Burnout (of andere klachten) & kinderwens

Als kind van een moeder die ook minder belastbaar was (maar dat speelde nog niet toen ze zwanger werd): denk er nog eens goed over na. Kun je het kind voldoende bieden? Jij wilt een kind, een kind heeft er niet om gevraagd in deze situatie op de wereld te komen.

En mijn moeder is een super lief mens, maar mijn jeugd zou echt wel makkelijker geweest zijn als zij een normale belastbaarheid had gehad. 

en wat ook nog kan gebeuren, is dat jou man er nu voldoende tijd voor heeft om jou maximaal te ondersteunen, maar in de toekomst dit begrip kan omslaan in ergernis. Waarom,  omdat kinderen op 1 staan. En je gewoon aan de bak moet na een slechte nacht. Dan draait het niet meer om jou persoonlijk, maar moet je door. Dan zijn het je kinderen die aandacht vragen en nodig hebben.

Dus ik zou om te beginnen een schoonmaakster zoeken. Om praktisch al wat dingen geregeld te hebben.

Maar ik snap je kinderwens wel. 

Hi Samantha,

Hopelijk gaat het naar omstandigheden goed met je. Ik ben normaal niet echt iemand die reageert, maar ik wil dit nu wel doen. Ik zit in hetzelfde schuitje en ik wil je ook aangeven dat ik persoonlijk de reacties hier best hard vind. Uiteraard is het goed bedoeld, maar het komt soms wat hard over (online is dat toch vaker zo).

Te allen tijden is het jouw keuze. Het feit dat je je verhaal voorlegt, maakt je naar mijn inziens een goede moeder, omdat je nadenkt over of je je kindje het beste kan bieden en daarmee jezelf ook natuurlijk.

Echter, een burn-out is mega heftig. Dit is een proces die mensen kunnen begrijpen, maar je weet pas echt wat het is als je het zelf meemaakt. Nu zijn er ook allerlei gradaties van een burn-out. Ik ben zelf bijvoorbeeld niet oververmoeid, maar heb wel fysieke klachten (hartkloppingen, keelklachten, pijn in de middenrif en ga zo maar door). Kijk dus goed naar jezelf voor wat jij aan kan. Een kind en vooral de beginfase is heel zwaar. Ben je daar klaar voor? En trouwens weet je ooit of je echt klaar bent voor een kind? Weet ook dat een zwangerschap zwaar kan zijn en de hormonen je burn-out ook weer een flare-up kunnen geven. Aan de andere kant, kan het ook goed gaan. Je weet het gewoon niet en daarom snap ik je struggle ook. Het is echt aan jou/jullie wat goed voelt.

Ik ben zelf 30 en heb zelf al 2 jaar de wens voor een kindje. Helaas raakte ik burn-out op mijn 29e door teveel life events op hetzelfde moment (verhuizing, nieuwbouwhuis, tijdelijk bij ouders wonen met partner en veels te veel werken). Ik zit er nu 14 maanden in het gaat gelukkig beter en werk inmiddels ook weer 32 uur. Ik weet soms ook niet goed waar ik goed aan doe en of het proberen van een kindje krijgen nu het juiste moment is, dus nogmaals ik snap je struggle volkomen. Ook mij maakt het verdrietig als ik andere mensen met kindjes zie of vrouwen die zwanger zijn. Jij bent zelf nog wat jonger, maar ik snap je gevoel dat het toch voelt alsof de tijd een beetje begint te dringen. Weet dus dat je niet alleen bent. 
Wat ik je nog wil meegeven:
1. Blijf in gesprek met een psycholoog, ook als je wel besluit voor een kindje te gaan
2. Weet dat er instanties zij die je kunnen helpen
3. Ken je de POP-poli? Dat is een afdeling binnen een ziekenhuis waar ze patiënten die zwanger willen worden of zijn met (psychische) klachten ondersteunen tijdens en na de zwangerschap.

Ben benieuwd hoe het nu met je gaat en hoop wat van je te horen.

Groetjes en succes, ook jij komt hier sterker uit!

Amberx schreef op 04-11-2024 om 11:07:

Hi Samantha,

Hopelijk gaat het naar omstandigheden goed met je. Ik ben normaal niet echt iemand die reageert, maar ik wil dit nu wel doen. Ik zit in hetzelfde schuitje en ik wil je ook aangeven dat ik persoonlijk de reacties hier best hard vind. Uiteraard is het goed bedoeld, maar het komt soms wat hard over (online is dat toch vaker zo).

Te allen tijden is het jouw keuze. Het feit dat je je verhaal voorlegt, maakt je naar mijn inziens een goede moeder, omdat je nadenkt over of je je kindje het beste kan bieden en daarmee jezelf ook natuurlijk.

Echter, een burn-out is mega heftig. Dit is een proces die mensen kunnen begrijpen, maar je weet pas echt wat het is als je het zelf meemaakt. Nu zijn er ook allerlei gradaties van een burn-out. Ik ben zelf bijvoorbeeld niet oververmoeid, maar heb wel fysieke klachten (hartkloppingen, keelklachten, pijn in de middenrif en ga zo maar door). Kijk dus goed naar jezelf voor wat jij aan kan. Een kind en vooral de beginfase is heel zwaar. Ben je daar klaar voor? En trouwens weet je ooit of je echt klaar bent voor een kind? Weet ook dat een zwangerschap zwaar kan zijn en de hormonen je burn-out ook weer een flare-up kunnen geven. Aan de andere kant, kan het ook goed gaan. Je weet het gewoon niet en daarom snap ik je struggle ook. Het is echt aan jou/jullie wat goed voelt.

Ik ben zelf 30 en heb zelf al 2 jaar de wens voor een kindje. Helaas raakte ik burn-out op mijn 29e door teveel life events op hetzelfde moment (verhuizing, nieuwbouwhuis, tijdelijk bij ouders wonen met partner en veels te veel werken). Ik zit er nu 14 maanden in het gaat gelukkig beter en werk inmiddels ook weer 32 uur. Ik weet soms ook niet goed waar ik goed aan doe en of het proberen van een kindje krijgen nu het juiste moment is, dus nogmaals ik snap je struggle volkomen. Ook mij maakt het verdrietig als ik andere mensen met kindjes zie of vrouwen die zwanger zijn. Jij bent zelf nog wat jonger, maar ik snap je gevoel dat het toch voelt alsof de tijd een beetje begint te dringen. Weet dus dat je niet alleen bent.
Wat ik je nog wil meegeven:
1. Blijf in gesprek met een psycholoog, ook als je wel besluit voor een kindje te gaan
2. Weet dat er instanties zij die je kunnen helpen
3. Ken je de POP-poli? Dat is een afdeling binnen een ziekenhuis waar ze patiënten die zwanger willen worden of zijn met (psychische) klachten ondersteunen tijdens en na de zwangerschap.

Ben benieuwd hoe het nu met je gaat en hoop wat van je te horen.

Groetjes en succes, ook jij komt hier sterker uit!

Welke reacties vind je hard overkomen en waarom als ik vragen mag?  Nergens wordt geadviseerd geen kinderen te krijgen maar de meeste mensen adviseren niet het op dit moment te doen , aangezien to nog jong is en al 2 burnouts heeft gehad en niet echt duidelijk lijkt te weten hoe dit komt en nog niet hersteld is. Er wordt alleen maar geadviseerd zich op haar herstel en mentale gezondheid te richten op dit moment.

Hi @Anoniemvoornu,

Hier was ik al bang voor

In tijden van een burn-out kunnen sommige verhalen best hard binnen komen. Ik zeg ook niet dat het advies wat mensen geven niet goed is. Ik zeg alleen dat het hard kan overkomen en helemaal nu de dame in kwestie niet optimaal ik haar vel zit. Meer ook om haar een hart onder de riem te steken voor het geval ze wel denkt wat is dit overweldigend. Daarom zeg ik ook; persoonlijk vind ik het soms wat hard overkomen. Ze vraagt advies, dus die mogen mensen geven net als dat ik zeg dat ze vooral goed moet kijken naar wat ze zelf wilt en goed voelt. Uiteindelijk vindt iedereen wel wat. Neemt niet weg dat het uiteraard belangrijk is om te achterhalen waarom je een burn-out hebt en hoe je het kan voorkomen voor in de toekomst. Het is namelijk alles behalve leuk en een heel zwaar proces. Maar ik snap haar ook. Als de wens er al zo lang is dan blijf je hopen dat je beter wordt. Overigens heeft ze nog niks verteld over of ze al therapie volgt en wat voor en wat ze er tot nu toe aan gedaan heeft. Lees wel dat een psycholoog haar advies heeft gegeven, maar verdere informatie staat er niet. Ook dat is natuurlijk eerst belangrijk om te weten.

Anoniemvoornu schreef op 04-11-2024 om 15:19:

[..]

Welke reacties vind je hard overkomen en waarom als ik vragen mag? Nergens wordt geadviseerd geen kinderen te krijgen maar de meeste mensen adviseren niet het op dit moment te doen , aangezien to nog jong is en al 2 burnouts heeft gehad en niet echt duidelijk lijkt te weten hoe dit komt en nog niet hersteld is. Er wordt alleen maar geadviseerd zich op haar herstel en mentale gezondheid te richten op dit moment.

Ik vind ook diverse reactie hard over komen. TO's psycholoog raad aan met kinderen te beginnen. Zij vraagt hier input over. Maar diverse reacties komen over, alsof nu aan een kind beginnen haar automatisch een slechte moeder maakt.

Maar daarvoor moet er toch echt eerst gekeken worden naar de oorzaak van de burnout, en hoe goed haar moederinstinct ontwikkeld is. Erg ongenuanceerd dus.

xx_Samanthaaa schreef op 28-10-2024 om 15:18:

[..]

Bedankt voor je snelle reactie! Ook deze dingen mogen zeker gezegd en besproken worden hoor. Ik ben me heel bewust van de belasting, ook lichamelijk bijvoorbeeld. Daarom wil ik sowieso ook weer eerst meer het sporten nu oppakken! Het lastige is dat qua mentale belasting het echt heel erg zal liggen ook aan hoe het met je kindje gaat, hoe je op de hormonen reageert, etc. Er zijn natuurlijk mensen met bijvoorbeeld chronische vermoeidheid die ervan opleven, maar ook dat het de andere kant op gaat haha. Ook de huisarts heeft weleens gezegd dat het juist heel goed voor je kan zijn omdat je eigen problemen op de achtergrond raken en er "een groter geheel" belangrijk wordt. Maar dat je nooit weet hoe je reageert. Lastig hoor!

Ik snap wel hoe de huisarts dit bedoeld. Als je een kind krijgt sta je heel anders in het leven en de alles overheersende liefde voor je kinderen is heel groot. Het is mooi om dat mee te mogen maken en dat te ervaren. Misschien dat je kijk op je eigen problemen wel naar de achtergrond verdwijnen.

Wat het gaat doen voor jou belastbaarheid dat weet je niet van te voren en ook niet hoe je op die hormonen reageert.

Ik denk alleen wel dat als je depressieve gevoelens hebt rondom dit onderwerp, omdat de drang zo groot is en je een leegte daarom ervaart, dan kan het zijn dat het je juist goed zal doen. Kan, want nogmaals, dat weet niemand hier. 

Geef het nog even de tijd, pak het sporten op. En hopelijk voel je je straks wat sterker om de stap te zetten en hopelijk is het jullie dan ook gegund.

En zorg alvast voor wat praktische zaken.

Ik vind de reacties helemaal niet hard, maar vooral realistisch. Ik denk dat TO veel kan hebben aan de adviezen van dames die daadwerkelijk moeder zijn en dus uit ervaring spreken.

TO is nog zo jong en al twee keer uitgevallen. Dat zegt, hoe naar ook, wel iets over haar belastbaarheid. Ik denk dat TO er daarom ook goed aan doet om eerst dáár aan te werken. In het belang van het eventuele kind, maar zeker ook in het belang van haarzelf. 

Moederkareltje schreef op 29-10-2024 om 11:59:

[..]

Dus dan is het advies doe het niet tot alles stabiel onder controle en geregeld is. Kan. Maar sommige mensen mogen dan nooit aan kinderen beginnen volgens dit advies.

Klopt en er zijn ook mensen die zelf tot door conclusie komen. Ik werk met mensen met verschillende problemen waaronder psychische problemen. Daarbij kom ik mensen tegen die ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen omdat het niet verstandig is. Ik heb redenen gehoord als:  ik zou geen goede ouder zijn, ik heb geen geduld, ik kan er niet tegen als ik uit mijn slaap wordt gehaald, ik heb genoeg aan mijn eigen zorgen, ik ben al zo moe, ik wil de cirkel doorbreken en ik weet dat me dat niet lukt als ik kinderen krijg (van een man die door zijn ouders werd geslagen, die door hun ouders werden geslagen en nog erger enz)

Er zijn ook mensen die het uitstellen tot ze stabiel zijn maar mensen die dat nooit bereiken kunnen dan blijven uitstellen. 

Er zijn ook mensen die wel kinderen krijgen. Als ze al ondersteuning krijgen vanuit ons breiden we dat op dat moment vaak uit. Toch kunnen we helaas niet voorkomen dat kinderen te maken krijgen met kopp- problematiek. Mensen doen het niet expres, niet bewust en de kinderwens is gewoon heel groot. Sommige mensen hebben niet het inzicht dat ze eigenlijk niet de verantwoording aankunnen van kinderen hebben. Dat zijn pittige casussen

Mooie post, duizel.

Amberx schreef op 04-11-2024 om 17:39:

Hi @Anoniemvoornu,

Hier was ik al bang voor

In tijden van een burn-out kunnen sommige verhalen best hard binnen komen. Ik zeg ook niet dat het advies wat mensen geven niet goed is. Ik zeg alleen dat het hard kan overkomen en helemaal nu de dame in kwestie niet optimaal ik haar vel zit. Meer ook om haar een hart onder de riem te steken voor het geval ze wel denkt wat is dit overweldigend. Daarom zeg ik ook; persoonlijk vind ik het soms wat hard overkomen. Ze vraagt advies, dus die mogen mensen geven net als dat ik zeg dat ze vooral goed moet kijken naar wat ze zelf wilt en goed voelt. Uiteindelijk vindt iedereen wel wat. Neemt niet weg dat het uiteraard belangrijk is om te achterhalen waarom je een burn-out hebt en hoe je het kan voorkomen voor in de toekomst. Het is namelijk alles behalve leuk en een heel zwaar proces. Maar ik snap haar ook. Als de wens er al zo lang is dan blijf je hopen dat je beter wordt. Overigens heeft ze nog niks verteld over of ze al therapie volgt en wat voor en wat ze er tot nu toe aan gedaan heeft. Lees wel dat een psycholoog haar advies heeft gegeven, maar verdere informatie staat er niet. Ook dat is natuurlijk eerst belangrijk om te weten.

Het is misschien soms wat hard, maar dat komt ook omdat het niet alleen om TO moet draaien. Het gaat om het kind dat je bewust in zo'n situatie op de wereld wilt zetten. 

Klopt, uiteindelijk is het belang van het kind ook belangrijk. Ik heb ook niet gezegd dat jullie de berichten ook wat hard mogen vinden. Dit is mijn persoonlijke mening, omdat ik me kan verplaatsen in haar schoenen en ik ook een kinderwens heb, maar ook m’n overspannenheid roet in het eten heeft gegooid. Desalniettemin, zeg ook ik dat het belangrijk is om aan de slag te gaan met je burn-out en dat het hoe dan ook een zwaar proces is. Het feit dat ze om advies vraagt, toont wel dat ze wel aan het eventuele kindje denkt en juist het beste wilt voor beiden. Naja hoe dan ook, ik wilde haar alleen een hart onder de riem steken, want het is allemaal niet makkelijk.