43 jaar ongepland zwanger, baby is welkom maar ben toch verdrietig

Weken geleden zonder voorbehoedsmiddel seks gehad met mijn man. Dit doen we nooit, maar het gebeurde en we hebben er daarna niet meer over nagedacht. Ik ben al 43 en dan verwacht je niet van 1 keer gelijk zwanger te worden. Dit bleek dus wel zo te zijn.  Voor ons een grote schok, maar in eerste instantie hadden we toch het gevoel van 'Dit heeft zo moeten zijn'.  We hebben 2 kinderen (leeftijd middelbare school) waar we heel blij mee zijn.  Helaas waren mijn zwangerschappen voor mij zwaar en heb ik een chronische ziekte.  Daarom hebben wij destijds besloten om het bij 2 kinderen te laten. We durfden het gewoon niet aan.   
Toen ik toch zwanger bleek te zijn waren we dus even blij.  De blijdschap duurde bij mij niet zo lang omdat ik gelijk heel erg misselijk werd en de hele dag door aan het spugen was.  Mijn lichamelijke conditie, mijn leeftijd en het leeftijdsverschil tussen dit kindje en onze pubers werden voor mij toch weer een obstakel. Ik heb een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek en moest toch nog een week wachten voor ik langs kon komen.  In die tijd kon ik ook langskomen bij de verloskundige. Zij was ontzettend lief en ze heeft een echo gemaakt.  Ik was inmiddels 8 weken zwanger en embryo + kloppend hartje waren goed te zien.  Ik kon na het zien van het hartje, zo was mijn gevoel, geen abortus meer doen. Mijn man deelde dit gevoel. Al gaf hij wel aan dat het mijn lichaam is en als ik het echt niet kan/wil dragen, hij mij steunt bij het doen van een abortus.
We hebben samen besloten om wel voor een kindje te gaan. Nipt en echo's zijn tot nu toe goed en ik ben inmiddels 17 weken zwanger.  Af en toe voel ik ons kindje al. 
 En toch.....  maak ik mij ontzettend veel zorgen, ben ik verdrietig en denk ik nog steeds iedere dag dat ik dit eigenlijk niet meer wil.  De hele zwangerschap voelt als 'overleven' en volhouden tot ik bevallen ben. Maar ik wil helemaal niet bevallen! Dat kan ik echt niet meer!  Het voelt alsof mijn leven weer verder kan als ik niet meer zwanger ben, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Er is weer een baby en we beginnen opnieuw. De gebroken nachten, peuterspeelzaal, een kleuter, de basisschool.... het lijkt mij allemaal verschrikkelijk. Vooral de zorgen die er weer zullen zijn.  We zijn heel blij met onze grote kinderen. Ze kunnen goed met ons praten en zijn lekker zelfstandig. Straks is er weer een kleine die dit allemaal niet kan en het duurt wel even voor ze naar de middelbare school gaan.  
Ik voel mij vreselijk egoïstisch en schuldig als ik dit denk.  Dit kindje heeft niet om zijn komst gevraagd en ik wil ook absoluut niet dat hem iets overkomt.  Maar waarom blijf ik dan verdrietig over zijn komst?  Ik vind het heel erg moeilijk en ik weet niet goed hoe ik met deze gevoelens om moet gaan.  Zijn er meer moeders/ouders die dit herkennen? Of die tips hebben hoe ik hiermee om kan gaan?