Huis gekocht, twijfels en sombere gedachten
Goedemiddag allemaal,
Het zal mijn eerste forum worden wat ik zelf schrijf; bij vriendinnen wil ik niet meer aan kloppen en ben inmiddels een beetje moe van mezelf, de negatieve gedachten en de twijfels. Wie weet lucht het wat op door het op te schrijven en zijn er nog wat wijze vrouwen die met me mee willen denken.
Sinds kort zijn mijn vriend en ik verhuisd naar een koophuis, we wonen er bijna een jaar. Toen we hier binnen kwamen waren we meteen verliefd; een oud huis, vlakbij de grote plaats waar we vandaan komen en prachtig ingericht. Wat een droom, zou je denken. Niet echt, ik merk dat ik continue aan het twijfelen ben of dit wel een goede koop is geweest. Het is een oud grachtenpand en er zijn redelijk wat gebreken naar boven gekomen. Het huis is als je snel kijkt prachtig maar als ik naar de deuren en de afwerking kijk, zakt de moed me in de schoenen. We hebben boven twee slaapkamers waarvan de andere voor de baby zal zijn want we hebben een kinderwens maar er is geen dakkapel. De kamer is klein met weinig ramen waar zonlicht doorheen komt en zit het tegen een ander huis aan dus je kijkt tegen oranje dakpannen aan. Mijn vriend is bezig met het aanvragen van een vergunning maar het lijkt nogal moeilijk te gaan. In de zomer is het boven heet, in de winter ijskoud.
Ik had een droom en dat was een praktisch appartement met een mooie badkamer en twee fijne, ruime kamers en een balkon. Meer dan dit hoefde niet van mij. Ons huis nu is heel ruim opgezet (twee keer zo groot als de appartement ongeveer) maar ik ben net zo gelukkig in een klein huisje. Mijn vriend vond het belangrijk dat het groter was, ook met het idee dat we aan kindjes beginnen. Dat begreep ik destijds heel goed. We komen uit een stad waar de woningen erg duur zijn, we hadden best wat budget voor starters maar het was kiezen of delen - uiteindelijk zijn we hiervoor gegaan. De badkamer is oud en lelijk. De benedenverdieping is wel heel mooi gelukkig. Het geld om in te richten is op en ik zie nog zoveel wat er moet gebeuren. Soms zakt de moed me in de schoenen.
We hebben sinds kort een schoonmaakster omdat ik voor mijn gevoel veel meer deed dan mijn vriend. Ik merk de afgelopen tijd dat ik heel moe ben, geprikkeld, somber en veel moet huilen. Soms ineens. Ik mis het oude, kleine huisje - met mooie badkamer en het was makkelijk schoon te houden. En soms twijfel ik of ik er wel goed aan heb gedaan om dit huis te kopen. We kunnen hier niemand in de buurt en het is toch niet zo makkelijk terug te gaan naar waar wij allebei vandaan komen, daar heb ik me op verkeken.
We zijn sinds drie maanden begonnen om te proberen voor een kindje maar ik merk dat ik gespannen en negatief ben. Heel vaak denk ik na deze gedachten en gevoelens, 'wat zeik je veel, wees gewoon blij'.
Het valt me ook tegen wat mijn vriend wil doen in huis; voor mijn gevoel doet hij bijna niks. Er moet al drie maanden een lampje gehaald worden voor een staande lamp maar ach, het komt er maar niet van. Daar stoor ik me heel erg aan.
Zijn er dingen die ik zou kunnen doen om het wat te verbeteren? Ik ben redelijk perfectionistisch en denk eerlijk gezegd dat ik daar nu heel erg tegenaan loop.
Ik zou ook echt even wachten met jullie kinderwens. Je start binnenkort bij een psycholoog. Er is dus werk aan de winkel, je voelt je mogelijk oververmoeid. Zet die babylannen een half jaar in de koelkast en kijk dan nog eens hoe je je voelt.
Het krijgen van een baby is nog veel heftiger dan verhuizen.
Ik heb het huis waar ik in woon maar één keer gezien. Stapte binnen en wist gelijk, dit is het. Niks geen drie keer denken. Zelfs mijn bod, hoppa. En ik ben echt een twijfelaar normaal gesproken. Als je zo blij was met de eerste indruk van je huis, dan ligt het volgens mij daar niet aan. Misschien heb je allerlei andere onrust die je geen plek kan geven en projecteer je die op je huis. Perfectionisme is daarbij niet helpend. Goed dat je hulp zoekt bij een psycholoog. Om baby's te krijgen heb je echt geen perfect huis nodig. Die van mij lag in een mandje in de hoek van een kamer. Misschien ben je eerder bang voor 't moederschap, of de oncontroleerbaarheid van een opgroeiend kind?
Ga met de huisarts praten. Sommige mensen zien op elke plek beren, te klein, te druk te duur naar te groot en te oud. Het zit niet in het huis, het zit in jou. De omstandigheden zijn nooit perfect.
Koud, voor mij insgelijks; ik stapte binnen en voelde dat ik hier graag zou wonen.
En ben het eens met wat je schrijft; alsof een baby een perfect huis nodig heeft. Liefde lijkt me het allerbelangrijkste, die ziet niet dat de deuren een lik verf nodig hebben of dat de badkamer redelijk gedateerd is.
Zou best kunnen dat ik andere dingen op het huis projecteer maar hoe kom ik daarachter? Fijn om naar de psycholoog te gaan, die kan (hopelijk) helpen. Vind het lastig om bewust te zijn wat ik projecteer op een ander of iets anders in mijn leven. Soms zie ik het jaren later en denk ik; hé, daarom was ik zo gericht op deze en deze eigenschap. Het is er één van mij..
De kinderwens pauzeren vind ik geen goed idee, ik ben 33 jaar en we zijn bijna vijf jaar samen (niet dat het iets uitmaakt als je korter samen bent en aan kinderen begint maar dat terzijde). Als ik ga wachten totdat ik alles zo goed op de rit krijg dat ik aan een baby kan beginnen, dan kan ik lang wachten ben ik bang. Een kinderwens uitstellen kan tot een bepaalde leeftijd maar ik vind mijzelf daar nu te oud voor worden. Als het moeilijk gaat en langer duurt, vergeef ik het mezelf niet.
Dus praten bij de psycholoog om een start mee te maken, toch op mijn kritische stem letten en mijzelf een halt toeroepen. Dag bij dag, kamer voor kamer in het huis - stukje bij beetje en niet alles tegelijk. Fijne tips, alles is welkom. Dank weer voor het meedenken.
Viva-amber schreef op 30-09-2021 om 18:46:
Ga met de huisarts praten. Sommige mensen zien op elke plek beren, te klein, te druk te duur naar te groot en te oud. Het zit niet in het huis, het zit in jou. De omstandigheden zijn nooit perfect.
hear hear
Dit is niet het moment voor kinderen. Je klinkt tegen het depressieve aan en als vriend inderdaad niets doet, dan moet je daar eerst samen uitkomen, want met een kind erbij wordt je relatie en je huishouden extra belast. Het is belangrijk dat dat in balans is voor je in het diepe springt.
Ik lees dat je naar een psycholoog gaat, heel goed. Neem de tijd om aan jezelf te werken, een verhuizing naar een arbeidsintensief huis in een nieuwe omgeving kan er in hakken. Geef dat eerst een plekje.
Zorg goed voor jezelf en laat de boel af en toe de boel. Heel veel succes. Ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Viva-amber schreef op 30-09-2021 om 18:46:
Ga met de huisarts praten. Sommige mensen zien op elke plek beren, te klein, te druk te duur naar te groot en te oud. Het zit niet in het huis, het zit in jou. De omstandigheden zijn nooit perfect.
Wat een zuur bericht, je bent nogal zeker van je zaak terwijl je mij niet kent en het huis nooit hebt gezien. Bedankt voor je bijdrage maar bespaar jezelf de moeite voor een volgende reactie
noemmijmaarsuus schreef op 30-09-2021 om 16:16:
Waarom haal je dat lampje niet zelf?
Nou dat... wat een gedoe om een lampje en een huis. Als je huis niet bevalt verkoop je het weer. Je zal vast winst gemaakt hebben. Je mag tegenwoordig blij zijn dat je een huis hebt.
To heb je last van depressieve gevoelens en gedachtes? Want in mijn ogen zijn de dingen die je benoemt echt heel klein. Zit er niet meer achter?
Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 18:58:
[..]
Wat een zuur bericht zeg. Je bent nogal zeker van je zaak terwijl je mij niet kent en het huis nooit hebt gezien. Bedankt voor je bijdrage maar bespaar jezelf de moeite voor een volgende reactie.
Niks zuurs aan, je schrijft zelf al dat je weet dat je waarschijnlijk te kritisch doet. Ik vind t dan weer bijzonder dat je hiervoor naar een psycholoog gaat en dan toch je kinderwens doorzet omdat je al 5 jaar samen bent en 33. Zo lang is dat niet en ook niet te oud om de boel ff een jaartje uit te stellen.
En dat lampje had je al 10x zelf kunnen kopen en vervangen, maar goed, dit zal ook wel te zuur zijn.
Ik vraag me wel af wat je verwachtingen waren. Je niet thuis voelen is niet leuk, maar je lijkt te vallen over allerlei kleine dingen. Mijn ouders woonden op jouw leeftijd in een flatje met gaskachel op 4 hoog zonder lift... met twee kinderen. Er zijn maar weinig mensen die op jouw leeftijd een droomhuis hebben. Probeer bepaalde dingen wat los te laten. Wat maakt het uit dat je geen nieuwe luxe badkamers hebt. Als een badkamer veel voor je betekent dan kan je er voor sparen.
Ik zou als ik jou was ook proberen te achterhalen wat er nu echt aan de hand is. Als je denkt dat je ongelukkige gevoel echt puur door het huis komt, dan misschien wat meer je best doen om zelf die vergunning te regelen en het naar je zin te maken.
Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 18:58:
[..]
Wat een zuur bericht zeg. Je bent nogal zeker van je zaak terwijl je mij niet kent en het huis nooit hebt gezien. Bedankt voor je bijdrage maar bespaar jezelf de moeite voor een volgende reactie.
To, je doet alsof je een huis hebt gekocht omdat je vriend dat wil. je zeg: je hebt mijn huis niet gezien. In principe kan ik dat niet volgen: jij hebt het toch gezien voor het kocht?. Je gaat toch samen huizen kijken, zet je handtekening onder een voorlopig koopcontract, hebt gespreken over financiering. Tekent voor een schuld van 2,3,4 ton waar je hoofdelijk aansprakelijk voor bent. Dan is de reactie: ik was liever in mijn appartementje gebleven wel een beetje vreemd. Je hebt deze verantwoordelijkheid nu eenmaal genomen. Je oude huis is een gepasseerd station, daarover lingeren heeft geen zin. Je leeft in het hier en nu. In je ouder huis kon je blijkbaar geen kinderen krijgen, nu zijn er weer ander , bezwaren...allemaal prima, maar ook huis nummer 3 zal het probleem niet oplossen, daar is wel weer iets anders mee.
Dit staat onder zwanger: maar volgens mij ben je dat nog niet. Hoort het niet eerder onder psyche?
Je zal met jezelf aan de slag moeten om te kijken waar je somberheid en negativiteit echt vandaag komen, ook in het perfecte nieuw bouwhuis lekt er weleens een dakraam of zet de electricien het stopcontact net op de verkeerde plek of het staat in de bos waar in de herfst de blaadjes op je auto vallen.
Je beheerst ook het forum niet of wie hoe zal reageren, bepaalde imperfecties van het leven zal je op enig moment moeten accepteren en ook je eigen verantwoordelijkheid daarin.
Ik begrijp uit de OP dat je vriend wat minder aan het klussen geslagen is dan je had verwacht? Is hij wel een dhz-er? Of een wannebee? Dat kan namelijk eventueel wel problemen gaan geven. Misschien eens een eerlijk gesprek over hebben met hem.
Ik sluit me wel aan bij de rest. Ga nog niet voor een baby als je je zo voelt. Een pasgeboren baby hebben is zwaar, heel zwaar. Zelfs als alles top is kan dit je nog volledig uitputten dus voorzichtig met die beslissing.
Sterkte, het komt vast allemaal goed.
Het is natuurlijk jouw keuze om nu voor een kind te gaan. Wie met zijn kop door de muur wil... Maar ik garandeer je dat je dan nog veel meer voor je kiezen zal krijgen. Want een kind is ziek, weent, wil niet eten, .... daar tegenover zijn een afwezige dakkapel, een lampje of niet geschilderde deuren peanuts.
Kan het zijn dat ik een beetje verwendheid tussen de regels lees? Sorry hoor.
Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 18:52:
De kinderwens pauzeren vind ik geen goed idee, ik ben 33 jaar en we zijn bijna vijf jaar samen (niet dat het iets uitmaakt als je korter samen bent en aan kinderen begint maar dat terzijde). Als ik ga wachten totdat ik alles zo goed op de rit krijg dat ik aan een baby kan beginnen, dan kan ik lang wachten ben ik bang. Een kinderwens uitstellen kan tot een bepaalde leeftijd maar ik vind mijzelf daar nu te oud voor worden. Als het moeilijk gaat en langer duurt, vergeef ik het mezelf niet.
Zou je het jezelf wel vergeven als je nu koste wat kost een kind op de wereld zet dat straks moet dealen met een depressieve moeder en een vechtscheiding?
Je kunt inderdaad niet wachten tot je leven perfect is, want dan wacht je oneindig. Er zijn echter toch wel een aantal zaken die echt wel op orde moeten zijn en emotionele stabiliteit en een goede rolverdeling binnen de relatie zijn twee dingen die behoorlijk hoog in dat lijstje staan en die jij nu niet kan bieden
Dat klinkt hard en je wil het misschien niet horen, maar om wille van het kind schrijf ik het toch maar even neer
Nova1987 schreef op 30-09-2021 om 18:58:
[..]
Wat een zuur bericht, je bent nogal zeker van je zaak terwijl je mij niet kent en het huis nooit hebt gezien. Bedankt voor je bijdrage maar bespaar jezelf de moeite voor een volgende reactie
Het staat er wat hard, maar ze heeft denk ik wel gelijk.
Je vorige huis had voor- en nadelen en je huidige huis ook.
Het lijkt erop dat je nu alleen maar oog hebt voor de voordelen van je oude huis en de nadelen van je huidige huis. Dat is niet reëel.
Dit huis is nog niet perfect, maar als het goed is heb je nog een lange tijd om het wel een heel eind in die richting te brengen.
En geef je vriend wat ruimte: hij is bezig met de vergunningaanvraag. En bovendien hebben jullie nog tijd: je bent nog niet zwanger, een dakkapel is in 9 maanden echt wel te plaatsen en een baby heeft in het begin echt nog niet veel nodig, dus kan prima op een klein kamertje of in een wiegje op jullie kamer.
Ik herken het overigens wel. Wij wonen ook sinds een jaar in een nieuw huis en ik moet nog steeds wennen. Ik merk echter wel dat met iedere steen die in dit nieuwe gelegd wordt, het meer van mij wordt. Blijkbaar heb ik het nodig om een huis naar mijn hand te zetten. In het oude huis hebben we namelijk echt iedere vierkante centimeter onderhanden genomen en was het daarom ook echt ons huis. Terwijl ik bij de koop van het huidige huis juist zo blij was dat de badkamer en keuken gewoon good-to-go waren. Blijkbaar dus toch niet good-to-go genoeg.