De babytijd
Hoe ervaarde jullie de babytijd? Mijn dochter is nu 3 maanden en ik merk dat ik het toch lastig vind, niet in de zin van gebroken nachten want die heb ik al niet meer.
Maar meer een onzekerheid doe ik alles wel goed, hoeveel slaapjes? het huilen en je dan niet weet wat er is, alles meeslepen, geef ik haar genoeg aandacht .. ben ik de enige of herkennen sommige dit ook? Zal de dreumes-tijd heel anders zijn of romantiseer ik het nu te veel?😂
Ik vond het ook lastig, hoor. Erg herkenbaar dus. Ze huilde achteraf gezien ook omdat ze zich verveelde. Toen ze zich eenmaal kon voortbewegen was ze tevreden, zelfs al schoof ze aanvankelijk achteruit.
Mijn ervaring is dat het makkelijker wordt als ze groter worden maar ook dat de onzekerheid bij eerste kind het grootste is. Bij tweede weet je al beter wat je doet.
Heel herkenbaar. Bij mijn eerste had ik dat ook heel erg. Rond een maand of 5 ging het wel al beter.
Bij m'n andere kinderen ging het veel relaxter. Veel minder stress over hoe dingen zouden horen of moeten.
Hoe ouder je kind wordt, hoe meer echt contact je krijgt een hoe meer je elkaar gaat begrijpen. Dus het wordt echt makkelijker!
Nb. Dit dan in ieder geval toch tot de puberteit 🙄
ik had een huilbaby en ik heb me nooit zo wanhopig gevoeld als toen. Ik vond de babytijd pure horror en heb daar lang last van gehad.
Toen dat eindelijk voorbij was kon ik na een tijdje wel gaan genieten van mijn kind. Elke fase daarna vond ik leuk en zijn eigen charmes hebben 
Ik vond de babytijd tot nu toe de meest lastige en onzekere tijd en ik heb nu een peuter van bijna 3 en een kleuter van bijna 5.
Hoe ouder ze werden, hoe zelfverzekerder ik werd. Ik begreep ze meer, zij konden zichzelf anders uiten dan alleen maar heel hard huilen. Ik voelde me ook totaal niet mezelf op de een of andere manier die eerste maanden en dat heeft beide keren wel even geduurd, al was de tweede keer 'makkelijker'.
Niet dat deze fases geen uitdagingen hebben, soms denk ik wel eens aan de tijd dat mijn baby's gewoon op mijn arm lagen te slapen in heerlijke rust als ik midden in een zussenruzie ben belandt om een Paw Patrol poppetje. Maar ik zou absoluut niet terug willen, geef mij maar peuters en kleuters 
Ik vond de babytijd zwaar vanwege mijn angsten en mijn onzekerheid.
Ik overdacht alles keer op keer, bang om 1x de verkeerde beslissing te nemen en het voor altijd verkeerd gedaan hebben. Extrapoleren tot het extreme Achteraf onzin maar toen zag ik dat niet. Zelfs een paniekaanval gehad.
Ik denk dat het deels mijn karakter is en deels ook hormonen want die angsten waren niet normaal. Na een maand of 5 ging het beter.
ik vond het heerlijk. Genieten van de kleine. Die ontwikkeling. Ja echt heel leuk!!
Maar dan wel bij de derde. Bij de eerste had ik geen flauw idee wat ik aan het doen was en bij de tweede was het iets beter maar nog steeds enorm zoeken
alhambra schreef op 06-05-2022 om 21:05:
Ik vond de babytijd zwaar vanwege mijn angsten en mijn onzekerheid.
Ik overdacht alles keer op keer, bang om 1x de verkeerde beslissing te nemen en het voor altijd verkeerd gedaan hebben. Extrapoleren tot het extreme Achteraf onzin maar toen zag ik dat niet. Zelfs een paniekaanval gehad.
Ik denk dat het deels mijn karakter is en deels ook hormonen want die angsten waren niet normaal. Na een maand of 5 ging het beter.
Ja precies, dit gevoel heb ik ook. Vooral helemaal het begin in de kraamweek, ze was ook nog eens heel licht en heel klein (47 cm). Mijn omgeving dacht zelfs aan een postnatale depressie.
Ik heb heel lang op hormonen doorgelopen (heb ook lang bv gegeven) en dreef op adrenaline. Toen kind 2 was stortte dat en ik zo ongeveer in. Toen kind 3 was heb ik wel gedacht: als we er nu nog een krijgen moet ik wéér die hel door. Dat wil ik nooit meer.
Eigenlijk nu met 7 wordt het wat makkelijker. Ik ben een hele goede moeder, maar voor mezelf is het niet zo goed.
Inky2000 schreef op 06-05-2022 om 21:15:
[..]
Ja precies, dit gevoel heb ik ook. Vooral helemaal het begin in de kraamweek, ze was ook nog eens heel licht en heel klein (47 cm). Mijn omgeving dacht zelfs aan een postnatale depressie.
Het gaat over! Stoppen met borstvoeding hielp ook.
Veel sterkte en voel je vooral niet schuldig. Je doet het heel goed! En dat genieten komt later wel of helemaal niet dat is ook volkomen oké. Er komen nog genoeg momenten zodra je je weer beter voelt.
Ik was vroeger ook wel eens onzeker. Het moeilijkste vond ik dat iedereen zich ermee bemoeide. Als mijn zoon huilde dan zei mijn moeder van ga er maar snel naar toe en mijn schoonmoeder zei van laat maar huilen hoor dat hoort erbij en is goed voor zijn longen. Daar werd ik nog onzekerder van. Ik barstte op een gegeven moment in tranen uit bij mijn man. Hij zei van schat je doet het goed en ga uit van je gevoel. Wij maken samen uit wanneer we naar boven gaan om de baby te troosten en daar hebben onze moeders niks mee te maken. Wij horen nu al verschil tussen jengelen en echt huilen en vertrouw op jezelf. Dat heeft mij echt geholpen en toen kon ik er ook meer van genieten. alle begin is moeilijk maar het komt allemaal goed en het word steeds makkelijker. Mijn zoon is nu 29 en achteraf gezien vond ik de babytijd de minst leuke tijd.
watertoren schreef op 06-05-2022 om 22:03:
Ik was vroeger ook wel eens onzeker. Het moeilijkste vond ik dat iedereen zich ermee bemoeide. Als mijn zoon huilde dan zei mijn moeder van ga er maar snel naar toe en mijn schoonmoeder zei van laat maar huilen hoor dat hoort erbij en is goed voor zijn longen. Daar werd ik nog onzekerder van. Ik barstte op een gegeven moment in tranen uit bij mijn man. Hij zei van schat je doet het goed en ga uit van je gevoel. Wij maken samen uit wanneer we naar boven gaan om de baby te troosten en daar hebben onze moeders niks mee te maken. Wij horen nu al verschil tussen jengelen en echt huilen en vertrouw op jezelf. Dat heeft mij echt geholpen en toen kon ik er ook meer van genieten. alle begin is moeilijk maar het komt allemaal goed en het word steeds makkelijker. Mijn zoon is nu 29 en achteraf gezien vond ik de babytijd de minst leuke tijd.
Ja echt herkenbaar ik ben zelf ook alleenstaande moeder van 22 en woon bij mijn ouders weer.
Ook veel "adviezen" natuurlijk. Bijvoorbeeld dat ik perse een ritme moet hebben anders heeft mijn baby er last van, dat ritme lukt me echt totaal niet😔, de ene keer word ze 6:00 wakker andere keer weer 8:00 bijvoorbeeld.
Word er ook echt onzeker van
Babies zijn net mensen. Sommigen hebben een ritme, anderen totaal niet. En ook nooit. Niet onzeker over worden! Vertrouw op je gevoel. Groeit het een bloeit het? Dan is er niets om je zorgen over te maken!
Ik denk dat het puur afhankelijk is van je baby. Ik heb zelf vijf kinderen. De babytijd heb ik per kind heel verschillend ervaren. Mijn huilbaby was de moeilijkste periode van mijn leven. Een van mijn andere baby's kon ik overal mee naar toe nemen en kon je ongeveer vergeten omdat ze nooit een kick gaf. Ook tijdens de 'dreumes-tijd' zijn mijn ervaringen heel wisselend. Maar als ik het goed lees is dit jouw eerste kindje? Dat is denk ik een heel ander verhaal. Dan is het toch logisch dat je onzeker bent? Je hebt nog nooit eerder een kindje gehad. Een handleiding krijg je er niet bij. Mijn advies is om inderdaad te doen waar jij je goed bij voelt en te kijken naar je kind. Geen enkel kind is hetzelfde en alleen jij kan beslissen wat voor jouw kind wel of niet werkt. Kortom: laat je niet onzeker maken door 'goedbedoelde' adviezen maar kijk naar je kind en vertrouw op je gevoel! Dan komt het vast helemaal goed.