan maar even niet spitsen op de beweging, dat kost me ook teveel energie.
Haha dit klinkt voor mij ook wel als puber gedrag. Oudste zoon klaagt al zeker een jaar 'moet dat nou echt, fietsen/wandelen?' En stelt ook regelmatig voor, zullen we op de fiets een ijsje/gebakje halen?
Ow MamaE, wat verdrietig om te lezen. Dan breekt je moederhart hè als je kind het zo moeilijk heeft. En wat onwijs knap dat je haar zo kunt steunen.
Heb je voor jezelf ook een plek waar je dit kunt verwerken? Een goede vriendin of therapeut?
ik zie jouw bericht nu pas, mamaE. Je dochter kan zich wel ontzettend goed verwoorden met haar 9 jaar. Dat maakt het misschien wat makkelijker om haar te helpen, al is het natuurlijk nog steeds zwaar. Veel sterkte voor jullie!
Wij hebben af en toe ook gesprekken bij de therapie als ouderbegeleiding. Waar lopen wij tegenaan, hoe kunnen we dat aanpakken. Soms zijn we ook bij een sessie, zoals maandag. Dan is er een groot iets waarbij de therapeut het handig vindt als wij dan weten wat er besproken en gedaan is en dochter ook kan aangeven wat ze van ons nodig heeft. Ze is verbaal sterk en kan zich inderdaad goed verwoorden. Ik vond het inzicht dat ze me gaf heel waardevol, maar ook heel pijnlijk. Want ze heeft ontzettend gelijk. We zouden het graag overnemen, maar dat kan niet. We kunnen alleen maar haar steunen, er voor haar zijn, meeveren, begrip hebben en ons realiseren dat ze het niet expres doet.
Dinsdag bij de tandarts ging het ontzettend goed. Morgen nog naar de ortho. Met naar bed gaan gaf ze aan het wel spannend te vinden, maar ook dat ze mee wilde werken.
MamaE schreef op 12-12-2024 om 20:24:
Wij hebben af en toe ook gesprekken bij de therapie als ouderbegeleiding. Waar lopen wij tegenaan, hoe kunnen we dat aanpakken. Soms zijn we ook bij een sessie, zoals maandag. Dan is er een groot iets waarbij de therapeut het handig vindt als wij dan weten wat er besproken en gedaan is en dochter ook kan aangeven wat ze van ons nodig heeft. Ze is verbaal sterk en kan zich inderdaad goed verwoorden. Ik vond het inzicht dat ze me gaf heel waardevol, maar ook heel pijnlijk. Want ze heeft ontzettend gelijk. We zouden het graag overnemen, maar dat kan niet. We kunnen alleen maar haar steunen, er voor haar zijn, meeveren, begrip hebben en ons realiseren dat ze het niet expres doet.
Dinsdag bij de tandarts ging het ontzettend goed. Morgen nog naar de ortho. Met naar bed gaan gaf ze aan het wel spannend te vinden, maar ook dat ze mee wilde werken.
Het is niet makkelijk. Niet voor haar en niet voor jullie. Er zijn ook positieve punten als ik het zo lees. Fijn dat ze naar bed gaan wil proberen. En ik sluit me aan bij de rest: wat kan je dochter zich goed uitdrukken. Dat scheelt zo enorm; dat je weet wat er speelt en dat je dan beter het juiste kan doen of zeggen. Denk dat ze zich beter kan uitdrukken dan de gemiddelde volwassene.