Zwanger en abortus
hoi,
Ik denk dat ik het gewoon even nodig heb om het even van me af te schrijven.
Wil zijn na een traject weer aangetelt, en hebben al een gezonde zoon uit een voorgaand traject.
Toen ik eraan begon dacht ik dat het was wat ik wilde, helaas ben ik er helemaal niet blij mee en gaat het helemaal niet goed met mij (niet eten, extreme stress en angst). Ik ben al zeker 6 kg afgevallen in een week, ik durf niet meer te kijken eerlijk gezegd naar de weegschaal.
Mijn man en ik staan er daarom ook niet meer achter en hebben een abortus gepland. (ik ben echt heel pril nog, ik weet het pas sinds 1,5 week). Ik voel gewoon aan alles niet de liefde die ik zou moeten voelen en ik denk ook niet dat dat nog komt. Ik heb continue heel sterk het gevoel dat er ook iets niet goed is met het kindje. Ik heb gesproken met arten, Fiom en vertrouwde personen in mijn omgeving. Ik vind het gewoon verschrikkelijk dat ik nu deze keuze moet maken, ik denk hier niet licht over na. Wij denken dan ook dat ons gezin met 1 kindje compleet is. Ik vraag mij af of er mensen hier zijn die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt of ervaring hebben met een curretage abortus.
wat een lastig dilemma. Ik snap alleen je eerste zinnen niet helemaal. Zat je in een vruchtbaarheidstraject of een ander soort traject?
Zou het met hormonen te maken kunnen hebben?
Wat zeggen de artsen?
Roos57 schreef op 08-11-2024 om 13:58:
Wat zeggen de artsen?
Die doen natuurlijk geen uitspraak over of je het wel of niet moet doen. Maar mij is wel door de huisarts vertelt dat het vaker voorkomt, zeker na een traject. Ik zelf denk ik niet na 1 week dat het nog van de medicijnen komt. Ik had de vorige keer dit helemaal niet, toen was is echt blij.
Oef, wat een lastige situatie. Het gevaar is dat je gevoel misschien tijdelijk is. Hormonen kunnen bizarre dingen met een mens doen. Ik zou zeker geen overhaaste beslissingen nemen maar echt proberen uit te zoeken wat er aan de hand is. Samen met professionals, bv een psycholoog en/of gyn.
Dat is eigenlijk geen antwoord op de vraag die je stelt, ik heb zelf geen ervaring met abortus. Maar wel met zwangerschap en hoeveel invloed hormonen kunnen hebben. En dat kan ook echt per zwangerschap verschillen.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je na een heel traject en bol van de hormonen toch niet direct blij kunt zijn. En dat je er dus nog eens heel erg goed over na wil denken kan ik ook begrijpen. In zo’n traject ben je alleen maar gefocust op dat het MOET lukken. Het kan inderdaad zomaar zijn dat je eigenlijk vindt dat je gezin compleet is.
Maar, je vond dat niet. Anders was je niet opnieuw aan het hele circus begonnen. Dus ik zou echt even de tijd nemen om de hormonen iets te laten zakken en weer even echt te voelen wat je nu eigenlijk wil.
Maar binnen 1,5 week al met artsen, FIOM en mensen in je omgeving gesproken hebben, dat lijkt me wel heel erg stug. Dan heb je niet eens tijd gehad om de positieve test te laten bezinken, of om te bedenken dat je het misschien toch niet ziet zitten. Geen tijd gehad om het er met je partner uitgebreid over te hebben. Dus ergens klopt dit verhaal voor mijn gevoel niet. En je gevoel dat er iets is met het kindje kan ook zomaar een ‘uitleg’ van je hersenen zijn aan je gevoel dat je het toch niet wil. Mensen ‘voelen’ ook vaak of ze een jongetje of meisje krijgen, dat klopt ook lang niet altijd.
Dat gezegd hebbend: een oud-collega van mij is na een fertiliteitstraject bevallen van een kind, waarna ze in een hele zware psychose is geraakt. Die is nooit meer de oude geworden. Dat wil je ook zeker niet. Maar die had tijdens de zwangerschap niet zulke twijfels, dat kwam na de bevalling pas. Ik vind het vooral door de tijd waarin dit allemaal moet zijn gebeurd echt niet heel erg geloofwaardig klinken. En als het toch klopt blijft mijn advies om vooral maximaal de tijd te nemen voor deze beslissing.
ik zou de echo volgende week afwachten, of het op de goede plek zit met een kloppend hartje. Misschien veranderd dat nog je gevoel.
Hormonen en koudwatervrees zijn best heftig. Het is toch raar dat je eerst de medische molen instapt om bewust een kind te forceren en nu het niet meer wil. Lijkt me ook heel naar voor je man deze omkeer ineens.
Ik vind het ook wel heel snel om binnen 1,5 week na een positieve test met zoveel partijen te praten en zulke zware twijfels te hebben. Je bent niet voor niks dit traject ingestapt. Jullie wilden samen heel graag nog een kind. Dat doe je niet zomaar, zo'n heel traject. Hormonen kunnen rare dingen met je doen. Wacht eerst de echo maar eens af.
Dus je hebt een vruchtbaarheidstraject ondergaan en nu het is gelukt, wil je er weer vanaf? Laten we maar hopen dat het de hormonen zijn, maar anders heb je de wet aan jouw kant.
Jonagold schreef op 08-11-2024 om 14:41:
Ik kan me heel goed voorstellen dat je na een heel traject en bol van de hormonen toch niet direct blij kunt zijn. En dat je er dus nog eens heel erg goed over na wil denken kan ik ook begrijpen. In zo’n traject ben je alleen maar gefocust op dat het MOET lukken. Het kan inderdaad zomaar zijn dat je eigenlijk vindt dat je gezin compleet is.
Maar, je vond dat niet. Anders was je niet opnieuw aan het hele circus begonnen. Dus ik zou echt even de tijd nemen om de hormonen iets te laten zakken en weer even echt te voelen wat je nu eigenlijk wil.
Maar binnen 1,5 week al met artsen, FIOM en mensen in je omgeving gesproken hebben, dat lijkt me wel heel erg stug. Dan heb je niet eens tijd gehad om de positieve test te laten bezinken, of om te bedenken dat je het misschien toch niet ziet zitten. Geen tijd gehad om het er met je partner uitgebreid over te hebben. Dus ergens klopt dit verhaal voor mijn gevoel niet. En je gevoel dat er iets is met het kindje kan ook zomaar een ‘uitleg’ van je hersenen zijn aan je gevoel dat je het toch niet wil. Mensen ‘voelen’ ook vaak of ze een jongetje of meisje krijgen, dat klopt ook lang niet altijd.
Dat gezegd hebbend: een oud-collega van mij is na een fertiliteitstraject bevallen van een kind, waarna ze in een hele zware psychose is geraakt. Die is nooit meer de oude geworden. Dat wil je ook zeker niet. Maar die had tijdens de zwangerschap niet zulke twijfels, dat kwam na de bevalling pas. Ik vind het vooral door de tijd waarin dit allemaal moet zijn gebeurd echt niet heel erg geloofwaardig klinken. En als het toch klopt blijft mijn advies om vooral maximaal de tijd te nemen voor deze beslissing.
Ik kan je garanderen dat mijn verhaal klopt, ik vind het eerlijk gezegd je reactie daarop een beetje ongepast. Dit is niet een of andere trol account.
Ik was meteen niet blij toen ik de test zag en heb daarop een afspraak bij de huisarts gehad de dag erna. Blijkbaar komt het nooit voor dan, maar ik heb wel die partner die zag dat het niet goed ging met mij en wij praten er veel over met elkaar. Daarbij kwam veel gespreksstof samen aan bod waar we niet eerder bij stil hadden gestaan. Leeftijd, verwachtingen, risico gezien leeftijd, belastbaarheid, onze pittige peuter die we al hebben. Het "geforceerde traject" waar alle romantiek ontbrak door het niet spontane. Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet. Dat gun ik geen kindje om zo het wereld te komen, vooral als dat gevoel ook niet verdwijnt.
Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 14:54:
Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet.
Dit is een denkfout. Iedere zwangerschap is anders.
Daatje1313 schreef op 08-11-2024 om 14:54:
[..]
Ik kan je garanderen dat mijn verhaal klopt, ik vind het eerlijk gezegd je reactie daarop een beetje ongepast. Dit is niet een of andere trol account.
Ik was meteen niet blij toen ik de test zag en heb daarop een afspraak bij de huisarts gehad de dag erna. Blijkbaar komt het nooit voor dan, maar ik heb wel die partner die zag dat het niet goed ging met mij en wij praten er veel over met elkaar. Daarbij kwam veel gespreksstof samen aan bod waar we niet eerder bij stil hadden gestaan. Leeftijd, verwachtingen, risico gezien leeftijd, belastbaarheid, onze pittige peuter die we al hebben. Het "geforceerde traject" waar alle romantiek ontbrak door het niet spontane. Ik ben al een keer zwanger geweest en bevallen, dus ik weet wel hoe dat behoord te voelen en dit is het niet. Dat gun ik geen kindje om zo het wereld te komen, vooral als dat gevoel ook niet verdwijnt.
Waarom ben je dan nog een keer dat traject ingegaan?
Jullie zijn heel bewust het traject ingegaan, dat doe je neem ik aan niet zomaar, maar omdat er een sterke wens is voor een tweede.
Ik zou nu niet eerst aan abortus denken, maar eerder aan psychologische hulp. Het komt regelmatig voor dat zwangere vrouwen zich heel slecht voelen, soms is er zelfs sprake van een prenatale depressie.
Geef je jezelf nog wat tijd ?
Nick90 schreef op 08-11-2024 om 14:59:
[..]
Waarom ben je dan nog een keer dat traject ingegaan?
Dat is ook iets wat ik mij op dit moment af begin te vragen. Ik denk onder druk van mijn partner en de leeftijd die meespeelt. Zoals gezegd heeft het hele traject bij mij diepe sporten achtergelaten, ik wilde er ook mee stoppen maar het was nu dus raak. Ik weet hoe makkelijk het is om te oordelen achter een toetsenbord over iemand anders, en ik vind het ook de stomste beslissing die ik ooit heb genomen met de kennis die ik nu heb, maar dat is achteraf. Ik weet zeker dat ik het nu niet aankan met mijn peuter die ik al heb.
Even een tegengeluid
Het is jouw lichaam, het is oké
Je bent niet de eerste, niet de enige, niet de laatste
Als het voor jou niet goed voelt en je wilt doorzetten en je hebt dit goed overlegd met je partner (heel belangrijk!) dan is dat echt oké
Je hoeft jezelf niet te verdedigen, naar niemand, ongeacht keuze, ook niet naar jezelf
Je hebt gepraat, je hebt gevoeld, je hebt nagedacht
Meer kan je niet doen
Mijn advies? Ga naar die afspraak, maar weet wel dat je dan niet hoeft door te zetten, dat je het een week later opnieuw in kan laten plannen (je schrijft immers dat je nog niet zo ver bent)
Weet ook dat je die echo NIET hoeft te zien als je dat NIET wilt en al zeker bent, weet ook dat het oké is om verder helemaal niks te horen over de foetus, of het gezond was of niet
Ook is het oké om naderhand toch verdriet te voelen, hormonen doen ook dat met je
Ikzelf heb geen abortus gehad, maar ben wel met een schoonzus mee geweest naar een abortuskliniek in Haarlem
Ik mocht niet mee de afdeling op natuurlijk, maar zag wel dat vrouwen flink getroost en gehoord werden, vond het heel oordeelloos en schoonzus heeft zich echt geholpen gevoeld
Hoe dan ook, jullie beslissing en dus sowieso de juiste
Sterkte gewenst!