Kind is weggelopen
Ik weet het even niet meer onze jongste van 16 is van huis weggelopen. Niet met ruzie, kind is in plaats van naar school naar de verkering gegaan, maar niet bepaald in de buurt. Ik begrijp ook niet zo goed waarom. Wij zijn absoluut geen perfecte ouders, maar hebben het wel naar onze beste vermogen geprobeerd goed te doen. Kind is een slim kind met ik vermoed iets van AD(H)D, zit ook in de familie. Maar in ieder geval slechte executieve functies. Kind zit nu in 5 havo en ik denk dat de druk kind teveel wordt. School is voor kind vanaf de basisschool al een onzinnig iets. Je moet allemaal dingen leren waar je later niets aan hebt… Kind heeft het tot nu toe gered, maar ook met (te?)veel ondersteuning van mij. Afgelopen jaar wel steeds minder, ik probeer dat wel los te laten. Maar thuis wordt er nauwelijks huiswerk gemaakt of geleerd. Kind redt het grotendeels op goed opletten in de klas. Maar zodra er echt geleerd/gestampt moet worden, gaat het mis. Daar haalt kind (dikke) onvoldoendes. Nu moet kind ook een profielwerkstuk maken, maar is niet aan de gang te krijgen. Ik denk dat kind het niet overziet, niet weet hoe het aan te pakken. En ik wil kind wel helpen door er behapbare brokjes van te maken, maar daar staat kind niet zo voor open. Kind beloofde het met de docent te bespreken, maar heeft dat denk ik niet meer gedaan. Ik denk dat het hele examenjaar kind zo naar de keel vliegt, dat het gevlucht is voor alles. Maar dat lost natuurlijk niets op.
En mijn eigen aandeel? Ik heb er misschien steeds te veel bovenop gezeten. Te veel gepusht of commentaar gehad. Waardoor kind zich onder druk gezet voelt.
Ook kan kind flink botsen met mijn man (vader van kind). Die vindt kind lui en dat kind een schop onder de kont moet hebben. Hoewel hij daar ook wel van terugkomt als we het samen bespreken. Ook politiek gezien botst het wel, man is sinds corona wat naar de wappie-kant gegaan. Niet heel extreem gelukkig, maar de overheid kan niets goed doen etc. Vind ik persoonlijk ook lastig, maar dat is een ander onderwerp.
Ik denk dat het belangrijkste is dat we weer in gesprek komen met kind. Al is dat ook lastig. Paar weken terug heb ik aan tafel nog gevraagd wat ze van de opvoeding vonden en dat ik me afvroeg of ik het wel een beetje oké had gedaan. Maar daar kwam eigenlijk geen reactie op. Kind wil ook nooit praten over dingen die kind dwarszitten. Al van jongs af aan niet, dan was kind boos of verdrietig, maar kon dan niet goed vertellen wat er dan was.
Maar wat moeten we nu doen? Ik denk dat we er morgen naar toe gaan om met kind te praten. Ook over hoe nu verder. Want kind moet maandag weer naar school. Ik vraag me af of kind mee naar huis wil. En dan? Kind daar laten? Wat vertellen we school? Hoe zit het met leerplicht? Hoe en waar kunnen we hulp krijgen? Er is thuis geen sprake van geweld, misbruik of zulke dingen. Tot een half jaar geleden knuffelde kind nog graag met ons. Zat zelfs nog wel eens op schoot. Misschien is het ook alleen maar een extremere manier van zich losmaken. Ik ben denk ik wel een te beschermende moeder (geweest). En eerlijk gezegd, denk ik dat hier ook wat invloed van de verkering bij zit, maar dat kan ik niet hard maken. Wij hebben verkering ontmoet, is ook een puber, met denk ik wel wat issues.
Sorry voor het lange verhaal. Hebben jullie wijze raad of een bemoediging? Of kritische blik, mag ook.
De afgelopen dagen was ik redelijk rustig, maar vandaag zit ik huilend op de bank. Met allemaal vragen. Ben ik dan echt zo’n vreselijke moeder, wat als kind zondag niet mee naar huis wil, komt dit nog goed? En ik mis kind ook gewoon.
tsjor schreef op 10-11-2024 om 08:01:
'Daar moeten wij mee aan de slag, maar school ook denk ik.' Daar zal kind mee aan de slag moeten denk ik dan. En dat zal pas gebeuren als kind ervaart hoe die druk speelt, dus niet vanuit ouders of school, maar vanuit datgene wat kind zelf wil in verhouding tot datgene wat kind daarvoor moet doen. De verleiding/beloning is: over een half jaar diploma havo = einde leerplicht = meer ruimte om zelf te bepalen wat je wil gaan doen. Maar als die beloning niet opweegt tegen wat kind daarvoor moet doen, dan zijn er verschillende andere opties (blijven zitten, deelcertificaten, overstap naar mbo, werken).
Tsjor
Nou niet helemaal. Als deze jongere al.die jaren ongediagnostiseerd rondloop en dus ook geen medicatie en behandeling heeft gehad, dan vind ik het persoonlijk te kort door de bocht en niet eerlijk om dit vooral bij kind neer te leggen. Kind is zich hiervan wellicht niet eens bewust. Laat staan dat dit kind kan benoemen dat de problematiek die het ervaart adhd is. Laat staan de problematiek onder woorden kunnen brengen.
Ik vind het nogal wat om in deze situatie te stellen dat kind daar mee aan de slag moet. Dit kind heeft ook daar begeleiding in nodig, iemand die voor het kind staat en de leiding neemt...zeker in het geval van een onbehandeld en chaotisch adhd+puberbrein.
Kom op
Anna-Oniem schreef op 12-11-2024 om 16:56:
De afgelopen dagen was ik redelijk rustig, maar vandaag zit ik huilend op de bank. Met allemaal vragen. Ben ik dan echt zo’n vreselijke moeder, wat als kind zondag niet mee naar huis wil, komt dit nog goed? En ik mis kind ook gewoon.
BritgetJones007 schreef op 12-11-2024 om 17:07:
[..]
Nou niet helemaal. Als deze jongere al.die jaren ongediagnostiseerd rondloop en dus ook geen medicatie en behandeling heeft gehad, dan vind ik het persoonlijk te kort door de bocht en niet eerlijk om dit vooral bij kind neer te leggen. Kind is zich hiervan wellicht niet eens bewust. Laat staan dat dit kind kan benoemen dat de problematiek die het ervaart adhd is. Laat staan de problematiek onder woorden kunnen brengen.
Ik vind het nogal wat om in deze situatie te stellen dat kind daar mee aan de slag moet. Dit kind heeft ook daar begeleiding in nodig, iemand die voor het kind staat en de leiding neemt...zeker in het geval van een onbehandeld en chaotisch adhd+puberbrein.
Kom op
Kind is 16. Juridisch gezien heeft het kind dan zeggenschap over medische aspecten. Ouders niet meer. Tot 12 jaar ouders, tussen 12 en 16 ouders en kind, na 16 kind.
Dus of het onderwerp van het weglopen aangepakt moet worden door een diagnostisch en eventueel een behandeltraject voor adhd is aan het kind om dat te beslissen. Er zitten ook nadelen aan een diagnose, zoals onlangs een item op t.v. over een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen, waarbij alle psychische uitval uitgesloten werd omdat iemand ooit getest was op adhd. Je moet het maar willen. En het is nog maar de vraag of dit ook de richting is waarin een oplossing gezocht moet worden.
Maar nogmaals: dit is nu een vraagstuk voor kind zelf.
Tsjor
tsjor schreef op 12-11-2024 om 17:52:
[..]
Kind is 16. Juridisch gezien heeft het kind dan zeggenschap over medische aspecten. Ouders niet meer. Tot 12 jaar ouders, tussen 12 en 16 ouders en kind, na 16 kind.
Dus of het onderwerp van het weglopen aangepakt moet worden door een diagnostisch en eventueel een behandeltraject voor adhd is aan het kind om dat te beslissen. Er zitten ook nadelen aan een diagnose, zoals onlangs een item op t.v. over een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen, waarbij alle psychische uitval uitgesloten werd omdat iemand ooit getest was op adhd. Je moet het maar willen. En het is nog maar de vraag of dit ook de richting is waarin een oplossing gezocht moet worden.
Maar nogmaals: dit is nu een vraagstuk voor kind zelf.
Tsjor
Ik ben benieuwd of een dergelijke uitzondering rechtsgeldig is? Het lijkt mij onder discriminatie op basis van gezondheid vallen.
Een diagnose is in de eerste plaats bedoeld voor behandeling, niet voor uitsluiting.
Mij gaf een diagnose (geen adhd, maar wat anders) veel rust. Daarmee begreep ik, dat hoewel het inderdaad aan mij lag, het niet iets was, waaraan ik iets kon doen.
Anna-Oniem schreef op 12-11-2024 om 16:56:
De afgelopen dagen was ik redelijk rustig, maar vandaag zit ik huilend op de bank. Met allemaal vragen. Ben ik dan echt zo’n vreselijke moeder, wat als kind zondag niet mee naar huis wil, komt dit nog goed? En ik mis kind ook gewoon.
Gooi het er hier uit, en huil even flink. Neem desnoods elke dag even een vaste hoeveelheid tijd dat je jezelf even toestaat om echt te voelen. En zoek daarna afleiding.
Ik wil je adviseren om ervoor te zorgen dat je die hoge emoties kwijt bent op het moment dat jullie kind gaan ophalen. Het is niet handig om jouw emoties en zorgen bij je kind neer te leggen en de situatie zwaarder te maken dan hij is. Pubers kunnen daar over het algemeen weinig mee. Hoe staat jouw man hierin? Is hij er wat kalmer onder? Dan kan het wellicht ook verstandig zijn dat hij jullie kind alleen gaat ophalen.
Is er een relatie gebaar naar je kind dat je kunt voorbereiden? Dat jullie iets eten wat kind erg lekker vind bijvoorbeeld? Probeer er vertrouwen in te hebben dat jullie er wel uitkomen samen.
🫂
Zeespiegel schreef op 12-11-2024 om 20:33:
[..]
Ik ben benieuwd of een dergelijke uitzondering rechtsgeldig is? Het lijkt mij onder discriminatie op basis van gezondheid vallen.
Een diagnose is in de eerste plaats bedoeld voor behandeling, niet voor uitsluiting.
Mij gaf een diagnose (geen adhd, maar wat anders) veel rust. Daarmee begreep ik, dat hoewel het inderdaad aan mij lag, het niet iets was, waaraan ik iets kon doen.
Mijn kind heeft op 16 jarige leeftijd een diagnose ADD gekregen en vindt zelf dat het niks heeft opgeleverd. Behandeling wilde kind niet. Maar heeft wel de nadelen ervaren. Inderdaad veel gedoe met o.a. rijexamen (zoals extra medische keuring) en nu is er veel gedoe over arbeidsongeschiktheids voor ZZP-ers. Daar is wel ophef over, want inderdaad heel oneerlijk en twijfelachtig omdat een dergelijke diagnose altijd maar tijdelijk houdbaar is, maar de realiteit is op dit moment zo.
tsjor schreef op 12-11-2024 om 17:52:
[..]
Kind is 16. Juridisch gezien heeft het kind dan zeggenschap over medische aspecten. Ouders niet meer. Tot 12 jaar ouders, tussen 12 en 16 ouders en kind, na 16 kind.
Dus of het onderwerp van het weglopen aangepakt moet worden door een diagnostisch en eventueel een behandeltraject voor adhd is aan het kind om dat te beslissen. Er zitten ook nadelen aan een diagnose, zoals onlangs een item op t.v. over een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen, waarbij alle psychische uitval uitgesloten werd omdat iemand ooit getest was op adhd. Je moet het maar willen. En het is nog maar de vraag of dit ook de richting is waarin een oplossing gezocht moet worden.
Maar nogmaals: dit is nu een vraagstuk voor kind zelf.
Tsjor
Nee, je hebt het over een kind nog. Vaak ook nog sociaal emotioneel een paar jaar jonger. Die geen idee heeft wat adhd is, de kenmerken niet kent of zijn gedrag als zodanig kan beschrijven. En als ouders hier niet eerder wat aan gedaan hebben, dan vind ik het echt bijzonder grof en weinig invoelend, dat ineens het kind verantwoordelijk wordt gehouden voor de stappen die het blijkbaar moet zetten om de juiste begeleiding te krijgen en medicatie.
Sterker nog, ik vind het de omgedraaide wereld.
Oorzaak en gevolg is lastig schijnbaar.
Je zal dat kind maar zijn...sneu
Zeespiegel schreef op 12-11-2024 om 20:33:
[..]
Ik ben benieuwd of een dergelijke uitzondering rechtsgeldig is? Het lijkt mij onder discriminatie op basis van gezondheid vallen.
Een diagnose is in de eerste plaats bedoeld voor behandeling, niet voor uitsluiting.
Mij gaf een diagnose (geen adhd, maar wat anders) veel rust. Daarmee begreep ik, dat hoewel het inderdaad aan mij lag, het niet iets was, waaraan ik iets kon doen.
Dat mag zeker wel bij bijvoorbeeld levensverzekeringen. En het komt dus waarschijnlijk voor dat kinderen op hun tiende een diagnose krijgen voor iets, wat handig is voor extra examentijd zeven jaar later, maar als dan bij het autorijexamen er een extra keuring betaald moet worden of als een verzekering duurder is, is de diagnose ineens een momentopname.
Niet alle kinderen met ADHD zijn sociaal jonger, Bridget. Net als met autisme is het spectrum heel breed. Het is dus niet handig om aannames te doen. Iedere ADHD’er is anders.
Ik heb ADD en woonde op mijn 17de al op mezelf. Ging prima. Ook als puber was ik niet jonger in gedrag dan mijn kalender leeftijd. Integendeel zelfs.
Daarnaast begrijp je volgens mij niet helemaal wat Tsjor bedoelt.
Dweedledee schreef op 12-11-2024 om 23:48:
Niet alle kinderen met ADHD zijn sociaal jonger, Bridget. Net als met autisme is het spectrum heel breed. Het is dus niet handig om aannames te doen. Iedere ADHD’er is anders.
Ik heb ADD en woonde op mijn 17de al op mezelf. Ging prima. Ook als puber was ik niet jonger in gedrag dan mijn kalender leeftijd. Integendeel zelfs.
Daarnaast begrijp je volgens mij niet helemaal wat Tsjor bedoelt.
Klopt, en het is natuurlijk niet op dit moment en voor dit probleem een oplossing. Maar speelt zeker onderliggend mee
Maar als het inderdaad zo is, dat wat TO aangeeft, dat het examenjaar kind erg aanvliegt en dit o.a. als reden onder het weglopen zit, dan is het jammer dat dit niet eerder is opgepakt, waardoor kind wat handvatten had gehad en wellicht extra ondersteuning. En al helemaal als ik lees dat de vader het kind maar lui vindt en een "schop onder de kont" nodig heeft. Als deze jongere thuis steeds zo bejegend is door die vader, dan is in de eerste plaats niet de jongere die aan de bak moet, maar allereerst de vader voor zijn "geweldige" opvoedskills. Want zo te lezen is hij vooral degene die zoon vooral niet ondersteund door zijn eigen aannames. Terwijl adhd best beperkend kan zijn in alles rondom school.
Dus ouders kunnen hier eens serieus een gesprek over aangaan met kind later en vragen hoe kind het schoolwerk ervaart en waardoor dat misschien zou kunnen komen en of kind open staat voor onderzoek en begeleiding hiervoor.
En ja, de bijkomende problematiek die hieruit voortvloeit qua verzekeringen, dat is gewoon discriminerend. En klopt voor geen meter.
'Nee, je hebt het over een kind nog.' Ik heb het over de wet op geneeskundige behandelovereenkomsten, de WGBO. Als je dramatisch wil doen over 'het is nog maar een kind' dan moet je bij de politiek zijn. Heel even googelen kan ook helpen.
Tsjor
tsjor schreef op 13-11-2024 om 07:02:
'Nee, je hebt het over een kind nog.' Ik heb het over de wet op geneeskundige behandelovereenkomsten, de WGBO. Als je dramatisch wil doen over 'het is nog maar een kind' dan moet je bij de politiek zijn. Heel even googelen kan ook helpen.
Tsjor
Ik heb het niet over hoe dat bij de politiek geregeld is, maar ik "val" bij dit stukje van TO over het feit dat dit kind/jongere waarschijnlijk helemaal niet op de hoogte is dat het adhd heeft, maar daar vervolgens wel, zo lees ik in het topic van TO, door de vader op afgerekend wordt op zijn adhd gedrag. Dat vindt ik echt sneu ja voor dat kind/jongere.
Dus dan kan het wel, dat vanwege de leeftijd en wet geneeskundige behandelovereenkomst dit kind toestemming moet geven, maar mis ik nog steeds het stukje dat ouders hier serieus met het kind over in gesprek zijn gegaan en aangegeven dat ze bepaalde kenmerken hebben gezien bij deze jongere wat bepaalde problematiek kan verklaren en dat ze hem hebben willen helpen en of hij daarvoor open staat....
Of althans, vader schijnt dat tegen te werken. En ik denk dat het gedrag van vader vervolgens wel ervoor zorgt dat dit kind het thuis niet als fijn en warm ervaart.
En ' je zal dat kind maar zijn' bedoel ik niet dramatisch, maar ik vind het inderdaad sneu, dat een kind met een bepaalde aandoening, niet de juiste begeleiding heeft gekregen, sterker nog, "gepakt' wordt op zijn aandoening, dan vind ik echt de omgekeerde wereld ja.
Ouders hadden die verantwoordelijkheid al eerder moeten nemen en kind juist moeten steunen hierin. En ik zeg ouders maar zo te lezen is vooral de vader degene die dwarsligt
Het is zeker niet terecht om een kind al 'lui' of 'passief' te bestempelen als het eigenlijk iets anders is. Dingen niet overzien, onduidelijkheid, mentale blokkades etc.
Maar uiteindelijk is de kalenderleeftijd wel leidend en niet de emotionele leeftijd van een kind. Dus kind moet dan echt wel zelf zo'n onderzoek en behandeling willen.
En ik begrijp heel goed dat je je kind mist en dat je verdrietig bent. Dat lijkt me logisch en het mag ook best. Het zou eerder gek zijn als het je niks zou doen.