Online vriend irl ontmoeten
Zoon van net 17 wil zijn online gamevriend ontmoeten. Zoon is nog redelijk wereldvreemd. De vriend woont 250 km verderop, hij had het plan om daar vrijdag uit school met de trein heen te gaan en dan ook gelijk te logeren. Dit mocht niet van ons. Eerst maar eens een dag elkaar leren kennen. Wij kennen ook die ouders niet natuurlijk. We hebben dus gezegd dat het de eerste keer bij een dag moet blijven.
Zoon is nu boos en vindt het belachelijk. Ben benieuwd naar jullie mening.
ik denk dat de jongens helemaal niet gaan slapen en de hele nacht gamen samen. Toevallig is het donker buiten.
Hemf schreef op 14-11-2024 om 08:19:
hij mag gewoon, zelfstandig met de trein helemaal prima. Maar de 1e ontmoeting niet logeren. Keer erna is prima
Onder welke voorwaarden zou het logeren wel oké voelen voor jullie? Met andere woorden, waar maak je je zorgen over en hoe zou zoon die zorgen weg kunnen nemen?
Hiermee zeg ik niet dat ik jullie zorgen niet begrijp, maar op 17 jarige leeftijd kan je ook kiezen voor zoeken naar een oplossing die jullie beider zorgen meeneemt. Laat hem nadenken over hoe hij jullie zorgen tegemoet kan komen, zonder direct een nee te verkopen. Het risico van een harde nee zonder compromis is dat een kind op een gegeven moment gewoon doet zonder het nog te vragen.
Ik heb hier ooit een boek gelezen over collaborative problem solving van Dr Greene. Dat gaat er over dat ouders vaak geneigd zijn hun plan op te leggen, en niet meer op te staan voor input van het kind, terwijl je vaak verder komt met een heel open gesprek. Deel je zorgen, vraag zijn mening en kijk of je tot een oplossing komt die voor jullie beiden acceptabel is.
Bij mij zou logeren onder sommige omstandigheden best kunnen. Waarschijnlijk is het in de avond gamen voor die jongens nu eenmaal wat het leuk maakt, want dan zijn er ook anderen online. Voor mij zou weten wie de jongen is, de ouders spreken, en weten dat zij ook thuis zijn een heleboel zorgen wegnemen.
Ik snap het dilemma helemaal hoor, ik vond dit soort dingen altijd het meest lastige met opgroeiende pubers, maar ik bedacht ook dat mijn zorgen vaak onterecht waren (wij kunnen als ouders soms door verhalen over situaties waarin het misgaat angstig worden, terwijl in veel gevallen het om gewone tieners gaat die hele normale dingen willen) en mijn kinderen voor alles behoeden niet meer mogelijk is vanaf een bepaalde leeftijd.
Het reizen met de trein, en zo'n bezoek zou ook een enorme boost aan zijn zelfvertrouwen kunnen geven. En fijn om te weten dat zijn ouders hem ook vertrouwen.
Kimdekim schreef op 14-11-2024 om 07:58:
Ik zou juist bij zijn dat mijn zoon van 17 de wereld een beetje ging ontdekken. Dus zonder meteen nee te zeggen eens bespreken hoe hij heet allemaal had bedacht. Mijn ( wereldvreemde) zoon ging een week na zijn 18de verjaardag op kamers. Doodeng, maar ook trots dat hij het aandurfde. Waar hij slaapt en wat hij doet als hij daar is weet ik ook niet ( behalve wat hij me vertelt) maar hij is er zoveel zelfstandiger van geworden.
Goed dat het verhaal met jouw zoon goed is afgelopen, Kim! En het zal wel zo zijn dat hij er 'rijper' door is geworden. En, inderdaad er zullen miljoenen dergelijke verhalen zijn die ook goed aflopen. Maar - ik wil geen fatalist zijn - er zullen ook tienduizende verhalen zijn die niet goed aflopen. En dan bedoel ik nog niet dat het eindigt met dood of verkrachting, maar er zijn nog andere vervelende gevolgen die aan soortgelijke avonturen KUNNEN vasthangen.
En ik begrijp dat Hemf niet één van die tienduizenden wil zijn.
Ik wil het forum niet kapen, maar, Forum: gaan jullie dan 250km verder bij iemand die je enkel online kent al logeren? Deze jongen heeft geen mogelijkheid om als het 's nachts te link zou worden, met de auto terug te rijden.
Je kan zeggen dat hij bijna 18 is, maar als ik naar mezelf kijk, met 18!! Ik dacht dat ik een grote madame was, ja. Maar wat zijn er nadien nog kilo's wijsheid bijgekomen. Als ik nu kijk naar mezelf van toen: nog een echt kind!
Misschien zijn de jongeren van nu met 18 volwassener dan wij (IK) vroeger, maar dat wil ook niet zeggen dat ze al alles aankunnen. En bij het op kamers gaan is er toch nog meer sociale controle dan in dit geval waar twee jongens die mekaar niet kennen een soort van blind date met overnachting hebben. (niet homofoob bedoeld natuurlijk)
En ik begrijp niet dat het logeren ginder moet gebeuren, da's toch dat hij iets wil doen wat hij thuis niet kan. Akkoord, misschien iets onschuldigs, ik zoek het negatieve niet op. Maar waarom kan hij niet de eerste keer de logeerpartij ten huize Hemf laten gebeuren? En ik ben er zeker van dat als de ouders de vriend eenmaal hebben gezien en hij bevalt hen, dat het geen enkel probleem gaat zijn om zoon 250 km verderop te laten gaan voor 2 dagen (zelfs misschien meer).
Als jongen nog nooit iets dergelijks (bv de treinreis) gedaan heeft op zijn leeftijd, dan wordt dat misschien juist hoog tijd. Als hij thuis niet in twintig sloten tegelijk loopt, dan zal dat in een andere stad ook wel meevallen. Valt er over het algemeen goed afspraken met hem te maken en houdt hij zich daar ook aan ?
Met verboden op 17 jaar kweek je straks een 18jarige die alles gaat inhalen wat niet mocht en overal schijt aan heeft. Met een goed gesprek over je zorgen en bedenkingen (en wat hij daar tegenover zet als mogelijke oplossing) kweek je wederzijds begrip.
Spreek dingen af die jouw zorgen grotendeels weghalen: misschien locatie aan, misschien videobellen bij aankomst en eens zwaaien naar de ouders van die andere jongen, nog een belafspraak na het avondeten om te kijken hoe de vlag erbij hangt, ... en verder zou ik hem zeker het vertrouwen willen geven om dit tot een goed einde te brengen.
Zeker is zelfstandigheid aan te moedigen. Maar dat hoeft in mijn ogen niet met twintig stappen tegelijkertijd. Als met de tram naar één stad verderop tot nu toe het enige is wat deze jongen alleen gereisd heeft, dan lijkt een dagtripje naar een grotere stad me op dit moment al uitdagend genoeg.
Ik zou zelf niet snel logeren bij iemand die ik nog nooit irl heb ontmoet. Maar heb wel ooit op vakantie mensen ontmoet uit Friesland terwijl ik in Limburg woon. Daar bleef ik dan wel slapen als ik erheen ging. Maar dan wist wel wie het waren en was ik al een stuk ouder, had zelf een auto etc.
letterkoekje schreef op 14-11-2024 om 10:19:
Ik wil het forum niet kapen, maar, Forum: gaan jullie dan 250km verder bij iemand die je enkel online kent al logeren? Deze jongen heeft geen mogelijkheid om als het 's nachts te link zou worden, met de auto terug te rijden.
Je kan zeggen dat hij bijna 18 is, maar als ik naar mezelf kijk, met 18!! Ik dacht dat ik een grote madame was, ja. Maar wat zijn er nadien nog kilo's wijsheid bijgekomen. Als ik nu kijk naar mezelf van toen: nog een echt kind!
Misschien zijn de jongeren van nu met 18 volwassener dan wij (IK) vroeger, maar dat wil ook niet zeggen dat ze al alles aankunnen. En bij het op kamers gaan is er toch nog meer sociale controle dan in dit geval waar twee jongens die mekaar niet kennen een soort van blind date met overnachting hebben. (niet homofoob bedoeld natuurlijk)
En ik begrijp niet dat het logeren ginder moet gebeuren, da's toch dat hij iets wil doen wat hij thuis niet kan. Akkoord, misschien iets onschuldigs, ik zoek het negatieve niet op. Maar waarom kan hij niet de eerste keer de logeerpartij ten huize Hemf laten gebeuren? En ik ben er zeker van dat als de ouders de vriend eenmaal hebben gezien en hij bevalt hen, dat het geen enkel probleem gaat zijn om zoon 250 km verderop te laten gaan voor 2 dagen (zelfs misschien meer).
Mogelijk is die andere jongen ook een nerd van 17 die op zijn kamer leeft en nog nooit een trein heeft genomen. Dan verleg je het probleem naar een ander ouderpaar die dan maar blind zijn kind naar de andere kant van het land moet laten vertrekken. Want die kans is reëler dan dat het een seriemoordenaar is.
Ja, voorzichtigheid is altijd geboden en helaas gebeuren er slechte dingen in de wereld. Maar opvoeden is ook juist om te leren hoe je zo'n dingen inschat, voorkomt, etc. Het is niet het doel om een angstige volwassene te creëren toch.
Neen, ik ga niet ergens 250 km verderop meteen logeren bij iemand. Omdat ik a) een auto heb b) budget heb om een hotel te betalen c) niet zo'n intensieve online vriendschappen heb.
Als volwassenen snappen we online vriendschappen minder, maar voor veel gamers zijn deze mensen gewoon ook echte vrienden. Waarmee ze avond aan avond praten en die net zo vertrouwd zijn als schoolvrienden.
Dus ik blijf erbij: gesprek aangaan - hem duidelijk maken dat die koppige puberhouding die hij nu aanneemt niet helpt aan het vertrouwen dat je in hem moet kunnen stellen. Als hij er weer normaal wil over praten, kan je samen kijken of je er uit kan komen.
Kind van één van mijn collega-trainers heeft ooit afgesproken met een gamevriend toen hij 12/13 was. Ook met logeren en alleen met de trein daarheen. Maar zijn ouders hadden wel vooraf contact gehad met de ouders van de vriend en het plan besproken, zodat ze wisten met wie ze van doen hadden.
Poekewiki schreef op 14-11-2024 om 10:43:
[..]
Mogelijk is die andere jongen ook een nerd van 17 die op zijn kamer leeft en nog nooit een trein heeft genomen. Als hij er weer normaal wil over praten, kan je samen kijken of je er uit kan komen.
Mooie post, Poekewiki. Overtuigd ben ik nog niet maar je doet me wel nadenken!
Voor mij zou het duidelijk zijn: allereerst videobellen met die jongen en met zijn ouders waar ik (even) bij mag zijn. Kan dat niet, dan is het een strikte nee. Te link. In zo'n gesprek kun je meteen zelf even vragen of de ouders het echt goed vinden dat hij (tenslotte een wildvreemde) komt logeren.
Dan wil ik graag horen: wat zijn hun plannen voor dat weekend? Wat gaan ze doen, hoe komen ze daar, waar eten ze?
Dan mag zoon zelf uitzoeken hoe hij bij het huis van die vriend komt, welke trein, hoe laat, welke bus daarna, wat zijj de mogelijkheden als er een trein uitvalt of hij een aansluiting mist? Heeft hij genoeg geld voor de trein en bus en zo niet, hoe komt hij daaraan?
Klinkt dat allemaal goed, dan zou hij van mij mogen gaan.
MamaE schreef op 14-11-2024 om 10:40:
Zeker is zelfstandigheid aan te moedigen. Maar dat hoeft in mijn ogen niet met twintig stappen tegelijkertijd. Als met de tram naar één stad verderop tot nu toe het enige is wat deze jongen alleen gereisd heeft, dan lijkt een dagtripje naar een grotere stad me op dit moment al uitdagend genoeg.
Ik zou zelf niet snel logeren bij iemand die ik nog nooit irl heb ontmoet. Maar heb wel ooit op vakantie mensen ontmoet uit Friesland terwijl ik in Limburg woon. Daar bleef ik dan wel slapen als ik erheen ging. Maar dan wist wel wie het waren en was ik al een stuk ouder, had zelf een auto etc.
Dit soort overwegingen zijn vooral ingegeven door angst en hoe je zelf in elkaar zit. Heel begrijpelijk hoor, maar natuurlijk maakt dat het nog niet redelijk. Soms is er geen directe aanleiding geweest voor een kind om verder voor te (willen) reizen. Nu dus kennelijk wel. En hij denkt dat hij het kan, dus waarom zou je daar niet op vertrouwen. En dat jij dat niet zou doen, is ook geen goede reden. Tegenwoordig leren jongeren elkaar nu eenmaal online kennen. Ik ken jongens die bij iemand in Noorwegen aan couch surfen gedaan hebben, die ze via het gamen kenden. Hartstikke leuk!
Ik zei wel eens tegen mijn kinderen: het is niet dat ik je niet vertrouw en dat ik denk dat je het niet kan. Soms heb ik gewoon wat tijd nodig om te wennen aan hoe hard jullie groeien, en ben ik er nog niet helemaal aan toe. Gun mij even die extra bevestiging (door een telefoontje met ouders, even een belletje als je bent aangekomen, noem maar op).
kaatjecato schreef op 14-11-2024 om 13:17:
[..]
Ik zei wel eens tegen mijn kinderen: het is niet dat ik je niet vertrouw en dat ik denk dat je het niet kan. Soms heb ik gewoon wat tijd nodig om te wennen aan hoe hard jullie groeien, en ben ik er nog niet helemaal aan toe. Gun mij even die extra bevestiging (door een telefoontje met ouders, even een belletje als je bent aangekomen, noem maar op).
Ja dat hé. Dat snapt mijn 19jarige ook nog. Die was laatst naar Londen met de Eurostar naar haar gamevrienden (die ik natuurlijk niet ken). En ik kreeg spontaan genoeg updates genre "ben aangekomen" appjes, groepsfoto op het terras, etc. Niet omdat het moest - maar omdat ze best snapt dat ik moeder blijf (ook nu ze jongvolwassen is).
Ik wilde haar ook nog gaan ophalen aan het station in Brussel Zuid (vond ik een eng idee voor een meid alleen), maar dat vond ze zelf zwaar onzin en wilde ze niet van weten. Soms is dat loslaten best wel slikken, maar op die leeftijd was ik ook hele nachten van huis weg en ik had niet eens een mobieltje om 112 mee te bellen toen.
kaatjecato schreef op 14-11-2024 om 13:17:
[..]
Dit soort overwegingen zijn vooral ingegeven door angst en hoe je zelf in elkaar zit. Heel begrijpelijk hoor, maar natuurlijk maakt dat het nog niet redelijk. Soms is er geen directe aanleiding geweest voor een kind om verder voor te (willen) reizen. Nu dus kennelijk wel. En hij denkt dat hij het kan, dus waarom zou je daar niet op vertrouwen. En dat jij dat niet zou doen, is ook geen goede reden. Tegenwoordig leren jongeren elkaar nu eenmaal online kennen. Ik ken jongens die bij iemand in Noorwegen aan couch surfen gedaan hebben, die ze via het gamen kenden. Hartstikke leuk!
Ik zei wel eens tegen mijn kinderen: het is niet dat ik je niet vertrouw en dat ik denk dat je het niet kan. Soms heb ik gewoon wat tijd nodig om te wennen aan hoe hard jullie groeien, en ben ik er nog niet helemaal aan toe. Gun mij even die extra bevestiging (door een telefoontje met ouders, even een belletje als je bent aangekomen, noem maar op).
Het gaat niet alleen om je kind vertrouwen, maar ook de ander vertrouwen. Stel de 'vriend' blijkt toch foute boel te zijn, kan kind zichzelf dan redden?
Natuurlijk gaat het vaak goed, maar als iemand goede intenties heeft, wil die vast ook meewerken in plaats van roepen 'dan laat maar'.
Oh, en afspreken op een openbare plek als een terras vind ik helemaal prima. Daar zijn meer mensen. Je kunt weg en je kunt hulp vragen. Dat vind ik heel wat anders dan bij iemand thuis die je alleen online kent. En ik zou bij iemand thuis best prima vinden, maar dan wel met vertrouwen en een goed en haalbaar plan.
Mijn kinderen hadden ook een keer met een gamevriend afgesproken. Hij werd gebracht door zijn moeder want die wilde ook wel even zien of het allemaal klopte (ze waren iets van 14 hoor) en ja het klopte dus moeder ging winkelen en zou haar zoon om 17:00 uur weer op komen halen. Mijn kinderen waren die jongen na één uur al helemaal zat, dus ze hebben zich met hem tot 17:00 uur moeten vermaken en het was dus één keer, nooit weer om zoiets af te spreken 🥴