De babytijd
Hoe ervaarde jullie de babytijd? Mijn dochter is nu 3 maanden en ik merk dat ik het toch lastig vind, niet in de zin van gebroken nachten want die heb ik al niet meer.
Maar meer een onzekerheid doe ik alles wel goed, hoeveel slaapjes? het huilen en je dan niet weet wat er is, alles meeslepen, geef ik haar genoeg aandacht .. ben ik de enige of herkennen sommige dit ook? Zal de dreumes-tijd heel anders zijn of romantiseer ik het nu te veel?😂
De babytijd van de eerste vond ik VERSCHRIKKELIJK. Het hele eerste jaar. Ik vond het wel een heel leuk kindje, maar wat was het zwaar! Zo’n enorme verandering van alleen maar met mezelf bezig hoeven zijn naar 100% van m’n tijd met een ander bezig zijn.
Daarentegen heb ik bij nr. 2 en vooral nu bij nr. 3 genóten. Ik weet nu dat alles ‘normaal’ is, en dat elke fase eigenlijk (achteraf gezien) maar kort duurt. Het is een wereld van verschil terwijl de baby’s niet eens zo heel verschillend zijn.
Ritme kwam met alledrie pas na een jaar. En met deze derde pas met veertien maanden. Zodra ze gaan lopen eigenlijk.
Ik zie dat je alleenstaande moeder bent. Heb je wel een beetje hulp van de vader of je ouders? Want altijd alles helemaal alleen doen is ook best pittig met zo’n kleintje.
Drie maanden is nog zo klein (en intensief). Het wordt beter, echt!
Twee huilbaby’s en ik vond de (kleine)babytijd verschrikkelijk. Zo onzeker, zo angstig, en zo vol schuldgevoel. Bij de tweede kon ik er wel iets beter mee omgaan dan bij de eerste maar ik vond het echt geen leuke tijd. Rond een maand of zes ging het beter.
Dreumestijd, peutertijd, kindertijd en ook puberteit veel leuker. Oudste is nu 23, jongste 17.
bij de eerste vond ik het vreselijk zwaar, zeker vanwege mijn mentale en fysieke herstel na de bevalling. (Bijna dood ervaring)
Ik durfde lang niet voor een tweede te gaan, maar de tweede heb ik echt als een helende ervaring ervaren. Nu kon ik écht genieten van het eerste jaar, zonder heftige flashbacks en absurde angsten.
Het is me nu ook eindelijk helder waarom mensen 2 kinderen kort op elkaar krijgen.
Ik lees dat je wat anders bedoelt. Even mijn bericht aanpassen 
Ik was bij mijn eerste erg onzeker. Vooral over het feit of ik haar genoeg aandacht gaf of niet. Dit ging zelfs zo ver dat ik constant met haar bezig was, tot aan vervelens toe. Ik heb hier zelfs nog met een praktijkondersteuner over gesproken.
Met de tweede gaat alles veel makkelijker en ben ik er niet constant mee bezig. Ik weet nu, het komt wel goed
Ik vind het zorgelijk dat een baby van 47 cm heel klein is. In de tijd van mijn baby's werd de lengte niet eens genomen want de ene rekte de beentjes wat meer uit dan de ander.
Ik heb twee kinderen groot gebracht maar ik heb nooit geweten waarom ze huilden (of het moest zijn omdat ze zich pijn hadden gedaan) dus laat je nooit aanpraten dat een goede moeder wéét waar de baby om huilt.
Met ritme bedoelen ze jouw ritme, dat pas je aan aan de baby. Dus je begint in de ochtend met verschonen, voeding, jij ontbijt etc etc. Wat je maar wil. De begintijd bepaalt de baby (6 uur of 8 uur).
Ja het is denk ik meer het blijven nadenken over alles wat het lastig maakt.
Laatst had ze zo'n dag letterlijk de hele dag huilen, niks willen.
Ook na hoeveel uur moet ze weer slapen ? Dat soort dingen.
ik herken je onzekerheid, ondanks dat dit nu mijn tweede is (van 1 maand oud). Mijn eerste was dysmatuur en randprematuur, huilde veel in het begin door overprikkeling. Ik merk dat ik het nu graag 'beter' wil doen.
Wat betreft ritme en slapen, kun je eens kijken op de insta of website van slaaptipsvoorbabys, bureauvanslaap of snuggles and dreams. De dag beginnen tussen 6 en 8 is echt prima hoor! Eerder of later trouwens ook. Met een ritme worden geen vaste tijden bedoeld. Maar meer de volgorde van dingen. Bijv wakker worden, voeden, verschonen, spelen en bij moeheidssignalen weer slapen.
Inky2000 schreef op 07-05-2022 om 12:06:
Ja het is denk ik meer het blijven nadenken over alles wat het lastig maakt.
Laatst had ze zo'n dag letterlijk de hele dag huilen, niks willen.
Ook na hoeveel uur moet ze weer slapen ? Dat soort dingen.
Je bent juist vaak te laat met ze weer laten slapen. Dan raken ze overprikkeld en krijg je ze niet eens meer in slaap. Als je twijfelt of het al weer tijd is kun je ook iets doen waarvan ze in slaap kúnnen vallen (dus bij mijn baby's: in de kinderwagen en boodschappen doen).
Dochter had een bijzonder slechte start. Veel te vroeg geboren en lag de eerste maanden in het ziekenhuis. Dat was bijzonder stressvol. De periode daarna was ik nog aan het herstellen van de bevalling en het ziek zijn, waardoor ik alle tijd voor haar en mij had. Dat was een hele waardevolle tijd. Maar ook een onzekere tijd. Want je weet niks, je kindje heeft een verre van ideale start gehad, maar ze was wel een hele lieve, makkelijke baby. En dat is ze eigenlijk nog steeds. Het adagium was en is hier vooral als ze tevreden is en groeit, dan is het goed.
Het lastige aan een baby vond ik dat ze niet kon praten. Daar was ze wel vroeg mee en sindsdien vind ik het wel makkelijker want we begrijpen elkaar beter.
Mijn kind en ik zijn beide geen ochtendmensen. Dat was fijn, want een baby die elke dag om 5.30 wakker is lijkt me verre van fijn. Nadeel is wel dat als we onenigheid hebben, dat meestal in de ochtend en onder stress/tijdsdruk is. Van beide niet onze beste eigenschap en dat botst wel eens.
Oh, en van die dagen dat ze niks wil en om alles huilt, die zijn er af en toe nog steeds. Niet vaak gelukkig, maar soms is ze gewoon oververmoeid, verdrietig, niet lekker in haar vel en dan heeft ze wel eens zo'n dagje. Ik denk dat het komt omdat het een mens is.