Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
ik zou ook willen dat ik voor je zou kunnen doen. Hopelijk steunt het je toch iets dat we aan je denken. En als er geen nieuws is en je hebt wel behoefte om van je af te schrijven dan gewoon doen. En als je daar geen behoefte aan hebt is dat ook oke. Veel knuffels en sterkte.
Ciska78 schreef op 11-12-2024 om 09:25:
ik zou willen dat ik iets nieuws kan vertellen, een stukje positiviteit over dat dochter vooruit gaat ofzo
Maar helaas stevent dochter weer af op een heel donker stuk in haar hoofd. Waarin de stemmen en de dood op nummer 1 t/m 10 staan.
Ze wil het liefst alleen maar thuis zijn terwijl ze ook wel weet dat thuis ook niet de optie is.
Communicatie gaat ook niet super met de groep.
Het voelt allemaal niet goed momenteel.
Wat ontzettend naar om te lezen.
Hoe komt het dat de communicatie met de groep niet goed verloopt? Waar zit dat in? Wordt jou dochter nog steeds niet goed aangevoeld en overschat in haar kunnen?
Want dat is toch wel erg slecht. Want daar zou ze zich juist op zijn minst gehoord moeten voelen
Wat een teleurstelling, ik had echt gehoopt dat ze haar zouden kunnen helpen op deze groep. Met veel individuele begeleiding en aandacht, zowat 1-op-1 toch? Wat vreemd dat de communicatie niet super is. Zulke korte lijnen, dat zou juist moeten lukken, zou je verwachten.
Dochter wordt gewoon nog steeds heel erg overschat. Ze kijken heel erg naar haar kalenderleeftijd en vergeten voor het gemak dat ze sociaal emotioneel heel laag zit. Keuzes worden heel veel bij haar gelaten terwijl ze dat gewoon niet kan (en ook heel duidelijk omschreven staat).
Groep is gewoon ook nog steeds niet gewend aan zeer betrokken ouders en weten soms niet hoe ze met ons om moeten gaan.
Gisteren weer een dieptepunt. Dochter vraagt om te wandelen, begeleiding gaat mee gelukkig. Bij kruidvat vraagt dochter begeleiding buiten te wachten, die dat dan braaf doet. Hier haalt dochter 2 pakjes paracetamol. Bij terugkomst op groep heeft begeleiding nr 2 het besef om te vragen wat ze gekocht heeft. Dit geeft een hoop gesteggel want dit wil dochter niet zeggen en gaat uiteindelijk boos naar boven (alleen, met 2 pakjes dus). Die ze, gelukkig, even later heel boos beneden op tafel gooit. Dit alles horen wij van een huilende dochter die ons later belt en echt overal klaar mee is. Tot nu toe hebben wij hierover geen overdracht gehad van groep over wat er precies is gebeurd en staat er ook niets te lezen hierover in de rapportage.
Ik word hier zo verdrietig van, gistermiddag evaluatie gehad waarin mentor zegt dat het op zich wel goed gaat. En als we dan onze zorgen uiten blijft het stil. Ik weet gewoon niet meer waar we goed aan doen momenteel.
Ciska78 schreef op 13-12-2024 om 07:25:
Dochter wordt gewoon nog steeds heel erg overschat. Ze kijken heel erg naar haar kalenderleeftijd en vergeten voor het gemak dat ze sociaal emotioneel heel laag zit. Keuzes worden heel veel bij haar gelaten terwijl ze dat gewoon niet kan (en ook heel duidelijk omschreven staat).
Groep is gewoon ook nog steeds niet gewend aan zeer betrokken ouders en weten soms niet hoe ze met ons om moeten gaan.
Gisteren weer een dieptepunt. Dochter vraagt om te wandelen, begeleiding gaat mee gelukkig. Bij kruidvat vraagt dochter begeleiding buiten te wachten, die dat dan braaf doet. Hier haalt dochter 2 pakjes paracetamol. Bij terugkomst op groep heeft begeleiding nr 2 het besef om te vragen wat ze gekocht heeft. Dit geeft een hoop gesteggel want dit wil dochter niet zeggen en gaat uiteindelijk boos naar boven (alleen, met 2 pakjes dus). Die ze, gelukkig, even later heel boos beneden op tafel gooit. Dit alles horen wij van een huilende dochter die ons later belt en echt overal klaar mee is. Tot nu toe hebben wij hierover geen overdracht gehad van groep over wat er precies is gebeurd en staat er ook niets te lezen hierover in de rapportage.
Ik word hier zo verdrietig van, gistermiddag evaluatie gehad waarin mentor zegt dat het op zich wel goed gaat. En als we dan onze zorgen uiten blijft het stil. Ik weet gewoon niet meer waar we goed aan doen momenteel.
Ach Ciska 
Jullie doen het heel goed! Jullie zitten er bovenop. Maar zo ontzettend vermoeiend dat het niet goed opgepakt wordt, jullie lijken hier de taak van de hulpverlening te vervullen, dat kan toch niet? Jullie hebben hierin zelf (professionele) hulp nodig.
Jee, Ciska, ik ben er even stil van...
Allereerst: wat ontzettend fijn dat ze de paracetamol zelf aan de leiding geeft. Ik denk dat het goed is om dat (ook naar haar) te benadrukken. Ze is sterker dan de stemmen.
Maar mijn hemel, hoe kan het toch dat ze dezelfde fout blijven maken? Het is toch een team van dezelfde begeleiding die ze steeds heeft?
Wordt er verder actief met haar ergens naartoe gewerkt?
Ik kan mij niet voorstellen hoe onmachtig dit moet voelen voor jullie.....
Ciska, ik word intens verdrietig van alles wat je meemaakt. En ik word dan ook boos. Hoe kun je nou als begeleider het goed vinden, dat iemand die bekend is als suicidaal jou niet meeneemt als ze een drogist in wil. Dan weet je als begeleider toch niet wat je aan het doen bent?
Ondertussen is het wel heel knap van je dochter dat ze later zelf die twee pakjes op tafel gooide. Dat betekent dat ze ergens de kracht gevonden had om op dat moment tegen zichzelf in te gaan, wetende dat het niet goed was dat ze die twee pakjes had. Heel erg sterk van haar.
Ondertussen loopt de communicatie met de leiding niet goed. Als zij zeggen dat het op zich wel goed gaat, wat bedoelen ze dan? En als jullie je zorgen uiten, kan het dan ook zijn dat er dan bepaalde verwachtingen onder liggen die de groep/begeleiding niet waar kan maken, maar dat ze dat niet hardop willen of kunnen zeggen? Wat is volgens de leiding haalbaar voor je dochter?
Heb je inmiddels wel meer kontakten met lotgenoten, familieleden van psychiatrische patiënten?
Tsjor
Kan dochter geen enkele verantwoordelijkheid aan ??
Sociaal emotioneel laag wil toch niet zeggen dat ze zelf geen verantwoordelijkheid heeft ?
Bizar dat ze haar gewoon in haar eentje de drogisterij in laten gaan.
Wat doet je dochter overdag, alleen maar therapie/praatsessies of iets dergelijks? Er is toch nog een andere jongere in het huis? Doen ze samen nog iets, gewoon leuke dingen? Ik begrijp helemaal niet wat ze effectief doen om haar te helpen.
Roos57 schreef op 13-12-2024 om 16:42:
Kan dochter geen enkele verantwoordelijkheid aan ??
Sociaal emotioneel laag wil toch niet zeggen dat ze zelf geen verantwoordelijkheid heeft ?
Hoezo verantwoordelijkheid?
Ze krijgt kortsluiting in haar hoofd als ze keuzes moet maken (door het sociaalemotionelestuk), en zonder dat heeft ze het in haar hoofd al moeilijk genoeg. Dat gaat niet over verantwoordelijk kunnen zijn.
En een meisje met een ernstige doodswens laat je niet in haar eentje shoppen bij het kruidvat, dat is vragen om problemen. Heeft ook niets met verantwoordelijkheid, maar over haar ziekte en haar tegen zichzelf in bescherming nemen.
Roos57 schreef op 13-12-2024 om 16:42:
Kan dochter geen enkele verantwoordelijkheid aan ??
Sociaal emotioneel laag wil toch niet zeggen dat ze zelf geen verantwoordelijkheid heeft ?
Sorry, maar als je weet dat er een hoog risico is op suicide, dan laat je haar niet alleen een kruidvat in gaan. Wat ook niet mag als je haar veiligheidsplan volgt.
Als je constant in alles overvraagd wordt, een autistische burnout hebt, de stemmen keihard aan het roepen zijn.
Hoe kun je dan verwachten dat dochter de juiste keuzes maakt.
Ja, dochter heeft zeker wel verantwoordelijkheisgevoel, maar heeft dit te maken met verantwoordelijkheid?
Dochter gaat 2 dagen in de week naar de zorgboerderij, 1 x per week therapie en de overige tijd is ze op de groep. Er wordt druk gewerkt aan andere invulling van de dagen op de groep, maar dat gaat allemaal moeizaam helaas.
Wat vooral een punt is, is dat ze heel veel verantwoordelijkheid bij dochter neerleggen die ze gewoon niet aan kan.
Ik denk dat je zulke keuzestress en wat dat te weeg kan brengen alleen kan snappen als je het gezien hebt. Maar dat mag je wel verwachten van haar hulpverleners.
Ik denk dat je nooit iemand 100 procent kunt beveiligen. Dochter kan altijd zichzelf wat aan doen.
Om nu alles bij de ander/ hulpverleners neer te leggen lijkt mij niet terecht.
Tijgeroog schreef op 13-12-2024 om 17:40:
[..]
Hoezo verantwoordelijkheid?
En een meisje met een ernstige doodswens laat je niet in haar eentje shoppen bij het kruidvat, dat is vragen om problemen. Heeft ook niets met verantwoordelijkheid, maar over haar ziekte en haar tegen zichzelf in bescherming nemen.
Toch heeft ze de keuze gemaakt om de pcm niet in te nemen.
Roos57 schreef op 13-12-2024 om 17:54:
Ik denk dat je nooit iemand 100 procent kunt beveiligen. Dochter kan altijd zichzelf wat aan doen.
Om nu alles bij de ander/ hulpverleners neer te leggen lijkt mij niet terecht.
Nee, je kunt iemand niet 100% beveiligen, maar je kunt je wel aan de afspraken houden die er zijn. En één van die afspraken is dat ze niet alleen de Kruidvat ingaat.