Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
Sterkte TO! Het is niet niks. Er zijn al veel goede woorden gesproken en ik hoop dat je een prettig persoon vindt met wie je kunt sparren. Dat is onbetaalbaar.
Woorden kunnen ontzettend veel pijn doen en beschadigen. Je kunt ze helaas niet 'terugroepen' en sorry zeggen helpt niet - een andere inzet tonen wel, in de praktijk van alledag. Er komen hopelijk nog heel veel jaren waarin jullie veel goeds voor elkaar kunnen betekenen.
Ik lees alleen maar deze situatie van TO. Ik ga niet terugzoeken wat er eerder nog meer gebeurt is. En vandaar mijn reactie, blijf er niet te lang in hangen.
TO, indien nodig kan het nooit kwaad met een ander iemand te gaan praten. Zoals je update gaf denk ik dat je het goed aangepakt hebt vanmiddag waarin gevoel van dochter voorop staat en je respect hebt voor haar en wat ze wilt. Maar echt wees toch niet te hard voor jezelf.
mariarosa schreef op 14-08-2021 om 12:14:
Ik ben nooit uitgevaren tegen mijn kind, wel eens de kamer uitgelopen omdat ik het niet meer trok en dat vond hij dan al heel erg.
Twee dingen: 1 mijn kind was heel gevoelig en merkte mijn irritatie of vermoeidheid ook onmiddellijk. Dus hoewel ik het kind spaarde, ging het soms toch op zijn tenen lopen. Ik heb me later wel eens afgevraagd of gewoon (niet beschadigend) je emotie er uit gooien en het daarna goed maken niet beter was geweest.
2 Ik kan met vriendinnen wel op een punt komen dat ik ineens heel boos word. Dan zeg ik geen onredelijke dingen maar geef juist een vlijmscherpe analyse van wat ik abject aan hen vind en hoe zij ego-technisch in elkaar zitten. Ik ben er niet trots op. Het komt vaak omdat ik te veel dingen heb gepikt, zij over mijn grenzen zijn gegaan, irritaties zijn opgelopen. Ik probeer de situatie te analyseren voor mijzelf, mijzelf te verbeteren om zo dit gedrag van mijzelf in de toekomst te voorkomen. En kan zeggen, ik ga vooruit, geef eerder mijn grenzen aan etc, zodat het niet meer oploopt. Misschien een idee om ook te doen (evt met hulp) als het stof wat gezakt is?
Voor nu: sterke
Ik pik jou er even uit. Vooral wil ik reageren op beide punten. Nee, je moet je gevoelens niet voor jezelf houden en je hoeft ze er ook niet uit te gooien. Je kan ze op het moment zelf ook benoemen. Mama is een beetje moe en is daarom wat ongeduldig. Dan nog kan je je natuurlijk niet afreageren op je kind, maar je kan wel de emoties die jij hebt benoemen.
MamaE schreef op 14-08-2021 om 10:23:We hadden laatst ook een aanvaring inderdaad, maar dat was lang niet zo heftig als vanmorgen. Zo heftig als nu is gelukkig nooit eerder gebeurd en ik hoop dat het ook nooit meer gebeurt want dat verdient mijn dochter niet.
Is dat 'gelukkig', of is dat een teken dat je uitvallen steeds heftiger worden?
Ik heb uiteindelijk toch nog met mijn dochter kunnen praten. Ik zei dat ik haar heel graag even wilde knuffelen omdat ze dat verdiende en omdat ik heel veel van haar houd. Eerst wilde ze dat niet, later wel en toen heeft ze een hele tijd op mijn schoot gezeten, dicht tegen mij aan en heel mijn blouse nat gehuild, zoveel verdriet dat eruit kwam. Ik heb nogmaals mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik echt niet meende wat ik vanmorgen geroepen heb en dat zij niks verkeerd gedaan heeft.
Ze gaf aan dat ze bang voor me was, dat ik niet meer van haar zou houden. En dat ze het echt niet expres deed. Dat ik haar daar onterecht van beschuldigde vond ze heel erg. Ze heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik heb haar ook gezegd dat dat heel terecht is en dat ze best heel boos op me mag zijn en dat dat ook best even mag duren, en dat het nu aan mij is om te laten zien dat ze me kan vertrouwen. Ze wilde me wel graag weer lief vinden, maar nu lukte dat nog even niet.
Mijn man heeft haar naar bed gebracht en daarna hebben we een heftig maar goed gesprek gehad samen over de hele situatie. Ik heb op zich een hele fijne stabiele jeugd gehad, alleen heb ik nooit geleerd om fatsoenlijk ruzie te maken en dat uit te praten. Gelukkig kan mijn man dat wel en heb ik ook al bijgeleerd hierin en ben ik blij dat ik dat met mijn dochter anders aanpak dan mijn ouders vroeger deden. Die lachten mij uit als ik een uitbarsting had en vervolgens werd er net gedaan alsof er niks gebeurd was.
Mijn man gaf wel aan dat hij moeite had om erop te vertrouwen dat het niet nogmaals gebeurt. Ik heb hem verzekerd dat ik er alles aan zal doen om dat te voorkomen en dat ik er zelf zo van geschrokken ben dat ik niet denk dat het snel nog eens zal gebeuren.
Ook gaf hij aan dat hij het gevoel had dat ik nog niet helemaal geaccepteerd heb dat dochter het een en ander aan haar ogen en gebit mankeert. Daar zit wel iets in, het is allemaal niet heel ernstig of levensbedreigend, maar ik had het graag anders gezien en vind het jammer voor haar. Hij vond het vele malen erger voor haar dat haar moeder zo ontzettend nodeloos hard en kwetsend tegen haar tekeer is gegaan. Ook waar. Hij heeft hele spiegelende vragen gesteld en dat was goed. Het gaf me inzicht in mijn denkpatronen en stof tot nadenken.
Toch zag mijn man ondanks al zijn boosheid ook dat ik er echt spijt van had en zei hij dat hij me graag wilde vergeven, maar dat dat wel even tijd zal kosten. Volgende week gaan we een paar dagen op vakantie met zijn drietjes. Even een andere omgeving, geen haast, niks moeten, leuke dingen doen en afschakelen. Ik hoop echt dat het ons allemaal goed zal doen, want verdomme wat heb ik er vandaag een puinhoop van gemaakt qua ouderschap zeg.
Klinkt alsof je man er heel goed mee omgaat. Ook fijn dat ondanks dat jij het vroeger niet geleerd hebt, je dit nu wel met zowel je dochter als je man besproken hebt. We maken allemaal fouten en ik vind het goed dat je het inzicht hebt dat wat je deed niet goed was.
Mocht het nog een keer voorkomen, zou ik wel echt met een professional gaan praten.
Vanaf hier kan het alleen maar beter worden. Vandaag is je dieptepunt, vanaf nu ga je aan jezelf en het herstel van de relatie met je dochter werken. Ik vermoed dat jij er voorlopig nog dag en nacht aan denkt, maar dat je dochter het sneller achter zich laat dan jij. Maar dan moet ze je wel weer helemaal vertrouwen.
heel veel sterkte en een fijne vakantie.
Wat mooi dat je zo open hebt gestaan voor je dochter, dat zij zich echt heeft kunnen uiten en dat je zo'n inzichtgevend gesprek hebt gehad met je man. Het grijpt me echt aan als ik me voorstel hoe jij en je dochter samen hebben gezeten. Het is natuurlijk niet in één keer opgelost nu, maar wat had ik graag zo'n moment gehad vroeger.
Je mag wat mij betreft heel trots zijn op hoe je er nu mee omgaat.
mariarosa schreef op 14-08-2021 om 12:14:
Ik ben nooit uitgevaren tegen mijn kind, wel eens de kamer uitgelopen omdat ik het niet meer trok en dat vond hij dan al heel erg.
Twee dingen: 1 mijn kind was heel gevoelig en merkte mijn irritatie of vermoeidheid ook onmiddellijk. Dus hoewel ik het kind spaarde, ging het soms toch op zijn tenen lopen. Ik heb me later wel eens afgevraagd of gewoon (niet beschadigend) je emotie er uit gooien en het daarna goed maken niet beter was geweest.
2 Ik kan met vriendinnen wel op een punt komen dat ik ineens heel boos word. Dan zeg ik geen onredelijke dingen maar geef juist een vlijmscherpe analyse van wat ik abject aan hen vind en hoe zij ego-technisch in elkaar zitten. Ik ben er niet trots op. Het komt vaak omdat ik te veel dingen heb gepikt, zij over mijn grenzen zijn gegaan, irritaties zijn opgelopen. Ik probeer de situatie te analyseren voor mijzelf, mijzelf te verbeteren om zo dit gedrag van mijzelf in de toekomst te voorkomen. En kan zeggen, ik ga vooruit, geef eerder mijn grenzen aan etc, zodat het niet meer oploopt. Misschien een idee om ook te doen (evt met hulp) als het stof wat gezakt is?
Voor nu: sterke
Tja, weet je to, het klinkt nu net alsof ik agressie of geweld goedkeur en dat is absoluut niet wat ik wil zeggen (en waarvan ik op voorhand weet dat dit wél zo wordt opgevat, dus bij deze steek ik bewust mijn hand in het wespennest).
Ik citeer bovenstaande met het dikgedrukte onderstreepte stuk. Wat mij opvalt is dat bij veel gezinnen die het volgens de boekjes zo perfect doen, geen olifantenhuidjes zijn gekweekt. Nu weet ik zelf niet eens echt of dat wenselijk is. Maar ik ben vroeger opgegroeid met een zeer regelmatige grom en snauw en ook echt wel opmerkingen over mijn 'zijn' die niet leuk waren. Maar weet je, niet alles is helemaal leuk aan een mens. Of ten minste niet onder alle omstandigheden en altijd. Ik begrijp dat zelf ook niet zo goed. Komt het door een verkeerd voorbeeld? Die jubelstemming over het immer geweldige kind dat helemaal perfect is?
Ik ben niet perfect en afgezet tegen bepaalde mensen is de eigenschap van een ander ook niet perfect. Ben je microbioloog, zal je veel geduld en precisie moeten hebben. Maar die eigenschap is ongetwijfeld zeer onhandig als je uitbener bent in een slagerij.
Ik was vroeger tot grote irritatie van mijn moeder een slome. En dat klopt. Afgezet tegen mijn brus en haar was ik idd sloom (lijk meer op mijn vader). Mijn dochter is tergend traag (en roep ik ook regelmatig geergerd als er nergens een versnellingsknop op zit) en mijn zoon is een enorme chaoot en ook daar roep ik geergerd regelmatig tegen. Inmiddels hebben mijn kinderen een dikkere huid, heb ik een dikkere huid en mis ik soms bij bepaalde kinderen (en dat noem ik dan respectloos de curling ouders die alles perfect willen doen en de kinderen koste wat kost elk schadelijk dingetje willen buitenhouden). Maar jeetje zeg, je bent óók mens, en ja, je kind heeft óók onhebbelijkheden. So what.
Is het netjes? Nee. Moet deze teneur er constant hangen? Nee. Moet je kind opgroeien in blijheid en veiligheid? Ja. Maar dat je ouder ook eens stevig kan ontploffen en heel onredelijk zijn, maakt je niet meteen een onveilige ouder. Want als je kind 3 x per jaar zo'n ontploffing mee maakt, dan ligt het er ook niet meer wakker van. Ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat mijn kinderen denk ik wel 5 x per jaar een onredelijke moeder tegenover ze had die op alle momenten van drukte en stress en een slechte week eraan voorafgaand, ook echt wel eens naar ze uitviel. En ja, dan kregen ze ook hun onhebbelijkheden in hun gezicht gedrukt (goffer, wat ben je toch een enorme chaoot. Leer toch verdomme eens je zooi bij je te houden. Je add is echt geen excuus voor alles hoor gromgrauw snauw). Nou, boehoe. Dat soort irritaties zullen ze wel vaker in hun leven horen. Fraai? Nee. Moet je er blijvend alert op zijn? Absoluut. Want van alles heb je schalen en gradaties. Maar maak het goed, bied je excuus aan, laat je kind weten dat je ondanks irritante trekken vreselijk veel van ze houdt (en benoem ook je eigen irritante trekken, sterker nog, laat ze ze zelf benoemen) en dat we allemaal ook maar gewoon mensen zijn.
Ik vind het eigenlijk vooral traumatisch omdat je altijd zo'n voorbeeldmoeder bent en dit dus compleet uit de lucht komt vallen. Dat is met name het zware eraan. Maar voor mij niet dat je uberhaupt eens uit je slof schoot. So what?
Je hoeft je kinderen echt niet met fluwelen handschoentjes te behandelen, en ja, ze kunnen echt wel tegen een stootje en iedereen heeft wel irritante eigenschappen en onhebbelijkheden, maar dat rechtvaardigt mijn uitval van vanochtend absoluut niet.
Vooral omdat ik me stoorde aan dingen waar ze niks aan kan doen. Als je kind altijd rotzooi laat slingeren en je breekt dertig keer per dag bijna je nek is het logisch dat je dan een keer boos wordt. Maar mijn kind ziet nauwelijks diepte. Dus het omstoten van een glas drinken of pak hagelslag kan dan af en toe gebeuren. Haar dat verwijten en haar ervan betichten het expres te doen en haar oogafwijking als excuus te gebruiken is echt niet oké en zwaar beneden alle peil.
Aardbei_86 schreef op 14-08-2021 om 20:45:
[..]
Ik pik jou er even uit. Vooral wil ik reageren op beide punten. Nee, je moet je gevoelens niet voor jezelf houden en je hoeft ze er ook niet uit te gooien. Je kan ze op het moment zelf ook benoemen. Mama is een beetje moe en is daarom wat ongeduldig. Dan nog kan je je natuurlijk niet afreageren op je kind, maar je kan wel de emoties die jij hebt benoemen.
oh maar dat gebeurde ook wel, maar alles in het redelijke, dus de emotie benoemen maar niet kwaad zijn of zo. Maar daar twijfel ik dus over, want het is niet erg direct
mariarosa schreef op 15-08-2021 om 01:59:
[..]
oh maar dat gebeurde ook wel, maar alles in het redelijke, dus de emotie benoemen maar niet kwaad zijn of zo. Maar daar twijfel ik dus over, want het is niet erg direct
Overigens is het later wel goed gekomen met die directheid en kon ik wel geirriteerd reageren.
mariarosa schreef op 15-08-2021 om 01:59:
[..]
oh maar dat gebeurde ook wel, maar alles in het redelijke, dus de emotie benoemen maar niet kwaad zijn of zo. Maar daar twijfel ik dus over, want het is niet erg direct
Ik denk dat je ook best wel kwaad mag zijn. Kinderen mogen leren dat die emoties er ook (mogen) zijn. Het gaat er alleen om dat ze leren hoe je op een goeie manier met de emotdiyer Ik denk dat iedereen ook wel eens ongeduldiger reageert dan ze willen of een kwaad uit hun slof schieten. Daar houden kinderen niks aan over. Iemand een chaoot noemen en dat ADHD geen excuus is om alles te laten slingeren daar houden kinderen naar mijn mening ook niks aan over. Maar de opmerkingen van TO raken dochter in haar zijn. Dochter doet niks verkeerd, wordt angstig doordat ze bang is iets verkeerd te doen, wordt daardoor onzeker en nog angstiger. Krijgt vervolgens ook nog eens negatieve opmerkingen over haar uiterlijk, van haar eigen moeder die onvoorwaardelijke van haar moet houden en haar accepteert zoals ze is. Die boodschap krijgt zo op deze manier niet mee. Dus dat vind ik wel anders. Een beetje een dikkere huid kweken kan goed zijn want ze zullen in hun leven vaak genoeg kritiek krijgen en ook daar moeten ze me leren om te gaan. Maar dit is wel van een andere orde vind ik.
Gelukkig heeft de dochter van TO een moeder die goed kan reflecteren, inziet dat dit echt over de schreef ging en actie onderneemt. Daar heb ik bewondering voor.
'Ook gaf hij aan dat hij het gevoel had dat ik nog niet helemaal
geaccepteerd heb dat dochter het een en ander aan haar ogen en gebit
mankeert. Daar zit wel iets in, het is allemaal niet heel ernstig of
levensbedreigend, maar ik had het graag anders gezien en vind het jammer
voor haar.'
Wellicht moet je hierover eerlijker zijn tegenover jezelf, je man en je dochter. Het lijkt alsof je er eigenlijk gewoon veel verdriet van hebt. Dat uit je niet, maar dan komt het er in alle boosheid wel uit. Misschien moet je het gewoon eens bespreken met je dochter, dat je er verdriet van hebt, omdat je zoveel van haar houdt.
Tweede tip: let eens op de dagen waarop je niet zo stabiel bent als je zou willen zijn. Hangt het samen met je cyclus? Dan kun je al vooraf aankruisen welke dagen voor jou riskante dagen zijn. Weten je man en dochter dat ook.
Tsjor
Behalve praten, zou ik ook kijken naar de oorzaken en het op die manier voorkomen.
Was je moe / stress / bijna vakantie / ....
Laat dan meer aan je man over.
Mijn kinderen hebben een vader die onredelijk boos kan worden. Ze hebben daar echt wel last van.
Soms verhef ik mijn stem ook weleens (ben ook maar een mens) en dan schrikken ze zich kapot. Ik heb met hun afgesproken dat ik waarschuw dat ik boos ga worden.
Misschien zoiets?