Gedrag dochter om kleding
Momenteel zijn de ochtenden hier thuis echt niet gezellig. Er is al veel strijd/ruzie/boosheid en tranen geweest voordat mijn dochter naar school gaat (6 jaar, groep 3).
Tot haar derde kon ik haar alles aantrekken, daarna kreeg ze een eigen smaak/mening. Wat helemaal prima is. Zij legt de kleding een avond van te voren klaar en als ik daar nog iets aan wil veranderen dan doe ik dat. Wordt niet altijd gewaardeerd dus nu laat ik haar vaak twee setjes klaarleggen en dan kies ik daar uit. Klinkt veelbelovend.. Maar wat op maandagavond nog een prima setje lijkt te zijn is op dinsdagochtend drama. Wat zich uit in heel veel woede bij haar, vervolgens trek ik de kleding dan bij haar aan (gaat niet altijd even rustig) met als gevolg dat ze daar nog 20 minuten om kan huilen. Daardoor moet het ontbijt in 2 minuten erin en geef ik haar nu steeds vaker huilend af bij juf.
Ik vind het verschrikkelijk dat het zo gaat en ik merk dat ik zelf steeds minder geduldig ben. Al dat gehuil en geschreeuw iedere ochtend om kleding en schoenen, we trekken het niet meer.
Iemand tips hoe ik de ochtenden toch aangenamer kan maken? En ben ik te streng als ik wil dat ze er netjes en verzorgd uit ziet op school. Want als het aan madame ligt is het iedere dag een (fluttige) legging met een tshirt en cowboylaarzen.
Ieder zijn eigen ding. Mijn neefje heeft ook altijd matchende kleding aan in redelijk neutrale kleuren, waar zeker een sterke invloed van de ouders bij zit. Alleen schoenen zijn wel eens wat kleurrijker maar zeker zonder lampjes want daar vinden ze iets van. Ik kan me daar dus niet druk om maken dat het matched of 'in' is. Zij vinden vast iets van de stijl van onze kinderen, maar zolang ze er geen commentaar op leveren prima.
Dubbel
En al leveren ze er wel commentaar op. De moeder van een klasgenootje van mijn dochter zei een keer: "Met alle respect hoor, maar ik vind dat jouw dochter zich wel raar kleedt." Toen ik zei "Zolang je dat 'alle respect' maar vasthoudt" werd ze kwaad en liep ze weg.
Anoniemvoornu schreef op 18-10-2024 om 15:02:
[..]
Dit kan ik dus niet begrijpen dat je, in dit geval de vader je eigen smaak voor die van je kind van 8 zet. Fijn dat moeder het niet deed maar het gaat hier niet om de de kwaliteit van de schoen maar de lampjes , hetzelfde voor mensen die geen glitters willen omdat ze het niet mooi vinden maar hun kinderen wel waarom zou je je kind niet blij maken? Waarom moeten ze een mini jou zijn?
Nou ja, je wil een kind wel opvoeden natuurlijk. Instant gratification hoort daar niet perse bij.
Dymo schreef op 19-10-2024 om 09:31:
En al leveren ze er wel commentaar op. De moeder van een klasgenootje van mijn dochter zei een keer: "Met alle respect hoor, maar ik vind dat jouw dochter zich wel raar kleedt." Toen ik zei "Zolang je dat 'alle respect' maar vasthoudt" werd ze kwaad en liep ze weg.
Haha, mooie scherpe reactie van je!
Mevrouw75 schreef op 19-10-2024 om 10:10:
[..]
Nou ja, je wil een kind wel opvoeden natuurlijk. Instant gratification hoort daar niet perse bij.
Dat moeten we natuurlijk niet hebben kinderen die blij worden van de kleding die ze dragen, de horror
Anoniemvoornu schreef op 19-10-2024 om 10:39:
[..]
Dat moeten we natuurlijk niet hebben kinderen die blij worden van de kleding die ze dragen, de horror
Mag hoor.
De vraag was:waarom zou je je kind niet blij maken?, alsof dat je doel als ouder is. Nou, niet perse natuurlijk. Vandaar, instant gratification lijkt me niet altijd in het belang van je kind, en wat de een op lange termijn belangrijk vindt, hoeft niet perse het korte of lange termijn doel van de opvoeding van de ander te maken.
Mevrouw75 schreef op 19-10-2024 om 10:10:
[..]
Nou ja, je wil een kind wel opvoeden natuurlijk. Instant gratification hoort daar niet perse bij.
Dan helpt Vygosky mij altijd: drie zones: de zone van de actuele ontwikkeling, dat is waar het kind de vrijheid krijgt, vertrouwd wordt, eigen keuzes kan maken en daar zelf ook de verantwoordelijkheid voor draagt. De zone van de naaste ontwikkeling, dat is waar het kind kan experimenteren, uitproberen, faalt en succes heeft, en waar het nog begeleid wordt door ouders/leerkrachten. En dan de verboden zone, waar het kind nog niet aan toe is. Vygostky beschreef het vooral voor onderwijs, lerende kinderen, maar voor ouders is het ook zeer bruikbaar. De grenzen verschuiven namelijk steeds meer, totdat het hele leven van het kind valt onder de vrijheid van het kind zelf, waar het kind zelf besluiten over kan nemen.
Zelf kleding uitzoeken door een 3-jarige valt onder de actuele ontwikkeling. Daar hoort de eigen vrijheid bij, zij het nog sterk begrensd door begeleiding die bepaalt wat wel of niet kan (niet wat wel of niet mooi is). Dat gaat langzamerhand naar de experimenteerruimte, waar kind zelf leert van de reacties van de omgeving (iedereen draagt een legging dus ik ook). Totdat het kind zelf geld verdient en eigen kleding kan kopen.
In de zone van actuele ontwikkeling moet je als ouder je kind vertrouwen. De zone van naaste ontwikkeling is het spannendste, want dan gaat je kind experimenteren en is het een constante vraag voor ouders: laat ik het gaan of grijp ik in. Heel veel vragen hier op het forum komen daaruit voort. Begrenzen doe je wat op dat moment, voor die leeftijd echt nog niet kan, maar die zone wordt dus steeds kleiner.
Tsjor
Guys, lees mijn berichtje nog eens goed. Ik zit hier niet te vertellen dat je je kind alles gaat verbieden en geen vrijheid geeft hè?
Bovendien heb ik hier meer geschreven dan alleen deze reactie.
Dymo schreef op 19-10-2024 om 09:31:
En al leveren ze er wel commentaar op. De moeder van een klasgenootje van mijn dochter zei een keer: "Met alle respect hoor, maar ik vind dat jouw dochter zich wel raar kleedt." Toen ik zei "Zolang je dat 'alle respect' maar vasthoudt" werd ze kwaad en liep ze weg.
😂 Zullen wij vrienden worden?
Mijn dochter had een ongebruikelijke kledinggewoonte en ik stond bij de (keurige) familie van een vriendin bekend als "die moeder die dát goed vindt..." En dan hebben we het echt niet over hele blote kleding, ongepaste teksten of wat dan ook. Als ik zeg wat het is word ik herkend denk ik, maar denk aan iets als (gewoon binnen) een regenbroek onder een jurkje. Ja, dat vind ik goed en ik ben er trots op. Niet perse op die kledingkeuze, maar dat ze zelf een eigen stijl heeft en daarvoor kiest, los van wat anderen vinden.
Anoniemvoornu schreef op 19-10-2024 om 10:39:
[..]
Dat moeten we natuurlijk niet hebben kinderen die blij worden van de kleding die ze dragen, de horror
Ik vind dat er nog wel verschil zit tussen bepaalde kleren niet voor je kind willen kopen omdat je ze lelijk vindt - die doodskoppen kwamen er bij mij ook niet in- en wat de vader in dit voorbeeld wilde doen, de schoenen die het kind al gekregen had en waar ze blij mee was, weer afpakken. Dat eerste vind ik nog tot daar aan toe, maar dat tweede vind ik echt niet kunnen, temeer omdat ouders die schoenen zelf hadden besteld. Maar goed dat moeder ingreep.
Ik krijg trouwens nu commentaar van mijn inmiddels volwassen dochter (terwijl ze in een fotoalbum aan het kijken was) dat ze vroeger wel een hele lelijke kledingsmaak had 🤣. Ja dan kan ik alleen maar zeggen dat ze het voornamelijk zelf had uitgezocht toen 
Fiorah schreef op 19-10-2024 om 11:22:
[..]
😂 Zullen wij vrienden worden?
Mijn dochter had een ongebruikelijke kledinggewoonte en ik stond bij de (keurige) familie van een vriendin bekend als "die moeder die dát goed vindt..." En dan hebben we het echt niet over hele blote kleding, ongepaste teksten of wat dan ook. Als ik zeg wat het is word ik herkend denk ik, maar denk aan iets als (gewoon binnen) een regenbroek onder een jurkje. Ja, dat vind ik goed en ik ben er trots op. Niet perse op die kledingkeuze, maar dat ze zelf een eigen stijl heeft en daarvoor kiest, los van wat anderen vinden.
Die opmerking kreeg ik al toen ik tegelijkertijd een zoon had met lang haar en mijn dochter haar haar zelf had geverfd samen met een vriendin. Ze hadden dezelfde verf gebruikt, de donkerharige vriendin had een rode gloed in haar haar (echt rood niet zoals mensen met van nature rood haar) in het blonde haar van mijn dochter was het echt heel fel en onnatuurlijk rood geworden. Ze moest het er mee doen en wachten tot het was uitgegroeid. Dat was eens maar nooit weer.
Ik heb regelmatig de vraag gehad waarom ik dat goed vond, of ik het niet kon of wilde verbieden, ze waren nog zo jong.
Nou het groeit wel uit die verf en als zoon dat lang zat was dan kon hij naar de kapper.
Liever experimenteren met haar en make-up dan dat ze in een dolle bui een tattoo laten zetten en daar eeuwig spijt van hebben. Dochter heeft goed ervaren dat verf uit laten groeien uit lang haar heeeeeel lang duurt.
Mevrouw75 schreef op 19-10-2024 om 10:58:
[..]
Mag hoor.
De vraag was:waarom zou je je kind niet blij maken?, alsof dat je doel als ouder is. Nou, niet perse natuurlijk. Vandaar, instant gratification lijkt me niet altijd in het belang van je kind, en wat de een op lange termijn belangrijk vindt, hoeft niet perse het korte of lange termijn doel van de opvoeding van de ander te maken.
Alsof dat je doel als ouder is ... nee maar het is wel een leuke bijkomstigheid, wij als mensen moeten al zoveel , volwassenen en kinderen , fijn als je dat dan kunt doen in kleding die je mooi/ leuk/ fijn vind zitten toch? en niet die je vader of moeder goed bij je vind passen of die zij mooi vinden , je kinderen hoeven in mijn ogen geen mini me te zijn , ik snap alleen de link naar instant gratification nog steeds niet , hoe moet ik dat zien, je mag nu nog niet kleding dragen die je fijn vind , dat is iets voor later?
Anoniemvoornu schreef op 19-10-2024 om 15:44:
[..]
Alsof dat je doel als ouder is ... nee maar het is wel een leuke bijkomstigheid, wij als mensen moeten al zoveel , volwassenen en kinderen , fijn als je dat dan kunt doen in kleding die je mooi/ leuk/ fijn vind zitten toch? en niet die je vader of moeder goed bij je vind passen of die zij mooi vinden , je kinderen hoeven in mijn ogen geen mini me te zijn , ik snap alleen de link naar instant gratification nog steeds niet , hoe moet ik dat zien, je mag nu nog niet kleding dragen die je fijn vind , dat is iets voor later?
Jouw vraag was: waarom zou je je kind niet blij maken?
Mijn antwoord was dat dat niet altijd je primaire doel is. Niks meer en niks minder.