Boze 18 jarige zoon
Onze jongste zoon is bijna 18 jaar en is al 2 jaar boos op ons. Wij zijn toen verhuist naar een dorp verderop en dat is het moment waar de boosheid en irritatie begon. Natuurlijk niet continu, maar wel heel veel. En ik vraag me af hoe het zou zijn als we niet waren verhuist, waarschijnlijk hetzelfde maar dan door een andere reden. Zijn karakter is heel erg gesloten, het is heel lastig om met hem te praten. Want ik weet ook wel dat achter die boosheid waarschijnlijk verdriet of frustratie zit. Hij irriteert zich zo ontzettend aan ons, we kunnen werkelijk niks goed doen. We lopen soms echt op eieren om hem maar niet te prikkelen. En ik heb vanalles geprobeerd, praten, boos worden (want soms is ie echt niet respectvol), belonen/straffen. Er is niet doorheen te komen. Ik zit nu op het punt dat ik denk, misschien is het wel beter als hij op zichzelf gaat wonen. Ik zou het verschrikkelijk vinden aan 1 kant, maar aan de andere kant ook heerlijk. Hij zegt zelf ook vaak dat ie liever niet thuis is. Ik vind dat echt heel verdrietig. Hij was laatst 1 week op vakantie met vrienden en toen viel het ons op hoe ontspannen de sfeer thuis was. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. We proberen het negatieve gedrag zoveel mogelijk te negeren en positief gedrag te benoemen. En af en toe wat humor erin te gooien. Ook wel eens geprobeerd dat hij met iemand anders gaat praten, maar dat wilt hij allemaal niet. Het is zo’n negatieve spiraal waar we soms inzitten en daar komen we steeds lastiger uit. Herkent iemand dit of iemand evt nog tips?
Op zichzelf gaan is in deze situatie een goede beslissing. Daarna zullen jullie merken dat de sfeer als jullie elkaar wel zien, meteen anders is. De leeftijd rond 18 is wel relevant hoor voor dit gedrag. Maar natuurlijk totaal niet okay.
Daarnaast zou je zelf een afspraak kunnen maken met een relatietherapeut. En dan met hem erbij gesprek hebben. Uitgangspunt is dat dat jij heel erg zit met de sfeer in huis. Wat het jou doet. Jullie kunnen dan samen onderzoeken wat jullie beiden gaat geloven. Lees eens de colums of boeken van Annete Heffels. Gaat vaak ook over kind-ouder issues. Ik vind het soms eye-openers.
Hij kan ook actief op huizen gaan passen, als eerste goedkope stap. Deden ze bij mij ook.
waarschijnlijk heb je dit al eens proberen te bespreken. Maar ik vraag me af: kan hij zelf aangeven wat hij nodig heeft om weer wat gelukkiger te worden? Nodig van jullie, of van iets of iemand anders?
En vind hij zelf ook dat de verhuizing de oorzaak is dat hij zo ongelukkig is?
Kijk trouwens ook eens op de site van Centrum Tea Adema. Ik vind haar tips en adviezen altijd heel goed. Ze heeft begrip voor de kinderen en de ouders.
Pippeltje schreef op 15-08-2024 om 09:18:
Nee, ik vind niet dat je kunt stellen dat hij het moeilijk heeft door de verhuizing. Deze jongen heeft blijkbaar heel veel moeite met veranderingen, met omgaan met emotie en blijft heel erg hangen in emotie. Heeft hij sowieso altijd al een wat negatieve instelling? Onzekerheid?
Dit is echt een probleem wat voor het grootste deel in hem zit. Het is niet handig om dat te ontkennen, want dan wordt niet duidelijk dat hij echt met zichzelf aan de slag moet. Jullie kunnen hem helpen door heel duidelijk grenzen aan te geven. Zijn gedrag is niet normaal en hij moet zich leren aan te passen. Ik vermoed dat hij hulp nodig heeft.
Mee eens.
Eerlijk gezegd zou ik nog een keer proberen hem te benaderen mbt hulp. Ook al heeft hij eerder gezegd het niet te willen.
Misschien iets zeggen in de trent van: “ ik zie dat je niet lekker in je vel zit. En ik maak me zorgen om je”.
Nog een vraag: was je kind altijd al gesloten? Of kon je toen hij jong was wel goed met hem praten over gevoelens?
Wat betreft hulp, zou ik wel een beetje doorduwen. Je kunt hem ook voorstellen om eerst 2x met iemand te gaan praten, dat is te overzien. Hij kan dan kennismaken en horen wat zo'n persoon wel en niet voor hem kan betekenen. Daarna kan hij dan beslissen of hij doorgaat, stopt, of dat jullie een therapievorm of persoon zoeken die beter bij hem past.
Waterfles schreef op 16-08-2024 om 06:59:
[..]
Mee eens.
Eerlijk gezegd zou ik nog een keer proberen hem te benaderen mbt hulp. Ook al heeft hij eerder gezegd het niet te willen.
Misschien iets zeggen in de trent van: “ ik zie dat je niet lekker in je vel zit. En ik maak me zorgen om je”.
Nog een vraag: was je kind altijd al gesloten? Of kon je toen hij jong was wel goed met hem praten over gevoelens?
Hij was altijd wel gesloten, maar hij was als kind echt vrolijk en easygoing. Hij liep altijd fluitend door het huis. Maar in gezelschap van meer was hij altijd verlegen en stil.
ook als zoon depressief zou zijn, is dat geen enkel excuus om al 2 jaar boos te zijn met bijbehorend respectloos gedrag. Als ouders al 2 jaar voorzichtig om hem heen dansen is dit gedrag geworden van zoon wat dus blijkbaar geaccepteerd wordt. Zoon heeft weinig reden om te veranderen. Ik denk dat To grenzen moet gaan stellen, tot hier en niet verder. “ Ik wil je alle hulp geven die je nodig hebt, maar vanaf nu gedraag je je”. En anders is de consequentie dat hij gaat verhuizen.
Actie- reactie, dat gaat hij in zijn leven nog veel meemaken. Het wordt tijd dat hij daar nu mee geconfronteerd wordt.
Alice12 schreef op 16-08-2024 om 10:10:
Ik denk dat To grenzen moet gaan stellen, tot hier en niet verder. “ Ik wil je alle hulp geven die je nodig hebt, maar vanaf nu gedraag je je”. En anders is de consequentie dat hij gaat verhuizen.
Actie- reactie, dat gaat hij in zijn leven nog veel meemaken. Het wordt tijd dat hij daar nu mee geconfronteerd wordt.
Hoe mooi en simpel dit ook klinkt, zo werkt dat in de realiteit natuurlijk niet. Dat je als ouder zegt, vanaf nu gedraag je je, en dat een kind zich vanaf dan 'gedraagt' (wat dat ook mag betekenen?). En vervolgens de consequentie eraan hangen dat hij anders het huis uit moet. Want zelfs als je dat als ouders zou willen, of als zoon dat zelf zou willen is dat natuurlijk helemaal geen realistische optie.
Dat je grenzen aan onwenselijk gedrag moet stellen is uiteraard logisch, maar dan is het ook belangrijk om te bedenken welk gedrag je je dan op focust (kies 1 of max 2 concrete dingen die je echt wil handhaven). En handhaven betekent niet dat het nooit meer voorkomt. Ik ben zelf niet van straffen omdat je dan een kind daarmee niet leert hoe het beter kan reageren.
En je zal naast grenzen ook veel moeten investeren in positieve verbinding, want alleen daarbinnen kun je goed grenzen stellen.
TO, heb je weleens een gehoord van de methode Verbindend gezag of Nieuwe autoriteit? Ik zou je aanraden om daar over te lezen,omdat het goede handvatten biedt over grenzen stellen terwijl je in verbinding blijft met je kind. En je ook oog hebt voor de mentale toestand en vaardigheden van je kind.
Het is begrijpelijk dat je je machteloos voelt. Je zoon ervaart mogelijk verdriet en frustratie door de verhuizing, wat zich uit in boosheid. Probeer zijn gevoelens te erkennen zonder direct oplossingen aan te bieden. Stuur hem in de juiste richting zonder een concrete oplossing voor te stellen. Dan komt hij wellicht zelf met een oplossing waar hij achter staat.
Open communicatie zonder oordeel kan helpen, al is dat lastig met zijn gesloten karakter. Overweeg ook om hem ruimte te geven, zoals zelfstandig wonen, als dat bijdraagt aan een betere sfeer thuis. Blijf positief gedrag benoemen en humor gebruiken om de spanning te verminderen. Uiteindelijk kan tijd en geduld het verschil maken.
Hoe gaat het trouwens verder met je zoon? Haalt hij redelijk goede cijfers op school, hoe gaat hij om met zijn vrienden (doet hij daar ook zo boos tegen?) heeft hij hobby's of een baantje buiten de deur? Wat zijn zijn toekomstplannen qua studie of werk? En wat zeggen ze op school, bij mentorgesprekken e.d. ?
Verder: is psycho-motorische therapie mogelijk iets voor hem? Daarbij hoeft hij niet perse te praten maar kan hij zijn gevoelens uiten door te bewegen, bijv. kickboxen.
Wilmamaa schreef op 16-08-2024 om 13:37:
Verder: is psycho-motorische therapie mogelijk iets voor hem? Daarbij hoeft hij niet perse te praten maar kan hij zijn gevoelens uiten door te bewegen, bijv. kickboxen.
Ja, goed punt vind ik. Niet iedereen is gebaat bij praten. Soms zijn andere uitlaatkleppen nodig. Beweging en sport kunnen zo belangrijk zijn voor onze mentale toestand. En zeker voor jongens vind ik het een nadeel dat veel psychische (praat)hulp vooral door vrouwen wordt geboden. Een mannelijk rolmodel, eventueel via sport, kan soms meer betekenen.
Wilmamaa schreef op 16-08-2024 om 13:37:
Hoe gaat het trouwens verder met je zoon? Haalt hij redelijk goede cijfers op school, hoe gaat hij om met zijn vrienden (doet hij daar ook zo boos tegen?) heeft hij hobby's of een baantje buiten de deur? Wat zijn zijn toekomstplannen qua studie of werk? En wat zeggen ze op school, bij mentorgesprekken e.d. ?
Verder: is psycho-motorische therapie mogelijk iets voor hem? Daarbij hoeft hij niet perse te praten maar kan hij zijn gevoelens uiten door te bewegen, bijv. kickboxen.
Eigenlijk gaat het verder prima, veel vrienden, sinds kort een vriendinnetje, hij heeft een bijbaantje en op school gaat het ook prima. Dus naar de buitenwereld toe lijkt er niks aan de hand. Tijdens gesprekken op school krijgen we eigenlijk altijd hetzelfde te horen. Vriendelijke jongen, waar we weinig last van hebben. Hij doet wat hij moet doen, maar hij mag zich wel wat meer laten horen. Hij is redelijk onzichtbaar.
Wij merken wel wanneer hij weer regelmatig sport, voetbal en sportschool, dan gaat het beter. Dus klopt idd dat dat voor hem wel een uitlaatklep is.
kaatjecato schreef op 16-08-2024 om 11:08:
[..]
Hoe mooi en simpel dit ook klinkt, zo werkt dat in de realiteit natuurlijk niet. Dat je als ouder zegt, vanaf nu gedraag je je, en dat een kind zich vanaf dan 'gedraagt' (wat dat ook mag betekenen?). En vervolgens de consequentie eraan hangen dat hij anders het huis uit moet. Want zelfs als je dat als ouders zou willen, of als zoon dat zelf zou willen is dat natuurlijk helemaal geen realistische optie.
Dat je grenzen aan onwenselijk gedrag moet stellen is uiteraard logisch, maar dan is het ook belangrijk om te bedenken welk gedrag je je dan op focust (kies 1 of max 2 concrete dingen die je echt wil handhaven). En handhaven betekent niet dat het nooit meer voorkomt. Ik ben zelf niet van straffen omdat je dan een kind daarmee niet leert hoe het beter kan reageren.
En je zal naast grenzen ook veel moeten investeren in positieve verbinding, want alleen daarbinnen kun je goed grenzen stellen.
TO, heb je weleens een gehoord van de methode Verbindend gezag of Nieuwe autoriteit? Ik zou je aanraden om daar over te lezen,omdat het goede handvatten biedt over grenzen stellen terwijl je in verbinding blijft met je kind. En je ook oog hebt voor de mentale toestand en vaardigheden van je kind.
Ik denk dat een 18 jarige heel goed weet hoe zich normaal te gedragen en wat respectloos gedrag is. En waarom is op kamers gaan geen realistische optie? De zoon weet heel goed hoe het moet, op de sportclub en op school gedraagt hij zich prima, begrijp ik. Waarschijnlijk omdat daar consequenties aan respectloos gedrag zitten. Hij weet dus prima hoe het moet.
Alice12 schreef op 17-08-2024 om 12:57:
[..]
. En waarom is op kamers gaan geen realistische optie?
Kamers zijn nogal schaars gedurende het jaar, maar helemaal aan het begin van een studiejaar.
En nogal prijzig.
Alice12 schreef op 17-08-2024 om 12:57:
[..]
Ik denk dat een 18 jarige heel goed weet hoe zich normaal te gedragen en wat respectloos gedrag is. En waarom is op kamers gaan geen realistische optie? De zoon weet heel goed hoe het moet, op de sportclub en op school gedraagt hij zich prima, begrijp ik. Waarschijnlijk omdat daar consequenties aan respectloos gedrag zitten. Hij weet dus prima hoe het moet.
Nog geprobeerd een kamer te vinden de laatste tijd? Allebei mijn kinderen zijn al maanden op zoek. En met een gemiddelde kamerhuur van 530 euro in de maand ook een nogal prijzige optie.
Ik weet ook niet of je een kind de deur uit wil zetten als het gedrag toch niet zo makkelijk te veranderen is. En dat hij prima “weet hoe het moet” is juist een aanwijzing dat er iets speelt waardoor hij in de thuissituatie afreageert. Natuurlijk hoef je niet alles te accepteren. Maar “hij gedraagt zich maar gewoon” is echt te gemakkelijk.