Gedrag 5 jarig kind (hsp?)
hoi hoi,
Even mijn gedachtes/gevoelens hier wegschrijven.
Ons 5 jarige zoontje gaat weer naar school, nu weer de 2de week na de vakantie.
Ik weet ook dat het allemaal nog nieuw is om weer in het ritme te komen na de vakantie. Maar toch even sparren over zijn gedrag.
Voor de vakantie liep hij de klas zelfstandig in (groep 1) tegen het einde van het schooljaar bleef hij weer plakken, prima. Ook nu blijft hij iedere dag plakken, opzich geen probleem maar hij zegt dan alleen.. mama.. mama.. mama.. hij verteld niet verder wat er is. Als hij eenmaal binnen is, is hij op zijn gemak en speelt hij met de andere kindjes volgens de juf. Uit school komt hij ook vrolijk, en soms met verhalen.
Nu maak ik mij zorgen om zijn gedrag. Bij iedere verandering klapt hij dicht/komt er een muur omhoog, bv bij zwemles een andere juf durft hij het water niet meer in, bij het cb de oog/hoortest wilt hij niet doen.
Ik wil hem nergens toe dwingen, maar sommige dingen moeten nu ook eenmaal gebeuren. Soms bereid ik hem thuis erop voor soms ook niet, hierin zie ik niet echt verschil wat voor hem positiever uitpakt.
Verder bijt hij niet van zich af. Wanneer zijn zusje hem pijn doet verstijfd hij ook en huilt dan. Hij zal niet iets terug doen.
Wanneer hij zijn schoenen gaat aandoen en zijn zusje is eerder klaar, begint hij te simmen omdat hij later klaar was.
Ik probeer hem positief te benaderen en niet teveel te corrigeren, maar soms met zulk gedrag wil ik ook wel eens zeggen, "kom op joh, dat is niet zo erg" terwijl dat voor hem natuurlijk wel zo voelt.
Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik hem het beste kan benaderen.
Ik lees weinig dingen die ik niet zie bij mijn kinderen, maar bij onze zoons hebben we wel vermoedens van ADHD. (Ik heb zelf ook ADHD)
Wil niet zeggen dat kinderen zonder neurodivers brein dat niet doen trouwens, maar die hebben wij naar verwachting niet.
Ik zie in mijn omgeving wel veel dat een oudste kind in veel opzichten sowiesi voorzichter is dan een tweede kind.
Sja, het kan vanalles zijn (autisme of een ander etiket, hsp is m.i. ook een etiket), maar ook 'gewoon' een beetje anders. Zeker als je zegt dat andere mensen in je omgeving hem ook anders vinden, dan zal daar best een kern van waarheid in zitten.
Positief benaderen, ja. Aanpakken met fluwelen handschoentjes hoeft misschien ook weer niet, dus je kunt hem best een liefdevol schopje onder de kont geven als het niet zo erg is en hij er toch een probleem van maakt. Als je denkt dat het problematisch is zoals hij zich gedraagt, hij er zelf nogal hinder van ondervindt, dan zou ik eens externe hulp inwinnen.
Zeespiegel schreef op 29-08-2024 om 13:36:
[..]
https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/hoogsensitiviteit
Volgens deze website is het geen stoornis.
Hooggevoeligheid is een normale karaktereigenschap waar zo'n 20% van de mensen over beschikt. Zoals iemand zorgzaam of flexibel kan zijn, zo kan iemand ook hooggevoelig zijn. Hooggevoeligheid is dus GEEN stoornis en is NIET opgenomen in de DSM*. Er kan dus geen diagnose worden gesteld.
Mij is nog niet duidelijk waarom to hsp zo belangrijk vind, wat ze hoopt te vinden in het "label"
Hoe je het ook noemen wilt (gevoelig, introvert, verlegen, hsp, ...) van belang is vooral dat je je kind:
- steunt
- de tijd geeft
- erkent in zijn gevoel
- waardeert voor hoe hij is
En dat je niet:
- vergelijkt met anderen
- het gevoel geeft dat 'ie zich aanstelt
- ongeduldig wordt (want anderen kunnen allang...)
- dingen verwacht die niet bij zijn karakter passen (terugslaan, van zich afbijten)
Ik weet dat de grote schreeuwers vaak als de norm worden gezien en op veel waardering kunnen rekenen, maar geef mij die stille krachten maar!
Ik was degene die het had over 'niet meteen een etiketje plakken' en denk dat ik misschien even uit moet leggen waarom ik dat schreef ...
'Iemand een etiketje opplakken', gaat over een naam geven aan afwijkend gedrag van een persoon. Zo'n etiketje kàn een diagnose zijn, maar dat hoeft niet. Je kan iemand bijvoorbeeld ook het etiket 'crimineel' opplakken.
Hoe dan ook, met het plakken van een etiketje, maak je duidelijk dat een persoon op een bepaalde manier afwijkt van wat normaal wordt gevonden. Deze focus op wat iemand anders maakt, kan gevolgen hebben voor de manier waarop die persoon door anderen gezien en behandeld wordt èn kan invloed hebben op het gedrag van de persoon zelf. Aanwijzen op welk gebied iemand anders is, is dus niet altijd alleen maar helpend. Hou daar rekening mee als je etiketjes plakt, of ze tegenkomt.
Ikzelf zou daarom bij het gedrag dat TO beschrijft, geen etiketje op mijn kleuter plakken, maar focussen op wat hij nodig heeft.
Ik lees geen hele bijzondere dingen. Ik zou wel inzetten op goed voorbereiden op situaties en bijvoorbeeld de boodschap meegeven dat het leven geen wedstrijd is.
Geef je kinderen mee dat ze allebei goed zijn zoals ze zijn, hoe verschillend ook.
Als dingen wel echt moeten, bijvoorbeeld zwemles of een test bij het cb, dan je kind uitleggen dat dat belangrijk is en dat het wel echt moet en misschien aan hem vragen wat hij nodig heeft om het wel te doen. Misschien is het wel met een kleine aanpassing op te lossen.
Hier ook een (oudste) kind wat gevoelig is. Ik vond dat ook lastig en twijfelde altijd of hij zich wel ‘normaal’ ontwikkelde.
Bijna de hele kleutertijd moest ik hem over de drempel duwen, hij wilde niet met andere kinderen afspreken, reageerde heftig op geluiden etc. Inmiddels zit hij niet meer in de kleuterklas en gaat hij met plezier naar school, van zich afbijten doet hij voorzichtig op zijn manier. Hij heeft enkele vriendjes en spreekt nog steeds weinig af. Hij geniet van de rust thuis na school.
Achteraf denk ik vaak ‘had ik me maar niet zo’n zorgen gemaakt’. Kinderen zijn er net als volwassenen in alle soorten en maten en of het nou HSP heet of je noemt t een gevoelig kind. Kijk naar je kind en naar wat hij nodig heeft. Volg hem, benader hem positief en daag hem hier en daar wat uit.
Wij hebben trouwens op sommige vlakken met hem meebewogen, zo is hij later gestart met zwemles dan de meeste kinderen tegenwoordig. Ook hielden we de weekenden echt rustig voor hem etc. Inmiddels kan hij ook meer aan en gaat dat allemaal als vanzelf weer anders. Ik geniet echt van hem, heerlijk kind is het en hij kiest lekker zn eigen weg.
Heb vertrouwen in dat je kind zich nog ontwikkelt en nog vele sprongen gaat maken. Vijf jaar klinkt al heel wat, maar is nog erg jong.
Engeltje schreef op 29-08-2024 om 10:44:
[..]
Nou, HSP gaat over een andere prikkelverwerking in de hersenen. Alle prikkels komen heftiger binnen. Door het te bestempelen als een karaktertrek bagatelliseer je het in mijn beleving.Psycholoog Elaine Aron introduceerde de term hoogsensitief persoon (HSP) in het jaar 1996. Aron omschrijft een hoogsensitief persoon als iemand die sterker geprikkeld wordt dan een niet hooggevoelig persoon. Hoogsensitiviteit is geen psychische klacht, maar een persoonlijkheidskenmerk
Een synoniem voor een persoonlijkheidskenmerk is een karaktereigenschap.
Hsp is een persoonlijkheidskenmerk net zoals ongeduldig, wat ook een oorzaak heeft in de hersenen die anders zijn dan die van mensen met meer geduld, dat is niet bagataliseren maar een wetenschappelijk bewezen feit
yette schreef op 29-08-2024 om 16:18:
Ik was degene die het had over 'niet meteen een etiketje plakken' en denk dat ik misschien even uit moet leggen waarom ik dat schreef ...
'Iemand een etiketje opplakken', gaat over een naam geven aan afwijkend gedrag van een persoon. Zo'n etiketje kàn een diagnose zijn, maar dat hoeft niet. Je kan iemand bijvoorbeeld ook het etiket 'crimineel' opplakken.
Hoe dan ook, met het plakken van een etiketje, maak je duidelijk dat een persoon op een bepaalde manier afwijkt van wat normaal wordt gevonden. Deze focus op wat iemand anders maakt, kan gevolgen hebben voor de manier waarop die persoon door anderen gezien en behandeld wordt èn kan invloed hebben op het gedrag van de persoon zelf. Aanwijzen op welk gebied iemand anders is, is dus niet altijd alleen maar helpend. Hou daar rekening mee als je etiketjes plakt, of ze tegenkomt.
Een etiketje kan ook juist iemand heel erg helpen. Ik had gewild dat mijn Adhd al gezien was als kind en niet pas toen ik in de 30 was.
Het ligt erg aan de toon waarop de mevrouw van het consultatieburo dat zei, maar je had ook kunnen reageren met een knuffel voor hem en zeggen dat hij een heel speciaal mannetje is, wat elke ouder van hun kind zal vinden natuurlijk.
'De juf geeft aan dat hij veel raakvlakken heeft met hsp.' Daar komt je vermoeden dus vandaan. Met het risico dat je hem nu meer gaat bekijken als een 'probleem' waarbij je de gedragingen observeert, analyseert en weegt op de vraag of hij nu wel of niet een hoogsensitieve persoonlijkheid is. In plaats van je eigen intuïtieve reactie volgen.
Als reactie op de opmerking van de juf (in dit opzicht geen deskundige) zou ik denken: misschien, maar dat levert nu niet zoveel op, is niet interessant verder.
Volgens een van de links op internet zou 20% van de mensen hsp zijn, dus de juf heeft dan nog wel meer kindjes in de klas met een soortgelijk gedrag (naast adhd, hb en vormen van autisme).
Tsjor
Bert Wienen heeft afgelopen week een heel mooi en lezenswaardig verhaal gehouden in Trouw:
https://www.trouw.nl/onderwijs/psycholoog-bert-wienen-de-scholier-heeft-meer-leraar-nodig-en-minder-therapeut~b6a5d835/
Misschien iets voor de juf om te lezen. Het gaat dan met name om het punt dat onderwijs vooral haar eigen kwaliteiten in moet zetten voor kinderen (als ik het zo onbescheiden mag samenvatten). Met andere woorden: door af te dwalen naar 'zou hij hsp zijn' verlaat de juf haar eigenlijke werk, komt ze in drijfzand terecht want analyse, of eventueel 'behandeling' is niet aan haar; en vergeet ze om simpelweg te kijken: wat kan ik als leerkracht in de klas binnen de onderwijssetting voor dit kind doen? Waarbij mijns inziens de verwachtingen niet te hoog gespannen mogen worden als je bedenkt dat het gaat om een klas vol kinderen: geen enkele therapeut behandelt 25 kinderen met uiteenlopende diagnoses tegelijk in dezelfde ruimte. Juf is een leerkracht en daarmee is haar speelveld ook aangegeven en de grenzen van dat speelveld.
Die grens is ook een grens ten opzichte van ouders. Ouders hebben hun eigen kwaliteiten, inzet en omgeving, die onvervangbaar is. Niemand kijkt naar een kind zoals een ouder dat doet, niemand kan een kind helpen in de ontwikkeling van die eigen individuele persoonlijkheid zoals ouders dat doen. Niet omdat ouders bij uitstek de deskundigen zijn op het gebied van ontwikkelingspsychologie en stoornissen, maar omdat ouders gewone mensen zijn met hun eigen hebbelijkheden en beperktheden, die tegen een kind kunnen zeggen: 'kom op joh, dat is niet zo erg'; ook al zou dat pedagogisch misschien op dat moment onverantwoord zijn.
Gewoon ouder zijn met je eigen mogelijkheden en beperktheden, onzekerheden, wensen, teleurstellingen, vragen en gewoontes is heel erg belangrijk voor een kind, het allerbelangrijkste eigenlijk.
Onderwijs is belangrijk genoeg om voor leerkrachten om daar hun aandacht op te concentreren.
Nou ja, Bert Wienen kan het allemaal veel beter vertellen.
Tsjor
Due-scimmie schreef op 29-08-2024 om 22:54:
[..]
Een etiketje kan ook juist iemand heel erg helpen. Ik had gewild dat mijn Adhd al gezien was als kind en niet pas toen ik in de 30 was.
Uiteraard! Een etiketje is helpend als het zorgt voor meer begrip en een goede begeleiding.
Maar als dat begrip en de begeleiding er ook kunnen zijn zonder dat etiketje, zoals bij TO's zoontje, dan zou ik de mogelijke voor- en nadelen eerst tegen elkaar afwegen voordat ik een labeltje op een kind zou plakken.
Het belangrijkste is, dat je uitvindt wat een kind nodig heeft en dat je hem/haar op de moeilijke momenten, goed begeleidt.
Deze kleuter blokkeert in onverwachte situaties en heeft moeite met nieuwe dingen die hij moet. Zoals 's ochtends de klas ingaan en een nieuwe badjuf. Ook zonder etiketje kan je respecteren dat die drempel op school en die angst voor de badjuf er nu even zijn en hem daarbij begeleiden. Tot nu toe werkt de begeleiding, dus ga ermee door! Heb geduld en vertrouw erop dat hij die dingen kan leren. Help waar nodig en geef hem zelfvertrouwen door hem te prijzen als hij een probleem heeft overwonnen, etc. Vorig jaar liep hij nog zó de klas in en de oude badjuf vindt hij nu niet meer eng. Ook met onverwachte situaties zoals een zusje dat slaat of een gehoortest die hij niet snapt, zal hij leren omgaan. Misschien met wat extra begeleiding, maar uiteindelijk hebben we dat soort dingen allemaal, op onze eigen manier, moeten leren.
Elk kind, elk mens, wil het liefst makkelijk meekomen met de rest. Zijn zoals de rest. Sommige dingen kosten TO's zoontje meer moeite dan zijn leeftijdsgenoten, maar hij laat zien dat het hem uiteindelijk lukt. Hij leert omgaan met lastige situaties. Net als ieder ander. Zijn problemen bij het 's ochtends naar school gaan, is hij gelukkig zó weer vergeten. Daarna speelt hij gewoon met zijn klasgenoten en 's middags komt hij net zo vrolijk als de anderen uit school.
De vraag is dus of het wenselijk is om een kleuter die welliswaar soms wat extra hulp nodig heeft maar verder wèl leert en gewoon lekker kan meedoen met de rest, te voorzien van een etiketje dat zegt: Fragile! Dit kind is anders! Handle with Care!!!
Ik denk van niet.
Due-scimmie schreef op 29-08-2024 om 14:29:
Ik lees weinig dingen die ik niet zie bij mijn kinderen, maar bij onze zoons hebben we wel vermoedens van ADHD. (Ik heb zelf ook ADHD)
Wil niet zeggen dat kinderen zonder neurodivers brein dat niet doen trouwens, maar die hebben wij naar verwachting niet.Ik zie in mijn omgeving wel veel dat een oudste kind in veel opzichten sowiesi voorzichter is dan een tweede kind.
Hier precies zo. Ik heb zelf ADHD, pas laat op volwassen leeftijd gediagnosticeerd. En ik zie bij mijn dochter van nu 8 dezelfde karakter eigenschappen terug als ik zelf vroeger had. We vermoeden ADHD maar we testen haar niet want ze ondervind geen hinder.
Dochter is wat ze noemen "gevoelig en rustig". Tja net als er kinderen heel vrij zijn en drukker zijn er rustige kinderen. Dochter zal ook niet terug duwen of slaan. Op leeftijd van 5 deed ze ook echt helemaal niks, liep alleen weg. Nu zegt ze het kind in kwestie er wel wat van of gaat naar mij/juf/andere volwassene maar terug slaan doet ze niet. En daar zijn we heel blij mee want geweld is nergens voor nodig.
Als andere volwassenen die ze niet kent met haar praten durft ze niet iets terug te zeggen. We stimuleren haar hier wel in, moedigen het aan. Ook bij wel bekende volwassenen vindt ze het soms moeilijk als die iets vragen aan haar. Dan kijkt me mij of man aan en wil dan dat wij antwoorden of helpen antwoorden. We stimuleren haar dan zelf antwoord te geven, zeker als ik zelf het antwoord ook niet weet bv "wat vond je leuk op vakantie", dan zeggen we "ik weet het niet, ze vragen het aan jou". Soms helpt het als ik dan, in dit geval kort zeg wat ik leuk vond. Of we helpen haar op weg met 1 zinnetje.
Dochter is ook wat mensen noemen heel erg verlegen. Gelukkig komt ze thuis wel voor zichzelf op maar dat heeft ook tijd gekost.
En als ik het zo lees TO, heeft jouw zoon best een beetje een vergelijkbaar karakter. En dat is geen hsp plakkertje waard op deze jonge leeftijd. Ik zou hem helpen op een manier waar hij behoefte aan heeft (en ja ik denk soms bij dochter ook "stel je niet aan, het is niks" en dat zeg ik natuurlijk niet). Wel zeg ik soms dat dingen echt niet heel erg zijn en leg ook uit waarom. Waarbij ik snap dat het voor haar nu wel erg voelt. Maar niet alles is het einde van de wereld want anders red je het ook niet in deze best harde maatschappij.
Deze rustige en vaak ook sneller geëmotioneerde kinderen hebben net iets meer hulp en begeleiding van ons als ouder nodig op jonge leeftijd. En soms duren dingen als voor jezelf opkomen wat langer maar als ze voelen dat het bij jou als ouder veilig is komen ze er wel. Ik maak me er iig geen zorgen over wat mijn eigen kind betreft.
Waterfles schreef op 29-08-2024 om 14:19:
...
- een teamsport in de toekomst zal hem wellicht veel goed doen. Omdat je met het team werkt naar resultaten ( en je het dus niet alleen moet doen, wat weer meer competitie creeert)
Een teamsport kan goed doen, maar juist ook niet. Niet alleen omdat een teamsport iemand moet liggen, maar ook omdat binnen een team juist competitie kan ontstaan. Als iemand 'niet goed genoeg is' voor rest bijvoorbeeld. Pestgedrag binnen een team is (net als op alle andere plekken) helaas niet zeldzaam.
En ook binnen één club kan het heel verschillend zijn.