Zwanger van 3e, man wil niet
Hi dames,
Ik ben onverwachts zwanger van ons 3e kindje.
We hebben al 2 kinderen van 5 en 7 jaar en er is weer wat rust in ons leven, nu dat beide kinderen naar school gaan. Zelf had ik vroeger wel de wens van 3 kinderen, maar mijn vriend wilde niet en met mijn 2 kinderen was ik ook heel blij. Echter nu ik wel zwanger ben van de 3e, schreeuwt alles in mij dat ik het niet weg wil laten halen. Het is nog maar 5 weken, dus heel pril, maar desondanks beschouw ik het al als een mensje.
Mijn vriend is heel resoluut en zegt dat hij niet weer opnieuw wil beginnen met babyfase, slaapjes, dure opvangkosten etc. Ook ziet hij de abortuspil als een relatief kleine ingreep, waar ik met de tijd wel weer overheen zal komen, terwijl hij zijn leven lang vastzit aan nog een kind. Mijn vriend is mentaal niet altijd even stabiel geweest en hij denkt dat hij het simpelweg niet aankan om nog een kind te krijgen.
Ik zit heel erg in tweestrijd en heb het gevoel dat ik hoe dan ook iemand benadeel. Het voelt egoïstisch om toch voor dit kindje te kiezen in de hoop dat mijn vriend bijdraait.. Ik gun het kindje uiteraard 2 liefhebbende ouders. Mijn verwachting is wel dat hij hoe dan ook van het kindje gaat houden, alleen wellicht pas na de babyfase.
Het voelt enorm eenzaam momenteel en ik kom er maar niet uit. Zijn hier wellicht vergelijkbare ervaringen?
Uiteindelijk is het jouw beslissing. Het zal wel waarschijnlijk consequenties hebben voor jullie relatie. Blijf praten in ieder geval. Als jullie het weg willen laten halen, dan is zo snel mogelijk natuurlijk de beste optie.
Bespreek echter wel hoe jullie dit in de toekomst gaan voorkomen. De pil en condoom bijvoorbeeld. Of hij kan denken aan sterilisatie.
een kind op de wereld zetten dat ongewenst is door 1 van de ouders, zou ik zelf nooit doen. Dat je denkt dat hij er wel van gaat houden, zou ik ook niet zomaar van uit gaan. In het geval van een kind is er geen weg terug als je spijt krijgt en dat is voor het kind ook nog eens een ongelooflijk nare wetenschap, ongewenst zijn door een ouder.
Je moet met jezelf door een deur kunnen. Jij bent degene die met de beslissing moet leven
Mensen kunnen gaan scheiden. Van jezelf scheiden gaat niet. ik zou het houden en tegen je man zeggen dat het kind, vergeet dat niet, ook maar relatief een korte tijd zo klein is als waar hij nu over valt. En voorkom dit idd in de toekomst. Dan gaat hij maar onder het mes als hij zo perse niet wil meer.
Ik zou er inderdaad ook zeker niet vanuit gaan dat vriend wel bij gaat draaien. Ik zou eerder uitgaan van een scenario waarbij jullie relatie flink onder druk komt te staan.
Op Viva breekt in zulke topics altijd eerst een hele discussie uit dat de man dan maar had moeten zorgen voor goede anticonceptie. Vind ik altijd zo’n dooddoener.
Men gaat dan, mijns inziens, ook volledig voorbij aan het feit, dat het voor een kind best kut is, als het niet gewenst is door beide ouders. Zoals Blair hierboven ook al schetst.
Het krijgen van kinderen is altijd een beetje egoïstisch, maar het doorzetten terwijl de randvoorwaarden niet kloppen, vind ik eigenlijk wel egoïstisch. Een wankele relatie kan bijvoorbeeld ook veel gevolgen hebben voor de andere kinderen.
Ik wens je veel wijsheid TO!
Poeh dat is nogal wat als je mentaal niet stabiel bent en denkt dat je het niet aankan om nog een kind te krijgen. Dit heeft grote gevolgen voor zowel je man als je andere kinderen, en dus ook voor jou en het ongeboren kind. Met twee gezonde kinderen zou ik alleen een derde laten komen als je er allebei voor open staat. Tel je zegeningen.
Wat lastig TO . Ik zou naar het fiom gaan
Sterkte met je keuze .
Zelf vind ik het een behoorlijke dooddoener om een abortuspil als 'relatief kleine ingreep' weg te zetten. Het heeft namelijk wel behoorlijk grote gevolgen. Een keuze voor abortus is zó persoonlijk, zo precair. Gelukkig hebben we in Nederland het recht op abortus. Maar let wel, het 'recht op' is zeker geen (morele) 'plicht tot'. Als jij het wil houden, hou het dan. Dan ga je vanuit die positie met je man praten hoe jullie gezin en relatie er met dat gegeven uit gaat zien.
RosaMontana schreef op 09-02-2024 om 12:07:
Poeh dat is nogal wat als je mentaal niet stabiel bent en denkt dat je het niet aankan om nog een kind te krijgen. Dit heeft grote gevolgen voor zowel je man als je andere kinderen, en dus ook voor jou en het ongeboren kind. Met twee gezonde kinderen zou ik alleen een derde laten komen als je er allebei voor open staat. Tel je zegeningen.
Haar man is mentaal niet stabiel.
Wat moeilijk. Ik heb zelf geen ervaring met een zwangerschap terwijl mijn partner dat niet wil, maar ik heb in mijn omgeving wel meerdere vrouwen die op aandringen van anderen abortus hebben laten plegen terwijl ze er zelf niet volledig achter stonden. Onderschat de mentale gevolgen daarvan alsjeblieft niet. Ik denk dat ze vrijwel allemaal, met de kennis van nu, zouden kiezen voor hun ongeboren kindje, ook als dat ten koste zou gaan van hun relatie of partner.
Zoals Micha hierboven al schrijft, een recht hebben op abortus is zeker geen morele plicht om dat dan ook daadwerkelijk te doen. En als alles in je schreeuwt dat je het kindje niet weg wil laten halen, dan zou ik dat stemmetje niet zomaar wegdrukken.
Sterkte met je beslissing..
Dank voor jullie reacties. Ik kan alle tegens begrijpen en de keuze ook heel erg rationaliseren. Het gevoel voert alleen zo de boventoon momenteel.
Het is jammer genoeg niet te voorspellen wat het beide kanten op gaat doen. Misschien loopt het uiteindelijk los en gaat mijn partner wennen aan de situatie of het gaat juist de andere kant op en mijn partner gaat mij verwijten dat ik niet de keuze heb gemaakt tot abortus.
We hebben natuurlijk al 2 kinderen, die het allerbelangrijkste voor mij zijn. Mocht dit tussen ons in komen te staan, (welke kant het ook opgaat) dan heeft dat echt een groot effect op het gezin. Dat is het mij niet waard.
Gelukkig is de sfeer in huis momenteel best oké. Van het weekend hadden we het zelfs even over namen, maar toen ik begon over het plannen van de echo kwam de paniek bij hem weer naar boven.
Dat de relatie het niet zou overleven, dat is tot daar aan toe. Maar de andere kinderen dan? De gevolgen van een eventueel gestrande relatie belandt ook op hun bordje. Ik zou dat ook zeker in ogenschouw nemen en mee laten wegen. Daarnaast is mentale instabiliteit ook niet iets wat onder het tapijt te vegen is.
Wat een ontzettend moeilijke situatie. Ik zou ook even contact opnemen met het Fiom, TO
En meneer kwam niet op het briljante idee zich te steriliseren?
Stel, je laat het weghalen. Heb je dan zekerheid dat je man altijd bij je blijft? Nee. Heb je dan zekerheid dat hij nooit meer labiel wordt? Nee.
Heb je dan zekerheid dat jij er geen psychische problemen mee krijgt? Nee.
En ik snap het echt totaal niet dat hij zó zeker weten geen derde kind wil maar blijkbaar niet het beste gedaan heeft om dat te voorkomen, zichzelf laten steriliseren. Bij elke andere vorm van anticonceptie is er altijd een mogelijkheid dat. Waarom neemt hij dan nu zijn verantwoordelijkheid niet? Het is een risico dat jullie sámen genomen hebben. Maar de oplossing is alleen dat wat hij wil?? Ik kan zo boos worden om dit soort gedrag.
nog een toevoeging omdat je om ervaring vroeg: mijn moeder heeft decennia geleden een abortus ondergaan omdat ze zwanger van kind zoveel was. Mijn vader wilde niet nog meer kinderen. Dus omwille van huwelijk en gezin bij elkaar houden luisterde ze naar hem. Ze is in de loop der tijd steeds meer wrok gaan koesten, er kwam steeds meer spanning en ruzie en na 4 jaar is hun huwelijk uit elkaar gespat. Ze noemt hem tot op de dag van vandaag een moordenaar en heeft nog steeds een hekel aan hem.
Ga samen met je man naar de huisarts en/of het FIOM. Bespreek de voors en tegens met een onafhankelijke derde, dat helpt jullie allebei om je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen en begrip voor elkaars standpunten te krijgen. Ik kan me goed voorstellen dat je man in paniek is nu. Maar misschien zakt die paniek wel als jullie er goed over hebben kunnen praten. Of misschien denk jij inderdaad wel dat je jullie huidige gezin niet op het spel wil zetten. Het kan alle kanten op gaan, en niks is goed of fout. Het is gewoon een rotsituatie waarbij altijd iemand pijn gedaan wordt. Je kunt hoogstens die pijn zien te beperken. Maar je moet er wel sámen uit komen. Dat lijkt me het allerbelangrijkste.
En ik zou het ook met een vriendin/moeder/zus bespreken. Iemand die jou kan steunen, wat jullie beslissing ook wordt. Dus niet iemand die je in een bepaalde richting duwt.
edit: zo'n groot emotioneel iets voor je houden zorgt er m.i. voor dat je al snel in je hoofd in kringetjes ronddraait. Het bespreken met een buitenstaander kan je heel goed helpen alles op een rijtje te zetten. En het bespreken met iemand die je vertrouwt helpt je om je verdriet en zorgen te delen. Daarvoor kun je nu (neem ik aan) niet bij je man terecht omdat hij er zo anders tegenaan kijkt nu.
Sterkte!