lastige relatie met ouders
Ik heb een lastige relatie met mijn ouders.. ze waren vroeger heel erg van de stempel 'wij zijn ouders dus wij bepalen wat er gebeurt' waardoor er dus makkelijk over mijn mening en gevoel gewalsd werd.
Even paar voorbeelden: als een vriendinnetje bij mij had gelogeerd, en ik even wegliep om bijv naar de wc en als ik dan terugkwam zei het vriendinnetje 'je moeder vroeg of ik nog nachtje mag blijven slapen leuk he!!' terwijl ik dat helemaal niet wilde omdat ik ook echt tijd voor mezelf nodig had/heb, mijn moeder zei dat dan bewust wanneer ik er even een paar tellen niet ben. Ik wilde dan niet aan het vriendinnetje laten merken dat ik dat eigenlijk niet wilde. Als ik dan een moment had met mijn moeder alleen zei ik wel dat ik het niet leuk vond, maar dan reageerde ze met 'maar IK bepaal wie hier blijft slapen en wie niet'. dit is heel vaak voorgekomen. Ook heeft mijn moeder wel eens speelgoed van mij weggegeven aan anderen zonder dat ik het wist, dat een vriendinnetje bij mij kwam 'Ik mocht deze hebben van je moeder zo lief!!' en dan had ze mijn skeelers in haar handen. Of dat ik een keer op school kwam en een vriendin kwam naar me toe dat mijn moeder tegen haar moeder had gezegd dat ze met ons mee mocht op vakantie. En zo kan ik wel tig voorbeelden bedenken.
Toen ik uit huis was, ging het beter maar ook dan waren er dingen die ze bewust achterhielden. Zo hadden ze mijn bed zelf genomen zonder dat ik het wist, waardoor ik na een avondje stappen met mijn toenmalige vriend naar mijn ouderlijk huis ging (wat zij wisten) en wij ineens met onze mond vol tanden stonden dat wij in mijn ouders bed moesten slapen. Als ze dit allemaal van tevoren zouden overleggen is het allemaal geen probleem, dat heb ik ze heel vaak gezegd, maar ze overleggen nooit iets omdat ze bang zijn dat ik er een gedoe van maak of het anders wil. Ik kan wel altijd bij ze terecht, mocht ik bijv financieel hulp nodig hebben dan zouden ze me altijd helpen. Maar dat zorgt er ook voor dat ze vinden dat ik niet mag klagen want 'we helpen je altijd'.
Mijn probleem nu: ik ben zwanger en ik durf straks mijn kind wel bij mijn schoonouders achter te laten, want zij overleggen altijd alles netjes. Maar mijn ouders niet. Ik ben bang dat zij niet aan afspraken gaan houden of geen rekening houden met wat ik of mijn man belangrijk vindt. Tegelijkertijd doen ze wel veel voor ons en wil ik ze niet te kort doen.
Je hoeft je kind helemaal niet bij iemand achter te laten.
Ik gaf borstvoeding, dus dat zou een goede reden geweest kunnen zijn, maar eigenlijk kwam de situatie nooit voor: meestal namen we de baby gewoon mee, of ik ging niet mee (en dat vond ik dan helemaal niet erg). Mijn schoonouders zouden, omdat ze ook nogal geneigd waren hun eigen zin door te drijven, mijn laatste keus zijn geweest.
nee, inderdaad je moet helemaal niks. Jij bent de moeder en je partner de vader. Zij mogen opa en oma zijn, maar hoe je dat vorm geeft is aan jullie. Je weet in ieder geval hoe je het niet wil doen in het moederschap! Ik ken je moeder niet maar je zou toch niet wensen dat je baby straks ineens oorbellen gezet krijgt van oma of iets.
Verander je perspectief eens? Nu ben jij de ouder, dus nu bepaal jij! Ik denk dat dit inzicht je al kan helpen.
Verder: je hoeft je kind nergens 'achter te laten' als jij dat niet wilt. Dus dat zou ik ook niet doen als jij je er niet goed bij voelt. Zeker de eerste maanden zal dat denk ik ook niet snel gebeuren. Dan gaat de baby mee als je ergens naar toe gaat. Tenminste, onze oudste ging werkelijk overal mee naar toe, dat was ook een hele gemakkelijke baby. Dat geluk moet je maar hebben natuurlijk.
Ik had met mijn eigen moeder ook geen heel beste band. Toch is ze als oma best leuk. Onze kinderen gingen deels naar de opvang en een dag in de week naar mijn schoonmoeder. Die woonde bij ons om de hoek en paste al op onze hond als wij werkten, dus dat was gewoon wel zo praktisch. Kan best dat mijn moeder dat niet leuk vond, maar daar heb ik me niks van aangetrokken, gewoon als vaststaand feit gebracht. Ze heeft de schade later trouwens ruimschoots ingehaald, want ze heeft jarenlang op mijn neefjes en nichtjes gepast. Mijn schoonmoeder had alleen onze kinderen.
Ik zou me vooral proberen niet druk te maken voor iets dat nog helemaal niet speelt. Het is vroeg genoeg om daarover te piekeren als de situatie zich voordoet. En zoals ik al zei: mijn moeder deed het als oma beter dan ik had verwacht. Jouw ouders misschien ook wel.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Geniet ervan, en pieker vooral niet 
.
Hallo, ik weet niet of helemaal of iets zelfde is als bij jouw.
Maar ondanks ik van mijn beide ouders hou, kan ik mijn dochter niet achterlaten bij hun. Vanwege ze nooit hebben geluisterd naar mij, ze wisten zogezeg wat best voor mij is.
Mijn vrouw en ik merken dat ze zich moeien met opvoeding van onze dochter. en als we op bezoek gaan bij hun dan is onze dochter helemaal overstuur.
Dus komen we minder vaker langs met haar, maar mijn ouders zijn niet dom en merken het. En mijn vrouw en ik voelen ons daar schuldig bij.
Ik hoop dat bij u snel makkelijker wordt met opa's en oma's.
En je merkt al heel snel hoe ze zijn ten aanzien van jouw wensen en hun eigen behoeften terwijl je er gewoon bij bent. De eerste tijd is je baby bij iemand anders laten toch helemaal niet aan de orde?
Je mag overal 'nee' tegen zeggen. Ook als ze iedere dag langs willen komen na de bevalling om je te 'helpen'. Dan lieg je desnoods maar dat je alles onder controle hebt 
Als ze leuk zijn, is dat mooi meegenomen. Als ze niet leuk zijn, ben je ze niets verplicht in de zin van tijd alleen met de baby.
Mijn schoonmoeder ontpopte zich gedurende de zwangerschap als superobsessief en dominant. Zels voor de bevalling zag ik de bui dus al hangen. Ze ging bijvoorbeeld op een baby uit de buurt passen en vertelde dan tussen neus en lippen door hoe ze de wensen van de moeder gewoon aan haar laars lapte. Alles opgeteld ging ik dus in een paar maanden van "leuk voor ze, een kleinkind" naar "bemoei je er niet mee!"
Je hoeft helemaal niks inderdaad, maar ik begrijp wel wat je bedoelt volgens mij. Je denkt dat je ouders verwachten dat ze mogen oppassen en jij wil het liever niet. Nog erger: hun concurrenten, je schoonouders, mogen wel oppassen.
Ben je bang voor hun reactie wanneer jij je grenzen (op voorhand) aangeeft, of bang om ze te kwetsen?
Gefeliciteerd met je zwangerschap 
nu je zelf moeder wordt zal de relatie met je ouders onder een vergrootglas komen te liggen. Ook zullen de verhoudingen wat gaan verschuiven, omdat jouw positie in het leven verandert. Er kan dus nog e.e.a. Veranderen.
wat jij beschrijft, zo gaat het hier ook. De kinderen laten we wel achter bij mijn schoonouders, maar niet bij mijn ouders. Want wat we ook afspreken, ze doen toch wat en hoe ze het zelf willen. Zonder overleg, achter mijn rug om. was voor hen een hele teleurstelling toen ze er achter kwamen dat ze geen oppas oma/opa werden. En dat de kinderen niet mogen komen logeren. Of met hen mee op vakantie mogen. Ze staan financieel voor ons klaar en zullen ons steunen waar nodig (niet het geval gelukkig). Maar, mocht de voorwaarde daarvoor zijn dat mijn kinderen onder hun zeggenschap komen te staan… dan laat maar.
ik wil je iig succes wensen. Het klinkt alsof jullie nog een paar lastige gesprekken te gaan hebben.
In welke zin doen je ouders heel veel voor jullie, TO?
Vrijevlinder schreef op 04-04-2024 om 21:19:
In welke zin doen je ouders heel veel voor jullie, TO?
Hier ben ik ook heel benieuwd naar ?
als ze moeilijk gaan doen over het niet op mogen passen, zou ik gewoon zeggen, dat ze meerdere keren hebben aangetoond jouw behoeften niet te respecteren, en je mening ook niet.
Dus hoe kan je erop vertrouwen dat ze je opvoed methode wel respecteren?
Grote kans dat ze gewoon op de oude voet doorgaan. Dus bescherm jezelf en je kind daartegen. Dan zijn ze maar gekwetst. Ze hebben jouw al zo vaak gekwetst.
Jij bent moeder van de baby. Jij bepaald. (Samen met de vader van de baby, je partner, uiteraard)
Heb vertrouwen in jezelf!
Vrijevlinder schreef op 04-04-2024 om 21:19:
In welke zin doen je ouders heel veel voor jullie, TO?
Nu ik de openingspost eens teruglees klinkt het een beetje alsof zowel de ouders als de schoonouders nog veel te veel doen voor ze. Ook de schoonouders, want "die overleggen altijd netjes". Dat klinkt me niet heel zelfstandig in de oren. Waarom en waarover zouden ze moeten overleggen? Er is nog geen kind, dus dan gaat het om jullie huis(houden) of zo?
Of gaat het om overleggen over welk verjaardagscadeau ze zullen geven of zo? In welk geval je nog steeds niet weet hoe ze zich zullen gedragen als er een kleinkind is. (Maar gelukkig is dat de eerste paar maanden helemaal niet nodig.)
Begin eerst eens, als er nog heel veel voor jullie gedaan wordt, dingen zelf op te lossen. (Als dat betekent dat je niet kunt vertellen dat er iets opgelost moet worden, dan is dat maar zo.) Dat zal een hoop schelen in hoe de aanstaande grootouders jullie zien en hoe serieus ze jullie zullen nemen als ouders.
TO, denk je dat je je ouders iets verplicht bent omdat ze altijd financieel wel hulp bieden?
en als je straks je kind wat groter is, dan is het een tip om de dagstructuur uit te schrijven.
Bijv:
700 pap
900 fruit (gepureerd) en water
1030 nijntje koekje en melk
1230lunch 2 boterhammen zonder korstjes en kleine stukjes belegd met boter en smeerkaas en teeworst. En melk erna
13uur. Schone luier en naar bed. (Slaapzak en knuffel)
En ophangen in de keuken.
Dan kan je nooit de discussie krijgen dat het "niet duidelijk" was. En wordt er met jullie ritme en wensen geen rekening gehouden, dan weet je genoeg.
Maar nogmaals; jullie verschillen teveel qua opvoedvragen en normen en waarden, dus dan gewoon niet aan beginnen. Jullie kind en jullie bepalen. punt.
Ben jij trouwens enig kind?
Bij de voorbeelden die jij noemt, komt het namelijk over alsof er op die manier een groter gezinssamenstelling wordt 'gecreëerd' om dit gemis te compenseren, zou dat kunnen kloppen? Dat er verdriet achter deze keuzes zit van een stukje ongewenst gemis van een groter gezin?