43 jaar ongepland zwanger, baby is welkom maar ben toch verdrietig
Weken geleden zonder voorbehoedsmiddel seks gehad met mijn man. Dit doen we nooit, maar het gebeurde en we hebben er daarna niet meer over nagedacht. Ik ben al 43 en dan verwacht je niet van 1 keer gelijk zwanger te worden. Dit bleek dus wel zo te zijn. Voor ons een grote schok, maar in eerste instantie hadden we toch het gevoel van 'Dit heeft zo moeten zijn'. We hebben 2 kinderen (leeftijd middelbare school) waar we heel blij mee zijn. Helaas waren mijn zwangerschappen voor mij zwaar en heb ik een chronische ziekte. Daarom hebben wij destijds besloten om het bij 2 kinderen te laten. We durfden het gewoon niet aan.
Toen ik toch zwanger bleek te zijn waren we dus even blij. De blijdschap duurde bij mij niet zo lang omdat ik gelijk heel erg misselijk werd en de hele dag door aan het spugen was. Mijn lichamelijke conditie, mijn leeftijd en het leeftijdsverschil tussen dit kindje en onze pubers werden voor mij toch weer een obstakel. Ik heb een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek en moest toch nog een week wachten voor ik langs kon komen. In die tijd kon ik ook langskomen bij de verloskundige. Zij was ontzettend lief en ze heeft een echo gemaakt. Ik was inmiddels 8 weken zwanger en embryo + kloppend hartje waren goed te zien. Ik kon na het zien van het hartje, zo was mijn gevoel, geen abortus meer doen. Mijn man deelde dit gevoel. Al gaf hij wel aan dat het mijn lichaam is en als ik het echt niet kan/wil dragen, hij mij steunt bij het doen van een abortus.
We hebben samen besloten om wel voor een kindje te gaan. Nipt en echo's zijn tot nu toe goed en ik ben inmiddels 17 weken zwanger. Af en toe voel ik ons kindje al.
En toch..... maak ik mij ontzettend veel zorgen, ben ik verdrietig en denk ik nog steeds iedere dag dat ik dit eigenlijk niet meer wil. De hele zwangerschap voelt als 'overleven' en volhouden tot ik bevallen ben. Maar ik wil helemaal niet bevallen! Dat kan ik echt niet meer! Het voelt alsof mijn leven weer verder kan als ik niet meer zwanger ben, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Er is weer een baby en we beginnen opnieuw. De gebroken nachten, peuterspeelzaal, een kleuter, de basisschool.... het lijkt mij allemaal verschrikkelijk. Vooral de zorgen die er weer zullen zijn. We zijn heel blij met onze grote kinderen. Ze kunnen goed met ons praten en zijn lekker zelfstandig. Straks is er weer een kleine die dit allemaal niet kan en het duurt wel even voor ze naar de middelbare school gaan.
Ik voel mij vreselijk egoïstisch en schuldig als ik dit denk. Dit kindje heeft niet om zijn komst gevraagd en ik wil ook absoluut niet dat hem iets overkomt. Maar waarom blijf ik dan verdrietig over zijn komst? Ik vind het heel erg moeilijk en ik weet niet goed hoe ik met deze gevoelens om moet gaan. Zijn er meer moeders/ouders die dit herkennen? Of die tips hebben hoe ik hiermee om kan gaan?
Wat naar dat je je zo voelt. Op zich wel begrijpelijk. Het was een 'ongelukje' en je wilde dit niet. Maar nu is het zo en jullie gaan het houden. De bevalling kan je echt wel. Je lichaam kon nog zwanger worden dus bevallen kan je ook! En als je dat echt niet kan geloven regel je van te voren een ruggenprik.
Je andere kinderen zijn al groot, misschien kunnen ze je juist helpen straks? Ik was wat ouder toen ik een zusje kreeg en vond het geweldig.
Heel veel sterkte en succes met alles, jullie kunnen het 
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Ik begrijp dat jullie hier niet voor hebben gekozen, op deze leeftijd en in deze levensfase. Maar soms overkomen je dingen in het leven, niet alles is planbaar. Het zal vast wennen zijn, nu en straks, voor jullie allemaal. Maar luister naar je gevoel en heb vertrouwen.
Bevallen is nogal een hormonale aangelegenheid. Onder normale omstandigheden kan niemand dat, maar door allerlei hormonen die vrijkomen is je lichaam daar op dat moment wel toe in staat.
gefeliciteerd met de komst van jullie derde kindje. Ik snap je gemixte gevoelens heel goed. Want linksom of rechtsom over een paar maanden staat jullie leven weer helemaal op zijn kop
Heb je je gemixte gevoelens al onder woorden kunnen brengen bij je man en de verloskundige. En heb je al angst besproken met de verloskundige? Mijn collega was met de 2e heel angstig, en zij hebben samen een heel plan gemaakt om alles op alles te zetten voor een goede bevalling. Het heeft haar echt veel geholpen.
Ik snap je angsten en twijfels best, je hebt hier niet bewust voor gekozen en het zijn weer enorme veranderingen. Ik zou je ook aanraden om het met de verloskundige te bespreken. En verder: komt tijd komt raad. De dingen die nu als een enorme tsunami over je heen spoelen komen straks één voor één. Maar blijf niet in je eentje lopen tobben met deze gevoelens, je hoeft je er niet voor te schamen.
Bedankt voor jullie reacties. Mijn man weet dat ik deze gevoelens heb en ik kan er met hem wel over praten. Maar hij neemt in dit geval het leven wat meer zoals het komt.
Hij zegt dat waar 2 kinderen groot worden, een derde ook nog wel lukt. Daar kan ik misschien een voorbeeld aan nemen, alleen zitten verstand en gevoel bij mij niet op één lijn. Vanwege mijn ziekte beval ik in het ziekenhuis en sta ik daar ook onder controle. Ze proberen mij daar zo vaak mogelijk te koppelen aan dezelfde specialist, alleen lukt dit niet
altijd. Ik heb in het begin met een verloskundige gesproken, alleen ben ik tijdens een dergelijk gesprek erg van het relativeren en het maken van een grapje om het 'minder erg' te maken. Daardoor denken mensen vaak dat ik sterk genoeg ben en dat alles wel goedkomt. Ik vind het heel moeilijk om dit te doorbreken en mijn gevoel niet weg te 'grappen'.
Het doet mij wel goed om te horen dat alles niet gelijk als een tsunami over mij heen zal spoelen, want dat is ook zo! Het is in mijn hoofd nu één groot blok van zorgen en ik merk dat ik het fijn vind dat ik even een heldere kijk op dingen krijg.
Je zit ook in een lastig situatie. Je gevoelens mogen er zijn ook al zou je het niet willen voelen/denken. Het hoort bij het acceptatieproces.
Je hebt het al 2x gedaan en je kunt het weer.
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap.
Natuurlijk mag je je angstig en verward voelen. Het is ook een mechanisme dat maakt dat je je goed wilt voorbereiden op wat komen gaat. Het is jammer dat je je toekomstplannen moet bijstellen, maar niet alles is te plannen.
Hoe voelen de pubers zich, nu er nog een kleintje komt? Ik heb altijd een zusje willen hebben, ik heb een broertje en twee bonusbroertjes.
als je het heel moeilijk vind om je ware emoties te vertellen aan je verloskundige, misschien helpt het als je ze opschrijft? Kan sowieso opluchten.
En verder toch gefeliciteerd, probeer inderdaad toch een beetje te vertrouwen op je lijf, de natuur en de hormonen, je kan dit, je hebt dit vaker gedaan.
Heeft jou huisarts een poh ? Iemand waar je wel alles tegen kan zeggen . Dat gun ik je . Het is niet raar dat je dit allemaal voelt .
Wat een emotionele situatie, waar je in zit.
Hopelijk helpt het wat vertrouwen te krijgen dat je de keuze om de kleine te laten komen gemaakt hebt met dát wat je nu weet, zonder de liefde voor je kind al gekend en gevoeld te hebben. Dus als de kleine er is en die gevoelens komen erbij, dan zal er misschien minder ruimte overblijven voor de bezwaren/twijfels/onzekerheden. Als je de liefde voor je kind voelt, dan verdwijnt de rest misschien naar de achtergrond. Tenminste, dat hoop ik voor je.
Wat een verrassing moet dat zijn geweest, niet vreemd dat je daar gemengde gevoelens bij hebt. Maar je hebt nu een keuze gemaakt, en zal vooruit moeten kijken naar de toekomst. Ik zou dit zeker aangeven bij de verloskundige, je bent niet de enige vrouw die met dit soort gevoelens worstelt. In het ziekenhuis is het toch vaak wat lastiger om een band op te bouwen dan wanneer je een vaste verloskundige hebt. Maar ik zou dit zeker bij ze aangeven. Niemand heeft er wat aan als je met dit soort gevoelens door blijft lopen.
Gefeliciteerd! Wat een verrassing moet dat zijn, geen wonder dat je hoofd tolt.
Je moet niet alleen wennen aan het idee dat je de komende jaren al die kinderfases doorloopt waarvan je dacht dat ze achter je lagen. Je neemt ook afscheid van het beeld van je leven dat je voor de komende jaren voor ogen had. Dus je rouwt ook een beetje, je wereld is flink door elkaar geschud.
Maar ja, in praktische zin heeft je partner natuurlijk gelijk, je hebt er 2 grootgebracht, nr 3 zal ook best lukken. En dat is een fijn idee, je wordt vast een relaxte ouder!
En een praktische tip: Zeg bij je volgende afspraak in het ziekenhuis wat je hier schreef: "Ik moet oppassen dat ik mijn gevoelens niet weg grap."
Dat is de kern, en die uitspreken schept ruimte om deze gevoelens te delen.
Ik begrijp wel dat je je zo voelt. Nu zie je er tegenop en denk je ‘Straks weer de peuterspeelzaal etc.’, maar straks is het je kind dat daarheen gaat en ervaar je dat denk ik anders.
Heb er maar vertrouwen in dat het goed komt. Het zal zwaar voor je zijn ivm je gezondheid, maar je bent niet alleen. Je hebt een man en 2 mooie grote kinderen. Samen kunnen jullie dit.
Twee vragen:
1) wat vinden je kinderen ervan?
2) probeer je eens heel serieus voor te stellen dat je direct na de bevalling dit kind af zou staan voor adoptie. Wat voel je dan?
Ps. Je hoeft deze vragen zeker niet hier te beantwoorden!
Ik wil even iets delen wat een oudere kennis ooit vertelde. Haar derde kind was een ongelukje en ze heeft tijdens de zwangerschap gehuild omdat ze het niet zag zitten. En dat derde kind heeft haar van de drie het meeste plezier geschonken.
Heel veel goede moed gewenst met de rest van de zwangerschap!