Rouwen kletstopic
Welkom in dit topic wees welkom. Er zijn zoveel verschillende vormen van rouw.
Denk aan
Verlies van dierbare
Verlies van huisdier
Gezondheid die nooit meer goed komt
Dierbare die nog leven maar b.v door een hersenbloeding of dementie niet meer zichzelf zijn.
En nu vergeer ik vast nog iets.
Wees welkom.
Hoelang zijn jullie thuis gebleven om dit een plek te geven?
rooiekater schreef op 02-03-2024 om 14:59:
Hoelang zijn jullie thuis gebleven om dit een plek te geven?
Ik maar 2 weken, want heel eerlijk gezegd, ik wist niet wat ik moest doen de hele dag. Daarna ben ik weer wezen werken.
Muurbloem1985 schreef op 02-03-2024 om 16:46:
[..]
Ik maar 2 weken, want heel eerlijk gezegd, ik wist niet wat ik moest doen de hele dag. Daarna ben ik weer wezen werken.
Ik ga nu ook niet gelijk beginnen maar ben ook niet on staat om iets te doen
rooiekater schreef op 02-03-2024 om 17:05:
[..]
Ik ga nu ook niet gelijk beginnen maar ben ook niet on staat om iets te doen
Neem vooral de tijd!! Iedereen is anders.
rooiekater schreef op 02-03-2024 om 17:05:
[..]
Ik ga nu ook niet gelijk beginnen maar ben ook niet on staat om iets te doen
Lukt slapen een beetje?
Muurbloem1985 schreef op 02-03-2024 om 17:28:
[..]
Lukt slapen een beetje?
Nee ook niet veel herbeleven en onrust.
Mijn vader overleed na een heel kort ziekbed (binnen 2 weken na diagnose) op 63 jarige leeftijd, zomer ‘21. 4 dagen na de uitvaart startte mijn nieuwe baan mèt opleiding. Vreselijk. Niet te doen eigenlijk. Maar ik moest wel, anders had ik geen baan en inkomen. Het heeft me geholpen hoor, dat ik door moest, maar ik heb niet echt tijd gehad te rouwen. Dat komt denk ik pas als ik daar echt ruimte voor ga maken. Maar dat is er nog niet helaas.
En natuurlijk is er echt wel iets van rouw geweest hoor. Maar niet genoeg denk ik.
Ik ben praktisch meteen aan het werk gegaan. Op donderdag was de uitvaart, op maandag kwam ik terug op mijn werk na 7 maanden afwezigheid (ivm zwangerschap en bevallingsverlof). Veel te snel, achteraf gezien, zeker omdat er rondom de organisatie van de uitvaart al vanalles mis liep in de relatie met mijn moeder. Dat heb ik dus ook niet kunnen verwerken. Mijn vader overleed eigenlijk precies tussen de periode waarin ik met het moederschap leerde omgaan en de periode waarin ik weer ging werken. Dat op zich vond ik al een flinke omschakeling, maar nu werd het dus extra zwaar. Ik heb geen vriendinnen, dus kan de dingen waarmee ik zit ook moeilijk delen.
Slapen is bij mij ook een probleem. Hoewel babyzoon allang de nachten doorslaapt, word ik standaard rond 2 uur en rond 5 uur wakker. Na het wakker worden om 5 uur val ik niet meer in slaap. Sowieso heb ik constant een druk hoofd, ik kan nergens rust vinden. Geen idee of dat door de rouw komt of door iets anders. Eigenlijk zou ik een keer gewoon flink willen huilen, maar het verdriet komt elke keer op momenten dat ik het niet kan toelaten, bijvoorbeeld in de auto als ik op het verkeer moet letten, of op mijn werk als ik les moet geven. Op momenten waarop ik het wel kan toelaten, zit mijn hoofd te vol en ben ik te druk met praktische dingen regelen.
Man adviseerde mij gisteren om iets met mediteren te doen. Hoewel dat helemaal niet mijn ding is, wil ik het toch proberen. Via netflix is er een soort serie voor meditatie, dat ga ik maar eens bekijken/beluisteren. Ik hoop dat ik daardoor meer rust in mijn hoofd krijg en/of beter ga slapen, want ik ben zo op...
Poison schreef op 02-03-2024 om 19:38:
Mijn vader overleed na een heel kort ziekbed (binnen 2 weken na diagnose) op 63 jarige leeftijd, zomer ‘21. 4 dagen na de uitvaart startte mijn nieuwe baan mèt opleiding. Vreselijk. Niet te doen eigenlijk. Maar ik moest wel, anders had ik geen baan en inkomen. Het heeft me geholpen hoor, dat ik door moest, maar ik heb niet echt tijd gehad te rouwen. Dat komt denk ik pas als ik daar echt ruimte voor ga maken. Maar dat is er nog niet helaas.
En natuurlijk is er echt wel iets van rouw geweest hoor. Maar niet genoeg denk ik.
Heftig zo kort en dan gelijk aan het werk 
afrodite05 schreef op 02-03-2024 om 20:29:
Ik ben praktisch meteen aan het werk gegaan. Op donderdag was de uitvaart, op maandag kwam ik terug op mijn werk na 7 maanden afwezigheid (ivm zwangerschap en bevallingsverlof). Veel te snel, achteraf gezien, zeker omdat er rondom de organisatie van de uitvaart al vanalles mis liep in de relatie met mijn moeder. Dat heb ik dus ook niet kunnen verwerken. Mijn vader overleed eigenlijk precies tussen de periode waarin ik met het moederschap leerde omgaan en de periode waarin ik weer ging werken. Dat op zich vond ik al een flinke omschakeling, maar nu werd het dus extra zwaar. Ik heb geen vriendinnen, dus kan de dingen waarmee ik zit ook moeilijk delen.
Slapen is bij mij ook een probleem. Hoewel babyzoon allang de nachten doorslaapt, word ik standaard rond 2 uur en rond 5 uur wakker. Na het wakker worden om 5 uur val ik niet meer in slaap. Sowieso heb ik constant een druk hoofd, ik kan nergens rust vinden. Geen idee of dat door de rouw komt of door iets anders. Eigenlijk zou ik een keer gewoon flink willen huilen, maar het verdriet komt elke keer op momenten dat ik het niet kan toelaten, bijvoorbeeld in de auto als ik op het verkeer moet letten, of op mijn werk als ik les moet geven. Op momenten waarop ik het wel kan toelaten, zit mijn hoofd te vol en ben ik te druk met praktische dingen regelen.
Man adviseerde mij gisteren om iets met mediteren te doen. Hoewel dat helemaal niet mijn ding is, wil ik het toch proberen. Via netflix is er een soort serie voor meditatie, dat ga ik maar eens bekijken/beluisteren. Ik hoop dat ik daardoor meer rust in mijn hoofd krijg en/of beter ga slapen, want ik ben zo op...
Ik heb de app meditatie moments als je wil kan ik je in pb een link sturen waarbij je 30 dagen volledig toegang heb tot de app.
De tranen willen er blijkbaar wel uit
Ik heb mijn vrijwilligerswerk achter de bar in de voetbalkantine vrij snel weer opgepakt na het overlijden van mijn man. Ik weet het niet meer precies maar ik denk dat het 2 weken was na zijn crematie. Niemand had mij al achter de bar verwacht maar ik had zelf ook behoefte om bij de mensen te zijn die mij zo gesteund hadden. Ik zag wel dat veel mensen schrokken toen ze mij zagen en zich geen houding wisten te geven. Ik weet niet precies hoe ik het moet beschrijven maar dat is wel het meest rare gevoel dat ik ooit in mijn leven heb mee gemaakt. Dat mensen zich ongemakkelijk bij mij voelden.
wat jij zegt watertoren : dat mensen zich ongemakkelijk voelen bij je , is zo herkenbaar!
Op het moment dat wij ons kindje verloren en we eigenlijk behoefte hadden aan een luisterend oor , waren er maar heel weinig mensen die 'durfde' langs te komen.
Veel mensen moeten nog komen ...
We hebben veel mensen erdoor verloren ( want tjah het was met kerst en wat moet je zeggen ?)
Geloof me , je hoeft niks te zeggen , een luisterend oor en een knuffel zeggen meer als 1000 woorden op dat moment !
Na het verlies van ons kindje , hebben we hulp gehad met het verwerken.
Ook omdat mn man het anders verwerkte als ik.
Wat logisch is en zeker ook mag. Maar dat gaf wel wrijving tussen ons wat voor spanning zorgde waar je niet op zit te wachten. Ook temeer omdat er nog een peuter rondliep.
Die vragen had en ook aandacht wilde , wat ook logisch was.
Alleen op de vragen die hij had ,hadden wij geen antwoorden ...
Wat moet je zeggen wat dood is ,je weet het zelf amper ,laat staan dat je dat een peuter kan uitleggen .
voor iedereen
Iedereen verwerkt het anders, en er is geen goed of fout.
Ik ben 2 maanden thuis geweest en heb stapje terug gedaan in mijn werk, want het ging niet. Ik kon me niet concentreren en kon niet met de druk om gaan.
Dat gaat gelukkig nu beter.
Tranen komen snel. Zitten hoog.
Ontzettend veel steun van vrienden. Ook uit onverwachte hoek.
Maar 1 teleurstelling in de nabije kring, waarbij het contact ook verbroken is nu.
Ik ga die meditatie serie op Netflix eens opzoeken
Ik ging na 2 weken weer werken. Veels te vroeg, heb een aantal keer bijna een ongeluk gehad onderweg, ik was echt een soort van verdoofd.
Dat trok echt pas volledig weg na een jaar of 2, maar daarvoor merkte ik al wel dat het steeds iets lichter werd en iets beter.