Langzame informatieverwerking / motivatie
Veel zorgen momenteel over de motivatie, focus en taakgerichtheid van mjin zoon in groep 3.
ik kan niet anders dan zijn hele verhaal delen.
Start
Mijn zoon heeft geen gemakkelijke start gehad, rand prematuur / dysmatuur geboren. Na de geboorte was hij ondervoed met een ziekenhuisopname als gevolg. Hij heeft als baby veel gehuild entot en met de peutertijd niet lekker in zijn vel heeft gezeten. Onderzoek door de
kinderarts heef geen oorzaak aangewezen voor het overmatige huilen.
Voor de geboorte
Eigenlijk is er voor zijn geboorte al veel gebeurd. Voor deze zwangerschap had ik een miskraam en ook deze tweede zwangerschap leek het weer een miskraam. Bij de eerste echo was er hartactiviteit, bij de tweede echo niet meer. Bij een volgende afspraak die toch nog stond en waar wij verwacht hadden om bevestigd te krijgen dat de zwangerschap niet goed liep was er wel weer hartactiviteit. De echoscopise begreep er niets van want dit kon helemaal niet.
Het was een rollercoaster, wel/niet. We waren niet heel zeker. De 20-weken echo was een GUO, dit kregen we als indicatie ivm het overlijden van mijn zusje 30 jaar geleden. Helemaal goed gekeurd gelukkig. In die periode bevielen 2 buurvrouwen. De een van een gezond meisje en de andere van een jongetje, veelste vroeg, met 24 weken en overleed. Wij waren compleet van slag. heeft grote indruk gemaakt.
Vanaf 30 weken zagen ze dat de groei van mijn zwangerschap afboog, veel groei-echo's en uiteindelijk een opname in het ziekenhuis. Uiteinlijk werd de zwangerschap 3 weken voor uitgerekende datum opgewekt. Je werd geboren met 2200 gram en deed het relatief goed.
We mochten vrij snel naar huis omdat het RS virus rond ging.
Ondervoed / ziekenhuisopname
Ik gaf borstvoeding en was eigenlijk helemaal op. Na een week thuis ging het niet goed. Je was onrustig en ik twijfelde of je wel genoeg binnen kreeg. Je werd opgenomen want was ondervoed en wij werden naar huis gestuurd, gebroken en helemaal op. Na 5 dagen mocht je weer mee naar huis, we zijn direct overgestapt op de fles, want dat was wel de voorwaarde.
Eerste jaar
Dat eerste jaar was een pittig jaar. Veel huilen, veel zoeken. Daarna werd het niet beter. Van alles onderzocht, koemelkallergie/reflux, veel bij de osteopaat geweest.
Uitendelijk bij de kinderarts beland en zouden we in oktober 2018 starten met EMDR maar vanaf dat moment werd hij een blijer kindje.
Al die jaren daarna was het wel zoeken naar zijn gebruiksaanwijzing. Had moeite met onverwachtse geluiden, de wind. En naar nieuwe of drukke plekken gaan was een uitdaging. Ook bij de opvang veel observaties gehad, jeugdverpleegkundige is altijd aan de zijlijn betrokken geweest en er is een warme overdracht geweest vanuit de opvang naar school.
Start op school
De start op school was spannend. Hoe zou hij het gaan doen. Wel duidelijk was dat het lastig bleek om prikkels te filteren. Hij is gevoelig voor (vooral) geluiden en dingen die
anders gaan dan hij verwacht had. Van veel wind kan hij in paniek raken.
Tijdens het uitvoeren van opdrachten laat hij zich gemakkelijk afleiden. Het zichzelf
aansturen en de motorische ontwikkeling lijken hem te belemmeren in zijn ontwikkeling. Hij heeft wel een een goed geheugen, kan zich prima verwoorden en heeft een grote woordenschat. Hij heeft voor school logopodie gehad, en vanaf groep 2 fysiotherapie voor de fijne therapie.
Intelligentieonderzoek
Er heeft een afname van een WPPSI-IV-NL plaatsgevonden. De laaggemiddeld tot gemiddelde score heeft de manier van denken een rol gespeeld.
X maakt verbaal een sterke indruk. Echter, dit komt niet tot uiting in de score op de talige
onderdelen op de intelligentietest. X volgt sterk zijn eigen redenering en kan volop associëren. Dit leidt regelmatig niet tot de antwoorden die bedoeld/gevraagd worden in het onderzoek. X ‘moet’ mee in de structuur van de test en worden er gerichte antwoorden gevraagd; dit is moeilijk voor X Bij de redeneertaken wordt gezien dat X op een heel andere, voor hem logische en onderbouwde, manier van denken heeft dan in de test bedoeld wordt. Ook wordt gezien dat hij niet altijd alle informatie tot zich neemt. Dit speelt een rol in de totstandkoming van de behaalde score. Wanneer naar de prestaties van X op de visueel ruimtelijke taken gekeken wordt, wordt gezien dat X met inzicht kan werken, maar dat als er geen kaders geboden worden (hulplijnen weg in voorbeeldfiguur, geen richting gegeven wordt hoe een taak aan te pakken en wat het eindresultaat moet zijn) het X veel moeite kost om tot een oplossing te komen. X lijkt te verzanden, net zoals dat gezien werd bij de talige subtests. Tenslotte valt binnen de index verwerkingssnelheid op dat X niet gestructureerd/ logisch werkt wat het tempo verlaagt. x heeft veel aansturing nodig om bij deze subtests te doen wat er van hem verwacht wordt.
De uitkomsten van het onderzoek geven aan dat X op een andere manier informatie lijkt te
verwerken.X lijkt anders dan verwacht wordt te redeneren en te denken. X kan alle kanten
op gaan met zijn gedachten en in zijn aanpak. X lijkt zelf moeilijk structuur aan te kunnen
brengen. Voorgaande bevindingen spelen een rol in de ontwikkeling en het leren van X. Er zou mogelijk sprake kunnen zijn van een ontwikkelingsstoornis.
Groep 3
En nu zijn we op het punt beland dat hij na de zomervakantie gestart is in groep 3 met een arrangement, 4 dagen een klassenassistent. er zijn aanpassingen gedaan, hij mag de leesletters ipv de schijfletters. Hij gebruikt een letterbak voor het dictee. Omdat zijn motoriek hem enorm belemmert. Maar gisteren gaf de juf aan dat ze te weinig resultaat ziet. Ze ziet wel groei maar het verschil met de andere leerlingen is groot. Er zijn zorgen of dit wel de juiste school is. Hij vraagt niet om hulp ook niet als er een klassenassistent naast zit, is passief. Er zijn wel een aantal dingen waar hij wel actief meedoet, gezamenlijke leesles, nieuwe letters leren, thematisch werken. Hij heeft meer in zijn mars maar het komt er niet uit.
De opmerking, ik denk niet eens direct aan SBO maar wellicht is een andere/kleinere school meer passend voor hem heeft me aan het denken gezet.
Hoortest
De laatste tijd twijfelden we over zijn gehoor, en dus een test gedaan bij het consultatiebureau, de uitslag was onvoldoende en worden direct doorgestuurd naar een audiologisch centrum. Ergens verwacht ik niet perse dat er iets mis is met zijn gehoor. Hij heeft wel vaker dat hij niet reageert maar dat is omdat hij moeite heeft met filteren en niet overal direct op aan gaat.
Fysiotherapie / overprikkeling
Vanuit school is er ook een fysiotherapeut betrokken die een test heeft afgenomen mbt overprikkeling. Zij geeft aan nog niet een volledig beeld te hebben en wil 1-1 met hem aan de slag. Ze denkt aan een gebrekkige registratieverwerking icm met een passieve strategie.
Sinds gisteren ben ik enorm verdrietig en zoekende naar wat het juiste is om te doen.
Uiteindelijk geloof ik erin dat er achter dat passieve een hulpvraag zit. Het is een lief gevoelig jongetje, geliefd op school met genoeg vriendjes. Gaat met plezier naar school! Het idee dat hij naar een andere school moet lijkt me vreselijk.
Moeten we naast alle acties die er zijn uitgezet (fysio/hooronderzoek) niet ook een traject op starten om te onderzoeken waar dit vandaan komt?
Ik heb je hele verhaal gelezen, wat bijzonder lang is en ook opvallend dat je benoemt dat je ‘niet anders kan’ dan het hele verhaal delen. Als je echt niet anders kunt dan dat, vat ik dat op als een onvermogen om onderscheid te maken naar relevante en niet-relevante informatie. Kan het zijn dat je daardoor nu niet meer weet wat te doen? Omdat alles even belangrijk lijkt? Je vraagt wat je nog méér kunt doen, maar zo te lezen is het we even genoeg voor nu.
Je zou inderdaad een andere school kunnen overwegen als ze daar beter in staat zijn om op zijn behoeftes in te spelen.
De achterliggende oorzaak komt uiteindelijk wel naar voren, of niet; dat hoeft nu nog niet zolang er goede ondersteuning wordt ingezet die past bij zijn ontwikkeling. Faalt die steun, dan heb je pas een diagnose nodig omdat het helpt om de juiste hulp te krijgen. Verder is het in mijn ervaring niet zo relevant.
Heel eerlijk gezegd denk ik dat niet alleen jullie kindje hulp nodig heeft, maar vooral jij/jullie als ouder(s) om de heftige emoties te verwerken. Waarom heb je destijds de EMDR afgezegd? Het lijkt mij juist heel goed voor jou om dat te doen.
Hoortest
De laatste tijd twijfelden we over zijn gehoor, en dus een test gedaan bij het consultatiebureau, de uitslag was onvoldoende en worden direct doorgestuurd naar een audiologisch centrum. Ergens verwacht ik niet perse dat er iets mis is met zijn gehoor. Hij heeft wel vaker dat hij niet reageert maar dat is omdat hij moeite heeft met filteren en niet overal direct op aan gaat.
Het idee dat hij naar een andere school moet lijkt me vreselijk.
hoe moeilijk het ook is, laat het ideale plaatje even los, dus dat zijn gehoor wél goed is en dat het vreselijk is als hij naar een andere school moet. , door bovenstaande dikgedrukte zinnen lijkt het alsof je je hoofd in het zand steekt. En dat is geen abnormale reactie hoor maar het helpt je niet mee. Je vecht tegen wat als, maar probeer er te vechten om te draaien in accepteren als iets anders gaat. Ik ben de laatste die roept dat dat makkelijk is dus ik wens je daarbij veel sterkte en ik begrijp je moederverdriet Ik zou als ik jou was even ‘alles helemaal los laten’ tot je kindje bij de audiologisch centrum een gehoortest heeft gehad en je de uitslag daarvan hebt. Misschien is zijn gehoor inderdaad goed of misschien juist niet en krijgt hij buisjes. Wacht dat maar even af, het positieve is dat hij al goed kan praten waardoor ik niet denk dat hij woorden verkeerd hoort/slecht hoort. Het kan zijn dat je kindje anders is en sneller overprikkeld raakt en dat is helemaal niet erg. Als hij op een dag de juiste uitslag/diagnose voor zijn problemen krijgt en daardoor naar een voor hem hele fijne aangepaste school kan is alleen maar goed!
Het lastige lijkt me inderdaad dat hij het fijn heeft op school met zijn vriendjes, maar dat juf aangeeft dat hij zelfs met een klassenassistent voor vier dagen alsnog achterop raakt.
Het signaal van de juf is een hele duidelijke, maar het is wel typisch dat hij met de WPPSI-test een benedengemiddeld tot gemiddeld niveau heeft. Daarmee zou hij het op de basisschool moeten kunnen redden.
Wellicht is het probleem dan toch zijn gehoor. Dat zou heel goed mogelijk kunnen zijn.
ToetieToover schreef op 14-11-2023 om 11:40:
Ik heb je hele verhaal gelezen, wat bijzonder lang is en ook opvallend dat je benoemt dat je ‘niet anders kan’ dan het hele verhaal delen. Als je echt niet anders kunt dan dat, vat ik dat op als een onvermogen om onderscheid te maken naar relevante en niet-relevante informatie. Kan het zijn dat je daardoor nu niet meer weet wat te doen? Omdat alles even belangrijk lijkt? Je vraagt wat je nog méér kunt doen, maar zo te lezen is het we even genoeg voor nu.
Je zou inderdaad een andere school kunnen overwegen als ze daar beter in staat zijn om op zijn behoeftes in te spelen.
De achterliggende oorzaak komt uiteindelijk wel naar voren, of niet; dat hoeft nu nog niet zolang er goede ondersteuning wordt ingezet die past bij zijn ontwikkeling. Faalt die steun, dan heb je pas een diagnose nodig omdat het helpt om de juiste hulp te krijgen. Verder is het in mijn ervaring niet zo relevant.
Heel eerlijk gezegd denk ik dat niet alleen jullie kindje hulp nodig heeft, maar vooral jij/jullie als ouder(s) om de heftige emoties te verwerken. Waarom heb je destijds de EMDR afgezegd? Het lijkt mij juist heel goed voor jou om dat te doen.
Ik ben het eens met deze gehele post. Maar dat dik-gedrukte viel mij ook op. Voor je uiteindelijke vraag (moeten we alvast nog meer onderzoeken in gang zetten) zijn grote delen van je tekst minder relevant. Ik begrijp dat die dingen (bijv miskraam in verleden, kindje van buurvrouw met 24 weken geboren) voor jou, in jouw leven, wel belangrijk zijn. Maar niet voor de situatie van dit moment, en de vraag waarop je nu antwoord wil.
Als antwoord op je vraag sluit ik me aan bij andere reageerders. Er is van alles in gang gezet en dat zou ik eerst afwachten. Van daaruit kun je weer verder. Als het goed is doet het audiologisch centrum ook aanbevelingen, ook als het gehoor wel goed blijkt te zijn.
Verder denk ik dat je niet voor niks hele verhalen schrijft over de zwangerschappen van buurvrouwen, niet lukken van borstvoeding ed. Er is een hoop niet gelopen zoals je gewild/gewenst had en je hebt veel zorgen gehad al sinds de zwangerschap of daarvoor. Dat is in mijn ogen echter vooral een onderdeel van jouw verhaal, waar jij iets mee moet, en niet zozeer iets dat bij de (beschrijving van de) ontwikkeling van je zoon hoort. Wel als al deze factoren jou als moeder beïnvloeden en zo indirect ook je zoon. Dat kan ik niet via één bericht op het forum inschatten. Maar ik denk dat als dit alles jou zo bezig houdt en voor jou als één groot ding wordt gezien dat jij inderdaad ook hulp nodig lijkt te hebben. Al is het maar om zelf niet onderuit te gaan, zodat je er kunt zijn voor je zoon.
Ik zou wel denken aan een SBO. Ik herken veel van de problemen bij mijn zoontje met DCD en ASS. Hij is naar SBO gegaan, en dat is echt de juiste keuze geweest.
Ik snap dat je zorgen hebt, maar het lijkt me wel zinvol om een scheiding te maken tussen de problemen van je zoontje en waar jij allemaal mee zit/wat impact heeft gehad op jou. Dat zijn namelijk verschillende dingen. De vroeggeboorte en het overlijden van het buurjongetje is natuurlijk heel verdrietig, maar de problematiek van je zoontje in zijn ontwikkeling en meekomen op school staat daar los van.
Ik ben zelf moeder van een prematuur geboren dochter. Ze is nu acht en haar levenspad kent meer hobbels en obstakels dan dat van een 'gemiddeld' kind.
Ik begrijp dat je verdriet hebt om dingen die niet zo gaan zoals je het voor ogen had. Dat heb ik ook regelmatig gehad en nog steeds. Het is echter geen oplossing voor je kind. Als een kind zelfs met vier dagen per week één op één ondersteuning niet mee komt op school, is het een reële vraag of deze reguliere school, alle goede bedoelingen en inspanningen ten spijt, kan bieden wat je zoontje nodig heeft. Ik heb meer dan eens gehoord dat kinderen enorm opbloeien als ze naar het speciaal onderwijs gaan omdat ze daar wel krijgen wat ze nodig hebben en wel mee kunnen komen.
Daarbij worden problemen nooit opgelost door te ontkennen dat ze bestaan. Ik heb die neiging ook wel eens, maar de realiteit wijst keer op keer anders uit.
Als je wel erkent dat er een probleem is, dan kun je ook naar oplossingen gaan zoeken.
Dat is niet altijd leuk of fijn, ook niet voor een kind. Maar wel nodig.
Ik schreef hier ooit 'houdt de ellende en het gedoe dan nooit op' over mijn dochter en toen haakte iemand daarop in met dat het bij prematuur geboren kinderen inderdaad vaak zo is dat ze daar levenslang gevolgen van meedragen. Dat betekent niet dat het alleen maar kommer en kwel is, maar wel dat het vaak meer invloed heeft op heel veel facetten van het leven, meer dan je aanvankelijk denkt. Prikkelgevoeligheid en minder goed kunnen filteren schijnt relatief vaak voor te komen bij deze groep.
wat mij opvalt in je verhaal is dat je zoontje prematuur geboren is en dat er veel aspecten zijn die wijzen op moeite met prikkelverwerking. Het is bekend dat prematuur geboren kinderen vaker problemen hebben met verwerkingssnelheid, aandacht en executieve functies.
Voor mij kan dat de uitspraak ' er zit meer in dan er uit komt' verklaren even als dat de uitslag vba de intelligentietest beneden gemiddeld tot gemiddeld was. In een diagnostische context zijn er de prikkels niet die in een klas wel aanwezig zijn en waar je zoontje vermoedelijk veel last van heeft in de klas.
Ik kan mij zo voorstellen dat SBO juist wel goed zou kunnen passen, omdat hij daar de juiste ondersteuning kan krijgen, met hopelijk betere afstemming op zijn infomatieverwerking.
Ik ben benieuwd of je dit herkent als wellicht de meest belangrijke aspecten uit het verhaal dat je schetste?
Wij zorgen voor een pleegkind (wat ouder, 9) met zo'n beetje dezelfde problemen. Hij heeft veel problemen met prikkel- en informatieverwerking.
Hij heeft een laag IQ, maar verbloemd dat door op een slecht moment een grote mond te hebben en ongewenst gedrag te laten zien, maar ook vaak door een grote grappenmaker te zijn en altijd in het middelpunt te staan. Waardoor veel mensen ook echt niet door hebben en niet geloven dat hij een dergelijk laag IQ heeft.
Dat heeft tot gevolg dat hij eigenlijk altijd overvraagd wordt, wat weer tot ongewenst gedrag leidt, etc etc etc.
Ook voor ons blijft het ingewikkeld om te zien en bepalen wat we wel en wat we niet van hem mogen verwachten. Omdat hij ook zo vaak laat zien dat hij tot best heel veel in staat is als hij rust in zijn hoofd heeft.
Daar hebben we hulp bij en dat helpt soms en vaak niet 
. Maar we merken wel dat het allemaal wat minder moeilijk wordt naarmate hij ouder wordt en zichzelf toch wat duidelijker kan uiten. Maar het is wel een lastige weg inderdaad. Ook omdat er veel zorgen bij komen kijken voor de toekomst.
Hij gaat naar SO en is daar enorm bij gebaat. Dat is dus niet persé iets slechts en kan juist heel helpend zijn. Hij komt nu eigenlijk heel goed mee en hoort bij sommige vakken nu bij de besten van de klas, wat heel erg helpt bij zijn zelfvertrouwen.
Ik wil je dus wel echt meegeven om SO /SBO niet te zien als iets engs of slechts, maar misschien juist als iets helpends.
kaatjecato schreef op 14-11-2023 om 14:50:
wat mij opvalt in je verhaal is dat je zoontje prematuur geboren is en dat er veel aspecten zijn die wijzen op moeite met prikkelverwerking. Het is bekend dat prematuur geboren kinderen vaker problemen hebben met verwerkingssnelheid, aandacht en executieve functies.
Kind is met 37 weken geboren. Dat is toch niet prematuur?
Meesje schreef op 14-11-2023 om 15:49:
[..]
Kind is met 37 weken geboren. Dat is toch niet prematuur?
Denk vanwege het lage geboortegewicht van 2200 gram
Prachtwacht schreef op 14-11-2023 om 17:28:
[..]
Denk vanwege het lage geboortegewicht van 2200 gram
Een baby die met een laag geboortegewicht geboren wordt wordt een dysmatuur genoemd
Meesje schreef op 14-11-2023 om 15:49:
[..]
Kind is met 37 weken geboren. Dat is toch niet prematuur?
Ah, ik zie dat ik het verkeerd gelezen heb. Ik weet niet of dysmaturiteit ook een grotere kans op problemen met deze cognitieve functies geeft, maar de rest van het verhaal lijken die richting op te wijzen
@toetieToover ik snap je opmerking mbt de hoeveelheid informatie. Het is niet dat ik hier nog mee zit. Ik heb dit allemaal wel een plekje kunnen geven en ook de verwachting als het gaat om het ouderschap en het bijstellen van verwachtingen. Deze moeilijkheden zijn er zeker wel geweest, en hulp hier ook zeker voor gehad.
En waar de vetgedrukte tekst vandaan komt, geen idee. Snap dat dit verkeerd wordt geïnterpreteerd, was dus niet de bedoeling 😉
@MamaE mooi beschreven en heel herkenbaar, de hobbels en obstakels. Tegelijkertijd merk ik ook dat wij van simpele dingen die wel goed gaan meer kunnen genieten. Fijne momenten worden meer gewaardeerd lijkt wel.
Maar alle achtergrond informatie heb ik vooral ten behoeve van m’n zoon gedeeld maar misschien moet ik dit inderdaad loskoppelen van zijn prestaties op school momenteel. en heeft het geen toegevoegde waarde. Ik denk toch dat ik het plaatje rond probeer te maken en aan het zoeken ben naar een verklaring.
EMDR is destijds afgezegd omdat het een blij jongetje werd en het voelde toen dubbel om nog met hem in therapie te gaan. Achteraf was het misschien wel beter geweest.
@MOMOFMYPRINSESWITHAUTISM klopt, randprematuur en dysmatuur.
Dank voor jullie reactie. Voor nu eerst afwachten op hoortesten en bijbehorende uitslagen.
Update. De uitslag van de gehoortest was positief. Er zijn geen redenen om aan te nemen dat hij een beperking heeft qua gehoor.
Er is opnieuw een gesprek geweest op school waarin de leerkracht aangaf dat hij beter af is op speciaal onderwijs. Zaadje was natuurlijk al geplant. Uiteindelijk is het aan ons wat we doen. Begin januari zitten we weer om tafel om zijn arrangement te bespreken.
Zijn arrangement is 4x in de week begeleiding van onderwijsassistenten. In totaal 2u.
Uitbreiding hierin is niet mogelijk. De leerkracht van groep 2 gaf aan dat zei ver kwam met aansluiten in zijn belevingswereld om tot resultaat te komen.
De huidige leerkracht (interne begeleider, is vrij nieuw en gaat volledig af op de leerkracht) ziet dat hij anders nodig heeft, meer in zijn mars heeft maar kunnen hem dat hier niet bieden. onvoldoende tijd/geld.
Rationeel begrijpelijk maar emotioneel is het een gevecht. Waar doen we goed aan. Ook wel geuit dat ik het pijnlijk vindt dat ieder kind er mag zijn maar eigenlijk toch ook niet. Dat is ook het onderwijssysteem waar we in zitten. Zouden we als maatschappij niet veel meer bang moeten worden van het onderwijssysteem waar elk kind doorheen moet en wat steeds meer kinderen niet meer lukt
Ingewikkeld idee dat hij van school moet wisselen terwijl hij goed in z’n vel zit, goede aansluiting heeft. Ze bevestigde nogmaals dat hij goed in de groep ligt, dat het ook een fijne/veilige groep (24 kindjes) is maar zijn uiteindelijk bang dat hij vast gaat lopen en niet meer blij naar school gaat.
De leerkracht had ervaring in het speciaal onderwijs en gaf nog aan: "zonder te willen labelen zie ik wel kenmerken van autisme". Op zich vind ik het prettig dat ze het aangaf, het durfde benoemen. Voor nu kunnen we er niets mee, het is voor ons nu niet helpend.
Ze gaf ook aan dat het soms een moeiijke stap is voor ouders dan voor het kind. En ook dat begrijp en voel ik. Tuurlijk is het bijstellen van verwachtingen maar onze beeldvorming van speciaal onderwijs is niet zoals het 'vroeger' was. Iemand schreef onlangs heel mooi, "ze gaat naar een plek waar minder moet en ze meer mag zijn"
We willen het beste voor hem. En het voelt zo dubbel om hem afscheid te laten nemen van het ‘normale’ traject omdat hij met plezier naar school gaat. Mijn gevoel zegt ook, "dit kan toch niet" Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij ontzettend opbloeit elders. Dat is het lastige dilemma. Waar doen we goed aan?
correctie; hij krijgt volgens mij 4u aan ondersteuning in totaal (1-1 van een klassenassistent) uitgesmeerd over de 4 langste schooldagen.