Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Luna85 schreef op 24-10-2021 om 13:41:
Man legt baby in het meest verre kamertje te slapen. Misschien niet meteen, maar op een bepaald moment wel. Geen denken aan dat ik hem alleen laat een heel weekend
Dan heb je echt een ander probleem als je man niet met de baby vertrouwd. Baby gaat heus niet dood als ie een paar keer langer huilt.
Biebel schreef op 24-10-2021 om 14:11:
[..]
Zeg je hiermee dat je hem niet vertrouwt? Dat hij, ook al zou hij wat doen, het niet op jouw manier en dus fout doet
Ik weet dat de meningen hierover verdeeld zijn, maar het laten huilen is behoorlijk omstreden en sommigen beweren zelfs dat het het kindje beschadigd. Dan mag ik misschien een softie zijn en erg hormonaal, maar ik wil dat niet voor onze baby. Ik zou geen oog dicht doen als ik weet dat dit in de trukendoos van man zou kunnen zitten, zelfs al zouden we er afspraken over maken. Ook nu (als ik maximaal uurtje weg ben), dan kom ik wel eens thuis en dan heeft ie iets gedaan wat eigenlijk echt gek is. Zo heeft ie bijvoorbeeld wel eens opeens kunstvoeding geprobeerd terwijl er melk in de koelkast stond. Echt niet vreselijk erg, maar ook echt niet tof als je zelf graag wil voeden.
Dus zo lang ik het zelf nog trek wil ik niet dit soort oplossingen. Ik wil gewoon dat hij ook uren pakt. Als hij 25% doet dan zou ik het al prima trekken.
Heeft hij al eerder besproken dat hij kunstvoeding wilde proberen? Ik probeer te begrijpen hoe hij tot die beslissing komt. Het zou kunnen zijn dat hij zich niet serieus genomen voelt omdat zijn inbreng van tafel wordt geveegd. Neemt niet weg dat hij het hoe dan ook verschrikkelijk laat afweten.
Luna85 schreef op 24-10-2021 om 14:29:
[..]
Ik weet dat de meningen hierover verdeeld zijn, maar het laten huilen is behoorlijk omstreden en sommigen beweren zelfs dat het het kindje beschadigd. Dan mag ik misschien een softie zijn en erg hormonaal, maar ik wil dat niet voor onze baby. Ik zou geen oog dicht doen als ik weet dat dit in de trukendoos van man zou kunnen zitten, zelfs al zouden we er afspraken over maken. Ook nu (als ik maximaal uurtje weg ben), dan kom ik wel eens thuis en dan heeft ie iets gedaan wat eigenlijk echt gek is. Zo heeft ie bijvoorbeeld wel eens opeens kunstvoeding geprobeerd terwijl er melk in de koelkast stond. Echt niet vreselijk erg, maar ook echt niet tof als je zelf graag wil voeden.
Dus zo lang ik het zelf nog trek wil ik niet dit soort oplossingen. Ik wil gewoon dat hij ook uren pakt. Als hij 25% doet dan zou ik het al prima trekken.
Het ging me niet om dat jouw oplossingen verkeerd zijn. Maar wel dat hij en jij zo dermate verschillend denken dat jij hem niet vertrouwt om de keuzes te maken die bij de baby passen. Laat staan dat jij die goed genoeg vindt. Dát is volgens mij een cirkel waar jullie samen inzitten en die je behoorlijk kan uitputten. Dát is wat je kunt bespreken op de pop poli, hoe jij stopt met de schone schijn op te Houden, je eigen grenzen respecteert en hoe jullie elkaar weer kunnen vinden.
Want stel nou dat ik man ben. Dan zou ik zomaar kunnen denken: “ Ik krijg op een feestje op mijn donder dat mijn vrouw er slecht uitziet. Maar álle oplossingen die ik bedenk of haar voordoe, die snapt ze niet. ” Dan kun jij die paar uur slaap wel willen, maar als dat niet van harte gaat, alleen maar op jouw manier mag en je hem daarom niet vertrouwt - wordt de drempel voor hem niet lager om het gewoon te doen.
(En ja, ik vind ook dat je baby’s troost, en veranderen van bv naar kv niet zomaar doet. Maar het gaat niet om wie gelijk heeft. Het gaat erom dat moeders eronder door gaat, en je samen een oplossing moet verzinnen. Ook als dat stoppen met borstvoeding is, of even laten huilen. Maar wel in overleg)
Ik snap dat je liever borstvoeding geeft dan de fles. Maar in het belang van jouw gezondheid, het welzijn van je kinderen en jouw relatie zou ik toch stoppen met borstvoeding geven.
Mijn oudste wilde ook niet aan de fles, maar uiteindelijk moest hij wel. Het heeft ons beide goed gedaan om deze stap te nemen.
Dus man kan het ook niet snel goed doen...Dat zal hij ook wel voelen en merken en terecht dat hij dan zegt je doet het toch liever zelf.
Hoeveel begrip ik ook voor je heb en ook echt aan jouw kant sta, je maakt het jezelf ook wel moeilijk.
Ik ben heel erg pro kunstvoeding (bv lukte bij m'n 1e niet, snel besloten er niet mee door te gaan tot in den treure en bij 2e meteen voor fles gekozen), het heeft me echt zoveel goeds gegeven. Juist het dan uit handen kunnen geven, top.
De baby stopt toch niet met drinken als ik stop met zelf voeden? De borstvoeding gaat hartstikke goed en kost mij geen enkele moeite. Ik kolf daarbij. Man kan gewoon voeding uit de koelkast geven.
Maar ook hier heb ik geen zin in en geen energie voor. Ik ben dus weg hier.
Luna85 schreef op 24-10-2021 om 15:35:
De baby stopt toch niet met drinken als ik stop met zelf voeden? De borstvoeding gaat hartstikke goed en kost mij geen enkele moeite. Ik kolf daarbij. Man kan gewoon voeding uit de koelkast geven.
Maar ook hier heb ik geen zin in en geen energie voor. Ik ben dus weg hier.
Nee, maar het geeft jouw lichaam rust.
Is je borstvoeding trouwens al eens gecheckt op voedingswaarde?
Poezie schreef op 24-10-2021 om 15:44:
[..]
Nee, maar het geeft jouw lichaam rust.
Is je borstvoeding trouwens al eens gecheckt op voedingswaarde?
Eens dan kun je dus een nacht doorslapen, dat doet echt wonderen.
maar als man nou eens meer zou doen, dan zou ze niet eens hoeven te overwegen te stoppen.
Misschien zeg ik iets heel geks nu, maar mannen kunnen ook een postnatale depressie krijgen. Zou zoiets aan de hand kunnen zijn?
Enne TO. Ik hoop dat je hier blijft posten. Ik snap dat het je energie kost maar je kan wel even je hart luchten. Veel mensen leven met je mee hier en de adviezen zijn goedbedoeld. En alleen jij beslist of je er iets mee doet. Je bent ons daar geen verantwoording over schuldig.
Aardbei_86 schreef op 24-10-2021 om 16:05:
maar als man nou eens meer zou doen, dan zou ze niet eens hoeven te overwegen te stoppen.
Misschien zeg ik iets heel geks nu, maar mannen kunnen ook een postnatale depressie krijgen. Zou zoiets aan de hand kunnen zijn?
Enne TO. Ik hoop dat je hier blijft posten. Ik snap dat het je energie kost maar je kan wel even je hart luchten. Veel mensen leven met je mee hier en de adviezen zijn goedbedoeld. En alleen jij beslist of je er iets mee doet. Je bent ons daar geen verantwoording over schuldig.
Klopt hoor, zolang de borstvoeding goed gaat is er geen reden om te stoppen. Ik denk ook dat het belangrijk is dat uitgezocht wordt waar man last van heeft. Misschien een depressie, misschien voelt hij zich buitengesloten. Het is ook nog mogelijk dat hij geen zin heeft en expres dingen zo aanpakt dat TO zich genoodzaakt voelt om het zelf te doen. Ik denk alleen wel dat iemand anders dit moet oppakken want TO is veel te moe.
Dus man moet helpen precies op de manier zoals jij wilt maar hij heeft daar andere ideeën bij. Jullie moeten eerst daar over in gesprek anders wordt het niks met jullie.
Ik zeg niks over dat je moet stoppen met borstvoeding of niet (zou ik zelf ook niet hebben gedaan) maar je moet wel samen in overleg en er samen uitkomen.
Toen wij onze huilbaby hadden wilde ik haar ook koste wat koste niet alleen laten huilen maar soms kon het echt niet anders. Mijn man liet haar wel langer huilen, op het toppunt heeft hij haar iets van 2 uur nonstop laten krijsen. Hij had dit nodig om tot de conclusie te komen dat dat ook niet de oplossing was, hadden we dat niet gedaan hadden we veel langer een onderling gevecht gehad over hoe het aan te pakken. Maar in ons geval was er veel respect naar elkaars inzichten ook al waren ze anders. Zo lang je dat beiden hebt kom je er samen wel uit. Als ik het op mijn manier wilde had ik alles alleen moeten doen en dat trok ik gewoon letterlijk niet.
Het valt me op Luna dat je geen antwoord geeft op mijn vragen. En natuurlijk hoef je dat niet te doen! Je hebt uiteraard alle recht om niet in te gaan op vragen. Maar eerlijk gezegd vind ik je zwijgen wel wat verontrustend. Want je zegt dus ook niet: nee joh, niks aan de hand. Mijn man is een lieve schat die normaal altijd lief is, mij serieus neemt en mij een veilig gevoel geeft.
Je hoeft hier verder helemaal niet op in te gaan als je dat niet wil. Maar áls je je onveilig zou voelen bij je man, als hij zich bijvoorbeeld dwingend gedraagt naar jou en boos op je wordt als jij niet doet wat hij wil of als je het met hem oneens bent, of als je bang voor hem bent als hij boos wordt: bespreek dat dan met je behandelaren op de POP-poli! Wees dáár eerlijk! Vraag hulp.
En lekker doorgaan met borstvoeding als het je geen moeite kost, prima, maar ga dan ook gewoon vaker een gekolfd flesje aan laten bieden door man of wie dan ook.
Je hoeft het niet allemaal zelf te doen!!!
En ook reageer je totaal niet op alle lieve aanbiedingen hier, ook van mij, als je in de buurt woont, zijn er genoeg die hulp aanbieden om je even te ontlasten....
Ik heb een postnatale depressie gehad en ben daar nu krap een half jaartje vanaf, ik meende ook dat ik alles zelf moest doen, controle over alles moest houden, niet weg kon gaan want anders. En dan ging het zelfs over een blokje om met de hond alleen, wat kon er wel allemaal niet mis gaan als ik er zelf even niet was.
Maar he het kwam altijd toch wel goed, ookal deed man het totaal anders.
Ja dan huilde ze maar wat langer, kregen ze maar iets later eten, dan gebeurde er maar minder in huis, dan moest hond maar iets langer wachten.
Nogmaals veel sterkte in deze situatie...
ik snap wel dat luna geen hulp van vreemden aanneemt. Hoe lief bedoelt ook maar ik zou nooit zomaar iemand die ik niet ken in huis halen en bij mijn baby laten zodat ik kan slapen of rusten. Dat zou dan nooit lukken. Het punt is dat de man hier zich echt als een hork gedraagt en ik denk dat de enige oplossing is een familielid van hem inlichten en verzoeken met hem te praten. Want jou lukt het niet. Pas als je weer wat hebt kunnen slapen en hulp hebt kun je na gaan denken over hoe jullie verder moeten. Nu moet je op de eerste plaats echr zorgen dat je kunt gaan slapen.